Όταν έχεις την ευκαιρία να δεις τους Sisters στην πρώτη στάση της περιοδείας τους, δεν τη χάνεις. Κι αυτό γιατί η ούτως ή άλλως κουρασμένη από τα χρόνια και τις καταχρήσεις φωνή του Andrew Eldritch θα είναι…. λιγότερο κουρασμένη , με δεδομένου ότι έχει καιρό να ανέβει στη σκηνή. Επίσης, είναι πιθανόν να ακούσεις νέο υλικό. Αν, δε, αυτή η συναυλία είναι στη Θεσσαλονίκη, τότε έχεις άλλη μια ευκαιρία: να είσαι μπροστά σκηνή, καθώς ο κόσμος της (πρώην) ροκομάνας δεν πολύ-τιμάει τα ιστορικά ροκ ονόματα. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζα.
Φτάνοντας στο Fix Factory διαπίστωσα ότι ίσως τελικά να τα τιμάει. Γιατί, 1 ώρα περίπου πριν την έναρξη ο χώρος ήταν γεμάτος κατά τα 2/3 και μέχρι την ώρα που ανέβηκαν στη σκηνή οι Sisters είχαν γεμίσει ακόμα και οι εξώστες. Παρ’ όλα αυτά, με συνοπτικές διαδικασίες, εγώ και η παρέα μου φτάσαμε στο μπροστινό κάγκελο. Ο πρώτος στόχος επετεύχθη.
Στις 21:15 ανέβηκε στη σκηνή η A.A.Williams, με την τριμελή μπάντα που τη συνοδεύει. Λίγο “σκοτεινή” ως παρουσία, και με το πρώτο της, ομώνυμο EP στις αποσκευές, έμοιαζε ιδανικό opening act για τους Sisters. Αν και οι περισσότερες συνθέσεις της ακολουθούν παρόμοιο μοτίβο –χαμηλές/υποτονικές στην αρχή με βίαια, σχεδόν punk ξεσπάσματα στο τέλος (βλ. PJ Harvey, Nick Cave και άλλα τέτοια ευχάριστα)- έδειξε πολύ καλά στοιχεία. Η φωνή της έχει δυνατότητες, όπως και η λίγο ντροπαλή σκηνική της παρουσία, και ο ήχος τη βοήθησε αρκετά να τα αναδείξει, παίζοντας όλο το EP με τα τραγούδια ελαφρώς διαφοροποιημένα, προκειμένου να έχουν live δυναμική -και την είχαν. Καλύτερη στιγμή του 45λεπτου set το “Control”, το πιο γνωστό κομμάτι της, με το οποίο έκλεισε την εμφάνισή της, αποσπώντας θερμό χειροκρότημα.
Μετά από 35 περίπου λεπτά αναμονής, και ενώ βράζαμε λόγω ανυπαρξίας κλιματισμού (έλεος ρε παιδιά!), η σκηνή γέμισε καπνό, τα φώτα άρχισαν να “θερίζουν” το χώρο και, υπό τις πρώτες νότες του “More”, ο Eldritch, ακολουθούμενος από τους δυο κιθαρίστες του, τον “παλιό” Ben Christo και τον “νέο” Dylan Smith, έκαναν την είσοδό τους (λίγο νωρίτερα, κάπου μέσα στον καπνό είχε μπει ο Ravey Davey , o “Nurse” του Doktor Avalanche). Οι πρώτες κορώνες δεν φοβίζουν τον “θείο Andy”, που αν μη τι άλλο προσπαθεί, υποβοηθούμενος από τα backing vocals των κιθαριστών και από delay εφέ. Συνέχεια με τα “Ribbons”, το medley “Dr. Jeep/ Detonation Boulevard”, το “Crash And Burn” (ένα από τα νέα κομμάτια που μετράει …22 χρόνια παρουσίας στο live setlist, οπότε όχι και τόσο νέο) και το “No Time To Cry”. Από την αρχή οι κιθαρίστες σηκώνουν με επιτυχία στις πλάτες τους μεγάλο μέρος του performance και ξεσηκώνουν τις θηλυκές παρουσίες, ο “Nurse” χοροπηδάει ασταμάτητα, δίνοντας το δικό του show και ο Eldritch είναι περιέργως κεφάτος και παράδοξα εκφραστικός, καθότι …ξεκούραστος (άλλη μια από τις αρχικές μου προσδοκίες δικαιώθηκε). Πηγαινοέρχεται σε όλο το μήκος και πλάτος της σκηνής καπνίζοντας αδιάκοπα, πότε – πότε στέκεται εντελώς ακίνητος (πολλή πόζα για άνθρωπο που μισεί τους φωτογράφους) και ενίοτε κάνει κάποιες μηχανικές/ “σπαστικές” κινήσεις και μορφασμούς, κάνοντας τους πιο κάφρους να αναρωτιούνται φωναχτά αν “ο παππούς παθαίνει εγκεφαλικό”.
Το “Alice” ήταν το πρώτο highlight της βραδιάς, και το “Marian” το δεύτερο (μεσολάβησε το “First And Last And Always”), ενώ το καινούριο-αλλά-όχι-και-τόσο-νέο “We Are The Same Susanne” έκανε τους περισσότερους να αναρωτιούνται “αφού έχουν ωραία ακυκλοφόρητα, γιατί δεν βγάζουν δίσκο;;;”. O ύμνος “Dominion/ Mother Russia” ταρακούνησε τον χώρο και έδωσε πάσα σε ένα εντελώς νέο instrumental κομμάτι, με πολύ Sisterικό riff, σε πρώτη εκτέλεση/ παρουσίαση (και κάπου εδώ εκπληρώθηκε και η τελευταία προσδοκία μου). “Something Fast”, “I Was Wrong” και “Flood II” κλείνουν το set, 65 λεπτά από την έναρξή του. Ακολουθεί το encore, με τους 4 δυναμίτες “Lucretia My Reflection”, “Vision Thing”, “Temple Of Love” και “This Corrosion”, αφήνοντάς μας ευχαριστημένους και μούσκεμα στον ιδρώτα…
Συμπερασματικά, μπορεί οι Sisters να μην είναι το καλύτερο live act που έχετε δει (άλλωστε τα live ποτέ δεν ανήκαν στα μεγάλα ατού τους), μπορεί ο Eldritch να μην διαθέτει πια την ανατριχιαστική φωνή που τον χαρακτηρίζει (αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα ατού τους), όμως η ιστορία, η ενέργεια και οι συνθέσεις είναι ένας καλός λόγος για να τους δει κανείς. Προσωπικά τους έχω δει αρκετές φορές και θεωρώ τη συγκεκριμένη μία από τις καλύτερες εξ αυτών. Είχε παλμό, είχε ένταση, είχε ατμόσφαιρα, είχε και πώρωση. Ακόμα και αν δεν είσαι fan, όλα τα παραπάνω είναι εχέγγυα για μια ωραία rock βραδιά (για εμένα που είμαι fan, δεν το συζητάω…). Όσο για την A.A.Williams, ψάξτε την. Αξίζει.
Για το Rockoverdose,
Βαγγέλης Αναστασίου
Φωτογραφίες: Φωτός Στέλλιος Αλευρόπουλος
Comments
