Οι The Sisters Of Mercy μου αρέσουν γιατί είναι legacy act και το παραδέχονται. Ο τελευταίος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1990 κι από τότε περιοδεύουν ασταμάτητα, χωρίς κάποια σοβαρή σκέψη να κυκλοφορήσουν κάτι καινούριο. Για τέτοιου είδους συγκρότημα, η κακή φήμη που συνοδεύει τις ζωντανές του εμφανίσεις ισούται σχεδόν με καταστροφή. Κι όμως, ο κόσμος εξακολουθεί να δίνει το παρόν στις συναυλίες τους κατά εκατοντάδες κι αυτό συνέβη και το βράδυ της Παρασκευής στο Gazi Music Hall.
Ξεκίνησαν χωρίς πολλά πολλά, με έναν από τους μεγαλύτερους τους dancefloor ύμνους, το “More”, ακολουθούμενο από μία εξαιρετική εκτέλεση του σαφώς πιο ατμοσφαιρικού “Ribbons”. Τα “Doctor Jeep / Detonation Boulevard”, “Crash And Burn”, “No Time To Cry” πήραν σειρά και μετά τον χαμούλη που έγινε στο “Alice”, άρχισα να σκέφτομαι ότι απόψε πρόκειται να είναι μία από τις “καλές” τους βραδιές.
Ο Andrew Eldritch φαινόταν να είναι σε φόρμα, με την εμβληματική βαθιά φωνή του να ακούγεται καμπάνα, τα γυαλιά ηλίου να είναι στη θέση τους και το φωσφοριζέ t-shirt δυστυχώς το ίδιο. Η ψιλόλιγνη φιγούρα του υπό το φως του προβολέα έδειχνε να διατηρεί κάτι από την παλιά της γοητεία, αν και κατά διαστήματα την ψάχναμε στις γωνίες ή ακόμα και στο βάθος της σκηνής όπου εξαφανιζόταν, θέτοντας υποψηφιότητα για μία από τις πιο περίεργες σκηνικές παρουσίες ever.
Εξ αριστερών και εκ δεξιών του κυρίου Eldritch, oι δύο κιθαρίστες της μπάντας είχαν επιλέξει ένα φουλ “μεταλλάδικο” ήχο -και γενικότερα στήσιμο και παρουσιαστικό- ο οποίος δούλεψε ιδανικά στα κομμάτια του “Vision Thing”, αλλά φάνηκε να μην κολλάει σε κάποιες από τις λοιπές επιλογές, αλλοιώνοντας μάλιστα σε σημαντικό ποσοστό το feeling των αυθεντικών εκτελέσεων.
Στα μετόπισθεν, φορώντας ένα υπερkvlt tie dye πουκάμισο υπήρχε το κρυφό χαρτί της μπάντας, ο εκτελών χρέη χειριστή ή “νοσοκόμου” του Doktor Avalanche, ο Ravey Davey ή ελληνιστί Ανδρέας ο Άνεργος.
Λίγο πριν το τέλος του set, οι Sisters υποπίπτουν στο πρώτο σοβαρό λάθος της βραδιάς κι αυτό είναι η ενότητα με τα “Something Fast” και “I Was Wrong”, δύο εντελώς υποτονικές συνθέσεις, οι οποίες τοποθετημένες η μία μετά την άλλη, κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Ευτυχώς, εκεί ήρθε το “Flood II” να σώσει την κατάσταση και να κλείσει το κυρίως μέρος του set αρτιότατα.
Οι τέσσερεις Sisters επανήλθαν όπως αναμενόταν, για ένα δυνατό encore με τρεις υπερhitάρες: Τα “Vision Thing”, “Temple Οf Love” και “This Corrosion”. Ο -αρχικά πολύ χαμηλός- ήχος ανέβηκε στο Θεό, το συγκρότημα έβγαλε όση ενέργεια του είχε απομείνει, το κοινό έκανε τα sing along του και μετά από εβδομηνταπέντε λεπτά η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Παράπονα μπορούν να υπάρξουν για μικρή διάρκεια -αν και τα 17 κομμάτια παίχθηκαν back to back/χωρίς ανάσα-, για τον χαμηλό ήχο σε μεγάλο μέρος της εμφάνισης τους, για το ότι δεν ακόυστηκε το “Lucretia My Reflection” (το δεύτερο τεράστιο σφάλμα της βραδιάς), το οποίο κανονικά ήταν στο set. Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψη αλλά και το τι προσδοκίες υπήρχαν για το live, εγώ λέω ότι ήταν μια χαρά και να μη γκρινιάζετε τόσο.
Setlist:
More
Ribbons
Doctor Jeep / Detonation Boulevard
Crash Αnd burn
No Time Τo Cry
Alice
First Αnd Last Αnd Always
Marian
We Are Τhe Same, Susanne
Dominion / Mother Russia
Instrumental
Something Fast
I Was Wrong
Flood II
Encore:
Vision Thing
Temple Of love
This Corrosion
Νωρίτερα, η A.A. Williams είχε κάνει φιλότιμη προσπάθεια να ψυχαγωγήσει το κοινό των Sisters, αλλά όταν το υλικό σου είναι τόσο κατατονικό και μετά είναι προγραμματισμένο να βγουν οι Θεοί του Χορού, ο κοινός τόπος της “σκοτεινής” μουσικής δε θα σε σώσει. Singer/songwriter η φάση της, dark κοπής, με κάτι από post rock στις κιθάρες, όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει σαν την Chelsea Wolfe και την Emma Ruth Rundle, αν και δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι διαθέτει τα φόντα και τα τραγούδια για να το κάνει. Όμορφη φωνή, σωστή σκηνική παρουσία, δεμένο το συγκρότημα που την συντροφεύει. Θα ήθελα να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία υπό ευνοικότερες για εκείνη συνθήκες.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Alekos kat.
Comments
