Μεγάλη Εβδομάδα διανύουμε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να απολαμβάνουμε μερικά πράγματα που ενδεχομένως και λόγω του κλίματος των ημερών να θεωρούνται ''ένοχα''. Δεν το είχα ποτέ με τις μέρες πριν το Πάσχα ιδιαίτερα, μία θλίψη την περνούσα από παιδί, σέβομαι την όλη κατάνυξη αλλά είμαι ξεκάθαρα περισσότερο τύπος που του αρέσουν τα Χριστούγεννα και το πιο εύθυμο κλίμα εκείνων των ημερών. Παρ'όλα αυτά και με το Πάσχα να έρχεται σε 4 μερούλες, αυτή τη φορά είχαμε σοβαρότατο λόγο να έχουμε τη Μεγάλη Τρίτη σημειωμένη στα τεφτέρια μας, καθώς οι άρχοντες του ψυχεδελικού και βαρύτατου ήχου Ufomammut θα επισκεπτόντουσαν για 2η φορά τη χώρα μας. Δυστυχώς δε μπόρεσα να είμαι παρών την πρώτη φορά, αλλά πήρα το αίμα μου πίσω με το παραπάνω, καθώς μας προσέφεραν μία πραγματικά πολύ μεγάλη εμφάνιση, που όσοι λίγοι δώσανε το παρών, ήξεραν εξ'αρχής ότι κάπως έτσι θα κυλήσει το όλο θέμα. Οι τρεις γείτονες Ιταλοί κατάφεραν με μία λιτή κι απέριττη παρουσία να κάνουν το Αθηναϊκό κοινό να περάσει υπέροχα, και να αποδείξουν για άλλη μία φορά ότι σ'αυτή τη ζωή, είναι πολύ πιο δύσκολο και συνάμα μάγκικο, να μπορείς να είσαι πορωτικός και άπλας χωρίς να παίζεις σε διαολεμένες ταχύτητες, ενώ βγάλανε και εμπειρία ετών που σπάνια συναντάμε.
Τη συναυλία άνοιξε ένα δικό μας καταπληκτικό συγκρότημα, οι Mock The Mankind, ένα υπερδυναμικό τρίο το οποίο έχει επιλέξει -εύστοχα- να εκφράζεται χωρίς φωνητικά και αυτό λειτουργεί στο τέλος υπέρ τους. Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο καλοί, που από τη μία σκεφτόμουν ότι είναι κρίμα που δεν έχουν κάποιον τραγουδιστή (ή τραγουδίστρια, για να είναι και δύο οι κυρίες στη μπάντα, μαζί με την άψογη κιθαρίστρια) για να αποκτάνε οι συνθέσεις τους μεγαλύτερη πόρωση ενδεχομένως, από την άλλη κατέληξα ότι όποιον και να είχανε ίσως να μην είχε την κατάλληλη φωνή για να υποστηρίξει το βαρύτατο και ογκώδες υλικό τους. Φοβερό δέσιμο με την κιθαρίστρια να πετάει τα ριφφ με χαρακτηριστική ευκολία, τον παιχταρά μπασίστα να κοπανάει το κεφάλι που δεν κοπανιέται και τον στιβαρό ντράμερ να χτίζει από τις βάσεις ένα σταθερό οικοδόμημα που ενώ μοιάζει απροσπέλαστο, έχει ανοιχτές τις πόρτες του για να εισάγει όσο περισσότερους ακροατές μπορεί. Το μοναδικό τους μέχρι στιγμής άλμπουμ, το ''Ruination'' (που αν δεν κάνω λάθος έχει επανεκδοθεί πρόσφατα) είναι καταπληκτικό, σε κάθε περίπτωση αν έρθετε αντιμέτωποι με τη μουσική τους θα είστε απόλυτα κερδισμένοι, συγκρότημα που αξίζει πάρα μα πάρα πολλά, εύχομαι να τους βλέπουμε συχνότερα και με το καλό να βγάλουν και τον αναμενόμενο δεύτερο δίσκο τους.
Οι Ufomammut κάνουν την εμφάνιση τους 5-6' πριν τις 10 και το προγραμματισμένο, αλλά αυτό λίγη σημασία είχε μπροστά στην απόδοση τους. Να τονίσουμε ότι πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα εκεί έξω που εδώ και 19 χρόνια δεν έχει αλλάξει ποτέ τη σύνθεση του, οι ίδιοι τρείς που το δημιούργησαν, συνεχίζουν να καταστρέφουν τα αυτιά του κόσμου σχεδόν δύο δεκαετίες μετά. Ήμουν ευτυχής να τους προλάβω από την αρχή και το φαινομενικό ντεμπούτο ''Godlike Snake'' το 2000, φτάσαμε στο 2018 και πέρασαν άλλοι 7 δίσκοι (8 για την ακρίβεια διότι το ''Oro'' χωρίζεται σε δύο μέρη, τα ''Opus Primum'' και ''Opus Alter'') για να έρθουμε στο περυσινό ''8''. Το όγδοο άλμπουμ τους με 8 κομμάτια το οποίο όπως είχαν δηλώσει τότε, αποτελεί προσωποποίηση του συμβόλου του απείρου όταν γυρνάμε το νούμερο 8 οριζόντια. Παίξανε όλο το πρόσφατο άλμπουμ τους σε μία μαγική παράσταση η οποία είχε εξωπραγματικό ήχο ειδικά στα τύμπανα. Ο Vita εκτός από καταπληκτικός ντράμερ, φρόντισε να έχει ίσως τον βαθύτερο και καθαρότερο ογκώδη ήχο τυμπάνων που έχω ακούσει σε συναυλία, ήταν και μπροστά σχετικά στην τελική αποτύπωση του συνολικού τους ήχου, και πραγματικά σε κάθε σκάσιμο της μπαγκέτας πάνω στα δέρματα, μας έστελνε σε άλλη διάσταση. Άλλο να σας το λέω, άλλο να το ακούτε.
Και ειδικά όταν μιλάμε για μία από τις πλέον ριφφόκαυλες μπάντες που έχει ξεράσει το σύμπαν μας, αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Φυσικά ο Poia δεν παρέλειπε να γεμίζει το Fuzz Club με κατεβασιές από ριφφ που προκαλούσαν το κοπάνημα του κόσμου, ενώ ο δε Urlo στο μπάσο και τα λιγοστά φωνητικά που ούτως ή άλλως δεν αποτελούν και προτεραιότητα για το Ιταλικό τρίο να ταλαιπωρεί το μπάσο του, το οποίο έβγαζε με τη σειρά του ένα ωραίο μπούκωμα για να τονίσει το γιγάντιο συνολικά ήχο τους. Παίζοντας το άλμπουμ και κάπου στα 50', αποχωρούν από τη σκηνή, αλλά φροντίζουν να κάνουν ένα κολασμένο encore (;) που κρατάει πάνω από μισή ώρα και να αποχωρήσουν τελικά χωρίς πολλά λόγια στις 23:17, ύστερα από 83'΄πλήρους συναυλιακού οργασμού και τιμώντας το μεγάλο τους όνομα. Τώρα θα πείτε μερικοί ''αν ήταν μεγάλο όνομα θα είχαν και κόσμο'', το ένα θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ότι δε συνδέεται με το άλλο. Συγκρότημα που επιεικώς αδιαφορεί για τάσεις και αναγνωρισιμότητα το σέβεσαι το δίχως άλλο, ειδικά με την δική τους τίμια και στις περισσότερες περιπτώσεις φοβερή δισκογραφία. Οι ίδιοι απλά κάθε φορά που τέλειωνε ένα κομμάτι σήκωναν τα χέρια τους ευχαριστώντας το κοινό και χτυπώντας τις καρδιές τους, τονίζοντας τη χαρά τους για την ανταπόκριση που είχαν. Κι επειδή με τους Ιταλούς ισχύει το una faccia, una razza, ως γνωστά λαμόγια σαν λαός (παρ'όλα αυτά τους αγαπάμε γιατί έχουν χαρά μέσα τους), θα φαινόταν στα βλέμματα τους αν λέγανε ψέμματα. Από τις μεγαλύτερες συναυλιακές αλήθειες που έχει παρακολουθήσει ποτέ το Αθηναϊκό κοινό, ελπίδα όλων να ξαναέρθουν σύντομα!
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλο τον κόσμο, να περάσετε υπέροχες στιγμές αυτές τις μέρες με τα αγαπημένα σας πρόσωπα και να ξεκουραστείτε όσο μπορείτε περισσότερο!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
