Τεράστιας σημασίας ήταν ο ερχομός των Νεοζηλανδών Ulcerate στη χώρα μας για πρώτη -κι ας ελπίσουμε όχι τελευταία- φορά, πάνω στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και με το περυσινό άλμπουμ της χρονιάς στις πλάτες τους, (''Shrines Of Paralysis''). Είναι λίγες οι στιγμές που στην Ελλάδα βλέπουμε τα συγκροτήματα ακριβώς όταν πρέπει, και ακόμα λιγότερες που τους βλέπουμε στο ζενίθ τους, πόσο μάλλον όταν πρόκειται γι'αυτούς τους τρεις φοβερούς και τρομερούς τύπους από το Όκλαντ, το βορειότερο άκρο αυτής της αποτελούμενης από δύο νησιά χώρας, στο ανατολικότερο άκρο του πλανήτη μας. Κοινώς δεν είναι και το ευκολότερο και συχνότερο πράγμα να βγαίνουν σε περιοδεία, αλλά είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς πως παίζουν αυτή τη μουσική και πως γίνανε τόσο ξεχωριστοί στην δεκαετία που δισκογραφούν (και συνολικά δεκαπενταετία από την ίδρυση τους το 2002). Ενδεικτικό του σεβασμού και της παράνοιας που επικρατεί με την πάρτη τους ΚΑΙ στο εξωτερικό (για να μη νομίζετε ότι μόνο εδώ τους εκτιμάμε), είναι το γεγονός ότι σχεδόν είχαν ξεπουλήσει τα καλούδια τους, με αποτέλεσμα από τις τρεις μπλούζες οι δύο να είναι διαθέσιμες μόνο σε small μέγεθος, ενώ από cd/βινύλια είχαν μαζί τους μόνο τα ''Everything Is Fire'' και ''The Destroyers Of All'' (τα ''Vermis'' και ''Shrines Of Paralysis'' όπως μας είπαν οι υπεύθυνες του merch, ξεπούλησαν με συνοπτικές διαδικασίες).
Τη βραδιά άνοιξαν τα δικά μας παλικάρια, οι Black Path, τους οποίους είχα δει στον ίδιο χώρο μερικούς μήνες πριν στο πρωτοφανές live-φιάσκο με τους Πολωνούς Hate για όσους θυμούνται τι συνέβη μετά τη συναυλία. Τα παιδιά και πάλι όπως τότε, παίξανε πολύ καλά και είχαν αρκετά καλό ήχο στα περίπου 40' που διήρκησε η εμφάνιση τους. Σωστός φωνητικά ο Κώστας, κιθάρες και μπάσο ακουγόντουσαν ακριβώς στην ένταση που έπρεπε και δυνατά τύμπανα από τον Βασίλη, ο οποίος στη συνέχεια έπαιξε και με τους Nigredo και γενικά ήταν ο αφανής ήρωας της βραδιάς. Το άλμπουμ των Black Path ''Final Act:Martyr'' που κυκλοφόρησε κάπου στα μέσα του καλοκαιριού αν δεν απατώμαι, είναι ένα πολύ όμορφο πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα για το πως ηχούν, μπορεί να έχουν σαν βάση το death metal αλλά η αποκλειστική καφρίλα δεν είναι ούτε το βασικό τους στοιχείο, ούτε προφανώς το πρωταρχικό τους ζητούμενο. Υπάρχει μελωδία εκεί που χρειάζεται για να επικρατεί μουσικότητα, ενώ υπάρχει και τεχνική που αφήνει τα κομμάτια τους να αναπνέουν τόσο ώστε να μην γίνονται μονοκόμματα κι επαναλείψημα. Πολύ καλή εμφάνιση και η σύμπτωση η επαναλαμβανόμενη δεν είναι ποτέ σύμπτωση, ειδικά σε συναυλιακό επίπεδο. Τίμιοι και συνεπείς, έχουν να δώσουν πολλά, αρκεί να συνεχίσουν με το ίδιο πάθος.
Για τη συνέχεια οι Nigredo παρέδωσαν μαθήματα τι πάει να πει όμορφος old school ήχος χωρίς πολλά φρού-φρού κι αρώματα. Τρία άτομα που βγήκαν με αποκλειστικό σκοπό να γαμήσουν ότι κινείται κι ότι μένει ακίνητο και να κάνουν τους παρευρισκόμενους να νιώσουν μαλάκες και να μείνουν με το στόμα ανοιχτό. Το κατάφεραν με χαρακτηριστική ευκολία και μάλιστα ακόμα καλύτερα απ'ότι τους έχουμε ακούσει στο βασικό ΕΡ ''Facets Of Death'' προ διετίας. Ο άμοιρος Βασίλης στα τύμπανα έδινε το έναυσμα, έχοντας δώσει το 100% του σε όλη τη συναυλία, σεβασμός σε άτομο και ειδικά ντράμερ που παίζει σετ καπάκι με άλλο συγκρότημα και σε ακόμα πιο ανεβασμένο ρυθμό. Για το θρασάδικο στυλάκι του κιθαρίστα με τα ανοιχτά πόδια α λα James Hetfield στα νιάτα του και το υπέροχο τατουάζ από δίσκους Pink Floyd στο χέρι του τι να πει κανείς... Άτομο που σέβεται τις ρίζες της μουσικής και τα μεγάλα γκρουπ του παρελθόντος πάντα πάει μπροστά, εξαπέλυε ριφφάρες για να πατήσει πάνω με τη φωνάρα του ο τραγουδιστής, είτε ουρλιάζοντας σε κατάμαυρες αποχρώσεις, είτε απαγγέλοντας δυνατά σε κάποια σημεία λες κι έρχεται η ίδια η Αποκάλυψη. Πάντως αποκάλυψη σίγουρα ήταν η εμφάνιση αυτών των τριών παιχταράδων, με τον κόσμο να χειροκροτεί δίκαια και να απαιτεί κι άλλο! Βγάλτε ολοκληρωμένο δίσκο και διαλύστε τα πάντα, το αξίζετε. Και μπράβο που προσκυνάτε Celtic Frost τόσο πολύ και δε φοβάστε να το δείξετε στον ήχο σας, κι ας παίζετε πιο black στυλ!
11 ακριβώς και οι τρεις Νεοζηλανδοί κάνουν την εμφάνιση τους επί σκηνής. Ανοίγουν την συναυλία όπως κλείνουν τον πρόσφατο δίσκο τους, με το τελευταίο κομμάτι του, το ''End The Hope'', η μοναδική ανησυχία που υπήρχε για το αν θα βγει ο ήχος -μια και φίλοι που τους είδαν το καλοκαίρι, τους άκουσαν χωρίς την κιθάρα- εξαφανίζεται με τη μία και η επίδειξη δύναμης ξεκινάει με τρόπο πειστικό, αποκρουστικά τέλειο ακόμα και για τους πιο μυημένους και συνηθισμένους σε τέτοια θεάματα οπαδούς. Ο Paul Kelland ξερνάει το λαρύγγι του πάνω στο μικρόφωνο, δεν παραλείπει όμως να τονίζει με μπασαδούρα τον όγκο της μπάντας, ο σχεδόν δίμετρος μακρυλαίμης Michael Hoggard εξαπολύει συνεχώς βαρύτατες αποπνικτικές ριφφάρες και ύπουλα leads που τονίζουν την ατμόσφαιρα. Και πίσω από τα τύμπανα το τέρας, ο άθεος, ο πραγματικός καταστροφέας των πάντων, ο άνθρωπος που το μεσαίο του όνομα σημαίνει Άγιος και είναι ο πιο ανίερος παίχτης που μπορούν να δουν τα μάτια μας. Jamie Saint Merat, το μηχανάκι, ο καθηγητής τυμπάνων, ο άνθρωπος-βεντάλια που ανοιγοκλείνει τις χερούκλες του με ότι ρυθμό θέλει και που παίζει τόσο ήρεμος και τόσο ανέκφραστος που σε κάνει να απορείς με το τεχνικό του επίπεδο, δίνει το σύνθημα να παιχτεί ένα από τα πλέον κορυφαία κομμάτια τους, όπως και της τελευταίας δεκαετίας.
Το ένα, το μοναδικό, το τιμημένο...ΛΑΘΟΣ! ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ το ''Dead Oceans'', από το δίσκο που άφησαν μαλάκα όλο τον πλανήτη, το ''The Destroyers Of All'' του 2011, βγαίνει η ίδια ασφυξία κι επί σκηνής όπως από τα ηχεία την πρώτη φορά που το άκουσαν όλοι. Σεμινάριο απόδοσης του πραγματικά απαιτητικού υλικού τους με τρόπο που όσο και να το θες, όσο και να το περιμένεις λόγω κλάσης, δεν είσαι προετοιμασμένος γι'αυτό. Γενικώς η περίπτωση τους είναι μη αντιμετωπίσιμη, κι όμως αυτό το συγκρότημα εν έτει 2017 και με τη μουσική να έχει προχωρήσει τόσο και με τους δίσκους τους να είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο, έχει κόσμο να τους κατακρίνουν γιατί δεν είναι αρκετά old school και γιατί δεν κατεβάζουν ριφφ όλη την ώρα. Σηκώνω τα χέρια ψηλά στη μέση αμπαλοσύνη του οπαδού που δεν ξέρει τι θέλει, μάρτυς μου ο Θεός όμως, οι άνθρωποι έχουν πάει τη μουσική και όλο το είδος σε άλλα ηχοτόπια, αγγίζουν επίπεδα και κορυφές απάτητες χρόνια ακόμα κι από τους μεγαλύτερους ήρωες τους. Εκεί που οι Gorguts κάνανε παρτούζα με τους Immolation/Incantation και οι Deathspell Omega αυνανιζόντουσαν παίρνοντας μάτι, ξεπήδησε αυτό το κινούμενο ΕΛΚΟΣ που σου τρυπάει το στομάχι με τον ήχο του. Και έχει συνέχεια, με το ''Clutching Revulsion'' από το προηγούμενο άλμπουμ τους "Vermis''.
Ότι πιο προοδευτικό και συνάμα ακραίο κάνανε το άλμπουμ αυτό, παράξενο ότι μόλις ένα κομμάτι το εκπροσώπησε, μάλλον γιατί είναι το αποπαίδι της δισκογραφίας τους και στέκει ανάμεσα στους δύο ογκόλιθους, τον προκάτοχο και τον διάδοχο του, παρ'όλα αυτά, οι τρεις παίχτες ζωγραφίζουν, για να προετοιμάσουν το έδαφος γι'αυτό που αφήνει τα σαγόνια στο πάτωμα μια και καλή. Αν υποθέσουμε ότι είμαστε ακόμα στην αρχή κι ότι ήταν αναγνωριστικό το διάστημα που πέρασε, με το ''Drown Within'' κατεδαφίζουν το Modu, το οποίο τρίζει συθέμελα κάτω από το βάρος της μεγαλειώδους παρουσίας τους. Δεν είμαστε τρελοί όσοι τους έχουμε ψηλά κι αυτό αποδεικνύεται με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο, πανδαισία αριθμών τεχνικών εξάρσεων και με τον Kelland να δίνει πόνο και τους άλλους να ακολουθούν, ο όγκος σου τρυπάει την καρδιά, τα γόνατα βαραίνουν, θες να κοπανηθείς και δε μπορείς, που στο διάολο να πάει ο σβέρκος σου στην τελική με τον τρόπο που παίζουν; Καπάκι το πράγμα σοβαρεύει και το εναρκτήριο ''Abrogation'' από το ''Shrines Of Paralysis'' συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο κομμάτι. Ξέσπασμα λύσσας και δολοφονία των δερμάτων από τον Merat, βελούδινα χτυπήματα χωρίς καν να βάζει δύναμη, με όλη του την τεχνική και με τα πόδια του να παραπέμπουν σε Κθουλοειδές, μοιάζει λες κι έχει 100 άκρα ο τύπος και βαράει προς πάσα κατεύθυνση χωρίς οίκτο και με τους οπαδούς απλά να τον χαζεύουν με θαυμασμό!
Και το σοκ δεν σταματάει, δεύτερο κομμάτι από το ''Τhe Destroyers Of All'', το επικό ''Cold Becoming'', εκεί κι αν επικρατεί ΤΟ δέος. Ανήμποροι πλέον να αντιδράσουμε οι περίπου 200 θαμώνες της συναυλίας, τους παρατηρούμε να παίζουν μαζί μας και να μας αφήνουν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Διαστροφικά κιθαριστικά περάσματα πάνω στα blast beats, βρυχηθμοί από το υπερπέραν και μόνο με το ''Extinguished Light'' ξεφεύγουμε από την ολική νιρβάνα, μόνο και μόνο για να περάσουμε σε άλλη κατάσταση λίγο πριν από το τέλος της συναυλίας μια και μας λένε ότι είναι το τελευταίο κομμάτι, έχοντας ήδη κλείσει μία ώρα εμφάνισης. Όμως υπάρχει συνέχεια μια και μας προσφέρουν το υπό συνθήκες τελειωτικό χτύπημα... ''Εverything Is Fire'' από το ομότιτλο 2ο άλμπουμ του 2009 και οι Ulcerate πράγματι γίνονται η πύρινη λαίλαπα που καίει τα πάντα, δεν αφήνει ίχνος ζωής και θριαμβευτικά κοιτάζει στο άπλωμα της τα πτώματα που πότισε το κατακόκκινο καμμένο χώμα. Η ηχητική υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο, οι Νεοζηλανδοί δεν πιάνονται ούτε με λάσο, δε διακρίνονται ούτε με κιάλια νυχτερινής οράσεως από τους επίδοξους ανταγωνιστές τους, χάος και αρμονία, πόνος και λύτρωση, συνύπαρξη όλων των πιθανών αντιθέσεων στο διάβα τους. Κι όμως αυτό το ιδανικό για τελείωμα κομμάτι δεν ήταν το τελευταίο, με παρότρυνση των διοργανωτών, ξαναβγαίνουν και μας αποτελειώνουν ξανά!
Το ομότιτλο ''Shrines Of Paralysis'' είναι το καρφί στο φέρετρο του συμβιβασμού στο μεταλλικό ήχο, μία συναυλία που θα διαρκέσει καθαρά 77' από την ώρα που ανέβηκαν, μέχρι να κατέβουν 17 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα σε πλήρη αποθέωση, την οποία οι ίδιοι εκτίμησαν και το έδειξαν με τον τρόπο τους. Ολιγόλογοι αλλά μεταδοτικότατοι μέσω της μουσικής τους, οι Ulcerate που κάποτε ήταν το επόμενο μεγάλο συγκρότημα του ακραίου ήχου, είναι κι επίσημα το στολίδι όλου του μεταλλικού ήχου, μία από τις ελάχιστες μπάντες που μπορείς να βασίζεσαι σε ποιοτική συνέπεια, σε ανανεωτική τροχιά δισκογραφίας και σε εναλλαγές συναισθημάτων που μόνο στα όνειρα είχες σκεφτεί. Οι Ulcerate του 2017 είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, είναι αληθινότατοι και στέλνουν όλα τα σαπάκια στα θρανία και τους σφετεριστές του θρόνου που κατέκτησαν δίκαια στην Κόλαση της τελειότητας τους. Μία συναυλία που δυστυχώς έπρεπε να είμαστε περισσότεροι, αλλά που ευτυχώς δε θα ξεχαστεί ποτέ από όσους την παρακολούθησαν. Αρκούσε μόνο το πορφυρό χρώμα στα φώτα που τρεμοπαίζανε πάνω από τον Merat ενώ κατέστρεφε το σετ του για τον παραλληρισμό ότι οι τύποι βάζουν φωτιά σε ότι υπάρχει γύρω τους. Ο δε εκπληκτικός τυμπανοκαταστροφέας, άφησε το καλύτερο για το τέλος, αφού έριξε το ένα πιατίνι του κάτω από την ένταση με την οποία έπαιζε (το οποίο διαβεβαιώνω ότι ήταν φοβερά βιδωμένο). Σοκ, δέος και πραγματικότητα! Επίπονη αλλά πέρα για πέρα υπαρκτή, την οποία ποτέ ένας τίτλος δίσκου μπάντας δε συνόψισε τόσο τέλεια...Οι πραγματικοί καταστροφείς των πάντων. Κι άντε τώρα να σου φύγει η ολική παράλυση από αυτό...
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
