Με τις καιρικές συνθήκες σύμμαχο και τη ζέστη να έχει υποχωρήσει αισθητά, ανηφόρισα σχετικά νωρίς για το θεατράκι του άλσους Γαλατσιου για να δώσω το παρόν στην τεταρτη διοργάνωση του Under The Quarry Festival. Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του φετινού line up καταλαβα ότι το επίπεδο ανέβηκε, χωρίς φυσικά να θέλω να υποβάθμισω τις μπάντες που είχαν συμμετάσχει στα τρία προηγούμενα, πράγμα δύσκολο άλλωστε...
Η πολυαγαπημένη μας καθυστέρηση έκανε γι ακόμη μια φορά την εμφάνιση της, ίσως και καλύτερα θα έλεγα, μιας και μαζεύτηκε παραπάνω κόσμος κι έτσι γύρω στις 7 και κάτι οι Solid Faith, παλιά καραβάνα της σκηνής, ανέβηκαν στη σκηνή έχοντας τον «άχαρο» ρόλο του opening act, κάτι που ομολογουμένως δεν τους πτόησε καθόλου μιας και παρουσιάστηκαν ορεξάτοι και δεμένοι, αν και λίγο «σφιγμενοι» ως προς τη σκηνική παρουσία τους, με τον Θοδωρή Μαρτίνη να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του πίσω απ το μικρόφωνο. Η μπάντα παρουσίασε τα πέντε από τα δέκα κομμάτια του επερχόμενου δίσκου τους του οποίου η κυκλοφορια αναμένεται μέσα στο 2020.
Με τον κόσμο να αρχίζει να γεμίζει το θέατρο του Άλσους Βεικου, επόμενοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Art of Simplicity και αυτό που ακούσαμε μόνο simple δεν ήταν… Αρκετά ιδιαίτεροι και ατμοσφαιρικοί,με το βιολί να δίνει μια διαφορετική νότα στη βραδιά. Αν και ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός στην αρχη, τα παιδιά απέδωσαν άρτια το υλικό τους και εδώ θα πρέπει να σταθώ στο εξαιρετικό “Invocation”, κομμάτι που έκλεισε την εμφάνιση τους το οποίο θα αποτελέσει και το πρώτο single του νέου τους δίσκουμε τίτλο “The Chains That Bind Us”, που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.
- Ποιοι παίζουν μετά ρε συ;
- Αυτοί με το περίεργο όνομα ρε…
Ξεκαρδιστικός αλλά απόλυτα αληθινός διάλογος κάπου πίσω μου, λίγο πριν βγουν οι Nochnoy Dozor. Με τον ήλιο να έχει δύσει για τα καλά, όλα ήταν έτοιμα για την έκπληξη της βραδιάς και λέω έκπληξη, γιατί αν και ειχα ακούσει τα καλύτερα για τους Nochnoy, δεν είχα την ευκαιρία, μέχρι το φετινό UTQ, να τους δω live. Τα πράγματα είναι απλά… Μιλάμε για μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ μπάντα από κάθε άποψη. Δε θα σταθώ μονο στις συνθέσεις και στο δέσιμο της μπάντας που βρίσκεται σε top επίπεδο, αλλά θα σταθώ στο ότι η εμφάνιση τους ήταν περισσότερο μια εμπειρία. Ο χαρακτηριστικός ήχος του Μάνου στην κιθάρα (οποίος έχει παρακολουθήσει τη δουλειά του και στους Universe 217 θα καταλάβει τι εννοώ) αλλά και τα αψεγάδιαστα φωνητικά από τη Λίνα και τη Ρεβεκκα, πραγματικά έκλεψαν την παρασταση. Θα μπορούσαν άνετα να είναι οι Headliners της βραδιάς. Πολλά μπράβο στα παιδιά και οποίος δεν τους έχει τσεκάρει να το κάνει ΑΜΕΣΑ!
Τα πράγματα κάπου εκει άρχισαν να αγριεύουν και μετά από μια ολιγόλεπτη διακοπή ρεύματος, η οποία εννοείται ότι δεν πτόησε κανένα, οι Θεσσαλονικείς Forbidden Seed πάτησαν τη σκηνή και απλά εσπειραν. Ήταν η δεύτερη έκπληξη της βραδιάς, καθώς Οι Iced Earth-ικές τους καταβολές και η εκρηκτική σκηνική τους παρουσία ξεσήκωσαν το θέατρο και κατέβασαν αρκετό λαό μπροστά στη σκηνή. Με ένα set που περιελάμβανε κομμάτια και από τις δυο κυκλοφορίες τους, οι Forbidden Seed βροντοφώναξαν «παρών» και άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον!
Αμέσως μετά και στους ίδιους ρυθμούς, ανέβηκαν στη σκηνή οι Desert Near The End, μια μπάντα που επίσης δεν είχα ακούσει, αν και η παρουσία της στον underground χώρο είναι αρκετά γνωστη. Με τον Κώστα Μαρη να χτυπάει τριπλή βάρδια, καθώς εκτός από τη διοργάνωση και τη φωνή στους Forbidden Seed, είχε και το ρόλο του κιθαρίστα της μπάντας, οι Desert Near the End πραγματοποίησαν μια δυναμική και μεστή εμφάνιση, απόδειξη του ότι βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα. Το αγχος του τραγουδιστή εξαιτίας της παρουσίας τον παιδιών του στην πρώτη σειρά, όπως ο ίδιος είπε, δεν φάνηκε καθόλου, αλλά σίγουρα χάρισε μια όμορφη στιγμή!
Επόμενη μπάντα οι Until Rain και εδώ τα πράγματα σοβάρεψαν! Επτά ολόκληρα χρόνια είχαν να κατηφορίσουν απ τα μέρη μας και ειλικρινά ελπίζω να μη χρειαστεί άλλο τόσο γιατί μιλάμε για μια πραγματικά εξαιρετική μπάντα, που αν δεν την έχετε τσεκάρει ακόμα, μπορείτε να ακούσετε το πρόσφατο “Season V” και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Γεμάτο set και επαγγελματική εμφάνιση, στην πιο Prog στιγμή του φεστιβάλ!
Headliners της βραδιάς ήταν οι Λαρισαίοι Sunburst και από τις πρώτες κιόλας νότες καταλάβαμε το γιατί. Με τον Gus Drax στις κιθάρες να shredάρει ανελέητα, μια μπάντα επαγγελματικού επιπέδου και highlight τον κύριο Βασίλη Γεωργίου ο οποίος εκανε πραγματικα ότι γουσταρε με το μικρόφωνο ανα χείρας, παρουσίασαν σχεδόν όλο το ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε το 2016, “Fragments of Creation”! Ένα εξαιρετικό κλείσιμο για μια πραγματικά όμορφη βραδιά!
Σημαντική και συγκινητική στιγμή, η ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του αδικοχαμένου Μάκη Τσαμκοσογλου, πλήκτρα των Mother of Millions, που τόσο απροσμενα έφυγε απ τη ζωή λίγους μήνες πριν κάνοντας αυτό που αγαπάει περισσότερο, βυθίζοντας όλη τη σκηνή στο πένθος.
Γύρω στη μια μετά τα μεσάνυχτα μαζέψαμε σιγά σιγά τα κομμάτια μας μετά από μια γεμάτη και άκρως επιτυχημένη βραδιά! Η τέταρτη διοργάνωση του Under the Quarty Fest ήταν και η πιο γεμάτη κατά την ταπεινή μου άποψη. Ιδιαίτερα να σταθώ στον ήχο, ο οποίος ήταν σχεδόν άψογος στις περισσότερες μπάντες, πράγμα σπάνιο σε τέτοια φεστιβάλ. Ένα τεράστιο μπράβο στον Παναγιώτη Παπαγεωργιου και στον Κώστα Μάρη για το τρέξιμο και την ολοκλήρωση του φεστιβάλ χωρίς κανένα ευτράπελο. Τα λέμε λοιπόν σχεδόν σε ένα χρόνο από τώρα, στο πέμπτο Under the Quarry!
Για το Rock Overdose
Χρήστος Μπριντζικης.
Comments
