Punk του δρόμου, αναρχο-punk και αντιεξουσιαστικό punk rock. H ιστορία ολόκληρη αυτού του ιδιώματος θα πέρναγε σύντομα μπροστά απ’ τα μάτια μας στη σκηνή του An. Τα ονόματα που θα εμφανίζονταν, μόνο τυχαία δεν είναι. Προτού αναφέρουμε τα των μεγάλων της βραδιάς όμως, είχαμε και τους αφανείς ήρωες.
The Dismissers από την Αθήνα για σύγχρονο θα λέγαμε punk rock. Ξεκίνησαν να παίζουν μπροστά σε ένα αραιό αρχικά κοινό και για μισή ώρα παρουσίασαν 7 συνθέσεις με τα “To Chosen to Rot”, “Razor” και “No Message” να αποτελούν τις ιδιαίτερες συμπάθειες του κόσμου. Μας αποχαιρέτησαν λίγο μετά τις 10, δίνοντας τη σκυτάλη στους Helem από το Τελ Αβίβ.
Οι Ισραηλίτες αυτοί είναι ξεχωριστή περίπτωση, καθώς αυτοπροσδιορίζονται ως antifa punk, χρησιμοποιούν τη μητρική τους γλώσσα στους τίτλους των συνθέσεών τους και τραγουδούν σε αυτή. Ως εκ τούτου, αφορούν ένα συγκεκριμένο κοινό, καθώς δύσκολα ο μέσος οπαδός μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους, μην γνωρίζοντας εβραϊκή γλώσσα προφανώς. Παρολαυτά, παρουσίασαν 13 κομμάτια από τους δύο δίσκους τους, ξεκινώντας με το “הבגידה הגדולה”. Μερικά εξ αυτών, όπως τα “אנטיסוציאלי”, “הצל”, “אופיום” και “חלם” χαιρετίστηκαν περισσότερο από το κοινό, τελειώνοντας την εμφάνισή τους με το “אפס סובלנות”.
Πλέον, η ώρα για τους Zounds είχε έρθει. O κόσμος πολύς, φαινόταν ότι είχε έρθει για να τιμήσει τους Εγγλέζους από το Reading, που σχηματίστηκαν αρχικά το 1977, διέλυσαν το ’82 και ξαναξεκίνησαν νέα πορεία από το 2007 μέχρι σήμερα. Ο χαρακτηριστικός anarcho punk ήχος τους, με εμφανή post punk στοιχεία, δόνισε το An στα “Demystification” και “More Trouble Coming Every Day” (με κάποια new wave σημάδια), “Little Bit More”, “My Mummy's Gone”, “New Band”, “Dancing”, “Subvert”, “Target” και “Did He Jump”. Ανελέητο mosh pit από το κοινό, απουσία του δεύτερου κιθαρίστα των Zounds λόγω του ότι παντρευόταν εκείνη τη μέρα και στο τέλος είχαμε μια μαζική αποχώρηση μεγάλου μέρους του κοινού, που εμφανώς θα προτιμούσε να δει την μπάντα του ιδρυτή/ κιθαρίστα/ τραγουδιστή Steve Lake σαν headliners.
Εμάς βέβαια, καθόλου δεν μας χάλασαν οι One Way System σαν πρώτο όνομα και μάλιστα στην παρθενική τους εμφάνιση στην Ελλάδα, γιορτάζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα 40 χρόνια τους. Λίγο μετά τις 12.30, η μπάντα από το Fleetwood, Lancashire ξεκίνησε με το “Aint No Answers” να αποδίδει το street punk της και συνέχισε με το “100 Days” που φέρνει και σε hardcore μονοπάτια. Καλός ήχος σε γενικές γραμμές, το συγκρότημα από το Ηνωμένο Βασίλειο προσέφερε τις επιτυχίες του στο κοινό και έτσι τα “Gutter Boy”, “Victim”, “Believe Yourself”, “Masks Of Society”, “Outside” (με ενσωματωμένα oi/ hardcore στοιχεία), το ομώνυμο, το “Jerusalem”, το “Slaughtered” και το “Jackie Was A Junkie” γνώρισαν την αναμενόμενη αποθέωση. Έπαιξαν μιάμιση ώρα, 16 συνθέσεις συνολικά, τελειώνοντας με το δίπολο “Stab The Judge” και “Forgotten Generation”.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
