Πολλές φορές θέλεις να πεις διάφορα κι απλά η σημασία και η ροή των πραγμάτων σε ξεπερνάει γιατί απλά χάνεις τα λόγια σου και δε μπορείς παρά να αφεθείς σε αυτό που είναι μεγαλύτερο από σένα κι ακόμα κι από την ίδια τη ζωή. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για το μεγαλείο των ΥΟΒ, Mike Scheidt. Ο άνθρωπος που παραλίγο θα μας άφηνε μία και καλή λόγω μίας σπάνιας ασθένειας που τον καθήλωσε ανήμπορο να αντιδράσει και να περιμένει το μοιραίο, τελικά όχι μόνο κατάφερε να την νικήσει και να συνεχίσει να είναι ανάμεσα μας, αλλά η εικόνα του μπροστά στο ένθερμο Ελληνικό κοινό και η στάση του απέναντι στην ίδια του τη ζωή, αποτελούν πλέον ένα ξεκάθαρο παράδειγμα προς μίμηση για όλο τον κόσμο που λέει ‘’δε μπορώ’’. Δεν υπάρχει ‘’δε μπορώ’’ αλλά ‘’δε θέλω’’, μου το λέγανε όταν ήμουν μικρός και νόμιζα ότι άκουγα μαλακίες, αλλά τελικά δεν είναι απλά έτσι αλλά είναι ΜΟΝΟ έτσι. Οι ΥΟΒ επισκέφτηκαν την Ελλάδα για τρίτη φορά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και πολύ καιρό αφού είχαν νέο άλμπουμ, πράγμα το οποίο τόνισε ο Mike. Ήρθαν, κυρίευσαν τη σκηνή του Κυττάρου που αποδείχτηκε πολύ μικρή –όπως κι ο χώρος- για να χωρέσει κι αυτούς και το κοινό και στο τέλος έφυγαν θριαμβευτές πραγματοποιώντας την πιο μεστή –σύμφωνα με μαρτυρίες- εμφάνιση τους επί Ελληνικού εδάφους.
Η μπάντα που άνοιξε τη βραδιά είναι το άλλο παράδειγμα προς μίμηση, αυτές οι λέρες που ονομάζονται Automaton και στάθηκαν με ψηλά τα κεφάλια (και τα πάνω και τα κάτω) στη σκηνή και τη γέμισαν επάξια με αυτό το λασπώδες και βαρύτατο (και αμίμητο) στυλάκι τους. Το κοινό αποσβολωμένο από την αρχή της εμφάνισης τους, βαρύτατες κιθάρες με Άγιο όγκο, τύμπανα αργά προς Mid-tempo στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπασαδούρα που επιβάλλεται/δεν αναβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις κι ένας τραγουδιστής που μαδάει το λαρύγγι του χωρίς φόβο και με απόλυτο πάθος, ζει την κάθε στιγμή πάνω στη σκηνή σαν να είναι η τελευταία φορά που θα το κάνει λες και δεν υπάρχει αύριο. Το να γράψω ότι είναι από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχουν δει τα μάτια μου από τη χώρα μας όπως και ότι η δισκάρα τους ονόματι ‘’Talos’’ (το οποίο έπρεπε να ονομαστεί ‘’Fallos’’ και το νοών νοείτω) είναι απίστευτα ποιοτική, θα τους αδικούσε στη χειρότερη των περιπτώσεων. Γάμησαν τα άπαντα κατά τη 45λεπτη σχεδόν παρουσία τους και πολύ μεγάλο μέρος του κοινού δεν ήθελε να κατέβουν. Νομίζω ότι δεδομένου ότι θα βλέπαμε ΥΟΒ ειδικά και λόγω της φύσης της συγκεκριμένης εμφάνισης, καμία άλλη μπάντα στη θέση τους δε θα γέμιζε τόσο υπέροχα το κενό, η αγκαλιά που είδα στο τέλος της συναυλίας ανάμεσα στον τραγουδιστή τους και τον Mike Scheidt μπροστά μου ήταν όλα τα λεφτά, ενώ ο ίδιος ο frontman των ΥΟΒ πριν τελειώσει η συναυλία, λιτά κι απέριττα δήλωσε ‘’Respect to Automaton’’. Μακάρι να τους βλέπουμε συχνότερα, είναι αναγκαίες τέτοιες μπάντες!
Η ώρα περνάει και οι ΥΟΒ ανεβαίνουν στη σκηνή. Σκοπεύω να κάτσω επίτηδες στον αδερφό και πάντα τίμιο και δίκαιο Αλατά, που τους είδε τις άλλες δύο φορές και είχε καλύτερη γνώμη. Εγώ σαν ‘’παρθένος’’ σε συναυλιακή κατάσταση ΥΟΒ, με το που σκάει το μπάσιμο του ‘’Ablaze’’ μένω εμβρόντητος με την καθαρότητα του ήχου και τον όγκο τον οποίο έχουν. Το Κύτταρο όπως και να έχει είναι ο πιο εγγύηση χώρος για καλό ήχο, άμα έχεις και μπάντα που ξέρει να τον βγάζει, θα δεις μεγαλείο. Η θέα του Aaron Rieseberg στο μπάσο που έχει πραγματικά ίδια κοψιά με τον Cliff Burton (περισσότερο κι από τον Zachary Livingston των Minsk τις προάλλες) μου τραβάει το βλέμμα και συγκινούμαι, ίδιο μπάσο, ίδιο στυλ παιξίματος, ασταδιάλα από’κεί πέρα. Ο ντράμερ Travis Foster βαράει τόσο ΔΥΝΑΤΑ, που ενώ ο ήχος έχει δώσει ώθηση στην κιθάρα του Mike Scheidt –που αποδεικνύει ότι μια χαρά μπορεί να υπάρχει μία κιθάρα σε μπάντα, αρκεί να ξέρεις πώς να παίξεις- στο τέλος ακούγεται χωρίς να υπερκαλύπτεται από τις βαρύτατες ριφφάρες. Ο δε αρχηγός και παρολίγον μακαρίτης πάλλεται ολόκληρος, κοπανιέται χωρίς αύριο –το αύριο που ούτως ή άλλως δε θα βίωνε αν δε σωζόταν στο παρά πέντε- και η στοιχειωτική φωνή του και ο τρόπος με τον οποίο το ζει δείχνει γιατί η εμφάνιση αυτή των ΥΟΒ ήταν η πιο ιδιαίτερη από όσες είδε το Ελληνικό κοινό.
Το ‘’Our Raw Heart’’, το τελευταίο τους πανέμορφο πόνημα (όνομα και πράγμα) εκπροσωπήθηκε από δύο ακόμα κομμάτια, το ‘’The Screen’’ –στο τέλος του οποίου ευχαρίστησε την Ελίνα και τη Smoke The Fuzz- και το ομότιτλο κομμάτι, με το πρώτο να είναι το μικρότερο (μόλις 10’) κομμάτι τους που παίχτηκε στη συναυλία, ενώ στο δεύτερο άρχισε ένα ταξίδι προς το άγνωστο και σε ηχοτόπια και μέρη που η ίδια η ζωή σε πάει από μόνη της χωρίς να το προγραμματίσεις. Συνεπικουρούμενο στο τέλος από δύο επίσης τεράστιους σε διάρκεια ύμνους –τους οποίους ο Mike τόνισε ότι ποτέ δεν έχουν παίξει στα καπάκια-, τα ‘’Adrift In The Ocean’’ από το ‘’Atma’’ και ‘’Marrow’’ από το ‘’Clearing The Path To Ascend’’, έδωσαν το κατάλληλο ‘’τελείωμα’’ του κοινού, φανταστείτε ότι παίχτηκαν σε τέτοιες εκτελέσεις και τα τρία που διήρκησαν σχεδόν μία ολόκληρη ώρα, άκρως ανώτερα από τα άλμπουμ τα οποία αδικούν ξεκάθαρα τους ΥΟΒ. Ειδικά τα νέα πιο ταξιδιάρικα κομμάτια ακούγονται τόσο γιγαντιαία στη σκηνή που πρώτος ο Αλατάς δίπλα μου έλεγε ότι ήταν η πιο χύμα και straight εμφάνιση τους και δεν έχω κανένα λόγο να μην τον πιστέψω, ακολουθώ τη γνώμη του τυφλά σε κάθε περίπτωση. Πριν από το τελευταίο δίδυμο που αναφέραμε, ο Mike ευχαρίστησε και πάλι την Ελίνα, λέγοντας μάλιστα γεμάτος πειθώ στο κοινό ‘’δεν ξέρετε τι θησαυρό έχετε με την Ελίνα ανάμεσα σας’’ με το βλέμμα του να ρίχνει αστραπές προς όλους.
Ενδιάμεσα είχαμε ακούσει και τα ‘’Ball Of Molten Lead’’ από το ‘’The Illusion Of Motion’’ και το ‘’The Lie That Is Sin’’ από το ‘’The Great Cessation’’ και με συνολικά 7 κομμάτια, οι ΥΟΒ παίξανε μία ασάλιωτη και αμίμητη εμφάνιση που διήρκησε 110’, στην σίγουρα μεγαλύτερη σε διάρκεια συναυλία της Smoke The Fuzz που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Οι συγκρίσεις –αν υπήρξαν- με τις δύο πρώτες τους εμφανίσεις, θεωρώ ότι ήταν απόλυτα αχρείαστες και ειδικά με βάση το τι είδαμε, αν και πολύ μεγάλο μέρος του κοινού τους έβλεπε για πρώτη φορά. ΥΟΒ όμως δεν ακούς όπως τις άλλες μπάντες, ΥΟΒ νιώθεις, βιώνεις, κλείνεις τα μάτια και νιώθεις ζωντανός σε κάθε άκουσμα και ότι αγαπάς όλο τον κόσμο από τη χαρά που σου προσφέρουν. Ένας ΘΡΙΑΜΒΟΣ της ίδιας της ζωής στάθηκε μπροστά μας, αγέρωχος, με το χαμόγελο της νίκης απέναντι στην πιο σκληρή του μάχη, με τις γροθιές του υψωμένες όταν ευχαριστούσε τον κόσμο και με τα λόγια του λίγα, αργά και σταράτα και 100% αληθινά τις λίγες φορές που μίλησε. Ευχήθηκε να μπορούσε να μας μιλήσει στα Ελληνικά για να μας ευχαριστήσει όπως μας άξιζε, αλλά δυστυχώς όπως είπε το μόνο του μέσο είναι τα Αγγλικά. Κοιτάς τον Mike Scheidt και νιώθεις καλύτερος άνθρωπος, τον αγκαλιάζεις και παίρνεις δύναμη από την τεράστια καρδιά του, και στο τέλος εκτιμάς όσα έχεις ξέροντας ότι αφού τα κατάφερε αυτός, θα τα καταφέρεις κι εσύ, γιατί σου δίνει το κίνητρο να το παλέψεις. Έτσι το μότο όλων των ΥΟΒ οπαδών πλέον άλλαξε και οφείλει να αντιστραφεί ως εξής:
LOVE IS YOB! LIFE IS YOB!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
