To περσινό ντεμπούτο των Zeal & Ardor ήταν μια κυκλοφορία που τάραξε τα νερά του μεταλλικού underground κι απέσπασε διθυράμβους από τον σχετικό τύπο. Στον αντίποδα, η μίξη τόσο ετερόκλητων στοιχείων ήταν επόμενο αφενός να λοιδωρηθεί, αφετέρου να αφήσει αρκετό κόσμο να ξύνει το κεφάλι του, με αυτό που έφτανε στα αυτιά του. Ομολογώ, πως κι εμένα με μπέρδεψε. Το ιδιότυπο πάντρεμα blues και (black) metal λειτούργησε εξαιρετικά, όταν όμως μπήκαν στην εξίσωση η electronica, οι hip hop ρυθμοί και τα μεταλλοσολίδια στυλ Dragonforce, το αισθητήριο μου παρέδωσε πνεύμα. Σε κάθε περίπτωση, η συναυλία της Παρασκευής αποτέλεσε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεδιαλύνω την παραπάνω μουσική βαριετέ.
Πρωτού μπω σε αυτή τη διαδικασία όμως, οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να μας “ζεστάνουν” με τα σαφώς πιο βατά ακούσματα των Cyanna Mercury και των Skull & Dawn. Αν και δηλώνω σαφώς φίλα προσκείμενος στην ανατολίτικης κοπής ατμοσφαιρική ψυχεδέλεια των πρώτων, στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον δίχασαν τον κόσμο, μεγάλη μερίδα του οποίου αρέσκεται σε πιο ακραία και σκοτεινά ακούσματα. Δε μπορώ να βρω κάτι τρανταχτά λάθος με την εμφάνιση τους, ίσα ίσα που μου φάνηκαν εξαιρετικοί και με τον καθαρότερο ίσως ήχο που τους έχω ακούσει. Απλά δεν είναι όλα για όλους και οι Cyanna Mercury πιθανότατα δεν κάνουν “κλικ” στον μέσο τύπο, που τη βρίσκει με Zeal & Ardor.
Τους Skull & Dawn θα τους παρακολουθούσα για δεύτερη φορά μέσα σε μία εβδομάδα και δεν κρύβω ότι το γεγονός με χαροποίησε, μιας και με είχαν “ψήσει” ήδη από τις πρώτες νότες της support εμφάνισης τους στην Chelsea Wolfe. Ακούγοντας τους την Παρασκευή -από τη σκηνή του Ίλιον Plus αυτή τη φορά- δε συνέβη κάτι διαφορετικό, μόνο που η ένταση της όλης εμπειρίας είχε πολλαπλασιαστεί επί αρκετές φορές. Αν και ο ήχος δε τους έκανε τα χατήρια από την αρχή, οδήγώντας τους σε διάφορες παρεμβάσεις προς τον ηχολήπτη, ο ζόφος του αμερικάνικου νότου έφτασε στα αυτιά μας πεντακάθαρα κι αν βρισκόσουν στην κατάλληλη διάθεση είναι σίγουρο ότι άγγιξε και κάποιες ευαίσθητες χορδές μέσα σου. Στα πολύ συν, η απουσία συγκεκριμένου playlist, πράγμα που έδινε μια άγρια ομορφιά και μια αίσθηση του απρόβλεπτου στην όλη κατάσταση.
Αν και περασμένη, η ώρα για να λυθεί ο γρίφος των Zeal & Ardor είχε φθάσει. Υπό τους ήχους του (kitch μέχρι αηδίας) Sacrilegium I, o Manuel Gagneux και η παρέα που προσφάτως έστησε πλάι του για τις ανάγκες των ζωντανών εμφανίσεων, κάνουν την εμφάνιση τους εμπρός στο κοινό του Ίλιον Plus. To “In Ashes”, το οποίο εκκινεί ουσιαστικά την εμφάνιση τους, δημιουργεί εξαρχής μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που ανοίγει κατευθείαν δίαυλο με τον κόσμο από κάτω. Το ρυθμικό “Servants”, που ακολουθεί, εξάπτει διαθέσεις και στο καθολικής αποδοχής “Come On Down” είμαι σίγουρος: οι Zeal & Ardor είναι πλέον ένα κανονικό συγκρότημα, που έχει πράγματα να δώσει τόσο πάνω στο σανίδι, όσο και δισκογραφικά.
Καταρχήν, ο Gagneux τα πήγε περίφημα ως ιεροκύρηκας και “στόμα” του Σατανά, μεταφέροντας αυτούσια την αύρα του δίσκου. Κιθαρίστας τεχνηταράς, rhythm section, που “το 'χει” τόσο στα blues, όσο και στα blackmetal σημεία και δύο εκπληκτικοί τύποι εξ' αριστερών και δεξιών του Gagneux, οι οποίοι με τα υποστηρικτικά φωνητικά τους έκαναν τη διαφορά και σχεδόν του έκλεψαν την παράσταση. Τα καινούρια κομμάτια μου άφησαν θετικότατες εντυπώσεις, ακολουθώντας το δόγμα delta blues meets blackmetal, το οποίο είναι το δυνατό τους όπλο, αφήνοντας στην άκρη οποιουσδήποτε άλλους πειραματισμούς και συνυπάρχοντας αρμονικά στο set με εκείνα του “Devil Is Fine”.
Με το τέλος της εμφάνισης τους, το μυστήριο Zeal & Ardor είχε ξεδιαλυνθεί πλήρως. Η επίλυση του ήταν τέτοια, που ικανοποίησε όχι μόνο τον υπογράφοντα, αλλά και μπόλικο κόσμο, ο οποίος είχε δώσει το παρόν από καθαρή περιέργεια, για το πως αποδίδεται η ασυνήθιστη μουσική τους πρόταση επί σκηνής. Οι ήδη προσύλητοι δε νομίζω ότι είχαν κάποια αμφιβολία, έτσι κι αλλιώς. The Devil is fine, indeed.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
