Zemial, λοιπόν, για μία εμφάνιση στα Τρίκαλα μετά από 6 χρόνια αποχής από τις πίστες της Ελλάδας… Πολυαναμενόμενο, για μένα προσωπικά το live, κάτι που ίσχυε και για πολύ ακόμη κόσμο, όπως φάνηκε από την προσέλευση στο Μανδραγόρα ανθρώπων από διάφορες, γειτονικές και μη, πόλεις. Για ακόμη μία φορά, μετά τους Inquisition, οι Τρικαλινοί ήταν η μειοψηφία στην εκδήλωση. Οι πόρτες άνοιξαν με αρκετή καθυστέρηση, κάτι που δεν φάνηκε να χαλάει καθόλου τη διάθεση του κόσμου, καθώς βρήκε την ευκαιρία για να καταναλώσει μερικές περιπτερόμπυρες και να φτιάξει πηγαδάκια. Ο μαλακός καιρός, άλλωστε, βοηθούσε σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι γεγονός πως οι έξοδοι έχουν περιοριστεί τόσο πολύ που τα live είναι πλέον η πιο καλή ευκαιρία να τα πεις από κοντά με ανθρώπους που έχεις καιρό να δεις.
Το πρώτο πράγμα που τραβούσε την εντύπωσή σου στην αίθουσα ήταν ο τεράστιος όγκος του merchandise και ο κόσμος που είχε συσσωρευτεί γύρω από αυτό. Οι επανακυκλοφορίες παλαιότερων δίσκων σε διάφορες μορφές, που παρουσιάζονταν για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη διοργάνωση, ήταν πολύ ελκυστικές και τιμήθηκαν δεόντως από πολύ κόσμο. Το δεύτερο πιο εντυπωσιακό ήταν το drum kit του Vorskaath, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν ήδη στημένο και είχε κόψει τη σκηνή στα δύο με τον όγκο του και σε προϊδέαζε για την παράσταση που επρόκειτο να διαδραματιστεί αργότερα μπροστά μας.
Η μπάντα που άνοιξε τη βραδιά ήταν οι Swamp και η εμφάνισή τους έμελλε να είναι η πρώτη επαφή που είχα με την μπάντα. Λίγο από αμέλεια, λίγο από έλλειψη χρόνου, δεν εξετέλεσα το σύνηθες τελετουργικό της προ-ακρόασης. Η μπάντα από τα Γιάννενα κινείται στο χώρο του black/death με αρκετές πινελιές από doom και thrash. Ο ήχος τους ήταν επιτηδευμένα ωμός και ακατέργαστος, όπως και η μουσική τους. Οι συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και η αμφιταλάντευσή τους από είδος σε είδος με μπέρδεψαν λιγάκι, οφείλω να ομολογήσω. Ενώ ήταν δυναμικοί στη σκηνική τους παρουσία και είχαν ομολογουμένως αρκετά ωραία riff, κάπου με χάσανε… Με απλά λόγια, δεν βρήκα ότι υπήρξε αρμονικό δέσιμο όλων των στοιχείων που απαρτίζουν τις επιρροές τους. Για opening act πάντως μια χαρά ήτανε, έβγαλαν ενέργεια και έκαναν αρκετά κεφάλια να κουνηθούν ενώ φυσικά και απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα του κόσμου.
Μετά από αρκετή προετοιμασία, το τρίο των Zemial βγήκε στη σκηνή. Το συγκρότημα έδινε την πρώτη του συναυλία με το παρόν σχήμα και μαντεύω ότι θεωρούσε αυτή την εμφάνισή του ως οδηγό για τις μελλοντικές του εμφανίσεις. Εξ’ ου και η σχολαστικότητα στην απόδοση του ήχου και στην εξεύρεση των κατάλληλων ρυθμίσεων και της απόλυτης ισορροπίας, που συνεχίστηκαν και σε αρκετά σημεία της εμφάνισής τους. Αυτή η τελειομανία της μπάντας, που αποτυπώνεται και στις ηχογραφήσεις της, προσωπικά με εξιτάρει. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι ως οπαδός της black metal αλλά και της progressive rock μουσικής δεν υπήρχε περίπτωση να μην ικανοποιηθώ 100% από το live. Ξεκάθαρα πράγματα… Ωστόσο, τι να πρωτοπείς για τους μουσικούς που απαρτίζουν αυτό το σχήμα; Ότι είναι απίστευτοι; Ότι είναι μουσικάρες; Ότι η τεχνική τους σε αφήνει με το στόμα να κρέμεται ορθάνοιχτο; Ναι, αυτά κι άλλα πολλά μπορείς να πεις! Μία μικρή γεύση μπορείτε να πάρετε από το βίντεο που ακολουθεί.
Δυστυχώς στο βίντεο αποτυπώνεται ξεκάθαρα και η παιδεία του Έλληνα οπαδού, ο οποίος αδυνατεί να εννοήσει ή απλά αδιαφορεί για το γεγονός ότι με την οχλαγωγία καταστρέφει τις ατμοσφαιρικές στιγμές των κομματιών… Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι μία μερίδα του κόσμου ένιωσε στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας -πριν το encore, δηλαδή, το οποίο έριξε ομοβροντίες από το πρώιμο υλικό τους και γλύκανε τους σκληροπυρηνικούς- ότι οι προσδοκίες τους να ακούσουν πολύ από το καθαρόαιμο black υλικό της μπάντας διαψεύστηκαν… Δε φταίνε όμως σε τίποτα οι Zemial, που σε κάθε ευκαιρία έχουν τονίσει ότι βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο μουσικό μονοπάτι και θα το τιμούσαν δεόντως στο live, ούτε εκείνοι που ήρθαν για να απολαύσουν και την progressive πτυχή της μπάντας…
Στο μουσικό μέρος, τα κομμάτια αποδόθηκαν θαυμάσια, το δέσιμο μεταξύ των μελών της μπάντας αψεγάδιαστο, ο ήχος με μερικές μικροδιορθώσεις στην κιθάρα, η οποία αρχικά ήταν πολύ χαμηλά, έγινε πολύ καλός. Άνετα θα πήγαινα να τους ξαναδώ άμεσα, σε περίπτωση που παίξουν κάπου εδώ κοντά. Σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο στην πρώτη διαθέσιμη ευκαιρία!
Setlist: Ancient Arcane Scrolls Eclipse. In the Arms of Hades (including Forever Toward the Light). Under Scythian Command. Pharos. For a Fallen One. Sleeping Under Tartarus. The Repairer of Reputations. In Monumentum
Encore: The Tears that Wet Gethsemane. Nocturnal Witch. Full moon Necrophilia. Breath of the Pestilence.
Για άλλη μία φορά θα «αναγκαστώ» να συγχαρώ τα παιδιά της Forbidden Rites που συνεχίζουν ακάθεκτοι τις πετυχημένες διοργανώσεις. Είμαστε καθ’ οδόν προς την ανακήρυξη των Τρικάλων ως την πιο metal επαρχιακή πόλη, καθώς έρχονται κι άλλες, πολλές και ποικίλες, διοργανώσεις που θα μας φέρουν πιο κοντά στον τίτλο! Stay tuned and support the underground!!!
Για το Rock Overdose,
Γιώργος Νήμας
Comments
