Δεκέμβριος 1990. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα ο 12χρονος εαυτός μου μπαίνει σε γνωστό δισκάδικο της πόλης, με σκοπό να αγοράσει το πρώτο του βινύλιο (έχουν προηγηθεί κάμποσες «πειρατικές» κασέτες Clash, Sex Pistols, Pink Floyd αλλά και... Βασίλης Παπακωνσταντίνου). Είχα αποφασίσει να αγοράσω το “Brick By Brick” του Iggy Pop. Το μάτι μου πέφτει σε ένα δίσκο με μαύρο εξώφυλλο και ένα αιγυπτιακό σύμβολο. Στο εξώφυλλο γράφει The Sisters Of Mercy – Vision Thing. Δεν την έχω ξανακούσει την μπάντα, αλλά επειδή εντυπωσιάζομαι από το σκοτεινό και κάπως μυστηριακό εξώφυλλο, ζητάω από τον υπάλληλο να μου βάλει να ακούσω τι είναι αυτό. Αφού μου αναφέρει ότι πρόκειται για δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε, τον βάζει στο πικ-απ. Στις πρώτες 5 νότες του πρώτου τραγουδιού, έχω ανατριχιάσει. Στο 3ο τραγούδι αφήνω το “Brick By Brick” στο ράφι και λέω “θα αγοράσω ΑΥΤΟ!” σχεδόν αρπάζοντάς το. Για την ιστορία, το “Brick By Brick” δεν το απέκτησα ποτέ σε βινύλιο.
Το παραπάνω το αναφέρω για να εξηγήσω δυο πράγματα: 1ον ότι πρόκειται όχι απλά για μια μπάντα που υπάρχει στη ζωή και στην καθημερινότητα μου εδώ και 29 χρόνια, αλλά ότι πρόκειται για την αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών και 2ον (όπως προκύπτει από το 1ον) ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ, όπως δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός με την οικογένειά σου. Τώρα που το διευκρινίσαμε, συνεχίζω.
1980 – 1985: τα “σκοτεινά” χρόνια.
1980. Στο Leeds της Αγγλίας οι Gary Marx (κιθάρα/ φωνή) και Andrew Eldritch (τύμπανα/ φωνή) έχοντας ως εξοπλισμό μια κιθάρα, έναν ενισχυτή 3 watt και καθόλου χρήματα, σχηματίζουν τους Sisters Of Mercy, ηχογραφώντας μόνο και μόνο “για να ακούσουμε τον εαυτό μας στο ραδιόφωνο”. Ταυτόχρονα δημιουργούν την ανεξάρτητη δισκογραφική Merciful Release και κυκλοφορούν 1.000 αντίτυπα του single “The Damage Done/ Watch/ Home Of The Hit-Men”, που τελικά παίζεται στο ραδιόφωνο. Για το λογότυπο της μπάντας, που σπεύδει να το τυπώσει σε αφίσες και μπλουζάκια πριν καλά- καλά βγάλει την πρώτη της δουλειά, χρησιμοποιείται το σχέδιο ενός ανθρώπινου κεφαλιού από βιβλίο ιατρικής ανατομίας.
Σχεδόν αμέσως κάνουν επανεκκίνηση στην μπάντα. Ο Eldritch, που δηλώνει ότι είναι "ένας πολύ κακός ντράμερ", γίνεται ο τραγουδιστής της μπάντας (και εξ ολοκλήρου στιχουργός), ο Gary Marx επικεντρώνεται στην κιθάρα και ο Craig Adams προσλαμβάνεται στο μπάσο. Όσο για τα τύμπανα, αναλαμβάνει πλέον ο θρυλικός Doktor Avalanche, το drum machine που από εδώ και πέρα θα χαρακτηρίζει τον ήχο των Sisters – μαζί με τη βαθιά, θεατρική φωνή του Eldritch. Στις 16 Φεβρουαρίου 1981 το συγκρότημα κάνει το ζωντανό ντεμπούτο του, ενώ προς το τέλος του χρόνου ο Ben Gunn προστίθεται ως δεύτερος κιθαρίστας.
Το δεύτερο single “Body Electric/ Adrenochrome” γίνεται single της εβδομάδας στο (πολύ σπουδαίο μουσικό περιοδικό της εποχής) Melody Maker, ενώ τον Νοέμβριο του 1982 κυκλοφορεί και τρίτο single, το κλασικό πλέον “Alice/ Floorshow”. Παράλληλα η μπάντα δίνει συνεχώς συναυλίες, με λίγα φώτα και πολύ καπνό επί σκηνής, κυρίως ως support σε συγκροτήματα όπως οι Psychedelic Furs, με το setlist να περιλαμβάνει πολλές και… περίεργες διασκευές (βλ. παρακάτω). Τον Μάρτιο του 1983 έρχεται και νέο single (“Anaconda/ Phantom”), ενώ τον Μάιο της ίδιας χρονιάς έρχεται το “The Reptile House EP”, η “σκοτεινότερη”, ίσως, δουλειά της μπάντας (πού ούτως ή άλλως πλέον έχει χαρακτηριστεί λόγω του ήχου και του styling ως πρωτοπόρα μπάντα του Gothic κινήματος) και περιλαμβάνει μερικά από τα ωραιότερα και πιο συγκλονιστικά τραγούδια των Sisters, με γερές δόσεις ειρωνείας και χλευασμού. Ακολουθεί σειρά συναυλιών σε Ευρώπη και Αμερική, η αποχώρηση του Ben Gunn και η χρονιά κλείνει με την κυκλοφορία του μεγαλύτερου hit στην ιστορία του συγκροτήματος, μια ιδιοφυή σύνθεση του Eldritch, το αριστουργηματικό “Temple Of Love”.
Στις αρχές του 1984 έρχεται στην μπάντα ο Wayne Hussey, φέρνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο της 12χορδης ηλεκτρικής κιθάρας. Μαζί έρχεται και συμβόλαιο με την WEA και τον Απρίλιο κυκλοφορεί το “Body And Soul/ Train/ Afterhours”. Συναυλίες σε Ευρώπη και Αμερική ξανά, κυκλοφορία του “Walk Away/ Poison Door/ On The Wire” και τελικά το πρόγραμμα που προέβλεπε ότι τον Οκτώβριο θα κυκλοφορούσε το πρώτο άλμπουμ με τίτλο “Black October” …πάει περίπατο, καθώς η πίεση, η κούραση, οι απαιτήσεις αλλά και οι καταχρήσεις είναι τόσο μεγάλες, που ο Eldritch καταρρέει.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί τελικά στις αρχές του 1985, με τίτλο “First And last And Always” και περιλαμβάνει 10 διαμάντια, όπως το “Walk Away”, το “Amphetamine Logic” και τον goth ύμνο “Marian”, αν και η παραγωγή δεν τα αναδεικνύει σωστά. Ξεκινάει headline περιοδεία, με τον Gary Marx να αποχωρεί στα μέσα της και τον Eldritch να ανακοινώνει τη διάλυση της μπάντας στο Royal Albert Hall (στην πραγματικότητα δεν ανακοίνωσε κάτι, απλά χαιρέτισε το κοινό με “Goodbye” αντί του συνηθισμένου “Goodnight” και για τα επόμενα 5 χρόνια δεν υπήρξε άλλη συναυλία).
1986 – 1993: Οι Μεγάλες Στιγμές και οι Μεγάλες Διαμάχες
Ο Craig Adams και ο Wayne Hussey έχουν φύγει από τους Sisters και δημιουργούν δικό τους συγκρότημα με το όνομα The Sisterhood (μεγάλη μαϊμουδιά!). O ευφυέστατος Eldritch “τραβάει από το συρτάρι” μια σύνθεση (“Giving Ground”) και, πριν το δίδυμο των… αποστατών προλάβει να κυκλοφορήσει οτιδήποτε, το κυκλοφορεί ο Eldritch υπό το όνομα The Sisterhood! Η αναπόφευκτη δικαστική διαμάχη δικαιώνει τον Eldritch, ο οποίος αποκτά όλα τα δικαιώματα πάνω στο όνομα The Sisters Of Mercy και στα παράγωγά του, και αναγκάζει τους Hussey/Adams να μετονομαστούν σε The Mission UK. Με το όνομα The Sisterhood ο Eldritch, έχοντας πάντα στο πλευρό του τον 5ης γενιάς Doktor Avalanche και συνεργαζόμενος με μέλη των Motorhead, Gun Club και Suicide, κυκλοφορεί το άλμπουμ “Gift”, μια υπέροχη, σκοτεινή μίξη τέκνο και ροκ.
Από τη συνεργασία αυτή μένει προκύπτει η είσοδος στους Sisters της Goth Θεάς Patricia Morrison (Gun Club/ The Damned) στο μπάσο. Ο Eldritch γράφει μόνος του το επόμενο άλμπουμ, δίνοντας την Άνοιξη του 1987 μια πρώτη γεύση –και μια μεγαλειώδη επιβεβαίωση της μουσικής του ιδιοφυίας: το single “This Corrosion/ Torch/ Colours”, το οποίο εκτοξεύεται κατευθείαν στο Top Ten του Ηνωμένου Βασιλείου και γίνεται η #1 Alternative Record στην Αμερική. Τον Νοέμβριο έρχεται το άλμπουμ “Floodland”, το καλύτερο ροκ άλμπουμ των ‘80s (δεν υποσχέθηκα αντικειμενικότητα, αν θυμάστε). Ο ήχος παραμένει σκοτεινός αλλά στρέφεται σε πιο industrial ρυθμούς (όπως το “Lucretia My Reflection”), ενώ η παραγωγή απογειώνει τις συνθέσεις. Για τα επόμενα 2 χρόνια, για λόγους προώθησης υπάρχουν κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις, όπως στο Top Of The Pops, 4 από τα 8 τραγούδια του δίσκου γίνονται εντυπωσιακότατα video clip, κυκλοφορούν 2 ακόμα single (“Lucretia My Reflection/ Long Train” και “Dominion/ Emma”), αλλά δεν υπάρχει καμία συναυλία!
Στις αρχές των 90’s ο κιθαρίστας Andreas Bruhn εντάσσεται στο συγκρότημα και μαζί με τον Eldritch γράφουν τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ. Ο Tony James αντικαθιστά την Patricia Morrison και ο κιθαρίστας Tim Bricheno ολοκληρώνει τη σύνθεση των Sisters με την οποία κυκλοφορεί το τρίτο άλμπουμ “Vision Thing” τον Νοέμβριο του 1990. Πλέον οι ρυθμοί είναι ξεκάθαρα industrial αν και ο ήχος έχει πολλά στοιχεία από το mainstream ροκ της εποχής. Το συναρπαστικό και πλέον κλασικό “More” που κυκλοφόρησε ως single πριν το άλμπουμ, κάνει ξεκάθαρη τη μουσική θέση των Sisters στη νέα δεκαετία, μακριά από τις goth σκοτεινές αναφορές του παρελθόντος, ενώ οι στίχοι πλέον ξεχειλίζουν κυνισμού και ειρωνείας, όπως και το video clip για το single “Dr. Jeep”. Μετά από 5 χρόνια το συγκρότημα ξαναβγαίνει στο δρόμο, περιοδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Στα τέλη του 1991 ο τελευταίος …αναλογικός μπασίστας των Sisters, ο Tony James, αποχωρεί και πλέον το μπάσο το αναλαμβάνει ο (θεός!) Doktor Avalanche.
To 1992 κυκλοφορεί η συλλογή “Some Girls Wander By Mistake” η οποία περιλαμβάνει όλα τα single της περιόδου 1980 – 1984, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφορεί και το ‘Temple Of Love (1992)” στην διάσημη εκδοχή του, με την Ofra Haza στα φωνητικά (προσωπικά προτιμώ την εκτέλεση του 1983). Το 1993 κυκλοφορεί το “A Slight Case Of Overbombing”, μια νέα συλλογή, με τα single από το 1984 μέχρι το 1991, την νέα εκδοχή του Temple Of Love και με το νέο single “Under The Gun”. Αυτή είναι και η τελευταία επίσημη κυκλοφορία των Sisters Of Mercy μέχρι σήμερα, γιατί στο σημείο αυτό ο Eldritch “τα σπάει” με την WEA και αποφασίζει να κατέβει σε απεργία.
1994 – Σήμερα: 25 χρόνια στον δρόμο χωρίς νέα κυκλοφορία!
Κάπου εδώ ξεκινάει μια μάλλον περίεργη περίοδος. Για τα επόμενα χρόνια η μπάντα περιοδεύει σχεδόν ασταμάτητα, αλλάζοντας κιθαρίστες (Adam Pearson, Chris Sheehan, Mike Varjak, Chris Catalyst, Ben Christo, Dylan Smith –οι δυο τελευταίοι είναι οι νυν κιθαρίστες), συμπεριλαμβάνοντας σταδιακά όλο και περισσότερα νέα τραγούδια στο setlist. Ο Eldritch όμως, πιστός στην απεργία του, δεν κυκλοφορεί τίποτα επίσημα, ξέροντας ότι το διαδίκτυο θα φροντίσει ώστε οι fan να μοιραστούν τα νέα τραγούδια από ανεπίσημες live ηχογραφήσεις. Σχετικά νωρίς, στα μέσα της δεκαετία του ’90, στήθηκε και η ιστοσελίδα των Sisters από τον ίδιο τον Eldritch (www.the-sisters-of-mercy.com), η οποία αν και στην αρχή ενημερωνόταν συχνότερα, πλέον μοιάζει λίγο παρατημένη. Ο ίδιος ο Eldritch προσπάθησε να αποτινάξει την ταμπέλα του σκοτεινού άρχοντα”, έχοντας αλλάξει ριζικά το στιλ του: ξανθά μαλλιά (και αργότερα ξυρισμένο κεφάλι), ρούχα σε έντονα χρώματα και όχι μόνο μαύρα, περισσότερη pop διάθεση –φυσικά ότι και να κάνει, τραγούδια όπως το “Burn”, το “Fix” ή το “Possession” θα είναι …μαύρη μαυρίλα (με την καλύτερη δυνατή έννοια!). Αλλάζει και το λογότυπο της μπάντας, με το κεφάλι να στρέφεται ανφάς από προφίλ που ήταν ως τώρα. Το 1998 ο Eldritch παραδίδει στην WEA το τελευταίο άλμπουμ που χρωστάει βάσει συμβολαίου για να αποδεσμευτεί. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα techno – ambient υλικό, χωρίς καν τύμπανα, στο οποίο ο Eldritch απλά έχει γράψει ένα – δυο στίχους, τους οποίους περισσότερο απαγγέλει παρά τραγουδάει. Το όλο εγχείρημα κυκλοφόρησε υπό το όνομα The SSV Project και με τίτλο “Go Figure” και δεν έχει καμιά σχέση με Sisters Of Mercy. O Eldritch κατάφερε να αποδεσμευτεί από την εταιρία, αλλά αρνείται να συνεργαστεί με οποιαδήποτε άλλη. Οι περιοδείες συνεχίζονται, κυρίως σε μεγάλα festival, ενώ οι νέες συνθέσεις δείχνουν να συνεχίζουν την ιστορία με φυσικό τρόπο στα χρόνια που περνούν, και, αν κρίνει κανείς από τις live εκτελέσεις, το “We Are The Same Susanne”, το “Crash And Burn” και το “Romeo Down” θα αποτελούσαν πιασάρικες κυκλοφορίες, όμως…
…όμως κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια: από τις αρχές των 00΄s, η φωνή του Andrew απέχει έτη φωτός από τη φωνή του στα 80’s και στα 90’s. Δεν ξέρω αν φταέι η ηλικία του (είναι πλέον 60άρης), το γεγονός ότι είναι μανιώδης καπνιστής ή αυτό που λέμε “κούρασε τη φωνή του”, αλλά αυτό που κάποτε σε έκανε να ανατριχιάζεις με τη θεατρικότητα και τις βαρύτονες κορώνες, πλέον μοιάζει με μουρμουρητό από πηγάδι. Αυτό δεν τον μειώνει σε καμιά περίπτωση ως μουσικό, ως συνθέτη και ως στιχουργό –ή, πιο σωστά, ποιητή. Αλλά να, ρε γαμώτο, θα ήθελα να ακούσω ξανά το “More” με όλα του τα ουρλιαχτά…
Στη χώρα μας έπαιξαν πρώτη φορά στο Rockwave του 1997 και μετά το 2006, το 2009, το 2015 και ξαναπαίζουν φέτος, 12 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη και 13 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα.
10 πράγματα που (μάλλον) δεν γνωρίζετε για τους Sisters Of Mercy:
1. Η δίκη για το όνομα The Sisterhood που κέρδισε ο Eldritch επέβαλε στους Hussey/ Adams να πληρώνουν 25.000 λίρες Αγγλίας για κάθε φορά που θα τολμούσαν να το χρησιμοποιήσουν. Το “Jihad” (που σημαίνει “ιερός πόλεμος”), το πρώτο κομμάτι του δίσκου “Gift” που κυκλοφόρησε ο Eldritch με το όνομα Sisterhood, ξεκινάει με τον στίχο “Two-Five-Zero-Zero-Zero”. Τώρα ξέρετε γιατί.
2. Ο Moby έγραψε το 2005 το κομμάτι “Lift Me Up” εμπνευσμένο από τους Sisters, με σκοπό να το τραγουδήσει ο Eldritch. Ο τελευτάιος, πιστός στην απεργία του απέναντι στις δισκογραφικές, αρνήθηκε, οπότε το τραγούδησε ο ίδιος ο Moby.
3. To “Under Τhe Gun” επρόκειτο να συμπεριληφθεί στο soundtrack της ταινίας “The Crow” (1994), αλλά και πάλι η διαμάχη με την WEA δεν επέτρεψε να συμβεί αυτό. Αντικαταστάθηκε με το “Burn” των Cure – καθόλου άσχημα γιατί πρόκειται για κομματάρα μεγατόνων!
4. Με πρωτοβουλία του Eldritch, το 1991 περιόδευσαν από κοινού με τους Public Enemy, σε μια κίνηση για ένα “πολυ-φυλετικό” φεστιβάλ.
5. Οι Sisters έχουν δώσει συνολικά πάνω από 750 συναυλίες. Για όλες αυτές υπάρχει τουλάχιστον μια bootleg ηχογράφηση (με καλό ψάξιμο τις βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο). Επίσης άπειρες είναι οι ανεπίσημες/ ημι-παράνομες κυκλοφορίες με demo, ακυκλοφόρητα κ.λπ.
6. Ο θρυλικός Doktor Avalanche έχει δική του στήλη (“Dear Doktor...”) στο site της μπάντας, που απαντάει (με πολύ καυστικό χιούμορ) σε ερωτήσεις των fan ...και όχι μόνο. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η σελίδα είναι κάπως... ανενεργή.
7. Ο Eldritch, όταν δεν περιοδέυει, μοιράζει τη ζωή του στο Leeds, στο Άμστερνταμ και στο Αμβούργο. Το πραγματικό όνομά του είναι Andrew William Harvey Taylor. Το “Eldritch” στα... ψαγμένα αγγλικά μεταφράζεται ως “περίεργος/ αλλόκοτος”.
8. Το πλήρες όνομα του κιθαρίστα Ben Christo είναι Christodoulou και είναι ελληνικής καταγωγής.
9. Τη δεκαετία του 90 στο στάδιο της St. Pauli στο Αμβούργο υπήρχε μόνιμο πανό THE SISTERS OF MERCY, καθώς ο Eldritch είναι από τους φανατικούς οπαδούς και χρηματοδότες της (αναρχο-αυτόνομης) ομάδας.
10. Ο Eldritch μισεί τον όρο “Gothic”. Στο site των Sisters η λέξη γράφεται “G*****”, σα να πρόκειται για βρισιά.
10 από τις διασκευές που έχουν κάνει οι Sisters Of Mercy (πρώτα οι πιο... περίεργες)
1. Emma – Hot Chocolate (διακευάρα!!!)
2. Gimme! Gimme! Gimme! - ΑΒΒΑ (!!!)
3. Confide In Me – Kylie Minogue
4. Jolene – Dolly Parton
5. 1969 – The Stooges
6. Comfortably Numb – Pink Floyd (εκπληκτική έναρξη το 1997 στην Αθήνα, ακόμα ανατριχιάζω!)
7. Capricorn – Motorhead
8. Teachers – Leonard Cohen
9. Sister Ray – The Velvet Underground
10. Gimme Shelter – The Rolling Stones (καλύτερο και από το original!)
10 “ψαγμένα” τραγούδια των Sisters Of Mercy (για όσους θέλουν να εντρυφήσουν)
1. Afterhours
2. On The Wire
3. Kiss The Carpet
4. Heartland
5. Blood Money
6. Train
7. Some Kind Of Stranger
8. Driven Like The Snow
9. Ribbons
10. Rain From Heaven (ΟΚ, είναι στο άλμπουμ των Sisterhood, αλλά ...είναι Sisters!)
Για το Rockoverdose.gr
Βαγγέλης “William Harvey” Αναστασίου
Comments
