Το Rock Overdose και ο Δημήτρης Αλόρας είχαν την ευκαιρία, να συνομιλήσουν με μία από τις χαρακτηριστικότερες προσωπικότητες της Ελληνικής μουσικής, τον Γιώργο Τσίγκο ο οποίος με το συγκρότημα του, τους Μαύρους Κύκλους επιστρέφει μετά από 9 χρόνια στην δισκογραφία με το νέο του άλμπουμ ''Άν''. Η συνέντευξη αποδείχτηκε κάθαρση για τον ίδιο.
Ο Τσίγκος καταθέτει την ψυχή του και τις σκέψεις του σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση για το τότε, το τώρα και το μετά.
Οποιοσδήποτε πρόλογος θα αμαυρώσει τα λεγόμενα του στο περιοδικό, τα οποία τις περισσότερες φορές τσακίζουν κόκκαλα.
Βουτήξτε βαθιά στα λεγόμενα του και σκεφτείτε πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα τη σήμερον ημέρα!
Rock Overdose: Γιώργο σε καλωσορίζω στις σελίδες του Rock Overdose! Πως νιώθεις καταρχάς που έχετε ένα νέο δίσκο έτοιμο μετά από 9 χρόνια και ποια η ανταπόκριση γι' αυτόν μέχρι στιγμής;
Γιώργος Τσίγκος: Το συναίσθημα να κρατάς νέα δημιουργία στα χέρια σου δεν περιγράφεται με λόγια. Έχουν περάσει κοντά 40 χρόνια από την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου και περίπου 30 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου. Κι όμως είναι σαν πρώτη φορά να ερωτεύεσαι. Ένα ‘παιδί’ ακόμα αλλά τόσο διαφορετικό. Με τη δική του προσωπικότητα, τη δική του ψυχή.
Η ανταπόκριση από τους φίλους της μπάντας είναι άκρως συγκινητική. Τα μηνύματα που λαβαίνουμε καθημερινά μας δίνουν δύναμη. Όταν εκλεκτοί άνθρωποι με μεγάλες καρδιές μας βάζουν στο σπίτι τους, μας αγκαλιάζουν στις συναυλίες, μοιράζονται μαζί μας τις αγωνίες τους, τις ιστορίες, τα όνειρά τους είναι μεγάλη τιμή για μας. Μας θεωρούν δικούς τους ανθρώπους κι εμείς οικογένειά μας. Είναι αδέρφια! Ευχαριστούμε για τη βοήθεια και την υποστήριξη όλα αυτά τα χρόνια.
Rock Overdose: Σ' αυτά τα 9 χρόνια τι σας κράτησε μακριά από τη δισκογραφία και αντίστοιχα τι σας έδωσε έμπνευση και κίνητρο για να εκφραστείτε ξανά; Σας έκανε όλο αυτό το μεγάλο διάστημα να ‘πεινάτε’ πιο πολύ για νέες καλλιτεχνικές ανησυχίες;
Γιώργος Τσίγκος: Από τη γέννηση της κερδοσκοπίας στον πλανήτη οι φτωχοί άνθρωποι καταπιέζονται μέσα σε μια αβάσταχτη σκλαβιά. Κι αυτό γίνεται από τη μέρα που βγαίνουν από τη μήτρα της μάνας τους. Όχι πως πριν περνούσαμε θαυμάσια αλλά τα τελευταία 9 χρόνια βιώνουμε όλοι μια άγρια και βάρβαρη καταπάτηση παντός είδους δικαιωμάτων με αιχμή την στοχευμένη οικονομική κι ανθρώπινη εξαθλίωση. Αποτέλεσμα μιας πατροναρισμένης κοινωνίας, με τα μυαλά της στη κιμαδομηχανή του συστήματος, της εργοδοτικής και τραπεζικής φερέφωνης πληροφόρησης. Μέσα σε αυτή την κόλαση της απανθρωπιάς είναι μηδαμινή η αξία της απουσίας μας.
Είναι όμως άξιο λόγου να παρατηρήσουμε (κι αυτό για τη δικαίωση και του αγώνα νεότερων συγκροτημάτων) πως οι προσπάθειές μας να υπάρξουμε καλλιτεχνικά πέφταν πάνω σε τείχος μικρών ανθρώπων με μεγάλες τσέπες. Δεν εννοώ να αφιερώνεις μεγάλο μέρος του περιοδικού σου η της ραδιοφωνικής σου εκπομπής αλλά έστω να ανακοινώνεις με δυο λόγια τα νέα της μπάντας που κάνει τον κόπο να σου στείλει ένα δελτίο τύπου. Κριτικάρουν εκ του ασφαλούς τις χολυγουντιανές παραγωγές με τις δικές μας που είναι από το το υστέρημά μας, το χαρτζιλίκι. Με τη δικαιολογία πως δεν πουλάει. Δεν είναι όλα χρήμα. Υπάρχουν και τα παιδικά όνειρα. Εσύ δεν υπήρξες παιδί; Γεννήθηκες κουραδοταμειακή μηχανή;
Τα τελευταία χρόνια ήταν και για πολλούς από εμάς οδυνηρά. Χάσαμε γονιούς, αγαπημένους φίλους κι αδερφούς. Χάσαμε τις δουλειές οι οποίες μας βοηθούσαν να επιβιώσουμε και να ασχοληθούμε περισσότερο με τις μουσικές αναζητήσεις μας. Παράλληλα το κάλεσμα σε συναδέλφους ή άτομα για βοήθεια σύμπραξης, για συναυλίες κοινές έπεφταν στο κενό μέσα στην εμπάθεια, την καχυποψία και τον φθόνο που διακατέχει αυτή τη σκηνή. Από παλιότερες γενιές κι όχι από όλους βέβαια. Μακάρι να μας αξιώσει η ζωή να γεμίζουμε χώρους και να βοηθάμε τόσες αξιόλογες μπάντες της νέας γενιάς που πραγματικά δίνουν το αίμα τους και την ψυχή τους. Το κάνουν με ευγένεια και αυταπάρνηση. Αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν και δίνουν τόση αγάπη, τόση αλληλεγγύη.
Rock Overdose: Ακούγοντας τα κομμάτια του ''Αν'', διακρίνω μία κατακραυγή για την κοινωνία και όσα περνάμε τα τελευταία χρόνια. Εσείς πως βιώσατε την κρίση και τι αφουγκράζεστε από τους νεότερους ανθρώπους ως μεγαλύτερος και πιο έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις;
Γιώργος Τσίγκος: ''Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας
γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας...''
Μάνος Ελευθερίου
Το κίνητρο λοιπόν ή καλύτερα η έμπνευσή για να γράψουμε τα τραγούδια του νέου μας δίσκου είναι τα βιώματά μας όπως πάντα. Και δεν μπορούν να είναι πάντα τόσο αισιόδοξα τα μηνύματά μας όταν πας σε συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης μέσα στην πρωτεύουσα και περνάς ανάμεσα από βρεγμένες χαρτοκούτες στις οποίες από κάτω κοιμούνται άστεγες οικογένειες. Πως μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σε τόσες χιλιάδες αυτοκτονίες; Πως να κλείσεις τα μάτια σε εκατομμύρια άνεργους και ημιαπασχολούμενους κάτω από συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς; Πως να σιωπήσεις στους επαναλαμβανόμενους κρατικούς βιασμούς ορφανών παιδιών με τη ψηφισμένη συγκατάθεση μιας ολάκερης βολεμένης δημοσιοϋπαλληλιστικης κοινωνικής νοοτροπίας; Να σαπίζουν σε λευκά κελιά οι ελπίδες μας, να μεταναστεύουν οι φίλοι και να ψάχνουν στους κάδους για να φάνε οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας;
Οι ρεμπέτες κι οι μπλουζίστες δεν τραγούδησαν την αδικία, τον πόνο των απλών καθημερινών ανθρώπων; Εμείς έτσι μάθαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Κι αυτοί έτσι έμαθαν να γλεντούν και να χορεύουν μπροστά στο χαμό, να παλεύουν τον χάρο στα αλώνια της ζωής. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα δωμάτιο και μάθαμε να τα μοιραζόμαστε όλα. Και χαμόγελο και δάκρυ. Εμείς δεν είχαμε σαλόνια μήτε μπαλκόνια. Κι έχουμε τα μάτια να κοιτούν ψηλά περήφανα τον ουρανό. Αλλά αν χρειαστεί κοιτάνε και χαμηλά για να γράφουμε στα αρχίδια μας τα λαμόγια.
Εντάξει τώρα. Δεν υπάρχει σε όλα τα τραγούδια μας αυτή η “καταγγελία” όπως την αναφέρεις ανώδυνα και ίσως ακουστεί και λίγο ειρωνική η λέξη για κάποιους που πληρώνουν πολύ ακριβά το τίμημα της επιβίωσης καθώς βασανίζονται κάθε στιγμή από την πείνα, την κατάσχεση του σπιτιού τους, την ανύπαρκτη φαρμακευτική τους περίθαλψη, την ταπείνωση και από το διωγμό των ρατσιστικών εξουσιομανών γουρουνο-ανθρωπάκηδων της διπλανής πόρτας. Εξαρτάται πως βλέπεις τα πράγματα. Που εσύ βρίσκεσαι. Σε ποια πλευρά. Μια κλωστούλα όμως είναι και μην το ξεχνάς, μπορεί την άλλη στιγμή να σπάσει και να βρεθείς στην άλλη θέση και να μην βρίσκεις σχοινί να κρεμαστείς.
Είναι σωστό να επισημάνουμε για τους αναγνώστες μας, Πως καλό είναι να ακούσουν πρώτα για να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα . Κάνουν απλά πιο πολύ θόρυβο μερικά από αυτά και πονάνε τα φιλήσυχα παχύδερμα αυτιά που έχουν στον κώλο οι χορτασμένοι εθνοπατρώνοι.
Πχ. Το ‘Δεινόσαυροι’ είναι σατυρικό τραγούδι αρκεί βεβαίως να έχει την ανάγκη κάποιος να ανακαλύψει τη σάτιρα κάτω από το σάπιο κουφάρι μιας κακώς εννοούμενης τεχνολογίας. Σαφώς υπάρχει και η καλή. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Όμως η ηλεκτρονική προπαγάνδα των ΜΜΕγκεμπελιστων στο να κατασκευάσουν καναπεδάτους ριάλιτι σόου ψηφοφόρους τηλεθεατές – καταναλωτές είναι ήδη μέσα στα κεφάλια μας. Μας έχουν φορέσει ηλεκτρονικά διαδικτυακά κλουβιά υποτίθεται για την προστασία μας. Μας πετάνε το τυρί ότι όλα γίνονται για το καλό μας αλλά κουβέντα για το φασίστα πεινασμένο αρουραίο που έχουν αφήσει μέσα στο κλουβί.
Από την άλλη το ‘Των Κριναστεριών το Φως’ είναι μια δυνατή, metal γλυκά ερωτική μπαλάντα με αναφορές στα πελάγη Αιγαίο, Κυκλάδες και Ιόνιο. Όποιος έχει κάνει διακοπές σε κάποιο νησί κι έχει ερωτευτεί θα με καταλάβει. Όταν το έγραφα έτσι είχα κατά νου. Τώρα πως μου βγήκε ότι το έγραψα για την Ελλάδα η οποία συνήθειο το έχει να τρώει τα παιδιά της; Ίσως γιατί έχουμε κρίση και θυμόμαστε ακόμα μερικοί;
Στα βιωματικά τραγούδια του δίσκου βρίσκετε πληροφορίες για το πως βιώνουμε εμείς την κρίση. Όταν είχα μια δουλειά προ κρίσης μνημονίων κλπ , έκανα εξωτερικές δουλειές σε ένα περιοδικό κλαδικό και με ρωτούσαν πολλά νέα παιδιά σε μηνύματα αλλά και σε συναυλίες τι κάνουν για να ζήσουν, που να βρούνε δουλειά. Τα περισσότερα με πτυχία και αξιόλογες σπουδές. Θυμάμαι μια χαρακτηριστική κουβέντα με φίλο από Πάτρα. «Τι να κάνω;» μου λέει «να πάω να μαζεύω καρπούς με τους μετανάστες;» Τότε του απάντησα πως «ναι γιατί όχι». Αλλά να μην το βάλει κάτω και να κοιτάει παράλληλα να βρει κάτι πάνω στις σπουδές του. Η δουλειά είναι μεγάλο σχολείο κι ο δρόμος το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Όταν απολύθηκα από τη δουλειά μου έφτιαξα ένα καρότσι κι άρχισα να μαζεύω μέταλλα και χαρτιά για να επιβιώσω. Στην ηλικία μου όταν είσαι έξω από ομάδες, μασονίες, κόμματα και αγωνίζεσαι να έχεις ελεύθερη, ανεξάρτητη φωνή ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.
Όμως αυτοί που περνάνε ακόμα χειρότερα είναι οι νέοι. Έχω παιδί στο πανεπιστήμιο και αγωνιώ καθημερινά για το μέλλον του. Και τα χειρότερα υπάρχουν. Στήθηκα στις ουρές για να βρω εργασία όπως χιλιάδες άλλοι με πιο βαριά βιογραφικά (ναι στον εργασιακό μεσαίωνα το να έχεις δίσκους και βιβλία δεν μετράει χειρωνάκτες είλωτες χρειάζονται) και διαπίστωσα με θλίψη πως είναι νέοι με μωρά παιδιά, άρρωστους ηλικιωμένους γονείς, χρέη και χρέη και χρέη....Τι να έκανα; Τα μάζευα και έφευγα. Τι δουλειά είχα να ψάχνω δουλειά μέσα στη μεγάλη ανάγκη να θρέψει ο συνάνθρωπος την οικογένειά του; Αξιοπρέπεια τους πρέπει.
Rock Overdose: Επίσης, για να κυκλοφορήσει το ''Αν'' σε αυτή την όμορφη έκδοση με το cd σαν ένθετο δώρο, φαντάζομαι ότι θα απαιτήθηκε έξτρα κεφάλαιο. Πως βρήκατε το κουράγιο και τα χρήματα για να ανταποκριθεί τε, δίνοντας στον κόσμο αυτή την πλήρη όμορφη έκδοση;
Γιώργος Τσίγκος: Ξεκινώντας την παρουσίαση του δίσκου, θα ήθελα να κάνω σαφές σε όλους τους φίλους, πως πίσω από το έργο μας αυτό, δε βρίσκεται καμιά μεγάλη εταιρεία ή κάποιος μάνατζερ. Είναι μόνο η μπάντα και οι αδερφικοί φίλοι που βοήθησαν σε όλα.
Σκέψεις, ιδέες, εμπειρίες, προβληματισμοί για το παρόν και το μέλλον μέσα σε μια σκληρή εποχή όπου κυρίως δοκιμάζεται η ανθρωπιά απέναντι στον κανιβαλισμό. Όλα είναι μέσα μας κι αναζητούν διέξοδο δημιουργίας, να επικοινωνήσουν με το συνάνθρωπο, να μοιραστούν τον πόνο, την αγωνία αλλά και την ύψιστη τιμή ζωής του έρωτα. Της Αγάπης με πάθος. Γιατί άλλωστε αξίζει να ζεις;
Τη συγγραφή των τραγουδιών την είχαμε ξεκινήσει με τον Κώστα και σε ένα τραγούδι με τον Θάνο. Άκουσα από τη “μουσική ανέκδοτη συλλογή του Κώστα μια όμορφη σύνθεση κι έγραψα πάνω της το ΑΝ. Το ΣΤΙΓΜΕΣ γράφτηκε σε ένα πρόχειρο χαρτί ξημερώματα. Πετάχτηκα από τον ύπνο μου, σηκώθηκα λουσμένος στον ιδρώτα κι άρχισαν οι λέξεις να μπαίνουν μόνες τους στο χαρτί. Όμως η έκδοση ενός δίσκου και μάλιστα βινυλίου είναι δαπανηρή κι επώδυνη ιστορία.
Την υλική αφορμή λοιπόν για έναν ακόμα δίσκο την είχαμε και την ευκαιρία, μας την έδωσε ο Μαυρίκος. Αντάλλαξε μεροκάματα στο στούντιο χειρωνακτικής εργασίας με αντάλλαγμα ηχογραφήσεις της μπάντας μας.
Όμως είχαμε την υποστήριξη από ανθρώπους που σέβονται τη δουλειά και τον κόπο μας. Είναι τα αδέλφια Βαφειάδη από το studio 133. Ο Άγγελος και ο Αλέξανδρος οι οποίοι είχανε την καλοσύνη να μας φιλοξενήσουν.
Όταν ολοκληρώσαμε τις συνθέσεις με τον Κωστή αναζητήσαμε τον ηχολήπτη. Θέλαμε εκείνον ο οποίος θα γνώριζε το έργο μας, θα το εκτιμούσε και θα μπορούσε να κατανοήσει τα δύσβατα μονοπάτια της νέας απόπειρας μας. Παράλληλα αναζητούσαμε κιθαρίστα. Προτείναμε στον Αδριανό Παπαμάρκου. Με ενθουσιασμό καλοδεχτήκαμε την επάνοδο ενός πολύ καλού φίλου. Ξεκινήσαμε ηχογραφώντας τα τύμπανα. Πριν την ολοκλήρωση τους οι οικογενειακές του υποχρεώσεις τον οδήγησαν στην Θεσσαλονίκη. Έτσι προτείναμε στον Μιχάλη Σκαράκη. Την απίστευτη κατάθεση από καρδιάς του Μιχάλη που εργάστηκε ανιδιοτελώς, έβαλε ψυχή μεγάλη, ακούραστη κι ένιωθε να συμπάσχει, σαν να είχε την ανάγκη να είναι μέλος και μέρος του έργου. Στην θέση του κιθαρίστα είχαμε την τύχη να έρθει στη σωστή ώρα και στιγμή ο Γιώργος Αποστολόπουλος. Ανέλαβε ακούραστα, με ενθουσιασμό και επαγγελματισμό την ενορχήστρωση του έργου.
Ολοκληρώσαμε τις ηχογραφήσεις με τους Ρομίνα και Τόμυ. Δυο νέοι άνθρωποι, αλλά με συνείδηση κι επαγγελματισμό. Αλλά κι αγάπη στο δημιουργό και την αγωνία του. Το εξαιρετικό αποτέλεσμα στο mastering το οποίο οφείλουμε στον Νάσο Νομικό. Την επιμέλεια του εξωφύλλου, το artwork και την εκλεκτή συνεργασία την Παναγιώτα Παρασκευά. Τα εξώφυλλα προθυμοποιήθηκε από τη πρώτη στιγμή που το άκουσε να τα τυπώσει ο ποιητής και καλός μας φίλος Νίκος Βαλεόντης. Η κοπή του βινυλίου με την άριστη ποιότητα έγινε στην Γερμανία. Είχανε περάσει δυο χρόνια κιόλας.
Σαν είδαμε πως η καρδιά μας δάκρυσε κι ανατρίχιασε η ψυχή μας αποφασίσαμε να το κυκλοφορήσουμε με την υποστήριξη καλών μας φίλων οι οποίοι μας δάνεισαν και μας χάρισαν την ανεξίτηλη αγάπη τους. Οικονομικά ακόμα τους χρωστάμε...ηθικά αυτή τους η πράξη δεν ξεπληρώνεται με όλα τα πλούτη του κόσμου!
Rock Overdose: Πόσο έχει αλλάξει η μουσική στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ειδικά όσον αφορά τα μέσα και την ευκολία με την οποία ηχογραφείται μία δουλειά; Ήταν πιο εύκολα και αγνά τα πράγματα όταν ξεκινούσατε, ή πλέον είναι πιο εύκολη η όλη διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου; Επειδή βιώσατε τις εποχές όπου όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες κυκλοφορούσαν τις δουλειές τους, αλλά στην Ελλάδα δεν υπήρχε άμεση πρόσβαση για καιρό, πόσο πολύτιμη ήταν κάθε νέα ανακάλυψη τότε; Εύχεστε να μπορούσατε να είχατε σημερινά μέσα όπως mp3/youtube τότε, ώστε να μπορούσατε στη συνέχεια να πάτε και να αγοράσετε το εκάστοτε βινύλιο;
Γιώργος Τσίγκος: Τη δεκαετία του '70 αγόραζες ένα δίσκο βινυλίου και για να μην γρατζουνιστεί, μην φθαρεί τον έγραφες σε κασέτες και τις διένειμες σε φίλους. Ήταν μια μαγική ιεροτελεστία το να γράφεις κασέτες σε φίλους, φίλες. Τα τραγούδια από κλασικές μπάντες ελληνικές και ξένες ήταν απαγορευμένες στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Οι πανκ, οι μαλλιάδες με τα σκουλαρίκια, οι ροκάδες με τα μαύρα ρούχα κλπ που απαιτούν ζωή κι όχι επιβίωση απέναντι στα M.A.T του μουσικού Αρκουδέα (σημείωση συντάκτη: Νίκων Αρκουδέας, ανώτατος αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας, που έφθασε μέχρι το βαθμό του Αντιστράτηγου. Τη δεκαετία του '80, έγινε διοικητής των ΜΑΤ και των ΜΕΑ, στη συνέχεια Αττικάρχης, και τελικά Αρχηγός της ΕΛΑΣ το διάστημα 1986-1988) , του κατεστημένου, της βιομηχανοποιημένης παραπαιδείας δεν είχαν θέση στον ήλιο.
Τα βράδια κρυφά μαζευόμαστε σε υπόγεια κυνηγημένοι και παίζαμε τα τραγούδια, κάναμε τα πρώτα πάρτυ μας. Στις πρώτες συναυλίες φάγαμε πολύ ξύλο από μπάτσους φύλακες της άρχουσας τάξης και τεχνοκράτες της κομματόσκυλης πολιτικής σκυλοκουλτούρας. Τώρα παίζονται σαν μουσικά χαλιά κι έχουν γίνει μαϊντανός στα πρωινάδικα κι ο κάθε άσχετος φαν του ποπ σκυλάδικου φοράει μπλούζα στάμπα με τους μουσικούς μας ήρωες. Είναι φαρσοκωμωδία σε μια τραγική εποχή. Όσα ονειρευτήκαμε για την αλλαγή του κόσμου έγινε μουσική υποδοχής σε θάλαμο αερίων Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια για άλλους. Εξελίχτηκε σε μαϊμού. Μας κρεμάσαν τα κουδούνια τους τώρα κι μεις χορεύουμε στο δικό τους ρυθμό σαν αποκριάτικοι μπαμπόγεροι.
Μετά άρχισε η κατηφόρα με τα cd. Δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά χάθηκε νομίζω η μαγεία των εξώφυλλων από τα βινύλια που ήταν θαρρείς σαν ζωγραφικοί μοναδικοί πίνακες. Μαζεύαμε δραχμή δραχμή και με τόσο κόπο το αντίτιμο. Για μας απόκτηση του δίσκου κάτω από συνθήκες διωγμού ήταν μορφή αγώνα γιατί αντιπροσώπευε τα κινήματα ελευθερίας σε ολόκληρο τον κόσμο, για την ειρήνη, την λαϊκή δημοκρατία, την ισότητα....Για μας ροκ είναι η αντίσταση και η αντίδραση σε κάθε ξένο και ντόπιο λύκο. Για να ταϊστούν όλοι οι πεινασμένοι όλου του κόσμου. Να μορφωθούν. Να απελευθερωθούν με αγώνες από τυραννικά καθεστώτα.
Η κατά κόρον παραγωγή φτηνού μουσικού κατασκευάσματος προς λαϊκή βρώση βγαλμένη από μηχανές για υπολογιστικές μηχανές και ευκαιρία για άφθονο χρήμα από φθηνά χέρια γέννησε και ανθρωποειδή με καταναλωτική μανία χωρίς μεράκι κι αγάπη. Αγοράζονταν χιλιάδες ψηφιακοί δίσκοι και δεν τους άκουγαν ποτέ. Πουλήθηκαν άπειρα μηχανήματα για την αναπαραγωγή και τώρα τα πετάμε με τον τόνο.
Μπήκαν τα cd στα περίπτερα και πουλιόντουσαν μαζί με δώρο περιοδικά και εφημερίδες.
Ήρθε σαν κατάρα κι ανίατη αρρώστια η συμπίεση της μουσικής, της ζωής, των ιδανικών μας. Η διαφορά του mp3 από το βινύλιο ή τη ζωντανή συναυλία είναι σαν τη φτηνή γεμάτη μοναξιά συμπιεσμένη πορνογραφική ερωτική ζωή του αυνανιστή αυτόχειρα από του πραγματικά ερωτευμένου εραστή που εκφράζει με πάθος και ρομαντισμό την αγάπη στη σύντροφό του.
Τι έμεινε από όλο αυτό το φαγοπότι; Θα μπορούσε να πει κανείς πως θα άνοιγαν μυαλά και θα έμπαινε πιο πολλή πνευματική καλλιέργεια. Αμ δε, αυτό τον σπόρο πρέπει να έχεις χώμα και νερό ανθρωπιάς για να τον καλλιεργήσεις μέσα σου.
Τώρα αυτή η νέα γενιά είναι για μένα καλύτερη. Μαζί με το τσεκούρι του δικού της “πολέμου” απέναντι σε εταιρίες και συμφέροντα και έχει ξεθάψει τις παλιές χαμένες αγάπες κι αξίες. Δίνει τις μάχες της σε πρόβες και στούντιο, συναυλίες. Πληρώνει πολύ ακριβά τη συντήρηση των μουσικών οργάνων για να κρατά ψηλά τα όνειρά της. Έχει γεννηθεί και σταθεί στα πόδια μέσα στην κρίση. Γυρίζει έστω κι από ανάγκη σε παλιότερες καλές αξίες. Στηρίζετε στα πόδια της. Έχει τους ιστοτόπους να δημοσιεύει τα τραγούδια της. Εκμεταλλεύεται την τεχνολογία με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του μέσα από προγράμματα εγγραφής. Φτιάχνει σπιτικές παραγωγές αξιόλογες και υψηλού επιπέδου. Άλλωστε αν είναι καλό το τραγούδι και τεντζερέδες να παίζεις θα μπει στην καρδιά του ακροατή.
Στην ελληνόφωνη σκηνή που παίζουμε εμείς, τα παιδιά χρηματοδοτούν με αιματηρές οικονομίες τα όνειρά τους για να τα δούνε να φτάνουν σε όσο περισσότερα αυτιά. Ανεβαίνει το τραγούδι στο διαδίκτυο κι ελπίζει ο καθένας ότι κάποιος θα το ανακαλύψει. Είναι εκατομμύρια κάθε στιγμή οι πληροφορίες και τα τραγούδια και οι εκδηλώσεις. Που να εστιάσεις; Εδώ είναι που πρέπει να υπάρχει ο καλός μπλόγκερ, ο καλός παραγωγός ραδιοφώνου να έχει το τρίτο μάτι, την ενόραση να αρπάξει το έργο και να το προτείνει στους πολλούς. Αυτή είναι η μαγκιά και η λειτουργία. Άλλα αυτό απαιτεί να έχεις προσωπικότητα για να δημιουργήσεις κοινό με προσωπικότητα.
Μου αρέσει που αυτή η γενιά ψάχνεται. Είναι μορφωμένη και ξέρω μπάντες που χωρίς συμφέρον και γνώμονα μόνο την αγάπη τους για την μουσική σκηνή ΒΟΗΘΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ άλλα συγκροτήματα. Η μόνη απάντηση είναι η αλληλοβοήθεια.
Rock Overdose: Εσείς είχατε εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές πριν ασχοληθείτε με το τραγούδι. Τι σας έκανε να θελήσετε να πιάσετε το μικρόφωνο και να ανεβείτε σε μία σκηνή όντας πρακτικά ποιητής εκτός σελίδων;
Γιώργος Τσίγκος: Έγινε τυχαία. Επηρεασμένος από την ποίηση σπουδαίων μουσικών και τις μελοποιήσεις ποιημάτων. Βλέπε Bob Dylan, The Doors, Pink Floyd, Eloy..
Αλλά και Κατερίνα Γώγου, Καρυωτάκης, Βάρναλης, Παλαμάς, Ρίτσος.
Φίλοι είχανε μπάντα New Wave και παίζανε σε υπόγειο με αυγουλιέρες για ηχομόνωση.
Τους παρακάλεσα να ηχογραφήσω σε μικρό κασετόφωνο μια απαγγελία μου.
Μόλις είχα εκδώσει το βιβλίο “ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΙΣΩ” το οποίο στην πρώτη σελίδα έχει το ‘Τετραγωνισμένα Φύλλα’. Ήταν κάτι σαν αστείο και μια αγγαρεία για τα παιδιά εκείνης της μπάντας. Ήταν για προσωπική χρήση ή τουλάχιστον έτσι νόμισα. Πολύ γρήγορα από στόμα σε στόμα άρχισε να ακούγεται το κομμάτι. Τα σχόλια ήταν περίεργα έως πολύ κολακευτικά. Άλλοι έλεγαν ότι αποκλείεται να γίνει γνωστό, είναι πολύ μεγάλο, άλλοι ότι έχει πολλά λόγια, ότι είναι για όσους έχουν στο λεξιλόγιο τους για παραπάνω από δέκα λέξεις κλπ κι ένας γνωστός ραδιοπαραγωγός πως θα έπρεπε να το πει γυναίκα...
Το βιβλίο είχε την τύχη να ξεπουλήσει στα βιβλιοπωλεία σε σύντομο χρονικό διάστημα και να προχωρήσω σε β' έκδοση, να γράψει ο πρόεδρος της εταιρείας λογοτεχνών πολύ καλά σχόλια αφιερώνοντας μια σελίδα σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας εκείνη την εποχή, και το τραγούδι χρόνια μετά να έχει την τύχη που ξέρετε. Εγώ χάρηκα ιδιαίτερα όταν χάρισα το βιβλίο στον Κάιν κι αφιέρωσε μια σελίδα στον ΣΠΑΣΤΗ και όταν το έδωσα χέρι με χέρι στον ΑΣΗΜΟ.
Rock Overdose: Επιστρέψατε μεν δισκογραφικά με το ''Αν'' μετά το 2008, αλλά αντίστοιχα η τελευταία σας ποιητική συλλογή ήταν το 2001 απ' όσο θυμάμαι. Έχετε κατά νου να κάνετε κάτι αντίστοιχο ή συγκεντρώνεστε αποκλειστικά στα του δίσκου αυτή την περίοδο;
Γιώργος Τσίγκος: Αυτήν την περίοδο ναι συγκεντρωνόμαστε στην προώθηση του νέου μας δίσκου. Θέλουμε να το ζήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Ευτυχώς σε τόσο δύσκολους καιρούς βρίσκουμε φίλους με κουράγιο για να μας συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν ώστε να κλείσουμε συναυλίες σε διάφορες πόλεις. Ξεκινάμε 3 Μαρτίου από Αθήνα στο Crow Club, 23 Μαρτίου Θεσσαλονίκη και 24 Μαρτίου στο ΝΟΣΤΟΣ Ξάνθη.
Επόμενη εκδοτική κίνηση που ονειρεύομαι είναι μια ανθολογία. Μια ποιητική συλλογή με στίχους από τραγούδια μου αλλά και από πιο φρέσκα ακυκλοφόρητα σε επιμελημένη έκδοση για καλούς φίλους.
Rock Overdose: Μία ερώτηση κρίσεως αν μπορείτε και θέλετε να απαντήσετε, αν εσείς που είστε χρόνια στο χώρο κάνατε τόσα χρόνια να βγάλετε άλμπουμ, τι κίνητρο μπορεί να έχει ένας νέος καλλιτέχνης ή μία νέα μπάντα ως προς την αντιμετώπιση που θα έχει μελλοντικά και τι συμβουλές θα δίνατε σε όσους δυσκολεύονται ή βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα;
Γιώργος Τσίγκος: Περνάμε περίοδο που υπάρχει ανάγκη να ανθίσει κίνημα ακροατών με απαιτητική φαντασία για να μπορέσει να γεννήσει μουσικές προσωπικότητες, μπάντες με όραμα και καλλιτέχνες που να μπορούν να αφουγκραστούν τις αγωνίες της κοινωνίας μας και να εμπνεύσουν τις νέες γενιές.
Ποιος ξέρει, εκεί που απέτυχε ο επαγγελματίας μισθοφόρος πολιτικάντης μπορεί να τα καταφέρει ο ποιητής που έχει δουλέψει σκληρά για το ψωμί και το αλάτι.
Η πρότασή μου λοιπόν είναι για κάθε νέο δημιουργό να μην το βάζει κάτω. Να έχει ψηλά τα όνειρά του.
Να πιστεύει στις δυνάμεις του και να προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Να σέβεται τους άλλους δημιουργούς οι οποίοι προσπαθούν να ανέβουν ψηλά γιατί πρώτα από όλα σέβεται τον εαυτό του. Οι μπάντες να εργάζονται με επιμονή, υπομονή κι αγάπη για το έργο τους. Ζούμε στην χώρα που όλα κινούνται στο να εύχεται ο ένας στον άλλον να του καεί το σπίτι και λιαζόμαστε σαν τις σαύρες, χειμώνα καλοκαίρι, πάνω στα αποκαΐδια από τα όνειρα των άλλων. Θέλει χρόνο. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που ακούνε κι αργά ή γρήγορα αν είναι κάτι καλό θα δικαιωθεί. Μην αμφιβάλετε. Ανεβάστε στην γνωστή βίντεο σελίδα ή όπου αλλού θέλετε. Τυπώστε δίσκους. Κάντε το πρώτα από όλα για την ψυχή και την καρδιά σας. Αν λέμε δεν ...έχετε κάνει το πιο όμορφο ταξίδι κι αυτό θα είναι γεμάτο αναμνήσεις. Κι αυτό είναι ο άνθρωπος. Αλίμονο σε όποιον δεν έχει παιδικές αναμνήσεις. Δεν υπήρξε ποτέ στην χώρα του πουθενά.
Rock Overdose: Κλείνοντας θα θέλαμε να ρωτήσουμε για την επερχόμενη εμφάνιση σας στις 3 Μαρτίου στο Crow Club, όπου και θα παρουσιάσετε το νέο δίσκο και θα κάνετε τρόπον τινά μία ανασκόπηση της καριέρας σας. Πως νιώθετε για τη συγκεκριμένη εμφάνιση; Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας, προσθέστε ότι νιώθετε πως θα θέλατε να τονιστεί!
Γιώργος Τσίγκος: Ναι βέβαια θα είναι παρουσίαση του νέου μας δίσκου αλλά θα παίξουμε τραγούδια και από τους προηγούμενους δίσκους μας. Η χαρά μας είναι μεγάλη που θα βρεθούμε ακόμα μια φορά με αγαπημένους φίλους. Την προηγούμενη στου Ζωγράφου περάσαμε ωραία με καλούς και πολλούς φίλους που ήρθαν να πάρουν το δίσκο από τα χέρια μας και να γνωριστούμε. Είναι πολύ συγκινητικό επίσης πως έρχονται και γονείς με τα παιδιά τους. Διαφορετικές γενιές σε μια κοινή μας αγάπη.
Έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια για τον χώρο και την συμπεριφορά του στους θαμώνες αλλά και στους μουσικούς. Επιλέγουμε όσο μπορούμε χώρους που να σέβονται τη μουσική μας και κατ΄επέκταση τους φίλους μας. Έχουμε συμφωνήσει σε μια χαμηλή τιμή στην είσοδο.
Όλοι ξέρουμε πόσο μίζερη εποχή ζούμε γι αυτό αν κάποιος δυσκολεύεται δεν θα τον αφήσουμε απέξω. Είναι μια γιορτή κι όλοι είναι καλεσμένοι. Σκοπός δεν είναι το κέρδος αλλά η χαρά να επικοινωνήσουμε.
Τέλος σας ευχαριστώ για την ευγενή πρόσκληση και το όλο ενδιαφέρον στα τόσα χρόνια που μας στηρίζετε.
Θα ήθελα να παρακαλέσω κάθε αναγνώστη και φίλο να αγοράσει αν έχει την οικονομική δυνατότητα το δίσκο μας για να μας βοηθήσει να ξεχρεώσουμε, να μας υποστηρίξει να μπορέσουμε να συνεχίσουμε πιο δυνατά. Ας μας δώστε μια ακόμα ευκαιρία, αν την αξίζουμε, μέσα στην καρδιά σας. Καλή αντάμωση αδέρφια!
ΥΓ: Επειδή επανειλημμένα μας έχουν γίνει παράπονα για το πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν οι παλιές κυκλοφορίες των δίσκων αλλά και των βιβλίων , αποφασίσαμε να καθιερώσουμε τις παραγγελίες μέσω του site.
Για να παραλάβετε ταχυδρομικά (με αντικαταβολή) βιβλία και δίσκους στείλτε e-mail ([email protected] ). Στην τιμή συμπεριλαμβάνονται και τα έξοδα αποστολής.
Παρακαλούμε το mail να περιέχει τα ακριβή στοιχεία σας (ονοματεπώνυμο , διεύθυνση , τηλέφωνο) και τους τίτλους των βιβλίων ή δίσκων που επιθυμείτε να παραγγείλετε. http://www.giorgostsigos.gr/el/orders/
Εδώ μπορείτε να ακούσετε το δίσκο ΑΝ:
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Αλόρας
Comments
