Η ροκ σκηνή (όσο και να αρνούμαστε να το δεχθούμε) δυστυχώς σιγά σιγά αρχίζει και φθίνει. Σχεδόν ποτέ κανείς όμως από τους μεγάλους ροκ σταρ δεν αποσύρεται και σε αυτό μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς.
Εάν υπάρχει κάτι που αποδεικνύει και συνοψίζει σε μία πρόταση το εν λόγω ζήτημα, αυτό είναι σίγουρα το παράδειγμα των Rolling Stones, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από το “Jazz Festival” της Νέας Ορλεάνης, κυρίως λόγω ασθένειας. Το ίδιο μάλιστα συνέβη και με τους αντικαταστάτες τους, Fleetwood Mac, οι οποίοι αποσύρθηκαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Παρακάτω ακολουθούν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις με μεγάλους αστέρες της Ροκ μουσικής σκηνής.
O Ozzy Osbourne έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά λόγω ασθενειών και τραυματισμού στη διάρκεια του τωρινού και δεύτερου “No More Tours” τουρ που πραγματοποιεί - τη συνέχεια των “No More Tours” που είχε ξεκινήσει ήδη από το 1992 (ο Ozzy τότε είχε ενοχληθεί αρκετά έτσι ώστε να σκεφτεί να αποσυρθεί πριν από 27 χρόνια ακριβώς) - και οι ημερομηνίες που έχουν προγραμματιστεί για αυτή την περιοδεία, φτάνουν μέχρι και το έτος 2020.
Όταν ο Bob Seger ξεκίνησε το λεγόμενο “Runaway Train” τουρ το 2017, κατάφερε να πραγματοποιήσει 13 μόνο από τις 32 αρχικά προγραμματισμένες συναυλίες και αυτό διότι το πρόβλημα με τη σπονδυλική του στήλη, του “χτύπησε την πόρτα” και τον ανάγκασε φυσικά να αναβάλει τις υπόλοιπες. Σήμερα, μετά από πολλές φυσιοθεραπείες επέστρεψε στη σκηνή ξανά και ακόμη εκπληρώνει τις συγκεκριμένες <<υποχρεώσεις>> του.
O Brian May, έχει ακόμη μια μεγάλη λίστα με προγραμματισμένα show για να πραγματοποιήσει μαζί με τους Queen (απόντος μάλιστα του Fredie Mercury) και τον Adam Lambert, αλλά μόλις πριν δυο χρόνια αναγκάστηκε να ακυρώσει την περιοδεία του στο Ηνωμένο Βασίλειο, προκειμένου να αντιμετωπίσει μια αρκετά επίμονη ασθένεια, για την οποία ο ίδιος περιέγραφε πως του καταστρέφει όλη την ενέργεια και τη θέλησή του.
Πρόκειται για έναν μη υγιή τρόπο ζωής
Η λίστα αυτή θα μπορούσε να συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται... Αν εξετάσουμε καλά και θυμηθούμε όλους τους μουσικούς που χάσαμε τα τελευταία χρόνια, θα διαπιστώσουμε πως ο κοινός παρονομαστής και η αιτία σχεδόν σε κάθε περίπτωση, είναι η ίδια: ήταν ακόμη ενεργοί. Μπορεί να μην ηχογραφούσαν στα στούντιο, αλλά ήταν στους δρόμους. Μετακινούνταν από χώρα σε χώρα, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, διανύοντας μίλια καθημερινά. Δεν πρόκειται για έναν υγιή τρόπο ζωής, και δεν είναι να απορεί κανείς γιατί πολλοί από αυτούς είναι επιρρεπείς σε ασθένειες.
Κάτι που ισχύει φυσικά, ακόμα και αν εξαιρέσουμε το κομμάτι της χρήσης των ναρκωτικών και άλλων επιβλαβών ουσιών, από μια μερίδα εξ αυτών.
Η περιοδεία είναι δικαίωμα του κάθε μουσικού, ποιο είναι όμως το τίμημα;
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε έναν μουσικό, το δικαίωμά του να περιοδεύει. Ειδικά όταν έρχεται σε επαφή με την ειλικρινή αγάπη του κοινού στις συναυλίες, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, παρά να συνεχίζει. Όσον αφορά το επιχείρημα ότι οι μουσικοί <<δεν έχουν ανάγκη από επιπλέον χρήματα έτσι ώστε να αποσυρθούν>>, αλήθεια… ποιοι είμαστε εμείς που θα κάνουμε κουμάντο στη ζωή τους;
Ωστόσο, για να μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας… κάθε φορά που μια μπάντα περιοδεύει, λαμβάνουμε ένα κατώτερης ποιότητας θέαμα, αλλά παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε και πληρώνουμε δίνοντας βροντερό παρών στις συναυλίες. Για παράδειγμα, οι Rolling Stones το 2018 μπορεί να είχαν επιτυχία, όμως ειλικρινά τώρα… μπορεί να συγκριθεί η περιοδεία του “No Filter”, με εκείνες του “Bigger Bang” προ δεκαετίας; ή με τις περιοδείες “Voodoo Lounge” το 1994;
Από ένα σημείο και έπειτα, όλες αυτές οι προσπάθειες αναβίωσης της παλαιάς δόξας των μεγάλων συγκροτημάτων, έχουν τις επιπτώσεις τους. Διότι ας μη ξεχνάμε, πως το να παίζεις και να δίνεις παραστάσεις με μια μπάντα, είναι παρόμοιο με το να αθλείσαι και αρκετές φορές μάλιστα, ακόμα πιο εξουθενωτικό!
Οπότε γιατί απαιτούμε από τους αγαπημένους μας μουσικούς, να συνεχίζουν να παίζουν αδιάκοπα μέχρι τα βαθιά γεράματα; μήπως το κάνουμε γιατί θέλουμε να αποτίνουμε κάποιο φόρο τιμής σε αυτό που ήταν κάποτε; τι είναι αυτό λοιπόν, που μας εμποδίζει να αφήσουμε τους λατρεμένους μας ροκ σταρ, να αποσυρθούν;
Μια σχέση αλληλεξάρτησης αλλά και αλληλεπίδρασης
Η αλήθεια είναι πως ξέρουμε οι ίδιοι την απάντηση στο ερώτημα μας…
είμαστε κολλημένοι με τους αγαπημένους μας μουσικούς και όχι άδικα! Τους δώσαμε τη δυνατότητα να έχουν μια τρανή καριέρα και σε αντάλλαγμα πήραμε υπέροχες αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής! Αυτή είναι εξάλλου και η φράση κλειδί της κουβέντας μας... <<μιας ολόκληρης ζωής>>. Αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι των σχέσεων μας και με τον τρόπο τους, βρίσκονταν εκεί μαζί μας όποτε τους χρειαζόμασταν, τη στιγμή που άλλοι μας γυρνούσαν την πλάτη. Θα μπορούσε να πει κανείς πως γεννηθήκαμε με τα ακούσματα τους και το ίδιο θα συμβεί και στα παιδιά μας! Γέμισαν τα σπίτια μας με τις μουσικάρες τους κάθε εποχή του χρόνου, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και συνεχίζουν να το κάνουν, ενώ είναι σίγουρο πως θα συνεχίζουν ες αεί!
Δεν υπάρχουν όρια σε μια τέτοια αμφίδρομη σχέση. Μια σχέση πάθους, τρέλας και αγάπης που δεν παύει να υφίσταται, ακόμα και όταν θα πέσει η κουρτίνα της τελευταίας παράστασης.
Η άρνηση της αποδοχής του αναπόφευκτου και η ιδέα της Ροκ!
Η Ροκ δεν πεθαίνει πραγματικά ποτέ! Δεν σβήνει... απλώς σταματάει. Συνήθως το κάνει χωρίς προειδοποίηση, εκεί που δεν το περιμένουμε, γιατί ας μην κρυβόμαστε... ποτέ δε θα είμαστε έτοιμοι για να αποδεχθούμε το αναπόφευκτο.
Για το Rock Overdose,
Θεοδόσης Βαδιάκας
Comments
