Ένα θέμα που πάντα με προβλημάτιζε και ήταν αιτία πολλών φιλικών, ως επί το πλείστον, τσακωμών, έχει να κάνει με το δικαίωμα του καθένα να ακούει ό,τι θέλει, χωρίς να είναι υπόλογος σε κανέναν. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο να κριτικάρουμε τις μουσικές επιλογές του άλλου, προσβάλλοντάς τον. Μάλιστα, φτάνουμε στο σημείο να κρίνουμε κάποιον ΜΟΝΟ από τη μουσική που ακούει.
Η άποψή μου είναι ότι η μουσική χωρίζεται σε δύο μόνο κατηγορίες, την καλή και την κακή. Και η κακή ξεχωρίζει από χιλιόμετρα, άσχετα αν πάρα πολλοί δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Από εκεί και πέρα, ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά γούστα και πρέπει να γίνονται σεβαστά. Θεωρώ, όμως, ότι το όλο θέμα γυρίζει γύρω από την κρίση που κάνουμε για κάποιον από τη μουσική που ακούει και μόνο. Πριν λίγο είπα ότι η μουσική χωρίζεται στην καλή και την κακή, όμως για να απλουστευτεί το κείμενο θα χρησιμοποιήσω τώρα τους όρους rock και metal, που μας ενδιαφέρουν. Δεν πολυσυμπαθώ τις ταμπέλες, αλλά είναι αρκετές φορές χρήσιμες. Κατ' αρχάς, όσο κι αν είμαι κατά του να κρίνουμε κάποιον από τη μουσική που ακούει, είναι γεγονός ότι ένας οπαδός της rock και metal φαίνεται κυρίως από τα ρούχα (αν και για μένα, η rock δεν έχει καμία σχέση με την εμφάνιση, είναι στην ψυχή) και, κάποιες φορές, από τη συμπεριφορά. Είναι, δηλαδή, 2-3 χαρακτηριστικά ενός metalhead, όπου δηλώνουν τα γούστα του. Ας μην επικεντρωθούμε μόνο εδώ, όμως. Γενικότερα η μουσική δίνει κάποια στοιχεία για το χαρακτήρα κάποιου, χωρίς να τον αντικατοπτρίζει απόλυτα, βέβαια. Πολλοί αρέσκονται και σε άλλα μουσικά είδη(χρησίμευσαν πάλι οι ταμπέλες), όπως εγώ, και άλλοι μένουν πιστοί σε ένα είδος, και το υιοθετούν και στη ζωή τους (π.χ., ρούχα). Θα μπορούσα να πω, όμως, ότι όλα αυτά δεν έχουν τόση σημασία.
Η μουσική δηλώνει λίγα έως ελάχιστα για το χαρακτήρα κάποιου. Υπάρχουν άτομα που ακούνε μπάντες με επαναστατικό στίχο και ιδέες (Rage Against the Machine, κλπ) και στην πραγματικότητα παραείναι συμβατικοί. Από τη μία φωνάζουν "Fuck you, I won't do what you tell me", και από την άλλη κάνουν ό,τι λέει η μαμά τους. Εδώ o Hannibal Lecter σκότωνε ακούγοντας Μπάχ και Μπετόβεν. Αυτό που θέλω να πω, είναι, με λίγα λόγια, πως δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Για μένα, η μουσική πρέπει να δημιουργεί συναισθήματα, σκέψεις, να σε ξεσηκώνει από τον καναπές, να σε κάνει καλύτερο ως άνθρωπο, και φυσικά, να σε γεμίζει ενέργεια και να σε κάνει να θέλεις να χτυπιέσαι συνεχώς στο ρυθμό της. Τα είπα όλα; Υποθέτω πως ναι.
Κάτι άλλο που θα ήθελα να προσθέσω, αν και είναι γνωστό, είναι η ικανότητα της μουσικής να αλλάζει την ψυχολογία μας και τα συναισθήματά μας με ένα μόνο τραγούδι. Οπότε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι μουσικές μας προτιμήσεις μερικές φορές επηρεάζονται από τη διάθεσή μας μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, άρα θα ακούσουμε ένα τραγούδι που την αντικατοπτρίζει.
Τελειώνοντας, μιας και για αλλού ξεκίνησα το κείμενο και αλλού το κατέληξα, θέλω να πω πώς πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί στην κρίση μας. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, όλα χρειάζονται το χρόνο τους για να τα καταλάβεις. Η όλη ουσία βρίσκεται στην ψυχή, όχι στο τι μουσική ακούμε.
Για το Rockoverdose.gr: Βασίλης Αθανασόπουλος
Comments
