Οι Yellow Devil Sauce είναι μία από αυτές τις ιδιάζουσες περιπτώσεις της εγχώριας σκηνής. Μετά από περίπου 17 χρόνια ύπαρξης και τρεις πλήρεις δισκογραφικές κυκλοφορίες, το power trio από την Αθήνα μοιάζει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου, τόσο ως προς την όρεξη του, όσο και ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη μουσική του, τις συναυλίες και το περιβάλλον γύρω του.
Μετά από ένα σύντομο photo session καθίσαμε μαζί τους σε ένα πεζούλι της Ερμού και ξεκινήσαμε τη συζήτησή μας. Έδειχναν να είναι κεφάτοι και έτοιμοι να τα... «ξεράσουν» όλα, οπότε μπήκα κατευθείαν στο ψητό:
“Πώς έχετε καταφέρει να είστε τα ίδια άτομα τόσο πολλά χρόνια μαζί; Ποιο είναι το μυστικό;” ρώτησα, σαν να περίμενα να ακούσω τη συνταγή της επιτυχίας. “Το μυστικό είναι η φιλία και τα κοινά γούστα μουσικής!” λέει ο Γιώργος (drums) με τον Αλέξη (κιθάρα, φωνή) να διαφωνεί κάθετα. “Κι άλλοι είναι φίλοι και έχουν κοινά γούστα μουσικής και δεν συνεχίζουν μαζί για τόσο. Νομίζω πως αυτό που κάνουμε φέρει ένα χαρακτηριστικό που είναι καλό και κακό ταυτόχρονα. Είμαστε πολύ χαλαροί! Αυτό από τη μία ευνοεί στο ότι δεν υπάρχουν εντάσεις μεταξύ μας, αλλά από την άλλη μας κάνει να μην είμαστε συνεπείς σε τίποτα. Γι’ αυτό και βλέπεις πως ενώ η μπάντα υπάρχει τόσο πολλά χρόνια, τα πράγματα που έχει κάνει δεν είναι και τόσο πολλά.”
Η τελευταία, τρίτη σε σειρά δισκογραφική δουλειά των Yellow Devil Sauce, με τίτλο “Right Under Your Nose” κυκλοφόρησε το 2014 και οι ίδιοι λένε πως η επόμενη είναι ήδη ολοκληρωμένη και δεν θα αργήσει να κυκλοφορήσει. “Πολλές φορές οι κυκλοφορίες καθυστερούν και για οικονομικούς λόγους, αλλά νομίζω πως όλοι ψάχνουν να κατασταλάξουν ως προς το στυλ της μουσικής και να είναι σίγουροι με αυτό πριν το κυκλοφορήσουν.” Μας εξηγεί ο Αλέξης. “Αυτό είναι υγιές νομίζω.” συμπληρώνει.
Ο Θοδωρής (μπάσο) διαφωνεί, παίρνοντας για πρώτη φορά τη σκυτάλη της συζήτησης: “Εγώ πιστεύω πως επειδή υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός θέλουν όλοι να κάνουν το “μπαμ” με κάποιον τρόπο και γι’ αυτό αργούν στις κινήσεις τους. Ψάχνονται πολύ και αναλώνονται σε πράγματα τα οποία τελικά δεν είναι και τόσο σημαντικά μάλλον.”
“Δεν νομίζω πως υπάρχει νόημα στο να βιάζεσαι να κυκλοφορήσεις κάτι.” συνεχίζει ο Αλέξης. “Ειδικά εφ’ όσον οι κυκλοφορίες των περισσοτέρων σχημάτων στο underground είναι ανεξάρτητες και δεν υπάρχουν δισκογραφικές εταιρείες να πιέζουν ως προς το χρονοδιάγραμμα. Έχουμε δει πολλές περιπτώσεις μπαντών που βιάζονται να κυκλοφορήσουν κάτι και τελικά βγαίνει πατάτα. Αυτό ήταν μια σπόντα όπως καταλαβαίνεις. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως οι Yellow Devil Sauce βγάζουν μόνο δισκάρες!” λέει, λίγο πριν ξεσπάσουμε όλοι σε γέλια.
“Τελικά η έλλειψη ουσιαστικής μουσικής βιομηχανίας στο εγχώριο underground λειτουργεί θετικά ή αρνητικά στην συνέπεια και την αποδοτικότητα του όλου πράγματος;” τους ρωτώ.
Ο Αλέξης φαίνεται απόλυτα κατασταλαγμένος στις σκέψεις του και σπεύδει κι εδώ να απαντήσει: “Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Πλέον υπάρχουν μέσα που σου επιτρέπουν, με πάρα πολύ απλό τρόπο να κάνεις τη μουσική σου να ακουστεί σε όλον τον πλανήτη, αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Χρειάζεσαι κάποιον να μπορεί να σε οργανώσει και να σε βοηθήσει να κάνεις τις σωστές κινήσεις. Θα ήταν πολύ καλό να το αναλάβει κάποιος άλλος αυτό, αλλά κάποιες φορές είναι πολυτέλεια. Πλέον όσοι παίζουμε σε μπάντες τα κάνουμε όλα μόνοι μας αν και όχι πάντα τόσο καλά.”
Σε μια καθημερινότητα με δουλειά, οικογένεια, υποχρεώσεις, το να μπορείς να παίζεις σε μια μπάντα και ειδικότερα όταν αυτό δεν αποτελεί προσοδοφόρο ασχολία, φαντάζει σε πολλούς υπερβατικό.
“Οι υποχρεώσεις της μπάντας δεν είναι τόσο πολλές, οπότε χρόνος βρίσκεται.” μας λέει ο Αλέξης και ο Γιώργος συμπληρώνει: “Η μπάντα βοηθάει εμένα προσωπικά να περνάω καλύτερα την καθημερινότητά μου. Αν θες να βρεις χρόνο, θα βρεις. Ένα δίωρο για μία πρόβα δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί.”
Ξεκινάμε να μιλάμε για την υπόθεση power trio κι όσο τα παραδείγματα πέφτουν στο τραπέζι, ξεσπάμε όλοι σε φωνές ενθουσιασμού. Nirvana, Motorhead, Melvins, Rush, Venom. Τόσο πολλές φοβερές μπάντες από τόσο διαφορετικά μουσικά είδη... Οι Yellow Devil Sauce ήταν, είναι και θα είναι τρίο όπως μας εξηγούν, γιατί απλά δουλεύει καλύτερα για αυτούς.
“Το τρίο είναι πιο σέξυ!” λέει ο Θοδωρής. “Εξαρτάται από το είδος της μουσικής που παίζεις. Νομίζω πως το τρίο έχει μια ακατέργαστη αισθητική που εμένα προσωπικά μου αρέσει” συνεχίζει ο Αλέξης. “Εξωτερικεύεται η προσωπικότητα του μουσικού στα τρίο. Ισχύει λιγότερο αυτό που λέμε «υπηρετώ το σύνολο» και πας περισσότερο προς το «υπηρετεί ο ένας τον άλλον» αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.” επισημαίνει ο Θοδωρής και ο Γιώργος έρχεται να εσχατολογήσει: “Κάτι σαν τους τρεις σωματοφύλακες χωρίς τον Νταρτανιάν! Πέραν της πλάκας το τρίο δένει πιο εύκολα, είναι πιο άμεσο και χωράει εύκολα σε όλες τις σκηνές. Άσε που το να βγάλεις ένα ογκώδες και γεμάτο αποτέλεσμα με ένα τρίο είναι πιο εντυπωσιακό! Είναι κουμασιά το τρίο τι να λέμε!”
Όποτε μιλάω με μουσικούς δεν χάνω την ευκαιρία να μιλήσω για την εγχώρια σκηνή. Υπάρχει σκηνή; Δεν υπάρχει; Τι συνιστά μια σκηνή; Είναι θέμα αλληλεγγύης; Ίσως ηχητικής συνάφειας; Όπως λέμε “το grunge του Seattle”;
Ο Γιώργος έχει την πιο εύθυμη διάθεση απ’ όλους και με πλατύ χαμόγελο δίνει κάθε τόσο έναν πιο χαβαλετζίδικο τόνο στην κουβέντα: “Μαχαίρια πέφτουν! Σφαζόμαστε! Ποια σκηνή;” λέει γελώντας.
Ο Αλέξης σπεύδει να επαναφέρει τον σοβαρό τόνο της κουβέντας: “Νομίζω πως αυτό που μας καθιστά σκηνή παρά το διαφορετικό background και το διαφορετικό μουσικό ύφος, είναι πως όλες οι μπάντες του συναφιού ανήκουν στο underground, μιας που ζούμε σε μια χώρα που αυτό που κάνουμε είναι κατ’ εξοχήν αντίθετο στα πράγματα. Παίζουμε σε ίδιες σκηνές με πολλές μπάντες, ο τρόπος που ηχογραφούμε και κυκλοφορούμε τη μουσική μας είναι κοινός, υπάρχει γενικά ζύμωση και αυτό είναι καλό. Εν τω μεταξύ όλοι είναι μέρος της σκηνής αυτής, όχι μόνο οι μουσικοί. Αυτοί που βγάζουν τις φωτογραφίες, αυτοί που γράφουν τις κριτικές, αυτοί που διαχειρίζονται τα λαηβάδικα, όλο αυτό είναι ένα εννιαίο πράγμα και ευτυχώς φαίνεται να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο.”
17 χρόνια πορείας είναι πολλά και τοποθετούν την ίδρυση της μπάντας πίσω στα δοξασμένα 90’s. Έστω στην εκπνοή τους. Δεν μπορώ παρά να τους ρωτήσω για εκείνη την εποχή και πώς ακριβώς την βίωσαν στο κομμάτι της μουσικής και της εγχώριας σκηνής, συγκριτικά με σήμερα.
Η άποψη του Αλέξη είναι και εδώ συμπαγής: “Στα 90’s οι μπάντες γέμιζαν τους χώρους που έπαιζαν. Υπήρχε δίψα από τον κόσμο να ακούσει κάτι νέο και σίγουρα σε αυτό επηρέαζε το ότι δεν ήταν εύκολο να έχεις πρόσβαση στη καινούρια μουσική. Έπρεπε να τραβηχτείς για να βρεις έναν δίσκο, να τον αγοράσεις, να δεις τον άλλον να παίζει ζωντανά. Τώρα πλέον μπορείς να δεις ότι θες και στο YouTube με το πάτημα ενός κουμπιού”
Ο Θοδωρής νοσταλγεί: “Παλιά εδώ πέρα δεν υπήρχε και τόσο έντονος διαχωρισμός ανάμεσα στα μουσικά είδη. Εμείς ας πούμε είχαμε παίξει live και μαζί με black metal μπάντες!”
“Άλλο ένα πράγμα που έχει αλλάξει -προς το καλύτερο όμως- είναι πως όλες οι μπάντες ασχολούνται περισσότερο με όλο αυτό που κάνουν και βάζουν πολύ περισσότερη δουλειά. Τα εξώφυλλα είναι καλύτερα, οι ηχογραφήσεις το ίδιο, οι συναυλίες είναι πιο προσεγμένες και επιλεγμένες σε κάποιες περιπτώσεις. Φυσικά βοηθάει και η τεχνολογία σε όλο αυτό, αλλά νομίζω πως καθοριστικό ρόλο έχει παίξει και η πολύ καλύτερη οργάνωση που πλέον υπάρχει σε όλα τα επίπεδα” επισημαίνει ο Αλέξης, που φαίνεται πλέον να έχει ιντριγκαριστεί πολύ από την κουβέντα μας.
Αποφασισμένος να πάρω ότι καλύτερο μπορώ από αυτήν επιμένω: “To internet άλλαξε τα πράγματα προς το καλό ή προς το κακό;”
“Πλέον βομβαρδίζεσαι από τόση πληροφορία που ελαφρώς αποπροσανατολίζεσαι. Δεν ξέρεις που να πρωτοπάς και τι να αγοράσεις. Δεν είναι όμως μόνο αρνητική η επίδραση του internet στα πράγματα. Αλίμονο!” λέει ο Αλέξης.
“Πλέον δεν αγοράζονται και τόσο τα φυσικά αντίτυπα. Παλιά έπαιρνες ένα βινύλιο και ήταν ιεροτελεστία. Τώρα έχεις δέκα CDs μέσα σε ένα usb stick και δεν έχεις στην πραγματικότητα ακούσει ποτέ τίποτα με προσοχή. Είμαι σίγουρος πως ότι παλιότερο άκουσμα έχει ο καθένας, προερχόμενο από ένα CD ή ένα βινύλιο που είχε αγοράσει κάποια στιγμή στο παρελθόν, το θυμάται ακόμα!” επισημαίνει ο σχετικά λιγομίλητος Γιώργος.
“Υπάρχει ξενολατρεία εδώ;” σπεύδω να ρωτήσω, μπας και αποσπάσω κανένα παράπονο από τους κατά τα άλλα όντως χαλαρότατους Yellow Devil Sauce.
Ο Θοδωρής πέφτει στην... παγίδα και ανεβάζοντας λίγο τους τόνους μου λέει με μια ελαφριά δυσαρέσκεια: “Κακομοιριά και ελληνιά υπάρχει! Εγώ προσωπικά προτιμώ να βλέπω εγχώρια σχήματα live παρά κάποια από το εξωτερικό. «Ακούγονται σαν μπάντα του εξωτερικού» λέει ο άλλος. Τι πάει να πει αυτό ακριβώς; Εγώ σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορώ να καταλάβω τη διαφορά.”
Στο μυαλό μου, οι Yellow Devil Sauce είναι συνώνυμοι του underground. Μην έχοντας πραγματοποιήσει ποτέ ιδιαίτερα εξωστρεφείς κινήσεις, και μη δείχνοντας διάθεση να εστιάσουν στην αύξηση της δημοτικότητάς τους όλα αυτά τα χρόνια, είναι από τις μπάντες που εκτιμώ για το χαμηλό τους προφίλ και την “γνήσια” –όπως και οι ίδιοι λένε- προσέγγισή τους στο όλο πράγμα. Τι είναι όμως το underground για αυτούς, ρωτάω τον Αλέξη;
“Σαν όρος είναι αυτό που δεν είναι mainstream και εμπορικό. Οι Yellow Devil Sauce είναι κατ’ εξοχήν underground για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Κάποια στιγμή στα 90’s εν τω μεταξύ, επειδή το γενικότερο κλίμα ήταν τέτοιο, το underground ταυτίστηκε με το mainstream και γι’ αυτό άλλωστε ήταν η μοναδική εποχή που άκουγες στο ραδιόφωνο σοβαρή μουσική. Στο underground γεννιούνται τα καλύτερα. Όταν κάτι δεν γίνεται για εμπορικούς λόγους και βγαίνει από την ψυχή, είναι φυσικό κι επόμενο να ακουστεί καλύτερο. Η αλήθεια είναι πάντα καλύτερη!”
Οι ζωντανές εμφανίσεις των Yellow Devil Sauce είναι πραγματικά εμπειρία ζωής και δεν υπερβάλω. Μία δεμένη μπάντα με μία πολύ ιδιαίτερη αλητεία που σε μαγνητίζει και που δεν γίνεται να μην προσέξεις, αν βρεθεί πάνω σε σκηνή, κοντά στο οπτικό και ακουστικό σου πεδίο. Ξέρω πως ίσως τους φανεί λίγο στερεοτυπικό, αλλά δεν διστάζω να ρωτήσω αν προτιμούν τις συναυλίες ή τις ηχογραφήσεις τους ως μορφή έκφρασης.
“Και στις δύο περιπτώσεις εκφραζόμαστε, απλά με διαφορετικό τρόπο. Είναι ακατέργαστος ο ήχος των Yellow Devil Sauce και αυτό είναι κάτι που δεν αποτυπώνεται τόσο καλά στις ηχογραφήσεις, κυρίως επειδή κι εμείς επιλέγουμε να τις προσεγγίζουμε με λίγη περισσότερη προσοχή. Τα παιξίματα είναι πιο καλά, σκεφτόμαστε περισσότερο τις λεπτομέρειες... Πράγματα στα οπόια στο live δεν δίνουμε καθόλου σημασία, γιατί πολύ απλά... δεν μας ενδιαφέρει! Εκεί μας ενδιαφέρει η αμεσότητα του πράγματος. Είμαστε punk κατά κάποιον τρόπο. Στο live μπορεί να βάλουμε μέσα σε ένα τραγούδι και κάτι που δεν υπάρχει στην στουντιακή εκδοχή του. Έχει να κάνει με τη διάθεση.” εξηγεί και πάλι ο Αλέξης.
Ο Γιώργος συμπληρώνει: “Πολλές φορές αλλάζουμε και στις πρόβες τις στουντιακές εκτελέσεις. Άλλες φορές βγαίνουμε χωρίς setlist και κάποιες άλλες με setlist το οποίο δεν τηρούμε. Άσε που κάποιες φορές παίζουμε χωρίς να έχουμε κάνει πρόβες ή ακόμη και χωρίς soundcheck.”
Ο ορεξάτος Αλέξης συνεχίζει, φεύγοντας ελαφρώς εκτός θέματος, δίνοντας μας όμως το πλαίσιο της ύπαρξης αυτής της μοναδικής μπάντας: “Βασικά τις περισσότερες φορές βγαίνουμε χωρίς soundcheck, γιατί αργούμε να πάμε! Χαχαχα! Είναι όμως τέτοιο το δέσιμο που έχουμε μεταξύ μας, που πραγματικά τίποτα τέτοιο δεν επηρεάζει αρνητικά το αποτέλεσμα. Σου είπα, δεν έχουμε τσακωθεί μεταξύ μας ούτε μία φορά. Βέβαια τους τα έχω μαζεμένα 13 χρόνια, μόλις τελειώσει η συνέντευξη θα τους πλακώσω στις μπουνιές! Χαχαχα! Πέραν της πλάκας δεν θα τσακωθώ με τους φίλους μου για μια βλακεία τύπου ότι ο άλλος ακούμπησε την μπύρα του πάνω στον ενισχυτή μου κι εγώ φοβάμαι μη βραχεί και χαλάσει. Ο ενισχυτής υπάρχει για να με υπηρετεί, όχι για να τον υπηρετώ.”
“Τι είναι το rock και πως είναι ο rock τρόπος ζωής για εσάς;”
“Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ροκ τρόπος ζωής, αλλά όλα είναι σχετικά σε αυτή τη συζήτηση. Γενικά τη μουσική καλό είναι να μην τη βάζεις σε καλούπια. Το πως θα διαλέξεις να ζεις τη ζωή σου δεν έχει απαραίτητα να κάνει με το είδος της μουσικής που παίζεις. Το πόσο αυτό που κάνεις δεν θα σε αλλάξει άλλωστε είναι αυτό που καταδεικνύει την σταθερότητα και τη γνησιότητα του χαρακτήρα σου.”
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πετύχει τους Yellow Devil Sauce να εμφανίζονται ζωντανά ακόμη και σε μικρά μπαράκια ή μέρη που ποτέ δεν πίστευες πως θα έπαιζαν.
“Θέλουμε να παίζουμε live για πάντα και όσο περισσότερο γίνεται. Υπάρχουν μπάντες που είναι πολύ επιλεκτικές στα live τους και μάλλον αυτό είναι καλύτερο και σίγουρα απόλυτα σεβαστό από τη μεριά μας. Εμάς μας αρέσει να παίζουμε όμως! Όπου και να μας καλέσουν πάμε και έχει δεν έχει κόσμο δίνουμε το 100% μας. Είναι ωραίο να παίζεις σε μεγάλο κοινό, αλλά έτσι όπως το κάνουμε εμείς δεν νομίζω να γίνει ποτέ!” εξηγεί ο Αλέξης σε μια μικρή κρίση απαισιοδοξίας.
Οι Yellow Devil Sauce θα εμφανιστούν την τρίτη ημέρα του Defcon Fest 8, στο An Club (Σολωμού 13-15, Εξάρχεια) μαζί με τους Contra Limit, Narcosis, 45Rats και Skull & Dawn. Η τελευταία ερώτηση της όμορφης συζήτησής μας αφορά αυτή τη συγκεκριμένη εμφάνιση. Τι μας ετοιμάζουν άραγε;
“Αυτή τη φορά θα κάνουμε τη διαφορά! Δεν μπορούμε να σου πούμε περισσότερα! Θα βγει η σάλτσα! Χαχαχα! Πέραν της πλάκας, θα δεις κλασικούς Yellow Devil Sauce. Ωστόσο είναι το πρώτο live της χρονιάς μετά από αρκετό καιρό και θα είμαστε πολύ πολύ ορεξάτοι. Αυτό μόνο!”
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Κότσης
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Comments
