Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο πρώην frontman των Iron Maiden, Paul Di' Anno, αναφέρθηκε διεξοδικά στα θέματα υγείας, που τον ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια.
"Παραλίγο να πεθάνω πριν από τέσσερα χρόνια", αποκάλυψε ο Di' Anno.
"Έπαθα σήψη στην Αργεντινή. Ήμουν πολύ, πολύ άρρωστος. Με το ζόρι γύρισα στην Αγγλία και στη συνέχεια κατευθύνθηκα αμέσως στο νοσοκομείο. Μπαινοβγαίνω στο νοσοκομείο εδώ και τέσσερα χρόνια. Έχω εγχειριστεί και στα δύο πόδια. Δεν μπορώ να περπατήσω εδώ και τέσσερα χρόνια. Είναι πολύ, πολύ δύσκολο για μένα αυτή τη στιγμή. Λόγω της σηψαιμίας, συνεχίζω να παθαίνω λοιμώξεις, έτσι δε μπορούν να κάνουν τις επεμβάσεις που θέουν να κάνουν στα πόδια μου. Προς το παρόν, έχω μόνο ένα γόνατο. Το άλλο γόνατο έχει αφαιρεθεί, αλλά δεν έχει αντικατασταθεί με νέο γόνατο, οπότε είναι κάτι σαν τσιμέντο. Θέλω να παίξω, προφανώς, αλλά δεν μπορώ να το κάνω μέχρι να γίνω καλά. Δεν έχω σταματήσει να παίζω μουσική και δεν έχω σχέδια να συνταξιοδοτηθώ - θέλω να συνεχίσω να παίζω - αλλά πρέπει να γίνω καλά".
Σχετικά με τη διαδικασία ανάκαμψης του, ο Di'Anno δήλωσε:
"Δεν αναρρώνω με ταχείς ρυθμούς - όχι μέχρι να χειρουργηθούν και τα δύο μου γόνατα. Η επόμενη επέμβαση θα είναι να βγάλω το αριστερό μου γόνατο και στη συνέχεια να βάλω αμέσως ένα νέο για να το αντικαταστήσει, το οποίο έπειτα πρέπει να κάνω αποκατάσταση, ώστε να προσπαθήσω να σηκωθώ σε αυτό το ένα πόδι. Μετά από λίγο θα μπορώ να κινούμαι με πατερίτσες, πράγμα που θα είναι φανταστικό. Μπορεί να χρειαστεί να κάθομαι στη σκηνή, αλλά αν μπορώ να σηκωθώ στο ένα πόδι, θα είναι πιο εύκολο να ταξιδεύω με το αεροπλάνο.
Μπορεί να χρειαστεί να ταξιδεύω για λίγο σε αναπηρική καρέκλα, αλλά αν παίζω στη σκηνή σε αναπηρική πολυθρόνα, τουλάχιστον μπορώ να σηκώνομαι στις πατερίτσες και στη συνέχεια ίσως να κάθομαι και να τραγουδώ. Όμως, έπαθα κι άλλη λοίμωξη πριν από δύο εβδομάδες και δε μπορούν να με χειρουργήσουν, όσο είμαι με μόλυνση. Δυστυχώς, αυτό θα είναι το υπόλοιπο της ζωής μου, λόγω της σήψης. Ήμουν τόσο τυχερός. Η σήψη πραγματικά σε χτυπά σκληρά, και στο αεροπλάνο για Λονδίνο από την Αργεντινή, όλοι μου έλεγαν: "Γεια σας, κύριε. Είστε εντάξει;" Και εγώ απαντούσα: "Ναι, γιατί δεν πάτε να γ@μηθείτε και να με αφήσετε ήσυχο;” Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πραγματικά πέθαινα.
Κι όταν γύρισα σπίτι και κατέρρευσα στο πάτωμα, είχα το κινητό μαζί μου. Ήμουν μόνος μου, γιατί η γυναίκα και τα παιδιά μου βρίσκονταν στην Αμερική. Φώναξα ασθενοφόρο. Χρειάστηκε να σπάσουν την πόρτα για να με πάνε στο νοσοκομείο. Πέρασα οκτώ μήνες σε αυτό το νοσοκομείο. Είχαν μόλις 45 λεπτά στη διάθεση τους για να με γεμίσουν αντιβιοτικά, αλλιώς θα πέθαινα. Οκτώ μήνες ανάρρωσης εκεί, στη συνέχεια σε ένα οίκο φροντίδας για άλλους τρεις μήνες και στη συνέχεια μετακόμισα σε αυτό το νέο σπίτι μου, το οποίο είναι προσαρμοσμένο για χρήστες αναπηρικών καρεκλών. Στη συνέχεια ήμουν άτυχος με τις λοιμώξεις, αλλιώς θα ήμουν όρθιος τώρα. Αλλά δε θα με χειρουργήσουν για δύο χρόνια, με σήψη, γιατί πρέπει να σιγουρευτούν ότι είμαι εντελώς απαλλαγμένος από αυτή. Και τώρα έχω επίσης χρυσίζων σταφυλόκοκκο ανθεκτικό στη μεθικιλλίνη (MRSA), τον οποίο κολλάς επειδή βρίσκεσαι στο νοσοκομείο, το οποίο είναι ατυχές. Αλλά ούτως ή άλλως, αυτή τη στιγμή, πάω πολύ καλά, έτσι περιμένω την επόμενη κλήση που θα έχω, η οποία θα είναι για χειρουργική επέμβαση".
Comments
