Μεταφερόμαστε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90, όπου ο ντόρος που έχει δημιουργήσει η εισβολή των Καναδών Annihilator στη metal σκηνή μέσα από το ντεμπούτο τους άλμπουμ, “Alice in Hell” ,φτάνει στο ζενίθ του. Όλοι αναρωτιούνται για το πώς θα μπορούσε να είναι η συνέχεια και αδημονούν να τη μάθουν. Και κάπως έτσι, σκάει ένα Never, Νeverland, που είναι όχι απλώς αντάξιο του προκατόχου του, αλλά ακόμη καλύτερο. Οι απανταχού metallers του κόσμου τούτου, αποζημιώνονται στο έπακρο από αυτόν τον κλασσικό, διαχρονικό δίσκο, τον οποίο αποτελούν δέκα εξαιρετικά κομμάτια. Οι συνθέσεις πλέον έχουν λιγότερο επιθετικό χαρακτήρα και στο περισσότερο thrash ύφος του προηγούμενου δίσκου της μπάντας, έρχονται να προστεθούν αρκετά progressive στοιχεία και μεγάλες δόσεις τεχνικότητας, χωρίς να λείπουν και οι πιο speedτατες στιγμές. Η γρήγορη αποχώρηση του τραγουδιστή Randy Rampage και η αντικατάστασή του από τον Coburn Pharr, των Omen, όχι απλά δε δημιουργεί πρόβλημα, αλλά αντιθέτως, η ζεστή, καθαρή, γεμάτη γρέζι φωνή του απογειώνει τα κομμάτια ακόμα περισσότερο. Οι κιθάρες είναι στην πρώτη γραμμή και το μπάσο επίσης εξαιρετικό, ενώ η παραγωγή του προστίθεται στα συν του. Το άλμπουμ ξεκινάει ιδανικά, με τον αξεπέραστο ύμνο, “The Fun Palace” και συνεχίζει να εξελίσσεται διατηρώντας ένα υψηλό επίπεδο συνθέσεων, χωρίς να υπάρχει καμία στιγμή πλήξης κατά την ακρόαση του. Το φαινόμενο Annihilator παίρνει πλέον τεράστιες διαστάσεις στο χώρο της metal και o Jeff Waters αποδεικνύει το μέγεθος της μουσικής του ευφυΐας και το μεγάλο του ταλέντο. Κοιτάζοντας σήμερα, 26 χρόνια μετά, την πορεία που διαγράφηκε πάντως, διαπιστώνουμε με λίγη πικρία πως παρά ορισμένες καλές δουλειές που προέκυψαν στο μέλλον για το γκρουπ, καμία απ’ αυτές δεν μπόρεσε ν’ αγγίξει την αίγλη και τη διαχρονικότητα του “Never, Neverland”, άλμπουμ σταθμό στην ιστορία της metal.
Comments
