ALBUM ANNIVERSARY
Η μεγάλη ελληνική μπάντα που λέγεται Rotting Christ, μια μπάντα για την οποία η λέξη στασιμότητα είναι άγνωστη στο λεξικό της, περνάει τη δική της ανα-γέννηση κυκλοφορώντας ένα ακόμη μεγάλο άλμπουμ, δέκα χρόνια πριν, το περίφημο Genesis. Ο ιθύνων νους τους, Σάκης Τόλης, έχει δηλώσει για το άλμπουμ: «Υπάρχει ένα μοναδικό concept πίσω από τον τίτλο του άλμπουμ και μέσω αυτού του τίτλου αναφερόμαστε στη γέννηση μιας νέας εποχής που αντιτίθεται στις ηθικές αξίες των καιρών μας καθώς και στις σύγχρονες αποκαλούμενες θρησκευτικές κοινωνίες. Επαινώντας την αναγέννηση του κακού επαινούμε τα κρυμμένα πάθη και τις αμαρτίες των ανθρώπων.» Η μουσική αναγέννηση του συγκροτήματος, το θέλει να επιστρέφει στον κλασσικό black metal ήχο του παρελθόντος που πλέον υπερτερεί και εμπλουτίζεται από gothic στοιχεία πρωτίστως και κάποια doom δευτερευόντως. Οι δύο κιθάρες δείχνουν τα δόντια τους και εκτοξεύουν πανίσχυρα, καθηλωτικά riff και τα τύμπανα του Θέμη είναι αν μη τι άλλο καταιγιστικά. Τις συνθέσεις ντύνει μια τρομερή μελωδικότητα με τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του Γιώργου Τόλια να βάζουν τις δικές του αισθητικές πινελιές στο γερό οικοδόμημα του απόλυτα πορωτικού riffing. Στην άκρως σκοτεινή και ενίοτε μελαγχολική ατμόσφαιρα προστίθενται επίσης και μερικά αιθέρια γυναικεία οπερατικά φωνητικά, που έρχονται να βάλουν μερικές χρωματικές πινελιές στην ωμή φωνητική προσέγγιση του ηγέτη τους. Το εξώφυλλο του άλμπουμ, άμεσα συνδεδεμένο με το στιχουργικό περιεχόμενο, παρουσιάζει μια μονομαχία ανάμεσα στο καλό και στο κακό, με το δεύτερο όπως φαίνεται να επικρατεί. Το “Genesis”, προϊδεάζοντας μας ελαφρώς, για την ηχητική προσέγγιση που θα ακολουθήσει στο μέλλον η μπάντα, συγκέντρωσε ευνοϊκές κριτικές και την αποδοχή του κόσμου. Είναι άλλη μια περίπτωση άλμπουμ των Rotting Christ, που μας δημιουργεί το ίδιο συναίσθημα με αυτό που μας προκαλούν όλα τους σχεδόν τα άλμπουμ, να αισθανόμαστε ότι είναι από τα καλύτερα που έχουν κάνει ποτέ.
21 χρόνια πριν, η metal σκηνή βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρακολουθεί την άνθιση του progressive είδους, μέσα από προσπάθειες μεγαθήριων του χώρου όπως οι Queensrÿche και οι Dream Theater. Η τρίτη μεγάλη δύναμη της παρέας, οι Fates Warning, φτάνοντας πια τις έξι κυκλοφορίες τους, έρχονται με το Parallels και συνεχίζουν από την κορυφή του ασύλληπτου “Perfect Symmetry”, όπου σταμάτησαν δύο χρόνια νωρίτερα. Με το σημαντικό προσόν τους την διαρκή εξέλιξη και πρόοδο που τους χαρακτηρίζει, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα κλασσικό άλμπουμ που πατάει στην καθιερωμένη μουσική φόρμουλα του συγκροτήματος χωρίς όμως να επαναλαμβάνεται. Ο ήχος αυτού του γερά δομημένα δίσκου, είναι ολοκληρωτικά progressive, εύκολα προσβάσιμος στον ακροατή και εξαιρετικά μελωδικός. Όλες οι συνθέσεις είναι δουλεμένες με επιμονή και σχολαστικότητα δίνοντας έμφαση στις λεπτομέρειες. Τα κομμάτια, ιδανικά για όλες τις διαθέσεις χάρη στην ποικιλία του ρυθμού τους, προσφέρουν έντονες συγκινήσεις τόσο οφειλόμενες στις καθαρές κιθαριστικές γραμμές όσο και στους στίχους του εγκέφαλου της μπάντας Jim Matheos, που αντανακλούν ιδέες θανάτου, τονίζοντας τη σύντομη διάρκεια της ζωής και την θλίψη της καθημερινότητας. Το κάθε μέλος της μπάντας αποτελεί μια αστείρευτη πηγή ταλέντου και μουσικής ευφυΐας, που κατορθώνει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ μαγικής μουσικότητας. Το μπάσο κάνει τα τέλεια γεμίσματα και στα τύμπανα χτυπάει η καρδιά των κομματιών, προσφέροντας τον απαιτούμενο ρυθμό και συνεισφέροντας τα μέγιστα στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη σύνθεση πιστώνεται την δημιουργία της μουσικής ταυτότητας της μπάντας και μια σειρά από τρομερές δουλειές. Ιδιαίτερη αναφορά πάντως πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή του συγκροτήματος, τον Ray Alder που για άλλη μια φορά αποδεικνύει τη ζωτική σημασία της παρουσίας του στο συγκρότημα, καταφέρνοντας να αποδώσει τις τεράστιες δόσεις συναισθήματος και μελωδίας που κουβαλούν τα τραγούδια. Το “Parallels” θεωρείται από πολλούς το πιο εμπορικό άλμπουμ των Fates Warning, γεγονός που οφείλεται στο ότι την ασύγκριτη ομορφιά του μπορεί να την εκτιμήσει ένα ευρύ metal κοινό και όχι μόνο οι πιστοί οπαδοί της μπάντας.
Δέκα χρόνια πριν οι Avantasia, το φιλόδοξο και επιτυχημένο εγχείρημα του Tobias Sammet, τιμούν ξανά τον ευρωπαϊκό power metal ήχο, με την κυκλοφορία του δεύτερου μέρους του Metal Opera. Το The Metal Opera Part II, συνεχίζει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε ο προκάτοχος του, τόσο εννοιολογικά όσο και μουσικά. Ένα concept άλμπουμ που αντλεί τη θεματολογία του από την πρώιμη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, με τους στίχους να εστιάζουν περισσότερο στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, παρά στην ίδια την πλοκή της ιστορίας. Στο μουσικό κομμάτι, έχουμε την ολοκληρωτική επικράτηση του power metal ήχου, με αρκετά επικά και συμφωνικά στοιχεία. Στις ερμηνείες πέραν του Sammet, παρελαύνουν πολλά και σημαντικά ονόματα του χώρου όπως οι Kai Hansen, Michael Kiske, Andre Matos, Rob Rock, David DeFeis και άλλοι. Πρόκειται για μια άκρως ολοκληρωμένη δουλειά, ενδεχομένως με μεγαλύτερη ποικιλία από συνθετικής απόψεως σε σχέση με το Part I, για τον ίδιο δε το δημιουργό, καλύτερη από την πρώτη. Ακούγοντας το συγκεκριμένο άλμπουμ μπορεί κανείς για μια ακόμη φορά να θαυμάσει το μέγεθος του ταλέντου και της αφοσίωσης του Sammet στο project. Τα κομμάτια έχουν γρήγορες κιθάρες και τύμπανα, συνοδεύονται από λογική χρήση πλήκτρων και χαρακτηρίζονται για τα δυνατά τους ρεφρέν που το μυαλό δύσκολα αποβάλλει. Είναι τέτοια η δομή και τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών που σε προδιαθέτουν αν μη τι άλλο να τα τραγουδήσεις και να περάσεις ευχάριστα ακούγοντας τα. Το σημείο που ενδεχομένως υστερεί το άλμπουμ, είναι οι μπαλάντες του που φαίνονται αρκετά υποτονικές σε σχέση με το υπόλοιπο περιεχόμενο. Το δεύτερο βήμα του Tobias Sammet, είναι εγγυημένο ότι θα αρέσει σε όποιον άρεσε και το ντεμπούτο των Avantasia. Και μόνο όμως για τη συμμετοχή μερικών εξαιρετικών μουσικών, μπορεί να κερδίσει επάξια την ακρόαση και την προσοχή των φίλων του είδους και όχι μόνο.
A STAR IS BORN
Τα 66 του χρόνια κλείνει σήμερα, ένας από τους πιο καταξιωμένους κιθαρίστες στο μουσικό χώρο, ο Βρετανός Peter Green, ιδρυτής των Fleetwood Mac, με τους οποίους εισήχθη και στο Rock and Roll Hall of Fame το 1998, για τη δουλειά του σε αυτούς. Ξεχώριζε πάντα για το συνθετικό του ταλέντο με πολλά γνωστά δικά του κομμάτια να έχουν επανεκτελεστεί από σημαντικά ονόματα, όπως οι Santana, Aerosmith, Midge Ure, Tom Petty και Judas Priest. Η τεράστια ικανότητα του στο παίξιμο της κιθάρας είναι κάτι που επίσης τον έχει χαρακτηρίσει με μουσικούς όπως ο B.B. King, ο Eric Clapton και ο Jimmy Page να έχουν εξάρει το ταλέντο του. Μάλιστα έρχεται 38ος στη λίστα του Rolling Stone με τους 100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Από νεαρή ηλικία συμμετείχε σε διάφορες μπάντες και το 1967 ίδρυσε τους Fleetwood Mac. Υπό την καθοδήγηση του, κατάφερε να τους αναδείξει σε ένα από τα σημαντικά ονόματα της ροκ σκηνής. Τα προβλήματα όμως ξεκίνησαν στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70, όταν ο μουσικός βρισκόμενος συχνά υπό την επήρεια μεγάλων δόσεων LSD, άρχισε να έχει αλλόκοτη συμπεριφορά, αφήνοντας μεγάλη γενειάδα και κυκλοφορώντας με ράσα και σταυρό, ενώ ανέπτυξε εμμονή με τα λεφτά. Με μια διαρκή επιδείνωση της πνευματικής του κατάστασης, αποχώρησε από το συγκρότημα το Μάιο του 1970. Ένα χρόνο μετά ενσωματώθηκε ξανά στη σύνθεση τους και συμμετείχε σε λίγες ηχογραφήσεις του, λίγο αργότερα όμως, στα μέσα του ’70 διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Με τη βοήθεια και του αδερφού του όμως, μπόρεσε να σταθεί και πάλι στα πόδια του, κάνοντας συμβόλαιο σε δισκογραφική και συμμετέχοντας στις ηχογραφήσεις διάφορων μουσικών. Στα τέλη του 1990 σχημάτισε τους Peter Green Splinter Group με τη βοήθεια των Nigel Watson και Cozy Powell. Αν και ποτέ δεν απαλλάχθηκε από τα ψυχολογικά του προβλήματα, συνέχισε να κάνει εμφανίσεις και περιοδείες μέχρι το 2010.
Για το RockOverdose.gr: Χαρά Νέτη & The Unknown Force
Comments
