Το Rock Overdose και ο Γιάννης Φαλάγγης είχαν μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον κιθαρίστα και συνθέτη Σταύρο Παπαδόπουλο από τη Καβάλα, ο οποίος είπε πολλά και ενδιαφέροντα για τις προσωπικές του μουσικές δουλειές, για το μουσικό project Children of the Aegean, αλλά και για το πόσο δύσκολο είναι να ζεις και να δημιουργείς μουσική στην επαρχία.
Rock Overdose: Σταύρο, να σου ευχηθώ καταρχήν καλή χρονιά και να σε ευχαριστήσω για τη συνέντευξη. Πες μας λίγα λόγια για τον μουσικό Σταύρο και τα συγκροτήματα που παίζεις/ έχεις συνεργαστεί.
Σταύρος Παπαδόπουλος: Έχω παίξει με πολλά συγκροτήματα από τα 15 που έφτιαξα το πρώτο μου συγκρότημα και να παίζω μουσική με φίλους. Θα ξόδευα πολύ χώρο για να γράψω ονόματα συγκροτημάτων… Πέρασα πολλά χρόνια παίζοντας διασκευές, κυρίως ξένα ροκ αλλά και ελληνικά. Από Saxon μέχρι Χατζηδάκη… Ευτυχώς δε χρειάστηκε να γίνω επαγγελματίας διασκεδαστής των οπαδών κάποιας μουσικής που δεν μου αρέσει και δεν πιστεύω. Και λέω ευτυχώς γιατί όταν υπηρετείς κάτι στο οποίο δεν πιστεύεις είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις ανόθευτη την δική σου καλλιτεχνική έκφραση.
Όταν ξεκίνησα και έμαθα τα τρία πρώτα ακόρντα στην κιθάρα, αφού έπαιξα και εγώ το Smoke on the Water, άρχισα να γράφω δικά μου τραγούδια και δε σταμάτησα ποτέ να γράφω ακόμα και όταν έπαιζα διασκευές με τα συγκροτήματα. Έμαθα κιθάρα αυτοδίδακτος για να γράφω δικά μου τραγούδια.
Rock Overdose: Συνεργάζεσαι με την αμερικάνικη Grooveyard Records. Πόσο ευχαριστημένος είσαι και ποιες οι προσδοκίες σου από την συγκεκριμένη εταιρία;
Σταύρος Παπαδόπουλος: Η Grooveyard είναι μι α από τις λίγες δισκογραφικές εταιρείες στον κόσμο, αν όχι η μοναδική, που κυκλοφορεί αποκλειστικά κιθαριστικό ροκ από αυτό που μας μεγάλωσε: Κλασσικό ροκ με βάση το μπλουζ και ελαφρά έμφαση στο lead παίξιμο. Και αναφέρω το lead παίξιμο γιατί όλο το ροκ είναι κιθαριστικό αλλά το κλασσικό ροκ του Hendrix ,των Skynyrd, των Purple κτλ είχε τα leads ως πολύ ισχυρό στοιχείο του. Αυτό σπανίζει πια στη δισκογραφία παρά το ότι υπάρχουν πλέον χιλιάδες lead κιθαρίστες ασύλληπτου επιπέδου. Αυτό είναι ένα από τα οξύμωρα του καιρού μας…
Είμαι παραπάνω από ευχαριστημένος με τη συνεργασία μου με την Grooveyard. Υπάρχει πλέον μια σχέση μουσικής ‘’αδελφότητας’’. Ο ιδιοκτήτης της Grooveyard και πολύ καλός φίλος πλέον Joe Romagnola είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος για τον οποίο δεν βρίσκω εύκολα λόγια για να τον περιγράψω. Ένας εξαιρετικός επαγγελματίας με απίστευτο πάθος και με τεράστιο σεβασμό στους καλλιτέχνες, το ταλέντο και τον κόπο τους. Μοιραζόμαστε το τεράστιο πάθος του να κάνουμε μαζί δίσκους κιθαριστικού ροκ και στηρίζει την ασταμάτητη διάθεση μου να κάνω μουσική. Γι αυτό και βγάζω τόσο συχνά δίσκους με διάφορα projects.
Νιώθω πολύ τυχερός που το 2015 τα τραγούδια των τότε Ηush ‘n Rush έπεσαν στην αντίληψη της Grooveyard και άρχισε η συνεργασία μας σε ένα είδος που δεν είναι πια τόσο δημοφιλές αλλά έχει πιστούς οπαδούς. Η μόνη προσδοκία που έχω όσο αφορά τη μουσική είναι να είμαι υγιής και να γράφω δίσκους χωρίς κανένα συμβιβασμό ή περιορισμούς, παίζοντας ακριβώς το ροκ που θέλω. Η Grooveyard εκπληρώνει αυτή την προσδοκία σχετικά με τη μουσική μου.
Rock Overdose: Έχοντας μιλήσει πολλές φορές μαζί σου, σε αποκαλώ ο ‘’Έλληνας David T. Chastain, όχι τόσο για το παίξιμο σου, όσο για την τόσο συχνή μαζική κυκλοφορία νέων δουλειών!! Ποια είναι τα ερεθίσματά σου για να γράφεις τόσο σύντομα τόσο καλή μουσική;
Σταύρος Παπαδόπουλος: Υπάρχουν οι κιθαρίστες-δημιουργοί και οι κιθαρίστες-εκτελεστές ενός μουσικού κομματιού. Ανήκω στην πρώτη κατηγορία και ως εκ τούτου δεν πιστεύω ότι ένας δημιουργός χρειάζεται να έχει πάντα ερεθίσματα . Ίσως για κάποια τραγούδια να υπάρχουν πολύ έντονα ερεθίσματα ή μνήμες ερεθισμάτων αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο για όλα τα τραγούδια. Δεν πιστεύω ότι ο Μότσαρτ είχε συνεχώς ερεθίσματα με τον τρόπο που τα εννοούμε όλοι: Τον έρωτα, την κοινωνία, τη φύση, το δίκαιο και το άδικο. Απλά είχε μουσική έμπνευση που ήθελε να εξωτερικεύσει.
Πιστεύω ότι ένας δημιουργός έχει το ερέθισμα εκ φύσεως. Πιάνει την κιθάρα, το πιάνο και παράγει μουσική. Σκέφτεται και ξεστομίζει στίχους. Το δύσκολο είναι να βάλει το ερέθισμα σε τάξη και να έχει τη θέληση να το καταγράψει αφού ξεπεράσει τα εσωτερικά του εμπόδια… Η τεχνολογία μας δίνει πλέον τη δυνατότητα να ηχογραφήσουμε μουσική με μεγάλη ευκολία. Η ποιότητα του αποτελέσματος είναι ένα εντελώς υποκειμενικό θέμα…
Rock Overdose: Σε θεωρώ προσγειωμένο άνθρωπο και underground μουσικό που δε ζητάει πολλά και κάνει το κέφι του παραδίδοντας μας όλες αυτές τις αξιόλογες δουλειές. Αν έχεις κάποιο παράπονο, ποιο είναι;
Σταύρος Παπαδόπουλος: Δεν έχω παράπονα αλλά έχω απορίες. Όπως το πώς γίνεται να έχω βγάλει τόσα πολλά άλμπουμ με διαφορετικά ροκ στυλ αλλά κανένα από αυτά να μην έχει πέσει στην αντίληψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων ροκ και μέταλ ‘’δημοσιογράφων’’ ώστε να κάνουν ένα review, μια παρουσίαση. Θετική ή αρνητική. Είναι παράξενο να έχουν δείξει ενδιαφέρον άνθρωποι του χώρου από το εξωτερικό αλλά όχι από την Ελλάδα.
Ευτυχώς δεν είχα ποτέ την εσωτερική ανάγκη να κάνω καριέρα ή να αποκτήσω φήμη και αυτό με κάνει να μη με νοιάζει ή αδιαφορία όσων αρθρογραφούν για το ροκ στην Ελλάδα. Ωστόσο βλέπω μια πραγματικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι αντί να ψάξουν και να αναδείξουν κάποια νέα παιδιά, νέα συγκροτήματα που έχουν φοβερό πάθος γι αυτό που κάνουν, να τους δώσουν κίνητρο να συνεχίσουν και να νιώσουν ότι αξίζει να παλεύουν στην Ελλάδα του απέραντου τίποτα της σκυλοποπ κουλτούρας, ασχολούνται με τους ίδιους και τους ίδιους. Έλληνες και ξένους. Χρόνια τώρα. Πρέπει να ξεκολλήσουν και να ανοίξουν τα μυαλά τους.
Έχει πολύ πάθος και ταλέντο η Ελλάδα… Πάντως παράπονο δεν έχω γιατί μου φτάνει η εκτίμηση κάποιων ανθρώπων που δεν είναι υπάλληλοι, είναι μουσικοί εγνωσμένης αξίας, δεν έχουν συμφέροντα και δε λειτουργούν με ντιρεκτίβες. Μέσα σε αυτούς συγκαταλέγω και σένα Γιάννη.
Rock Overdose: Πες μας την πιο αξέχαστη στιγμή σου ως μουσικός όλα αυτά τα χρόνια…
Σταύρος Παπαδόπουλος: Πολλές στιγμές, χαρούμενες, στενόχωρες, ιδιαίτερες… Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για τα τραγελαφικά συμβάντα από τον καιρό που ακόμα έπαιζα live και δεν ήμουν μόνο recording musician όπως τώρα. Για να απαντήσω, η πιο χαρούμενη στιγμή ήταν το 2015 όταν έλαβα το e-mail από την Grooveyard ότι ενδιαφέρονται να συνεργαστούν και να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ των Super Vintage, του βασικού μου συγκροτήματος. Ήταν η επιβεβαίωση ότι αυτό που κάνω ως μουσικός σε αυτό το ‘’δύσκολο’’ για την Ελλάδα στυλ, αξίζει κάτι και μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω να το κάνω με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα.
Rock Overdose: Children of the Aegean… ένα project που προσωπικά με καθήλωσε, τιμώντας τις ελληνικές ρίζες και την ελληνική παράδοση. Πες μας λίγα λόγια τι σε ώθησε σε μία τέτοια δουλειά…
Σταύρος Παπαδόπουλος:Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε αυτή η προσπάθεια…Eίναι ένας δίσκος που έκανα με τον αδερφικό φίλο και 2ο κιθαρίστα των Super Vintage, Παναγιώτη Ζαμπουρλή. Όταν ήμουν 7 χρονών έτυχε να ακούσω τον δίσκο Fireball των Deep Purple που είχε η αδερφή μου στη συλλογή της και να κολλήσω με το ροκ. Έτυχε. Ήταν θέμα συγκυρίας. Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η μουσική που ακούω και παίζω αν έπεφτε στα χέρια μου δίσκος π.χ. του Καζαντζίδη. Ακόμα κι έτσι όπως έγινε όμως είμαι Έλληνας και όχι Αμερικάνος ούτε Άγγλος. Και είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας και γεννήθηκα σ αυτό το μήκος και πλάτος της γης.
Είναι λάθος να μπερδεύουμε την περηφάνια με την έπαρση ή την υποτίμηση των άλλων ανθρώπων αυτού του πλανήτη. Το ροκ και τα αγγλικά είναι παγκόσμιες γλώσσες και φέρνουν τους ανθρώπους κοντά. Με αυτά μπορούν να συνεννοούνται και να νιώθουν κοινά πράγματα.
Προσωπικά περνάω καλά δημιουργώντας αγγλόφωνο ροκ προσπαθώντας να μιλήσω αυτή την παγκόσμια γλώσσα. Από την άλλη όμως με αγγίζει και νιώθω περήφανος για το κλαρίνο που κλαίει Ηπειρώτικα όπως το Σκωτσέζο η Γκάιντα και το Ρώσο η μπαλαλάικα. Ως μουσικός ήθελα να παντρέψω το κλασσικό ροκ και τα κιθαριστικά ριφ με την αρχαία ελληνική μουσική. Δεν είμαι κανένας μελετητής ή ειδήμων της αρχαίας ελληνικής μουσικής. Απλά θέλησα να τιμήσω αυτή τη μουσική κληρονομιά όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι αισθητικά ενώνοντας την με το ροκ που αγαπώ.
Ήθελα επίσης να περάσω το μήνυμα ότι τραγουδάω στα αγγλικά, παίζω το δυτικό ροκ αλλά η Ελλάδα είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου και την αγαπώ. Οφείλω τέλος να τονίσω ότι η δισκογραφική μου εταιρεία, η Grooveyard αγκάλιασε με πολλή θέρμη και ενθουσιασμό αυτό το εγχείρημα. Έχω την εντύπωση ότι στο εξωτερικό εκτιμούν περισσότερο απ’ ότι στην Ελλάδα όσους τιμούν τις ρίζες τους και την ιστορία τους…
Rock Overdose: Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μουσικός στην Ελλάδα του 2020 και ειδικά στην Καβάλα; Μπορεί κάποιος μουσικός πλέον να ζήσει μόνο από τις πωλήσεις cd και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις;
Σταύρος Παπαδόπουλος: Αν μιλάμε για τους καθαρόαιμους ροκ μουσικούς …Όχι δε μπορείς να ζήσεις απ αυτό. Ποτέ δε μπορούσες εκτός αν έπαιζες οτιδήποτε και οπουδήποτε. Η επαρχία θέλει πολύ κουράγιο...Το ροκ κοινό είναι ελάχιστο και δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι για εμφανίσεις. Εδώ με το ζόρι υπάρχουν χώροι για πρόβες. Όλα αυτά και πολλά άλλα με οδήγησαν στο να γίνω καθαρά recording artist. Όσο αφορά τις πωλήσεις CD, έχουν σχεδόν εκλείψει.
Η τεχνολογία έχει για τους μουσικούς τα θετικά της αλλά και τα αρνητικά της. Είναι πλέον επιτυχία να την χρησιμοποιήσεις για να βρεις κάποιους από αυτούς τους ελάχιστους ανθρώπους που ακόμα στηρίζουν τις μπάντες αγοράζοντας τη μουσική τους και να τους αρέσει αυτό που κάνεις. Αλλά δε μπορείς να βιοποριστείς με αυτό. Απλά καλύπτεις κάποια από τα έξοδα σου ως μουσικός: Αγορά εξοπλισμού, την ηχογράφηση του επόμενου άλμπουμ, άντε και έναν λογαριασμό ρεύματος… Έναντι.
Rock Overdose: Μίλησε μας για τις μουσικές σου επιρροές…
Σταύρος Παπαδόπουλος: Πολλές φορές μπερδεύω το τί με επηρέασε με το τί μου αρέσει. Και αυτό γιατί μου αρέσουν πολλοί καλλιτέχνες από διάφορα στυλ που πιθανότατα εισάγω στοιχεία τους στη μουσική μου χωρίς να το καταλαβαίνω. Ας το επικεντρώσω στο ροκ όμως. Νομίζω ότι οι παρακάτω με χρονολογική σειρά με έχουν επηρεάσει πιο πολύ απ όλους… Deep Purple, Lynyrd Skynyrd, Doobie Brothers, Rory Gallagher, AC/DC, Warren Haynes.
Rock Overdose: Να σε ευχαριστήσω ακόμη μια φορά, να σου ευχηθώ προσωπική και επαγγελματική επιτυχία για το 2020 και στείλε ένα μήνυμα μέσω τους Rock Overdose στους οπαδούς σου και όσους διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη…
Σταύρος Παπαδόπουλος: Σε ευχαριστώ πολύ, Γιάννη… Εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους ανθρώπους. Σε όσους ασχολούνται με τη μουσική θα ήθελα να πω πως είμαστε τυχεροί που έχουμε βρει αυτή τη μορφή έκφρασης. Να μη σταματήσουν να κάνουν αυτό που τους γεμίζει. Για την ψυχή τους αλλά και για τον κόσμο γύρω μας.
Για το Rock Overdose
Συνέντευξη: Γιάννης "Θωρ" Φαλάγγης
Comments
