Ο συνεργάτης του Rockoverdose.gr, George Gt Stergiou μίλησε με τον Michael Romeo, για το φιλικό μας site live4guitar.com.
Ο Michael Romeo είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους shredders του 21ου αιώνα. Μετά την κυκλοφορία ενός instrumental EP με τίτλο “The Dark Chapter” ίδρυσε το γνωστό Progressive Metal συγκρότημα Symphony X στις Η.Π.Α. και άρχισε να κυκλοφορεί albums δημιουργώντας μία μεγάλη fanbase. Έχει επίσης εκδόση ένα εκπαιδευτικό DVD με το Ιαπωνικό Young Guitar Magazine με τίτλο The Guitar Chapter.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε για πρώτη φορά να πιάσεις μία κιθάρα στα χέρια σου? Πές μας κάποια πράγματα για τις σπουδές σου.
Νομίζω πως όταν ήμουν 12 αγόρασα ένα live album των Kiss. Εκείνο ήταν το σημείο που αποφάσισα να αγοράσω μία κιθάρα. Λίγο μετά από αυτό είχα μία ακουστική κιθάρα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν ακουγόμουν σαν το Live των Kiss. Όταν ήμουν πλέον 14 αγόρασα μία κιθάρα. Μέχρι τότε άκουγα πλέον Led Zeppelin, ACDC, Iron Maiden, Judas Priest και Black Sabbath. Αυτά ήταν τα αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών. Είχα παίξει λίγο μέχρι τότε και είχα παρακολουθήσει μερικά μαθήματα για chords και πεντατονία. Όταν ήμουν 10 είχα κάνει για κάναδυο χρόνια μαθήματα πιάνου και έτσι είχα μάθει πως να διαβάζω μουσική και κάποια βασικά πράγματα για την μουσική θεωρία. Έμαθα την κιθάρα σχετικά γρήγορα, την έπιασα και απλά μου φαιντόταν φυσικό. Με τα χρόνια έμα8α να παίζω μερικά τραγολυδια των AC/DC και Judas Priest και όταν εμφανίστηκε ο Randy Roads μου άρεσε πάρα πολύ. Έγινε ο πρώτος μου ήρωας. Λάτρευα το πως ενσωμάτωνε κλασσικές και heavy επιρροές, ο ήχος του ήταν τέλειος. Άρχισα πραγματικά να εξασκούμαι και να μαθαίνω πράγματα, και να διαβάζω πολύ την θεωρία. Έμαθα το Blizzard of Ozz και Diary of a Madman νότα προς νότα. Είχα αρχίσει να ακούω και Van Hallen επίσης και να παίρνω κάποιες γνώσεις για tapping, από το alternate picking του Al di Meola, είδα τον Frank Gambale σε ένα σεμινάριο μία φορά να κάνει το sweep picking του, ενώ εκείνο τον καιρό υπήρχαν και πολλοί απ’τους τύπους απ την Shrapnel Records, και φυσικά οι Yngwie Malmsteen, Uli Jon Roth, Marty Friedman, Jason Becker και άλλοι πολλοί. Απλά διάλεγα ένα κομματάκι από οτιδήποτε μου άρεσε και δημιούργησα τον δικό μου ήχο μέσα από αυτό. Παρακολούθησα μαθήματα κλασσικής κιθάρας πάλι για κάνα χρόνο και προσπάθησα να καταλάβω πως να παίξω κάποια πράγματα γραμμένα για βιολί, σε κιθάρα. Ίσως κάποιος να είχε ένα arpeggio που να μου άρεσε και να μάθαινα πως να το παίζω για κιθάρα, απλά έκανα το δικό μου και έφτιαξα την «τσάντα με τα κόλπα» μου έτσι.
Πότε και πως δημιουργήθηκαν οι Symphony X?
Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 1994. Ο πρώτος μας μπασίστας και εγώ είμασταν σε συγκροτήματα στο λύκειο και παίζαμε μπαλάντες και τα σχετικά.. Του άρεσαν τα ίδια πράγματα που άρεσαν και σε εμένα, ήταν καλός παίχτης, και αρχίσαμε να κάνουμε κάτι βαρύτερο, λίγο πιό progressive μαζί με κάποιον άλλο. Ήμουν επίσης σε ένα άλλο συγκρότημα εκείνο τον καιρό με το όνομα “Venomous Opera” που έπαιζε πιό εμπορικό rock. Ήταν cool, ήταν φίλοι μου, τα κομμάτια για την κιθάρα ήταν σχετικά απλά, αλλά cool. Τον ίδιο καιρό είχα ένα 8κάναλο σπίτι μου και είχα αρχίσει να ηχογραφώ κάποια πράγματα που τελικά θα γίνονταν το Dark Chapter, που στην πραγματικότητα ήμουν εγώ που πειραματιζόμουν, με ένα drum machine. Απλά έβγαζα διάφορα πράγματα από μέσα μου και τελικά έφτιαξα μερικές κασσέτες και τις έστειλα σε μερικά άτομα. Υπήρξαν μερικά περιοδικά που έγραψαν κριτικές και μερικά πράγματα άρχισαν να γίνονται γύρω από αυτό, και τελικά μία εταιρία από την Ιαπωνία τηλεφώνησε σπίτι μου και με ρώτησε αν είχα συγκρότημα με τραγουδιστή. Τους είπα ψέματα πως είχα, και μετά από αυτό εγώ και ο μπασίστας τρέχαμε ψάχνωντας να βρούμε κόσμο που να του αρέσουν αυτά τα πράγματα, και γνωρίσαμε τον Pinella, τον keybordιστα μας που εκείνο τον καιρό δίδασκε σε ένα μουσικό κατάστημα στο οποίο δίδασκε κιθάρα και ένας μαθητής μου και έτσι μας σύστησε και γνωριστήμαμε. Με τον αρχικό μας τραγουδιστή, τον Rod, παίζαμε μαζί σε ένα συγκρότημα χρόνια πιό πριν, και αυτός ήξερε τον Jason, τον drummer. Οπότε βρεθήκαμε με κάποιον φυσικό τρόπο. Φτιάξαμε το πρώτο μας album, που δεν ήταν και πολύ καλό, δε νομίζω, αλλά ήταν απλά ένα από αυτά τα πράγματα, από κάπου έπρεπε να αρχίσουμε. Δεν ξέραμε και πολύ καλά ο ένας τον άλλο, δεν ξέραμε την κατεύθυνση που θέλαμε να ακολουθήσουμε, και απλά το πήραμε από εκεί.
Δεν έχετε βγάλει κάποιο album με τους Symphony X από το 2002. Γιατί σας πήρε τόσο καιρό?
Κάθε album μας έπαιρνε όλο και περισσότερο καιρό. Αυτό ήταν για διάφορους λόγους. Για παράδειγμα, δεν μου αρέσει να γράφω όσο είμαστε σε περιοδεία γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ξέρεις, κουράζεσαι κ.ο.κ. Οπότε αφού είμαστε σε περιοδεία για περίπου ένα με δύο χρόνια κάθε φορά, όταν γυρνάμε πίσω θέλουμε να ξεκουραστούμε λίγο, έχω οικογένεια, πράγματα να κάνω στο σπίτι κ.τ.λ. Ακόμα και η διαδικασία γραψίματος μας παίρνει καιρό, πάντα θέλουμε να κάνουμε κάτι νέο, φρέσκο, cool και μας παίρνει χρόνο, είναι απλά ο τρόπος μας. Ηχογραφούμε τα πάντα στο στούντιο μου οπότε όπως το κάνουμε ακόμα γράφουμε και αλλάζουμε κομμάτια και πειραματιζόμαστε.
Έχεις βγάλει το “The Dark Chapter”. Πες μας κάποια πράγματα γι’αυτό. Θα υπάρξει και 2ο album από εσένα?
Ω φίλε, όλοι με ρωτάνε αυτό, και πραγματικά θέλω να το κάνω, αλλά είναι αρκετά δύσκολο όπως έχω πει και παλιότερα. Το συγκρότημα είναι πάντα η προτεραιότητα μου και όταν σταματάμε με το συγκρότημα έχω να γράψω τον κύριο όγκο των πραγμάτων για αυτό και να φτιάξουμε όλα τα τραγούδια. Άρα είναι δύσκολο. Βασικά τα 2 τελευταία χρόνια έχω ένα φάκελο με όλα αυτά τα riffs που δεν χρησιμοποιήσαμε και διάφορα άλλα και είναι αρκετά καλά. Είναι απλά θέμα του να βρεθεί ο χρόνος να το κάνω.
.
Έβγαλες και το The Guitar Chapter DVD. Πές μας μερικά πράγματα για αυτό και πως συνέβει?
Το περιοδικό Young guitar (Ιαπωνία) με πλησίασε. Ήμουν κάπως αγχωμένος και δεν ήμουν σίγουρος, και την ημέρα αφότου τελειώσαμε με τα γυρίσματα και τα λοιπά σκεφτόμουν πως έπρεπε να έχω πει και για υτό, και για εκείνο, να έχω μιλήσει περισσότερο για θεωρία και πως να δημιουργείς ένα σόλο και όχι απλά να έχω παίξει ένα σόλο με τα σχέδια του και τα λοιπά, θέλω να πώ και πάλι είναι καλό, αλλά να είχα εμβαθύνει περισσότερο θα ήταν ακόμα καλύτερο, με περισσότερη ανάλυση. Αν ποτέ κάνω άλλο, που θα μου άρεσε πάρα πολύ, θα ήθελα να μιλήσω για αυτά τα πράγματα, όπως όταν έχεις ένα πρόγραμμα και το βάζεις σε loop και νετά περνάς πολύ χρόνο προσπαθώντας να προσθέσεις τα σωστά πράγματα. Αρχίζεις με κάτι απλό με μερικές απλές αλλαγές chords και μετά προσθέτεις μερικές πιό δύσκολες και μετά απλά εξασκήσε πάνω σε αυτά και απλά χτίζεις το ρεπερτόριο σου χωρίς καν να το σκέφτεσαι. Ακόμα και σήμερα το κάνω αυτό, εύχομαι κάποια στιγμή να το δείξω σε ένα DVD ή κάπου online ή κάτι τέτοιο.
Ποιά η συμβουλή σου στα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν μία καριέρα στην μουσική?
Μην το κάνετε! (γέλια) Είναι δύσκολο, μεγαλώνοντας, ο πατέρας μου όλο μου έλεγε να πάω στο κολλέγιο κ.τ.λ. Αυτό ίσως απλά να είμαι εγώ. Αλλά αν έχετε πραγματικό κίνητρο και είναι το πάθος σας απλά κάντε το. Εξαρτάται από το τι θέλετε να κάνετε. Αν θέλετε να γίνετε εκπληκτικοί κιθαρίστες απλά να εξασκείστε όλη τη μέρα. Αν θέλετε να γράφετε καλά τραγούδια και να είστε σε ένα συγκρότημα, φτιάξτε ένα. Όπως και νά’χει, απλά αποφασίστε τι πραγματικά θέλετε να κάνετε, και κάντε το!
Πότε υπέγραψες με την Toshiba, βγάζοντας χρήματα από τους δίσκους σου?
Οι πρώτοι δίσκοι εκδόθηκαν από την Zero Records, αλλά ήταν πάντα κομμάτι της EMI. Για κάθε νέο δίσκο είχαμε και μία καλύτερη συμφωνία, οικονομικά, πάντα υπήρχε κάτι περισσότερο. Ήταν διαφορετικά για εμάς. Θέλω να πώ επένδυσα στο Dark Chapter, το οποίο για να πω την αλήθεια μου δεν μου κόστισε και τίποτα. Είχα μία 8κάναλη drum machine. Το μόνο πράγμα που μου κόστιζε τότε ήταν το να γράφω τις κασσέτες και να τις στέλνω σε έναν κιθαρίστα που ήξερα στην Ιταλία για παράδειγμα. Στην αρχή προφανώς δεν μπορούσαμε να ζήσουμε από αυτό, αλλά όταν για παράδειγμα βγήκε το “Divine wings of Tragedy”, δεν χρειαζόταν πλέον να παραδίδω μαθήματα για χρήματα, και στην πραγματικότητα τα πάντα πήραν τον δρόμο τους ότνα αρχίσαμε να κάνουμε αρκετά tours. Μετά και το 4ο album πήγαμε στην Ιαπωνία και μετά στην Ευρώπη και εκείνο τον καιρό δεν κάναμε τίποτα στις Η.Π.Α. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε το Internet και όλο αυτό το πράγμα που υπάρχει σήμερα. Τότε έστελνα τις κασέτες μου στο Guitar World, ο Mike Varney θα έβαζε μία μικρή στήλη, εγώ θα πήγαινα ο ίδιος στο ταχυδρομείο για να στείλω το υλικό μου κ.τ.λ. Σήμερα είναι κάπως εύκολα. Αν έχεις κάτι καλό και το ανεβάσεις, ο κόσμος μπορεί να σε ακούσει και να σε δει σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και με την πειρατεία σήμερα πουλάμε περισσότερα. Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως επειδή παίζουμε Metal και έχουμε όλον αυτό τον κόσμο που ασχολείται για να γίνει αυτό, οι ακροατές του metal το σέβονται αυτό και το βλέπουν ως μία τεράστια οικογένια οπότε θα πάνε να πάρουν το CD γιατί θέλουν να δουν τις φωτογραφίες και το βιβλιαράκι και όλα αυτά. Θέλω να πω, αν ακούσω έναν καλό κιθαρίστα ή ένα καλό συγκρότημα, θα πάω να το αγοράσω φίλε, μου αρέσει αυτό. Θέλω να κρατήσω τον δίσκο, να δω το artwork. Πιστεύω πως τα συγκροτήματα τις Metal είναι κάπως πιό «ασφαλή» από την πειρατεία γιατί είναι πραγματικοί τύποι, αυτοί που ακούνε την μουσική αυτή επειδή τους αρέσει και γίνεται κομμάτι τους και άρα θα πάνε να αγοράσουν τα album. Έχεις επίσης και το νόμιμο ψηφιακό κατέβασμα, οπότε κάτι γίνεται και με αυτό, και ξέρεις, εν τέλει πιστεύω πως ειδικά σε αυτό το είδος μουσικής η πειρατεία δεν μας σκοτώνει τόσο πολύ.
Θα επισκευτείς το live4guitar?
Και βέβαια φίλε.
Μετάφραση για το Rockoverdose.gr,
Κώστας Κακαβίτσας
Comments
