Με αφορμή την σύντομη εμφάνιση των Incineration στην Αθήνα, στο πλάι των Viscera Trail από το Ισραήλ, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Χρήστος Δημόπουλος μίλησε στο Rock Overdose και στον Δημήτρη Αλόρα για το περυσινό άλμπουμ ''Dawn Of Dismemberment'' που ήταν ένα βήμα μπροστά για το συγκρότημα, τόνισε ότι το επίπεδο των Ελληνικών συγκροτημάτων έχει ανέβει αισθητά σε σχέση με το παρελθόν, υπογράμμισε ότι οι στίχοι τους δεν είναι πλέον πιο ακραίοι από τη μέση Ελληνική πραγματικότητα και παρά το δύσκολο της υπόθεσης, έβγαλε τα εσώψυχα του για τις διοργανώσεις συναυλιών που συμμετέχει, οι οποίες με τα χρόνια δυσκολεύουν, αλλά αυτό που μετράει στο τέλος, είναι η προσπάθεια και η χαρά του κόσμου!
Rock Overdose: Λοιπόν ας το πάρουμε λίγο ανάποδα για αρχή. Θα ήθελα να μάθω τι έκανε η μπάντα από την κυκλοφορία του ''Disciples Of The Garrotte'' και μετά, επρόκειτο για δίσκο που έκανε αίσθηση και θα θέλαμε να μάθουμε πως νιώθετε γι'αυτό 5 σχεδόν χρόνια αφού βγήκε!
Χρήστος Δημόπουλος: Γ@μώ νιώθουμε...(γέλια). Ωραία. Κοίτα, δεν ξέρω αν έκανε αίσθηση ή όχι, αλλά εμείς γουστάρουμε ακόμα. Ακόμα μας αρέσει να παίζουμε τραγούδια από εκεί. Όπως και από κάθε κυκλοφορία μας φυσικά. Μετά το ''Disciples...'' συμμετείχαμε σε ένα 4way split cd και βγάλαμε και ένα προμάκι πριν φτάσουμε στον τρίτο full δίσκο μας. Δε μας λες και τεμπέληδες ε; (γέλια)!
Rock Overdose: Ερχόμενοι στο 3ο -και πάντα κρίσιμο για ένα συγκρότημα- δίσκο ''Dawn Of Dismemberment'', το οποίο κλείνει ένα χρόνο σύντομα απ'όταν κυκλοφόρησε, να σου εκφράσω την πεποίθηση μου πως είναι ότι καλύτερο βγάλατε ποτέ. Πόσο συμφωνείς εσύ και οι κριτικές που έχετε δεχθεί για το δίσκο και τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σου είναι το δυνατό στοιχείο στο δίσκο;
Χρήστος Δημόπουλος: Σίγουρα θεωρώ ότι είναι ένα βήμα μπροστά από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες μας. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που θα αλλάζαμε αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Πάντα θα γίνεται αυτό, όσο τέλειο και αν σου φαίνεται κάτι όταν το πρωτοκυκλοφορείς. Και οι κριτικές που έχει πάρει είναι αρκετά καλές αν και δεν είμαστε άνθρωποι γενικώς που κάθονται να ασχοληθούν με το αν αρέσει ή δεν αρέσει σε κάποιον. Το δυνατό του σημείο πιστεύω είναι η βαρβαρότητα και ο αυθορμητισμός που βγάζει.
Rock Overdose: Γνωρίζοντας την αγάπη σου για τους Cannibal Corpse, θα ήθελα να μου πεις ποιοι άλλοι σε ώθησαν να πάρεις μία κιθάρα και να τραγουδήσεις σ'αυτό το στυλ, έχουν αλλάξει οι προτιμήσεις σου τα τελευταία χρόνια κι αν ναι, ποιες μπάντες ξεχωρίζεις που κάνουν τη διαφορά;
Χρήστος Δημόπουλος: Ναι η αλήθεια είναι ότι με Cannibal υπάρχει λατρεία κανονικά. Είμαι ο πλέον αναρμόδιος να ρωτήσεις τι γνώμη του για δαύτους γιατί πολύ απλά μου αρέσει οτιδήποτε έχει το λογότυπό τους επάνω. Φαντάσου το ''Kill'', το είχα αγοράσει δύο φορές γιατί την πρώτη φορά από τη λαχτάρα μου να ανοίξω την συσκευασία (το cd format είχε ηλίθιο δέσιμο η αλήθεια είναι), την έσκισα ο μαλάκας. Από κει και πέρα τώρα ακούω πολλά πράγματα, αλλά όσον αφορά το death metal ξεχωρίζω σίγουρα από παλιούς μπάντες όπως: Deeds of Flesh, Brodequin, Suffocation, Pyaemia, Obituary, Incubus, Deicide κτλ κτλ ενώ από καινούργιες μπάντες γουστάρω πολύ Darkall Slaves, Devangelic, Indeecent Excision , Kraanium, Aborted Fetus και άλλα τέτοια ωραία. Ατελείωτη η λίστα. Ο κανόνας πλέον είναι καφρίλα στα κόκκινα και σάπιες παραγωγές!
Rock Overdose: Οι Incineration κατ'εμέ είναι από τις πρώτες μπάντες που αποφάσισαν να πάνε λίγο μπροστά το brutal death meets slam στυλ το οποίο ήταν σε έξαρση όταν κυκλοφορούσατε το 1ο άλμπουμ το 2007, μέσα στα χρόνια οι περισσότερες μπάντες που παίξανε έτσι εγκατέλειψαν, εσείς παρά τα κενά ανάμεσα σε δίσκους μείνατε ενεργοί, θα ήθελα ένα σχόλιο για το πως έρχονται και φεύγουν οι όποιες τάσεις στο μεταλλικό ήχο!
Χρήστος Δημόπουλος: Ε εντάξει μωρέ, οι τάσεις, τάσεις είναι και πάνε και έρχονται. Έτσι δε γινόταν πάντα; Κάποτε ήταν δημοφιλές το slam, κάποτε το old school και μετά το brutal death και μετά πάλι το old school. Εδώ και 3-4 χρόνια γαμάς αν ακούς stoner και sludge και άλλα τέτοια. Δεν έχω να πω κάτι. Αν κάποιος ακούει ότι ακούει επειδή γουστάρει πάει καλά. Όταν ξεκινάει και γεμίζει ο χώρος όμως με άτομα που απλά είδαν φως και μπήκαν, εκεί ξεκινάει λιγάκι και με ενοχλεί. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις και κάτι, έτσι δεν είναι; Δεν μπορείς να πεις του άλλου τι να ακούσει. Εμείς από τη μεριά μας γουστάραμε να βαράμε brutal death metal. Είναι η ψυχοθεραπεία μας ρε παιδί μου. Βγάζαμε και εξακολουθούμε να βγάζουμε τοξίνες με δαύτο. Δεν το βλέπω να αλλάζει αυτό ακόμα και αν όλος ο υπόλοιπος κόσμος το ρίξει στη μουσική δωματίου και τα αρχοντορεμπέτικα (γέλια)!
Rock Overdose: Σαν μέρος της Ελληνικής σκηνής, πιστεύω ότι το επίπεδο και η ποσότητα συγκροτημάτων έχει αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με πολλά χρόνια πριν. Ήταν πιστεύεις μονόδρομος να το πάρουν περισσότερο σοβαρά μερικοί ή απλά έτυχε να πέσουμε σε καλή φουρνιά συγκροτημάτων και παιχτών;
Χρήστος Δημόπουλος: Έχει αλλάξει το επίπεδο πληροφόρησης πλέον φίλε. Πλέον μπορείς να μάθεις να παίζεις ένα όργανο από το σπίτι σου μέσω youtube. Τρελό εργαλείο. Τα tutorial, όσον αφορά παιξίματα, ηχογραφήσεις, set up οργάνων κτλ είναι άπειρα. Οι τιμές πλέον είναι τρελά προσιτές. Κάποτε για να βγάλεις δίσκο έπρεπε να μαζεύεις φράγκα κάνα δυο χρόνια. Τώρα αρκεί να κόψεις τις πολλές εξόδους και έγινες. Αυτό που δεν θα αλλάξει βέβαια ποτέ είναι η έμπνευση. Το riff. Δεν μαθαίνεται αυτό. Αλλά όλο το υπόλοιπο από ηχογράφηση και mix/master, μέχρι εξώφυλλο και layout, μέχρι και το κόψιμο του cd είναι πλέον πάρα πάρα πολύ προσιτά. Αναμενόμενο ήταν να υπάρξει upgrade στους μουσικούς από τη στιγμή που λύθηκαν βασικά διαδικαστικά ζητήματα και όλο το πράμα έγινε πιο εύκολο.
Rock Overdose: Από την άλλη και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, υπάρχουν ακόμα πολλές παθογένειες και σημαντικά ντεζαβαντάζ σε σχέση με τον τρόπο που δουλεύουμε εμείς και οι μπάντες του εξωτερικού. Εσύ που έχεις παίξει εκτός χώρας και τα έχεις δει από πρώτο χέρι, τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνουμε διαφορετικά για να ανέβουμε ακόμα παραπάνω σαν επίπεδο;
Χρήστος Δημόπουλος: Δεν ξέρω, εγώ η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα πλέον αυτό το ντεζαβαντάζ. Βλέπω ελληνικές μπάντες που πλέον κάνουν τη μουσική τους όσο πιο pro γίνεται και την ίδια στιγμή, ξένες να μην μπορούν να κουρδίσουν τα όργανά τους. Νομίζω ότι έχουν εξισορροπηθεί τα level πλέον και δεν υπάρχει αυτό που λέγαμε κάποτε ‘’Καλό για τα ελληνικά δεδομένα’’. Ο κανόνας νομίζω είναι να παίζει κάποιος τη μουσική που θα άκουγε και στο σαλόνι του. Όλα τ’άλλα θα’ρθουν μόνα τους.
Rock Overdose: Μια και είστε από τους πλέον ''ρομαντικούς'' στιχουργικούς εκφραστές εκεί έξω, θα ήθελα να μάθει ο κόσμος από που αντλείτε όλη αυτή την έμπνευση για τους στίχους και πόσο εύκολα ή δύσκολα σας βγαίνουν. Επίσης, γράφονται πρώτα οι στίχοι και προσαρμόζεται η μουσική πάνω της ή το αντίθετο;
Χρήστος Δημόπουλος: Ε μια ματιά να ρίξεις στην ελληνική πραγματικότητα νομίζω έχεις καλυφθεί στιχουργικά. Ο άλλος πρόσφατα έκοψε κομμάτια το παιδί του και το μαγείρεψε με ρύζι στην κατσαρόλα. Πόσο πιο brutal είναι οι στίχοι μας από αυτό; Ένα δελτίο ειδήσεων να παρακολουθήσεις έχεις υλικό για 4 δίσκους. Συνήθως γράφουμε ξεχωριστά στίχους και μετά τους προσαρμόζουμε ανάλογα.
Rock Overdose: Δε θα μπορούσα να μη σε ρωτήσω κάτι για το ρόλο σου σαν διοργανωτής συναυλιών. Βοήθησες τα μέγιστα ώστε το Brutality Over Sanity Festival να γίνει ετήσιος θεσμός, εκτός των άλλων δραστηριοτήτων της Infected Brain Productions. Tι είδους δυσκολίες αντιμετωπίσατε όλα αυτά τα χρόνια και πόση υπομονή/αυταπάρνηση χρειάζεται για να είσαι μέρος όλου αυτού;
Χρήστος Δημόπουλος: Στο συγκεκριμένο θέμα, δυσκολίες άπειρες. Κυρίως οικονομικής φύσης. Δεν βγαίνουν τα live πλέον, οπότε κάθε φορά παίζει χώσιμο χεριού βαθιά στην τσέπη. Παραξενιές μουσικών, μαλάκες ιδιοκτήτες venues κτλ κτλ, έρχονται απλά να ομορφύνουν την εικόνα... Χα χα χα! Κοίτα 'ντάξει μη λέμε μ@λακίες. Δε μας ανάγκασε κάποιος να το κάνουμε. Γουστάραμε να μπλέξουμε με διοργανώσεις συναυλιών, να φέρουμε εδώ μπάντες underground που δεν θα έρχονταν έτσι και αλλιώς, απλά οι συναυλίες στον underground death metal χώρο ψοφάνε σιγά σιγά οπότε το πράμα γίνεται αρκετά πιο δύσκολο από ότι ήταν αρχικά.
Rock Overdose: Μια και ο λόγος για συναυλίες, οι Incineration εμφανίζονται στο πλάι των Ισραηλίτων Viscera Trail στις 13 του μήνα, μία φοβερή και υποτιμημένη μπάντα. Δώσε μας τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει το κοινό να τιμήσει το γεγονός, το οποίο απ'όσο ξέρω είναι και φοβερά οικονομικό!
Χρήστος Δημόπουλος: Ειδικά το τελευταίο που είπες θα έπρεπε να είναι μεγάλο κίνητρο. Είναι 6€ ρε συ. Τι διάολο. Σχεδόν δύο σουβλάκια. Ορίστε φροντίζουμε και για την σιλουέτα σας. Αντί να μπουκώσετε σαβούρα βραδιάτικα έρχεστε και παρτάρετε σε live, χα χα χα! Κοίτα πέρα από την πλάκα. Οι Viscera Trail είναι τεράστια μπάντα στο underground. Έχουν παίξει σε όλο τον κόσμο κυριολεκτικά. Έχουμε παίξει με τα παιδιά στη Μάλτα και απλά έχω να σου πω ότι κάνουν από τα πιο brutal live που έχεις δει. Επίσης εκτός από εμάς, παίζουν μαζί και οι TheAnalTreatmentXXXperience που είναι από τις πιο χαβαλετζίδικες αλλά και απο τις πιό βίαιες μπάντες στο χώρο του porno gore/grind-grindcore, καθώς και οι Pandagore, μπάντα από τη Λάρισα. 'Ντάξει τι να σου λέω. Τα παλικαράκια έχουν πρόβλημα (γέλια). Παίξαμε μαζί τους στη Λάρισα. Χαβαλές και σωστό grind όλα σε ένα. Θα καταλάβεις τι εννοώ την Τρίτη.
Rock Overdose: Για το τέλος, θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε για το χρόνο σου. Ποιες πρόκειται να είναι οι ενέργειες σας μετά τη συγκεκριμένη προαναφερθείσα συναυλία; Βλέπεις να αργεί το επόμενο άλμπουμ; Σας βολεύει καλύτερα να περνάει ο καιρός ή υπάρχει πιθανότητα να δούμε κάτι νέο από σας σχετικά πιο σύντομα αυτή τη φορά; Καλή τύχη σε ότι κι αν κάνετε από'δω κι εμπρός!
Χρήστος Δημόπουλος: Εγώ σε ευχαριστώ για την συνέντευξη. Υπάρχουν ιδέες για νέα track, αλλά ακόμα δεν έχουμε κάτσει να τα βάλουμε κάτω να δούμε τι θα βγει. Έχει πεταχτεί και η ιδέα ενός split cd, οπότε παίζουν διάφορα σενάρια. Το πόσο σύντομα θα γίνουν όλα αυτά δεν το γνωρίζω. Μετά το live με Viscera θα στρωθούμε να δούμε τι έχουμε και λογικά μέσα στο 2018 κάτι θα βγει.
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Αλόρας
Comments
