11 Σεπτεμβρίου 2001, ημέρα παγκόσμιας τραγωδίας, ημέρα που και ο Θεός θα μίσησε το ανθρώπινο είδος. Μοιάζει με τραγική ειρωνεία πως την ίδια ακριβώς μέρα οι Slayer ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο, με ένα άλμπουμ ο τίτλος του οποίου είναι God Hates Us All. Οι Αμερικανοί επιστρέφουν τρία χρόνια μετά το πολύ μέτριο “Diabolos in musica”, με μια δουλειά που πραγματικά δίχασε τον κόσμο. Αδιαμφισβήτητα, η μπάντα αναθεωρεί λίγο τον ήχο της, δείχνει να ξαναβρίσκει τα πατήματά της και κάνει δυνατό come back. Ακριβώς εδώ αρχίζουν να εξαπολύονται βολές από μερίδα οπαδών τους, που ισχυρίζονται ότι έχει χαθεί ο μουσικός προσανατολισμός τους, προσεγγίζοντας στενά το metalcore είδος και πως πειραματίζονται έντονα. Η αλήθεια είναι πως το συγκρότημα έχει επηρεαστεί από τις μουσικές εξελίξεις της εποχής του, είναι υπερβολικό όμως να ισχυριστεί κανείς ότι έχει χάσει τη μουσική του ταυτότητα. Το άλμπουμ περιέχει αρκετά καλά κομμάτια και στοιχεία που περιμένει να ακούσει κανείς από τους Slayer, όπως οι υψηλές ταχύτητες, κομμάτια με αναγωγές σε παλιότερους κλασσικούς δίσκους τους καθώς και τα φωνητικά του Tom Araya, τα οποία έχουν φωτεινές στιγμές κι ας γίνονται κάποιες στιγμές κουραστικά τα βίαια ουρλιαχτά του. Οι κιθάρες είναι κουρδισμένες χαμηλότερα, τα τύμπανα πιο δυνατά ενώ ο Araya έχει πιο ηχηρή παρουσία στο μπάσο. Η παραγωγή, την οποία ανέλαβε τελικά ο Matt Hyde, αφού ο Rick Rubin δεν είχε χρόνο, είναι εμφανώς βελτιωμένη και τα σύγχρονα μέσα που χρησιμοποιούνται βοηθάνε σε έναν πολύ καθαρό ήχο. Στιχουργικά, ο Kerry King που έχει αναλάβει το μεγαλύτερο βάρος του τομέα αυτού, αναφέρει: «Ήθελα να βάλω περισσότερο ρεαλισμό στο άλμπουμ το οποίο δεν κινείται τόσο σε αντι-χριστιανικό πλαίσιο, αλλά πιο πολύ στην ιδέα με την οποία καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι οι άνθρωποι. Αν μια μέρα σε χτυπήσει αυτοκίνητο ή πεθάνει ο σκύλος σου θα αισθανθείς ότι ο Θεός σε μισεί». Γενικά προσεγγίζονται θέματα που αφορούν τη θρησκεία, αλλά και τον φόνο ή την εκδίκηση μέσα από στίχους που περιέχουν μεγάλη δόση βίας.
Από τα Μ.Μ.Ε. το άλμπουμ αντιμετωπίστηκε με θετικά σχόλια ως επί το πλείστον και το κομμάτι “Disciple” έλαβε και υποψηφιότητα για βραβείο Grammy στην κατηγορία “Best metal performance”, την πρώτη υποψηφιότητα που είχε ποτέ η μπάντα. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που μισεί το God Hates Us All, ο καθένας οφείλει να αναγνωρίσει ότι οι Slayer εξελίσσονται και κάνουν ένα πιο πρωτότυπο άλμπουμ που αναμφίβολα υπερέχει των δύο προκατόχων του.
Comments
