Μεγάλο δισκογραφικό γεγονός της ημέρας, η επέτειος 26 χρόνων ζωής του “Countdown to Extinction” , του πιο επιτυχημένου, από εμπορικής άποψης τουλάχιστον, άλμπουμ στην ιστορία των Megadeth. Μερικούς μήνες πριν, τον Ιανουάριο του 1992, οι Megadeth μπαίνουν στο στούντιο με συμπαραγωγό τον Max Norman. Ο Norman που είχε μιξάρει το “Rust in Peace”, πιέζει το συγκρότημα να συνθέσει μικρότερα, απλούστερα και πιο φιλικά προς το ραδιόφωνο κομμάτια. Μετά από τέσσερις μήνες δουλειάς στο στούντιο το άλμπουμ είναι έτοιμο και σαν σήμερα κυκλοφορεί από την Capitol Records σημειώνοντας αμέσως επιτυχία. Όντως αυτό που διαπιστώνει κανείς ακούγοντας το “Countdown to Extinction” είναι πως ο ήχος των Megadeth έχει μαλακώσει σε σχέση με το παρελθόν. Και λογικά πολλοί ήταν αυτοί που σκέφτηκαν πως ο Mustaine, «ζήλεψε» την θερμή ανταπόκριση του μερίδας του κόσμου στη στροφή των Metallica ένα χρόνο νωρίτερα προς έναν σαφώς εμπορικότερο ήχο και θέλησε να κάνει κάτι παρόμοιο. Το συνολικό αποτέλεσμα όμως ασφαλώς και είναι αρκετά διαφορετικό, αφού ναι μεν η μουσική είναι πιο απλή, μελωδική, πιασάρικη και εύκολη στο άκουσμα για τον μέσο ακροατή, έχουν διατηρηθεί όμως πολλά thrash χαρακτηριστικά του καθιερωμένου ήχου της μπάντας, ενώ υπάρχουν και αρκετά επιθετικά στοιχεία, τα οποία θα μειωθούν στο “Youthanasia”, που θ’ ακολουθήσει δύο χρόνια μετά. Οι Friedman και Menza ενσωματώνονται απόλυτα στη μπάντα αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο συνθετικά και στιχουργικά. Τα εξαιρετικά σόλο δε του πρώτου καθώς και η ικανότητα του δεύτερου στα τύμπανα σε συνδυασμό με τις έξοχες σταθερές γραμμές στο μπάσο του Ellefson, καθώς και την ιδιαίτερη αλλά βελτιωμένη και απόλυτα ταιριαστή φωνή του Mustaine, δίνουν στα κομμάτια ακόμα μεγαλύτερη ώθηση. Γενικότερα ολόκληρο το άλμπουμ, διακρίνεται για την απαράμιλλη ακρίβεια στον εκτελεστικό τομέα που μαζί με την κρυστάλλινη παραγωγή, κάνουν το αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Με το που κυκλοφόρησε το άλμπουμ μπήκε κατευθείαν στη 2η θέση στο Billboard Top 200 των album chart της Αμερικής και στην 5η θέση στη Βρετανία, προς απογοήτευση πάντως του ηγέτη τους που επιθυμούσε να κατακτήσει την πρωτιά μέσα από αυτή τη δουλειά. Το άλμπουμ έγινε δύο φορές πλατινένιο και έλαβε και υποψηφιότητα για βραβείο Grammy ένα χρόνο αργότερα, με τους Megadeth να φτάνουν στο απόγειο της δημοτικότητάς τους. Το πιο σημαντικό επίτευγμα της μπάντας όμως είναι πως παρά την στροφή της σε πιο mainstream μονοπάτια, δε χάνει την ταυτότητά της. Μπορεί το “Countdown to extinction” να στερείται των πολύπλοκων riff και της εκπληκτικής ταχύτητας του παρελθόντος, μπορεί να μην είναι το ίδιο αμείλικτο με τον προκάτοχό του “Rust in Peace”, είναι όμως ένα heavy άλμπουμ με διαχρονικά κομμάτια, όπως το “Symphony of destruction”, το “Skin o' My Teeth” ή το “Foreclosure of a Dream”, που οι περισσότεροι έχουμε αγαπήσει και όλοι έχουμε τραγουδήσει!
Comments
