Μετά την εκκωφαντική επιτυχία του “Countdown to Extinction” στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το επόμενο δισκογραφικό βήμα για τους Megadeth, ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Στην προσπάθεια επιλογής της μουσικής τους συνέχειας και με τον παραγωγό τους Max Norman να πιέζει για έναν πιο αργό και εμπορικό ήχο, γεννήθηκε μεγάλη ένταση στο εσωτερικό της μπάντας. Οι συγκρούσεις αφορούσαν αφενός τη δημιουργική κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν ώστε να διατηρηθεί η φόρμουλα του προκατόχου του και όλοι να είναι ευχαριστημένοι μουσικά και αφετέρου το μέρος που θα λάμβαναν χώρα οι ηχογραφήσεις.
Εν μέσω όλων αυτών λοιπόν, 30 χρόνια πριν κυκλοφόρησε, το έκτο άλμπουμ των Megadeth, με τίτλο Youthanasia. Βαδίζοντας στα χνάρια του προκατόχου του, το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από έναν φρέσκο ήχο σε thrash γραμμές, που αν και απευθύνεται σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο δε θυσιάζεται ποιοτικά στο βωμό της εμπορικότητας. Το συγκρότημα, βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα συνθετικά και επικεντρώνεται σε πιο δυνατές φωνητικές μελωδίες και συνθέσεις απλές, προσιτές, με πιασάρικα ρεφρέν και περισσότερο φιλικές προς τα ραδιόφωνα.
Η ταχύτητα των riff και των ντραμς έχει μειωθεί λίγο σε σχέση με πριν, τα περισσότερα κομμάτια όμως διατηρούν τη δύναμη τους και ξεχωρίζουν για την έντονη μελωδικότητα τους. Ο τόνος από τις κιθάρες πηγαίνει μισό βήμα κάτω ώστε να δημιουργηθεί μια πιο σκοτεινή αίσθηση. Στιχουργικά, το άλμπουμ καταπιάνεται με διάφορα θέματα, όπως η κατάθλιψη, η βία, τα ναρκωτικά, ο πυρηνικός πόλεμος, η αυτοκτονία και ο τζόγος. Το μεγάλο παράπονο πολλών σκληροπυρηνικών οπαδών τους είναι η απομάκρυνση της μπάντας από τον σκληρό thrash ήχο του παρελθόντος, που εδώ γίνεται μάλλον εντονότερη. Σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζει και η καλογυαλισμένη παραγωγή του που του δίνει μια επίσης περισσότερο εμπορική χροιά.
Το πρώτα δύο κομμάτια του δίσκου “Train of consequences” και “A tout le monde” ήταν αυτά που κυρίως ξεχώρισαν. Το γενικό συμπέρασμα που προκύπτει, είναι πως το “Youthanasia” δεν είναι ό, τι καλύτερο έχουν να επιδείξουν δισκογραφικά οι Megadeth, περιέχει όμως μοναδικές στιγμές και κλασσικές επιτυχίες και πραγματικά αξίζει να υπάρχει σε κάθε δισκογραφική συλλογή.
Το συγκρότημα δείχνει πως το πρώτο μισό της δεκαετίας του ανήκει ολοκληρωτικά και δικαιωματικά, με μια απίστευτη τριλογία που ξεκίνησε το 1990 με το έπος “Rust in Peace”, με το οποίο βέβαια δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση και ολοκληρώνεται με την συγκεκριμένη πολύ καλή δουλειά.
Απο τη στήλη του Rockoverdose "Σαν σήμερα" .
Comments
