Να λοιπόν, που τρία χρόνια μετά από εκείνη τη μάλλον απογοητευτική παρθενική εμφάνιση τους στην Αθήνα, οι Σουηδοί Graveyard θα επέστρεφαν στην Αθήνα για να κλείσουν τους όποιους ανοιχτούς λογαριασμούς. Τότε ο απαράδεκτος -τίγκα στο reverb- ήχος τους είχε κάνει χοντρή ζημιά. Αυτή τη φορά, προσδοκούσαμε τα πράγματα να εξελιχθούν πολύ διαφορετικά.
Η αρχή της βραδιάς έγινε λίγο μετά τις εννέα και τέταρτο με τους αθηναίους Night Knight. Παρακολουθώντας το set τους, διαπίστωσα ότι η συνάφεια τους με τα blues ήταν αποφασιστικός παράγοντας για να επιλεγούν να ανοίξουν τη συγκεκριμένη συναυλία. Αν και δε διαθέτουν αποκλειστική σχέση με τη φόρμα, ούτε βεβαίως την αποδίδουν τόσο heavy όσο οι Graveyard, φάνηκαν να αγγίζουν αναπάντεχα μια ευαίσθητη χορδή του κοινού, εξού και η παραδοχή τους εκ μικροφώνου ότι δεν ανέμεναν τόσο θερμή υποδοχή. Περνώντας ακομπλεξάριστα και -κυρίως- ατσαλάκωτα από τον “νταλκά” του “Crystal Rivers”, στο σχεδόν boogie “Turned Back Blues”ή σε χαλαρές indie καταστάσεις τύπου “Set It On Fire” και καταφέρνοντας ένα σαρωτικό τελείωμα με το “Nadia”, το σχήμα που έχει στηθεί γύρω από τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο των Planet Of Zeus, απέδειξε ότι σαν πέσει η νύχτα υπάρχει ακόμα χώρος στον καιρό μας για ιππότες.
Η ώρα φτάνει 22.30, τα φώτα σβήνουν και το τεράστιο πανό του “Innocence & Decadence” φωτίζεται υπό τις ιαχές του αρκετά θερμού κοινού των Graveyard. Οι τέσσερεις Σουηδοί, χωρίς πολλά πολλά, παίρνουν θέση στα όργανά τους και ξεκινούν. Δείχνουν και είναι καλοστημένοι, στατικοί, όχι ιδιαίτερα κινητικοί, αλλά πλήρως αφοσιωμένοι στην καλύτερη απόδοση των κομματιών τους ζωντανά. Ο φωτισμός ‘παίζει’ και χρωματίζει τα τραγούδια τους, με τα φωνητικά του Joakim Nilsson να ακούγονται σχεδόν σαν τους δίσκους. Τους τέσσερεις δίσκους τους, που όπως φάνηκε, το ελληνικό κοινό τους έχει καλομάθει κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά τα τραγούδια αλλά και τους στίχους.
Το πρώτο μεγάλο μπαμ έρχεται με το χορευτικό και ρυθμικό “Seven Seven” από το (προ τετραετίας) φοβερό και τρομερό “Lights Out”, που αποτελεί ιδιαίτερη αδυναμία και ανεβάζει στροφές στις μπροστινές σειρές. Μπλουζάκια Planet Οf Zeus και Municipal Waste δίνουν και παίρνουν, καθώς και η ποικιλία στις ηλικίες, από παλιοροκάδες μέχρι μάχιμη νεολαία, δείγμα του ότι οι Graveyard έχουν ένα σταθερά αφοσιωμένο κοινό. Ο Axel Sjöberg στα ντραμς κοπανιέται ανηλεώς και λέει και δυο κουβέντες στο κοινό, την ώρα που οι Truls Mörck στο μπάσο και Jonatan Ramm στην κιθάρα, χωμένοι στα πουκάμισά τους, δε σηκώνουν σχεδόν ποτέ κεφάλι από τις ταστιέρες τους. Εξαιρετικοί παίκτες όλοι τους, έχοντας ανέβει επίπεδο μετά και τον τελευταίο δίσκο τους και τις συνεχείς ζωντανές εμφανίσεις στα μεγαλύτερα καλοκαιρινά φεστιβάλ μουσικής.
To “Innocence & Decadence” τιμήθηκε από συγκρότημα και κοινό, με τα “Magnetic Shunk” και “Never Theirs To Sell” να ξεχωρίζουν, ενώ το “The Suits, The Law & The Uniforms” από το “Lights Out” είναι από τα πλέον αγαπημένα και όχι άδικα. Στα δε κομμάτια του "Hisingen Blues" και ειδικά στα "Uncomfortably Numb" και "The Siren" τα sing alongs και οι αντιδράσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Οι πιο ιδιαίτερες στιγμές του set πάντως, υπήρξαν η απόδοση των "As The Years Pass By, The Hours Bend" & "From A Hole In The Wall", με τον Truls να αναλαμβάνει τα φωνητικά, αλλά και η μονάδικη ερμηνεία του "Stay For A Song" από τον ολομόναχο στη σκηνή με την κιθάρα του Joakim Nilsson.
Μετά από μιάμιση ώρα σκάρτη λοιπόν κι ένα encore οι Graveyard μας χαιρέτησαν, αφήνωντας καλές εντυπώσεις, αλλά σίγουρα και κάποια προσμονή για την επόμενη φορά, αφού μπορούν και πολύ περισσότερο.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος & Μιχάλης Τσολάκος
