Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Μαΐου 2017
Αν και μπήκα στον πειρασμό να αναλωθώ στην ανάλυση του φαινομένου της ακατάσχετης και αδικαιολόγητης (;) ρετρομανίας που έχει χτυπήσει τα τελευταία χρόνια και το metal, θα το αποφύγω, πρώτον, γιατί έχει ήδη ξοδευτεί αρκετό σάλιο και «μελάνι» για το θέμα και δεύτερον, γιατί όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση αμφισβητήσιμων κινήτρων και προθέσεων, το αυτί μας είναι πάντα ο έσχατος κριτής. Κι εμένα το αυτί μου στις προηγούμενες δουλειές των Night Demon, μου έλεγε ότι δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Δεν μπορούσα να καταλάβω, τι προσφέρουν και σε ποιόν. Αν κάποιος είχε ακούσει NWOBHM - έστω και τα βασικά - θα του φαίνονταν ανούσιοι. Αν πάλι δεν είχε ακούσει, τότε ας πήγαινε να ακούσει, και μετά… πάλι θα του φαίνονταν ανούσιοι!! Όποιος επιχειρεί να αναπαράγει την απλότητα του NWOBHM, είναι εύκολο να εκτεθεί και πρέπει να έχει επίγνωση ότι πρόκειται για πραγματικά δύσκολη δουλειά. Το μόνο που τον σώζει είναι, αυτό που του λείπει σε αυθεντικότητα να το αναπληρώσει με πάθος και φρεσκάδα. Στο παρελθόν οι Night Demon μου ακούγονταν τυπικοί και διεκπεραιωτικοί. Με χαρά όμως βλέπω ότι στο καινούριο άλμπουμ, όχι μόνο τα κατάφεραν πολύ καλά σ’ αυτόν τον τομέα, αλλά προσέθεσαν επιπλέον και αρκετή έμπνευση όπως και μια ευπρόσδεκτη ποικιλομορφία στον ήχο.
Οι Night Demon στο “Darkness Remains” μου έφεραν στο νου τους Black Trip του πρώτου άλμπουμ, τόσο ηχητικά με τις κοινές early Maiden/Thin Lizzy επιρροές τους (μείον το πλεόνασμα hard rock αλητείας των Trip), όσο με το γεγονός ότι με τον ενθουσιασμό και την πώρωσή τους συμπαρασύρουν και τον πιο διστακτικό ακροατή. Φαντάζομαι αρκετοί θα έχετε πέσει πάνω στο videoclip του “Welcome To The Night” (φόρος τιμής στο video του “Thriller” και γενικά στις 80s teenage horror movies) και ίσως να έχετε ακούσει το “Hallowed Ground” –για μένα το καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό τους κομμάτι, οπότε καταλαβαίνετε τι εννοώ. Γενικά πέρα από κάνα δύο αχρείαστα filler, o δίσκος είναι πολύ ψυχαγωγικός και ρέει άνετα. Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζω το σχεδόν doom, “Stranger In The Room”, τα κολλητικά “Life On the Run” και “Dawn Rider”, ενώ θετικά αξιολογώ την προσπάθεια να «ξεβολέψουν» το ακροατή με το σχεδόν ψυχεδελικό ομώνυμο.
Κάθε φορά που μία μπάντα ξεφεύγει από τις δυσοίωνες προβλέψεις μου και με αιφνιδιάζει ευχάριστα, νιώθω μεγάλη ικανοποίηση. Οι Night Demon κάλυψαν την απόσταση από το «ανούσιο» στο ελπιδοφόρο με χαρακτηριστική ευκολία, μέσα σε ένα μόλις άλμπουμ. Μ’ αυτό το ρυθμό, αδυνατώ πλέον να προβλέψω που μπορούν να φτάσουν.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
The Shadowcaster
Comments
