Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος του Rockwave Festival 2017 με τη τρίτη μέρα να είναι τρομερή! Πραγματικά δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο καλά! Oι μπάντες έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να ευχαριστήσουν το κοινό και κατά τη γνώμη μου τα κατάφεραν. Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά.
Φτάνοντας λίγο μετά τις πέντε στο Terra Vibe οι Epica είχαν ήδη αρχίσει. Εδώ να ζητήσω συγγνώμη από τους Poem και τους Tardive Dyskinesia, καθώς λόγω προσωπικού προβλήματος δεν κατάφερα να είμαι από τόσο νωρίς εκεί! Οι Epica λοιπόν κάτω από τον καυτό ήλιο έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο κόσμος που τους παρακολούθησε, όχι ιδιαίτερα πολύς, ήταν δεδομένης της ζέστης αρκετά ικανοποιητικός. Μην ξεχνάμε και τον κόσμο που επέλεξε να κάτσει στο γρασίδι κάτω από μια σκιά και να τους απολαύσει από εκεί. Πραγματικά, όμως, εξαιρετική παρουσία των Epica, που δεν έχασαν το κέφι τους ούτε λεπτό. Με εξέπληξε η πολύ καλή παραγωγή και η τρομερή ποιότητα της φωνής της Simone. Οι Epica ξεκίνησαν με το Edge Of The Blade, ενώ ακολούθησαν τα A Phantasmic Parade, The Essence Of Silence, Ascension- Dream State Armageddon και Unchain Utopia, πριν πάρει σειρά το εκπληκτικό Cry For The Moon. Ακολούθησαν τα Sancta Terra και Beyond The Matrix, για να κλείσουν αυτή τη πολύ καλή εμφάνιση με το Consign To Oblivion.
Επόμενοι στη μεγάλη σκηνή του Terra Vibe οι Anathema. Τι να πεις για αυτή τη μπάντα; Τρομεροί όπως πάντα. Τα φωνητικά από άλλο πλανήτη και η μπάντα φάνηκε να είναι σε τρομερή κατάσταση. Θεωρώ ότι το setlist θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερο, καθώς παίξανε πολλά χαλαρά κομμάτια και παρέλειψαν αρκετά δυνατά κομμάτια τους. Ωστόσο, πολλές φορές σε άφηναν πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Ξεκίνησαν με το Untouchable Pt 1, με τη λίστα να περιέχει πολλά κομμάτια από το τελευταίο τους δίσκο με τίτλο The Optimist, που μετράει σχεδόν ένα μήνα κυκλοφορίας. Έτσι μεταξύ άλλων ακούσαμε τα Leaving It Behind, Endless Ways και το ομώνυμο The Optimist, όπως επίσης και τα Universal, Closer, Springfield και Natural Disaster, για να κλείσουν μια πολύ ποιοτική εμφάνιση με το Distant Satellites.
Και μεταφερόμαστε στη μικρή σκηνή, για να απολαύσουμε τους τρελοϊρλανδούς Flogging Molly. Ήξερα ότι κάνουν πολύ ωραία show, αλλά πραγματικά ενθουσιάστηκα μαζί τους πάρα πολύ. Τρομερή σκηνική παρουσία και πραγματικά έγινε χαμός. Ο κόσμος έδειχνε να περνάει υπέροχα και να διασκεδάζει χορεύοντας και πηδώντας πάνω κάτω στον ρυθμό των τραγουδιών. Αρχικά, ακούσαμε Τhe Hand of John L. Sullivan, Swagger και Selfish Man, ενώ έγινε πανικός με το τρομερό Drunken Lullabies. Ακολούθησαν πολλά εξαιρετικά κομμάτια, όπως τα The Worst Day Since Yesterday, Saints and Sinners, Float, Devil’s Dance Floor, What’s On The Flag, για να φτάσουμε στο τέλος ακούγοντας τα The Seven Deadly Sins - ένα από τα προσωπικά αγαπημένα μου- Crushed και Salty Dog. Πραγματικά φοβερή εμφάνιση! Eλπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα!
Και κάπως έτσι φτάνουμε στους Paradise Lost. Εδώ δεν θα είμαι και πολύ αντικειμενικός, καθώς πρόκειται για μια μπάντα που μου αρέσει πολύ. Φυσικά δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος. Σε κάθε τραγούδι ο κόσμος τραγουδούσε μαζί με τη μπάντα και χτυπιότανε στους ρυθμούς των τραγουδιών. Πιστεύω ήταν μια από τις πολύ καλές εμφανίσεις των Paradise Lost οι οποίοι έδωσαν στο κοινό και ένα πολύ ωραίο setlist. Ξεκίνημα με τα Hope In Sight, Pity The Sadness και One Second, για να ακολουθήσουν τα The Enemy, Faith Divides Us Death Unites Us και As I Die, πριν ακολουθήσει το εμβληματικό Hallowed Land του επικού άλμπουμ Draconian Times. Έπειτα ακούσαμε τα Return To The Sun, Embers Fire, Beneath Broken Earth και Say Just Words, για να μας αποχαιρετήσουν με το The Last Time. Σίγουρα από τα highlight της τρίτης μέρας. Φοβεροί!
Και έρχεται η ώρα που των Gojira. Ειλικρινά μια εικόνα ίσων χίλιες λέξεις. Η μπάντα που ανυπομονούσα να δω πιο πολύ από κάθε άλλη του festival. Εντάξει άκουγα πολλά για τις εμφανίσεις τους και για το πόσο έχουν βελτιωθεί σε επίπεδο σκηνικής παρουσίας, αλλά πραγματικά ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου. Τα παιδιά το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Από πού να ξεκινήσω; Μουσικά απίστευτοι! Δεν έχαναν ούτε την παραμικρή νότα! Η ακουστική ήταν τέλεια, κάτι που δείχνει το πόσο σημασία έχουν δώσει στη ποιότητα του ήχου. Πέρα όμως από τον ήχο, μια world class μπάντα σαν τους Gojira πρέπει να δίνει βάση και στο show. Τρομεροί φωτισμοί, φλόγες και καπνοί έκαναν την εμπειρία μοναδική και σε άφηναν με το στόμα ανοιχτό. Ξεκίνημα του show με τα Only Pain, The Heaviest Matter Of Universe, για να γίνει μάχη με τα Silvera και Stranded. Ακολούθησαν τα Flying Whales, The Cell, Shooting Star και Toxic Garbage Island. Τρομερό highlight, όταν τραγουδιστής και drummer αντάλλαξαν ρόλους χωρίς καμία αλλαγή στην ποιότητα! Απλά μοναδικό! Ακούσαμε, επίσης, τα Backbone, L’Enfant Sauvage και Orobus, για να μας αφήσουν προσωρινά με το Vacuity. Ο κόσμος φώναζε ρυθμικά Gojira και εκείνοι επέστρεψαν, για να κλείσουν την επική αυτή εμφάνιση με το Territory (Sepultura cover). Αυτή η μπάντα είναι ήδη ψηλά και ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός για τη κορυφή. Ταβάνι ο ουρανός από ότι φαίνεται για τους Gojira που δεν σταματάνε πουθενά. Μακάρι να έχουμε την τύχη να τους ξαναδούμε.
Μεταφερόμαστε για τελευταία φορά στην μεγάλη σκηνή για να υποδεχτούμε τους αγαπημένους μας Evanescence. Υπάρχει πολύς κόσμος που τους θεωρεί ξεπερασμένους τους (ίσως και να είναι), αλλά για κανένα λόγο δεν πρέπει να ξεχνάμε την αξία τους και το πόσα παιδιά των 00’s, κυρίως, μύησαν στη Metal. Οι Evanescence είχαν ένα χλιαρό ξεκίνημα με τη συνέχεια να είναι πολύ καλύτερη. Ξεκίνημα με τα Everybody’s Fool, What You Want και Going Under, που ποιοτικά δεν με ενθουσίασαν καθόλου. Σαν παρουσία ήταν πολύ καλοί. Κανένα από τα μέλη δεν έδειξε να βαριέται και έδιναν όλοι τον καλύτερο τους εαυτό με τη πολύ γλυκιά Amy να είναι εξαιρετικά εκφραστική και κινητική. Όσο πέρναγε η ώρα η φωνή της Amy έδειχνε όλο και πιο ζεστή και το αποτέλεσμα ήταν εμφανώς καλύτερο. Ακούσαμε το The Other Side, το τρομερό Lithium και το My Heart Is Broken, για να ακολουθήσουν τα Your Star, Made Of Stone, Haunted ( προσωπικό αγαπημένο), Weigh Of The World και Say You Will. Ο κόσμος φαινόταν να περνάει πολύ ωραία τραγουδώντας τα αγαπημένα του τραγούδια. Σειρά στη setlist είχαν τα Whisper, Call Me When You’re Sober και Imaginary, για να κλείσουν με το εμβληματικό Bring Me To Life· το τραγούδι που τους έκανε γνωστούς και αγαπήθηκε από εκατομμύρια κόσμο. Οι Evanescence αποχώρησαν προσωρινά από τη σκηνή με τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομα της μπάντας. Η Amy δεν άργησε να επιστρέψει για το καθιερωμένο encore και αφού έκατσε στο πιάνο της, μας ερμήνευσε το συγκινητικό My Immortal εκπληκτικά. Δεν ήταν αυτό το τέλος βέβαια, καθώς η Amy και η παρέα της μας χάρισαν ακόμα ένα τραγούδι, κλείνοντας έτσι με το Disappear μια πολύ όμορφη βραδιά, αλλά και ένα γεμάτο τριήμερο. Η μπάντα πέταξε πένες, μπαγκέτες ακόμα και setlists στο κοινό και αφού υποκλίθηκε αποχώρησε από τη σκηνή.
Ένα κατά τη γνώμη μου ωραίο Rockwave με πολύ ωραίες στιγμές και τρομερές μπάντες. Ο κόσμος αποχωρούσε χαρούμενος και γεμάτος. Είναι πολύ σημαντικό μέσω της μουσικής να ξεχνάς τα προβλήματα σου και να διασκεδάζεις και αυτό νομίζω, ότι επιτεύχθη μια χαρά. Η μουσική είναι απόδραση από τα βάρη, ευτυχία, ελευθερία!
Για το Rock Overdose,
Stavros Rozakis
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography
Comments
