Ένα πραγματικά αγαπημένο, μνημειακό άλμπουμ, από αυτά που βρίσκονται στο εικονοστάσι κάθε πραγματικού metalhead, κλείνει σήμερα 33 χρόνια ζωής.
Ο λόγος για το Ride the lightning, τη δεύτερη δουλειά των Metallica. Οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψουν την ανεξάντλητη δύναμη και την ομορφιά αυτού του αριστουργηματικού δίσκου, που προοικονομεί την μεγάλη επιτυχία και την παγκόσμια αναγνώριση των Αμερικανών που θα ακολουθήσει. Στη δεύτερη δουλειά της, η μπάντα εξελίσσεται και ο ήχος της, λιγότερος ωμός και ακατέργαστος, ωριμάζει. Το επιθετικό στυλ εξακολουθεί να υπάρχει αλλά ολόκληρος ο δίσκος διακατέχεται από μια σκοτεινή ατμόσφαιρα με γερές δόσεις μελωδίας. Βάζοντας τον στο πικάπ ένα αίσθημα χαλαρότητας σε κυριεύει, ακούγοντας την ακουστική εισαγωγή του “Fight Fire with Fire”. Αυτό για 42 δευτερόλεπτα, όταν και μπαίνουν τα καταιγιστικά riff της κιθάρας οπότε δίνεται το έναυσμα για ασταμάτητο headbanging. Αυτό είναι και το πνεύμα όλου του άλμπουμ. Γκάζι, ως το τέρμα ανά στιγμές, φρένο και πάλι γκάζι.
Από τα 8 κομμάτια τα 6 είναι all time classic της ιστορίας των Metallica, γεγονός που οφείλεται και στο ότι όλα τα μέλη της μπάντας έχουν προσαρμοστεί πλήρως, έχοντας αποκτήσει άριστες σχέσεις συνεργασίας μεταξύ τους που τους βοηθά στο να δημιουργήσουν ένα ώριμο, αριστουργηματικό άλμπουμ. Εκτελεστικά όλοι τους είναι αξιέπαινοι, είτε μιλάμε για τις μαινόμενες κιθάρες των Hetfield και Hammett, είτε για τα καταιγιστικά τύμπανα του Ulrich, είτε για το συγκλονιστικό μπάσο του Cliff Burton. Ειδικά για τον τελευταίο, αξίζουν δυο μπράβο παραπάνω, αφού ο παραμορφωμένος, εκκωφαντικός ήχος στο μπάσο του, είναι τόσο ευκρινής σε σημείο που προκαλείται σύγχυση και πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για ήχο από κιθάρα, με την παραγωγή αυτή τη φορά να είναι σύμμαχος του. Η συμβολή του αδικοχαμένου θα μπορούσε να θεωρηθεί σημείο κλειδί στην όλη υπόθεση, αφού πέραν της εξαιρετικής του τεχνικής κατάρτισης και τις πολύπλοκες μουσικές δομές που χρησιμοποιεί, έχει πολύτιμη παρουσία και συνθετικά, προσθέτοντας το κάτι ιδιαίτερο με τις πιο κλασσικές του επιρροές και την ευρύτερη μουσική του παιδεία. Τα φωνητικά του Hetfield είναι γεμάτα ένταση, χωρίς τόσα ουρλιαχτά του “Kill ‘em all” αλλά περιέχουν το μίσος αναμεμειγμένο με τη βραχνάδα της φωνής του.
Η διαχρονικότητα είναι συνώνυμο του “Ride the lightning” , αφού όσα χρόνια και αν περάσουν ακούγεται το ίδιο ευχάριστα λες και κυκλοφόρησε χθες.
Comments
