Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Ιουλίου 2017
Οι ζέστες ξαναέπιασαν για τα καλά οπότε τι πιο ωραίο τώρα από ένα ταξιδάκι στη βόρεια Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Νορβηγία, και ακόμα πιο συγκεκριμένα στο νοτιοδυτικό Bregen. Εκεί, το 2005, σχηματίστηκε η Black Metal μπάντα Gravdal από τον Phobos, ο οποίος ήταν ο drummer των Aeternus, αλλά και live drummer των Gorgoroth. Με διάφορες αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, οι Gravdal έβγαλαν τα επόμενα 5 χρόνια δύο ολοκληρωμένους δίσκους, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Μπορεί να τους πήρε 7 χρόνια για να κυκλοφορήσουν τον τρίτο τους δίσκο, ονόματι “Kadaverin”, όμως οι Νορβηγοί επιστρέφουν με ένα δυνατό δίσκο και με συμμετοχές από μέλη συγκροτημάτων, όπως Satyricon, Taake και SAHG.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος αν ακούγοντας το “Kadaverin” θα πρέπει να περιμένει σκοτεινό, ξέφρενο, ωμό Black Metal, μιας και η μπάντα προέρχεται από τη Νορβηγία. Και θα είναι μια εύστοχη ερώτηση και θα έχει και δίκιο. Εν μέρει. Γιατί όντως υπάρχουν αρκετές στιγμές κατά τη διάρκεια του δίσκου, όπου οι Gravdal θα ακούσουν το κάλεσμα από τα εσώψυχά τους και ως αγνοί Νορβηγοί blackμεταλάδες θα πατήσουν το γκάζι και θα αναλωθούν σε γρήγορα ξεσπάσματα, διατηρώντας ταυτόχρονα και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που καλύπτει ολόκληρο το δίσκο.
Και τώρα, η επόμενη εύλογη ερώτηση θα είναι οπότε τι παίζουν όταν δεν πατάνε τα γκάζια;, και θα είναι άλλη μία εξαιρετική ερώτηση. Θα σας απαντήσω. Οι Gravdal, που λέτε, αρέσκονται στο να παίρνουν το Black Metal τους και να το εμπλουτίζουν. Δεν θα το έλεγα ακριβώς experimental, αλλά σίγουρα τους αρέσει να φέρνουν στοιχεία από άλλα είδη και να δημιουργούν κάτι το διαφορετικό. Πάρτε για παράδειγμα το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι. Εκεί που περιμένεις κάτι το καταιγιστικό, ως εναρκτήριο τραγούδι, οι Νορβηγοί σου προσφέρουν ένα αργό σχετικά κομμάτι, όχι Doom, με πολύ όμορφες μελωδίες, οι οποίες σε μαγνητίζουν αμέσως. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι φυσικά σκοτεινή, αλλά ταυτόχρονα σου φαίνεται και λίγο τρομαχτική. Όχι πολύ, ένα τσακ, όσο χρειάζεται. Κι εκεί που έχεις αφεθεί και ταξιδεύεις με τη μουσική, σου σκάει κι ένα αργό Jazz πέρασμα και σε στέλνει αδιάβαστο.
Και δεν μένουν εκεί. Πολλά επίσης τα αργά περάσματα, που πότε πάνε προς το Doom και πότε πάνε προς το ατμοσφαιρικό, με μία μικρή δόση Ambient. Ναι, ΟΚ, αυτό δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο για Black Metal, ωστόσο οι μελωδίες και το πέπλο ζόφους που φτιάχνουν οι Gravdal είναι πάρα πολύ ωραία και αποσπούν με ευκολία την προσοχή του ακροατή, ο οποίος μαγεμένος αφήνεται ολοκληρωτικά στη μουσική. Από ‘κει και πέρα έχουμε κάποιες άλλες εκπλήξεις. Στο “Arkaisk kamp, angrip!” έχουμε κάποια πιο βαριά, galloping riffs, που παραπέμπουν σε πιο καθαρές Heavy Metal καταστάσεις, αργό μελωδικό σόλο στο "Vi som ser i Mørket”, Thrashογκρουβάτα περάσματα στο “Inni Menneskedyret”, Folk μελωδίες στο “Eklipse”, το οποίο είναι μια αργή και ατμοσφαιρική, τρίλεπτη σύνθεση, όπου τα φωνητικά είναι καθαρά και η μουσική απίστευτα μελωδική και λυρική. Μεγάλη αλλαγή αποτελεί επίσης και το τελευταίο κομμάτι, το “Når noen tar Farvel”, που πρόκειται για ακόμα μία αργή και μελωδική σύνθεση, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έχει το πιάνο και το σαξόφωνο (αν δεν κάνω λάθος), ενώ ακούγεται στην αρχή και μια παιδική φωνή.
Συνοψίζοντας, το “Kadaverin” αποτελεί άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο από τους Νορβηγούς, που μπορεί, όπως είπα, να έκαναν 7 χρόνια να βγάλουν καινούργιο δίσκο, αλλά έκαναν σίγουρα την αναμονή μας να αξίζει. Ένας δίσκος όπου το πιο αργό και το πιο σπιντάτο Black Metal αναμειγνύεται υπέροχα με διάφορα άλλα στοιχεία, κάνοντας τη μουσική να αλλάζει όχι μόνο από το ένα τραγούδι το άλλο, αλλά και μέσα στο ίδιο το τραγούδι. Όμως αυτή η μίξη έχει γίνει με πολύ έξυπνο τρόπο, οπότε η ροή της μουσικής είναι αρμονική και δεν ακούγεται ποτέ παράταιρη. Ένας δίσκος που θα ικανοποιήσει τους μεταλάδες που έχουν ανοιχτούς τους μαύρους τους ορίζοντες.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
