Χαρά και μόνο χαρά μπορεί να νιώθει όποιος αγαπάει τη μουσική γενικότερα όταν έχει την τύχη, το προνόμιο, την τιμή να βλέπει στη χώρα του μουσικές ιδιοφυίες όπως ο Καναδός πολυπράγμων εδώ και χρόνια Devin Townsend. Μου φαίνεται ότι τα χρόνια πέρασαν σαν νερό που κυλάει γάργαρο σε ιαματική πηγή, πότε τον πρωτοπετύχαμε ως τραγουδιστή του Steve Vai, πότε συνέχισε τον απόλυτο ηχητικό πανικό όλων των εποχών με τους Strapping Young Lad και πότε φτάσαμε εν έτει 2017 να έχει 17 προσωπικά άλμπουμ και άπειρες άλλες ηχογραφήσεις, ουδείς το κατάλαβε. Ο τρελλός καραφλός ήρθε για πρώτη φορά στη χώρα μας και ελπίζω όχι τελευταία, η όλη ανταπόκριση του κοινού πάντως έδειξε να τον κάνει πολύ χαρούμενο, είναι και γνωστό σούργελο όπως και νά'χει, αλλά το ειλικρινές του χαμόγελο έδωσε υποσχέσεις για νέα επίσκεψη. Δε θα κρύψω ότι φοβόμουν πολύ την πιθανή προσέλευση του κοινού, στηριζόμουν στους μη φανατικούς ούγκανους μεταλλάδες για να έρθουν να τον απολαύσουν, όπως και έγινε σε μεγάλο μέρος, καθώς το κοινό ήταν αρκετά ετερόκλητο, ενώ δεν έλειψαν και οι πιό σκληροπυρηνικοί (και μπράβο τους) που τίμησαν αυτόν τον μεγάλο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ με την παρουσία τους. Περισσότερα από 700 άτομα δώσανε το παρών, όχι όσα θα έπρεπε να είμαστε, αλλά για τα Ελληνικά δεδομένα και επειδή φοβόμουν μην είμαστε με το ζόρι 300-400, δεν το λες και άσχημο σε πρώτη ανάγνωση.
Τη βραδιά άνοιξαν στις 20:45 όπως ήταν προγραμματισμένο οι Mother Of Millions, τους οποίους έβλεπα για 2η φορά, δυστυχώς μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφω, δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ ποιά ήταν η 1η, σίγουρα ήταν support ξανά σε μεγάλη συναυλία, αλλά έχει κολλήσει ο εγκέφαλος μου τελείως και δε θυμάμαι τίποτα. Αυτό που θυμόμουν σίγουρα είναι το πόσο μου είχαν αρέσει τότε, και με το χέρι στην καρδιά, δηλώνω ότι αυτή τη φορά ήταν ακόμα καλύτεροι. Στιβαροί, δεμένοι και έχοντας μία ιδιαίτερη ατμοσφαιρική απόδοση στην ως επί το πλείστον mid tempo μουσική τους, οι MOM κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό από τις πρώτες τους στιγμές και για όλο το 45λεπτο που έπαιξαν. Φοβερός τραγουδιστής, πολύ καλή και ιδιαίτερη η φωνή του, με χρώμα και έκφραση, εμφανώς καταρτισμένος στο πως να τη χρησιμοποιεί σωστά και χωρίς υπερβολή. Κέρδισε πολλούς πόντους και αυτός και το σχήμα, όταν δήλωσε ευχαριστώντας το κοινό ότι προσπαθούν κι αυτοί σαν μπάντα να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν και ότι το κοινό τους δίνει κίνητρο να συνεχίσουν. Ανθρώπινο τελείως, το έβγαλε μέσα από την καρδιά του και του αξίζουν συγχαρητήρια, όπως και στους υπόλοιπους. Καταπληκτικός ογκώδης ήχος, με τον ντράμερ να βαράει άψογα και τα χτυπήματα του να σκάνε ζεστά σε ταμπούρα και πιατίνια. Ελπίζω να τριτώσει το καλό και να τους ξαναδώ, ο νέος τους δίσκος βγαίνει το Νοέμβρη, ανυπομονώ να τον ακούσω και να δω την περαιτέρω εξέλιξη τους.
Η ώρα έχει πάει 10 ακριβώς, τα φώτα σβήνουν και το συγκρότημα του Devin Townsend βγαίνει επί σκηνής σε πραγματική αποθέωση. ''Rejoice'' παρακαλώ για αρχή, από το ''Sky Blue'' και με τον ήχο να είναι για σεμινάριο. Ο καραφλός Καναδός έχει κέφια και διάθεση και είναι εμφανές ότι θα περάσουμε υπέροχα, ειδικά όταν από το πουθενά ακούμε το ''Night'' από το ''Ocean Machine - Biomech'', δηλαδή πόσα θες να μας τρελλάνεις; Και μόνο γι'αυτό άξιζε να παραβρεθεί κάποιος στη συναυλία, σίγουρα δεν περίμενε κανείς επιλογή τόσο παλιού κομματιού. Συνέχεια με ''Stormbending'' και ''Failure'' από το ''Transcendence'' και έρχεται η κατραπακιά του ''Hyperdrive'' από το ''Addicted'' να σκορπίσει χαρά σε όλο το κοινό. O Devin απίστευτα χαμογελαστός αρχίζει και παίζει με το κοινό με διάφορες γκριμάτσες, μας δείχνει την ουλή στο ξυρισμένο κεφάλι του λέγοντας ''βλέπετε αυτή τη γρατζουνιά; έπεσα σε ένα δέντρο ενώ κοιτούσα το κινητό μου!'', σκορπίζοντας γέλιο και αποδίδοντας άψογα ένα κομμάτι που κανονικά τραγουδάει η Anneke Van Giersbergen, το οποίο παραμένει το ίδιο υπέροχο και με τη δική του φωνή (ένας τύπος δίπλα φώναζε ''βγάλε την Anneke στη σκηνή να πεθάνουμε'', δε θα είχε άδικο).
Έχουμε και δείγμα από το ''Epicloud'' (μωρή δισκάρα) με το ''Where We Belong'', ενώ στη συνέχεια, άλλη μία όμορφη έκπληξη παίρνει σάρκα και οστά με το ''Deadhead'' από το ''Accelerated Evolution'', φρενήρης εκτέλεση, μεγαλειώδες παίξιμο από όλους και ειδικά τον ντράμερ Ryan Van Poederooyen (κλασσικό Ολλανδικό όνομα που θες 2 μέρες να το προφέρεις, αλλά ο τύπος ζωγράφισε στα τύμπανα όπως η μεγάλη Ολλανδία του Κρόιφ), ενώ το ''Ziltoid Goes Home'' λαμβάνει θερμότατης υποδοχής, με άτομα που ήρθαν από το εξωτερικό για τη συναυλία (μπράβο στα αρρωστάκια) να επιδεικνύουν τα Ziltoid κουκλάκια, τα οποία ο Devin είδε και γέμισε χαρά. Ο τύπος γενικά παίζει μεγάλη μπάλα σαν frontman, κάνει ότι ιδρώνει, φυσάει το δάχτυλο για να δεί αν έχει αέρα και το ακουμπάει πάνω του κάνοντας την κίνηση ότι καίγεται, πειράζει τις ρώγες του με τα μεσαία του δάχτυλα, το παίζει τενόρος κάνοντας ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ τη φωνή του και πολλά άλλα όμορφα ευτράπελα. Πραγματική αποθέωση όταν προσπαθεί να πεί ''Ευχαριστώ'' στα Ελληνικά και αφού το έχει επαναλάβει καμία δεκαριά φορές, συνεχίζει να το ξεχνάει αλλά στο τέλος να τα καταφέρνει. Μας είπε ότι είναι πολύ χαρούμενος που δώσαμε το παρών, διότι είχε πληροφορηθεί πως 2 εβδομάδες πριν τη συναυλία είχαν πουληθεί μόλις 120 εισιτήρια (Ελληνάρες της τελευταίας στιγμής, η ασθένεια που δεν έχει γιατρειά).
Σε αυτό το πρόσχαρο κλίμα συνεχίζεται η συναυλία με το ''Supercrush'', την ώρα που με πληροφορούν ότι η ''ομαδάρα'' μου κατάφερε να δεχτεί ανατροπή και τρία γκολ σε λιγότερο από μισή ώρα από την ΑΕΚ, αλλά η χαρά που βλέπω τον παιχταρά είναι τόσο μεγάλη που σιγά μην ασχοληθώ με τα χαραμοφάικα σαπάκια. Και ειδικά στα ''March Of The Poozers'' και το Strapping Young Lad-ικό ''Kingdom'', το Fuzz τραντάζεται συθέμελα, μιλάμε για ογκόλιθους που συνοδεύονται απο εξαιρετική απόδοση και απίστευτο κρυστάλλινο ήχο, λες και ακούς 10 άτομα επί σκηνής να αλωνίζουν. Εκ νέου γέλιο και αποθέωση στη συνέχεια, με τον Devin να μας λέει ''Λοιπόν, τώρα που το σετ τελείωσε, εμείς θα κάνουμε ότι φεύγουμε, εσείς θα φωνάξετε γιατί ξέρετε ότι θα ξανάρθουμε κι εμείς θα το παίξουμε έκπληκτοι'' και ''φεύγει'' λέγοντας ''Goodnight Athens, fuck you all''! Μετά τα χάχανα ακολουθεί φυσικά η ''προτροπή'' του κοινού ''we want more'' και ενώ στην αρχή μας δείχνει το ρολόι του ότι και καλά δεν έχει χρόνο, ''επιστρέφει'' τεμέκ έκπληκτος λέγοντας ''this is insane, I can't believe it''. Πλήρης απομυθοποίηση του encore και καλά κάνει, οι μπάντες πρέπει να παίζουν όσο παίζουν χωρίς πάνε-έλα, 2017 έχουμε στην τελική. Με την ακουστική του κιθάρα αρχίζει να παίζει το ''Ih - Ah!'' σε φοβερή εκτέλεση και με το απαραίτητο χιούμορ, διπλοτραγουδώντας κάποια μέρη σε φάση ''αυτό έπρεπε να το πω πιό αισθαντικά, πολύ δυνατά μπήκα''.
Και αφού έχει προλάβει να κάνει και επίδειξη φωνητικών (διότι ψοφάει και για αποθέωση και καλά κάνει), μας αποχαιρετάει μετά από 90' γεμάτης αψεγάδιαστης απόδοσης με το ''Higher'' και με το κοινό να μην καταλαβαίνει ούτε πότε πέρασε η ώρα, ούτε πόσο όμορφα κύλησε όλη η συναυλία. Από όσο είμαι σε θέση να ξέρω, έδειξε μέρος του επιπέδου του συναντώντας οπαδούς πριν και μετά τη συναυλία, όντας ευγενέστατος και προσιτός, πράγμα που είχα τη χαρά να ανακαλύψω όταν τον είδα στο εξωτερικό το 2010 και είναι από τις πλέον όμορφες αναμνήσεις μου. Η εμφάνιση όμως στο Fuzz επισκίασε αυτήν προ 7ετίας, όχι μόνο λόγω μεγαλύτερης διάρκειας, αλλά και λόγω απίστευτης εξέλιξης μέσα στα χρόνια. Πραγματικά χάρηκα που είδα αρκετό κόσμο και ειδικά γυναίκες που ξέρανε την μουσική του και τραγουδούσαν τα κομμάτια, τέτοιοι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ αξίζουν καθολικής αποδοχής, διότι παραμένουν ανήσυχα πνεύματα και δημιουργούν συνεχώς, διότι αυτό είναι που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από όλα. Καθόλου άσχημα για έναν τύπο που ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά, πάθαινε κρίσεις πανικού, υπέφερε από διπολική διαταραχή και κλείστηκε εθελοντικά σε ψυχιατρείο κάποια στιγμή. Βρήκε το κίνητρο και τα @@ να ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες που του παρουσιάστηκαν και έχει βγεί θριαμβευτής της ζωής, διδάσκοντας ήθος και τσίπα σε πολλούς εκεί έξω. Τον λατρεύουμε παθολογικά και ελπίζουμε να μην ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον είδαμε. Τον ευχαριστώ επί προσωπικού γιατί όταν τον είδα το 2010, μου είχε υποσχεθεί ότι μία μέρα θα έρθει στην Ελλάδα, και ανθρώπους που κρατάνε τις υποσχέσεις τους, μόνο να τους έχεις ψηλά αξίζουν!
(Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να απολάυσετε ολόκληρη τη συναυλία του Townsend!)
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός
Comments
