UFOMAMMUT – “8”

Οι Ιταλοί Ufomammut είναι πιθανόν το καλύτερο ψυχεδελικό συγκρότημα που δε γνωρίζεις. 18 χρόνια ήδη στο κουρμπέτι, με 8 (μαζί με τον παρόντα) δίσκους, οι οποίοι δεν έχουν απογοητεύσει ποτέ κανέναν (εκτός από τους κλασσικούς 2-3 αιώνιους γκρινιάρηδες), δεν κατάφεραν ποτέ όμως να κάνουν το βήμα παραπάνω, παραμένοντας ωστόσο μια σταθερή και αδιαμφισβήτητη αξία στον ήχο τους. Κι αυτό γίνεται σε μια προσπάθεια αποφυγής κοπιαρίσματος του εαυτού τους, κάτι σπάνιο πλέον στο είδος τους.

Το οποίο είδος για τους μη γνωρίζοντες, είναι το έντονα ψυχεδελίζον doom/stoner. Επίσης, η ψυχεδελική πλευρά τους είναι αυτή που προσδίδει έναν πιο 'κοσμικό' (cosmic πιο συγκεκριμένα) χαρακτήρα στη μουσική τους. Συν ότι τα riffs τους δεν είναι ξεπατικωτούρα από τα stoner riffs των Black Sabbath, κάτι που κάνει η πλειοψηφία του είδους. Υφίσταται αυτή η συγκεκριμένη υφή στις συνθέσεις, όμως δεν κινείται στα δοκιμασμένα κόλπα και στις αντιγραφές. Διαθέτει προσωπικότητα και φρεσκάδα. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχεδέλεια. Έχει τις παραδοσιακές επιρροές από Hawkwind και Pink Floyd, στο πιο χαοτικό και αστρικό ωστόσο, κάτι που το κάνει να διαφέρει αισθητά και να δείχνει ξεκάθαρα ότι θέλει να κάνει κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο και να αποφύγει την αντιγραφή.

Και με τον καιρό, αντί να αρχίσει να μειώνεται η έμπνευσή τους και να αρχίσουν να επαναπαύονται, γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Σε συνδυασμό με την ολοένα αυξανόμενη εμπειρία και ωρίμανση, τα συνθετικά αποτελέσματα γίνονται κάθε φορά ολοένα και καλύτερα, με συνέπεια αυτό το άλμπουμ να αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της ωριμάδας και της εμπειρίας. Κι αυτό δε διακρίνεται αποκλειστικά στις συνθέσεις και στην ενορχήστρωσή του, αλλά και παικτικά. Τα drums για παράδειγμα, είναι σε τρομακτικά υψηλό επίπεδο, είναι άρρωστα στην καθομιλουμένη. Είτε αυτό έχει να κάνει με τα γεμίσματα, είτε με το ίδιο το παίξιμο που παρασέρνει τις συνθέσεις στις διαθέσεις του, λειτουργώντας σα μαέστρος ορχήστρας. H δουλειά τους με μία λέξη είναι αριστουργηματικά, και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ανεβαίνουν επίπεδο και τα υπόλοιπα όργανα, καθώς είναι αναγκασμένα να ακολουθήσουν τα γεμάτα χρώματα και ιδέες drums, ειδάλλως ο δίσκος θα ακουγόταν κενός και με ηχητικές ελλείψεις.

Τελικά όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο πλήρες που προκύπτει απολαυστικό και χορταστικό. Όσο υπνωτιστικό χαρακτήρα διαθέτει, τόσο έντονο είναι ταυτόχρονα. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως οι συνθέσεις δείχνουν να έχουν συνέχεια η μία μετά την άλλη (σαν ένα ολόκληρο τραγούδι χωρισμένο σε υποκομμάτια, μόνο που δεν είναι εντελώς έτσι η κατάσταση εδώ πέρα), και παρόλα αυτά όχι μόνο δεν κουράζει την ακρόαση, αλλά βοηθάει με εξαιρετικό τρόπο τη ροή, έχουμε ακόμα μια από τις πολλές λεπτομέρειες που απογειώνουν και καθιερώνουν δίσκους σαν κι αυτόν. Ίσως ξενίσει πάντως κάποιους ακροατές το γεγονός πως τα φωνητικά είναι αρκετά χαμηλά στη μίξη. Η παραγωγή πάντως είναι ακριβώς αυτή που χρειάζεται. Ούτε πολύ γυαλισμένη, αλλά ούτε και πολύ λασπώδης. Αναδεικνύει όλες τις πλευρές κάθε σύνθεσης και όλη τη δουλειά που έχει δημιουργηθεί ενορχηστρωτικά και παικτικά. Αυτό το συγκρότημα όμως εξακολουθεί να αφορά περισσότερο τους ακροατές του ψυχεδελικού ήχου, παρά τους πιο παραδοσιακούς doom/stoner.

Βαθμολογία: 83/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος