Οι Fuzztones ανήκουν στον κλειστό κύκλο συγκροτημάτων, που λατρεύονται ως θεοί στη χώρα μας. Η επικείμενη επίσκεψη τους δε γινόταν να μας αφήσει ασυγκίνητους, οπότε αδράξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τo δοξασμένο παρελθόν, το πλούσιο παρόν και τις μελλοντικές προκλήσεις με τον "αιώνιο έφηβο" Rudi Protrudi.
Rock Overdose: Όταν ξεκίνησες τους Fuzztones πίσω στο 1980 σκέφτηκες ποτέ ότι θα παραμένατε ενεργοί το 2017;
Rudi Protrudi: Ούτε καν. Πριν τους Fuzztones η Deb κι εγώ ήμασταν στους Tina Peel, το οποίο ήταν το πρώτο -κι ίσως το μοναδικό- Βubblegum Punk συγκρότημα. Είχαμε γίνει αρκετά δημοφιλείς στη Νέα Υόρκη, όταν τελικά διαλύσαμε και ξεκινήσαμε τους Fuzztones. Κατευθείαν πέσαμε από $1000 τη βραδιά στα $5.00. Ήταν σχεδόν αδύνατο να κλείσουμε εμφανίσεις με τους Fuzztones. Κανείς δεν ενδιαφερόταν! Πεισματικά συνεχίσαμε, διότι λατρεύαμε τη μουσική και μέχρι να μπει το 1983 αρχίσαμε να “πιάνουμε” κι αμέσως μετά άρχισε να αναδύεται μια καινούρια garage σκηνή. Ακόμα κι έτσι, ήταν μια πολύ μικρή σκηνή και σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι το σχήμα θα επιζούσε.
Rock Overdose: Που αποδίδεις τη μακροζωία σας;
Rudi Protrudi: Ρισκάροντας να ακουστώ ψωνισμένος, πρέπει να την αποδώσω σε ΕΜΕΝΑ. Χα χα. Δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου, που τα παρατά εύκολα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η Lana (Loveland) επίσης. Από τότε που μετακόμισα στο Βερολίνο φτιάξαμε μια πολύ δυνατή ομάδα. Είναι επίσης εξαιρετικά πεισματάρα και πιστεύει στο συγκρότημα σχεδόν όσο κι εγώ. Τα εύσημα σίγουρα αξίζουν κι οι ακροατές μας. Η αφοσίωση τους είναι ένα μεγάλο κίνητρο να παραμείνουμε ζωντανοί.
Rock Overdose: Έχετε δυνατό κοινό εδώ στην Ελλάδα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Γιατί πιστεύεις ότι η Ευρώπη αγκάλιασε τους Fuzztones τόσο ένθερμα, ενώ το αμερικάνικο κοινό όχι;
Rudi Protrudi: Η Αμερική έχει κουλτούρα fast food. Για να στο πω απλά, θέλουν τα πάντα ΤΩΡΑ. Συμπεριλαμβανομένου και του “next big thing” - οποιαδήποτε μόδα συμβαίνει κατά καιρούς. Το ίδιο και στην Αγγλία. Δεν υπάρχει αφοσίωση και η διάρκεια προσοχής είναι περιορισμένη. Οι αμερικανοί δεν νοιάζονται πχ. αν πολιτιστικά μνημεία καταστρέφονται και αντικαθίστανται με αηδίες. Στην προκειμένη περίπτωση: το CBGB, το Max's Kansas City, τα μισά καζίνο στο Vegas… Αυτά ήταν απίστευτα ιστορικά μνημεία. Το ίδιο με τη μουσική. Εκτός του Elvis, δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη μουσική κληρονομιά τους, Οι αφροαμερικανοί είναι επίσης μια τέτοια περίπτωση. Δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τα Blues. Για χρόνια ο Chuck Berry, ο Bo Diddley κι ο Little Richard παραπονιόντουσαν ότι οι μαύροι δεν πήγαιναν στις συναυλίες τους. Η Ευρώπη, από την άλλη, είναι το ακριβώς αντίθετο. Επίσης πρέπει να συνυπολογίσεις και κάτι άλλο: Πόσο καλό Rock & Roll βγήκε ποτέ από την Ελλάδα, για παράδειγμα; Και μιας και το Rock & Roll σημαίνει πιο πολλά για τους Ευρωπαίους, φυλούν ως θησαυρό τη μουσική του παρελθόντος – και τα συγκροτήματα, που ακόμα παίζουν τέτοια. Δόξα τω Θεώ.
Rock Overdose: Το “Preaching To The Perverted” κυκλοφόρησε το 2011 και ήταν μια δυνατή επιστροφή για σας. Σχεδιάζετε τον διάδοχο του;
Rudi Protrudi: Ήδη γράφουμε νέο υλικό, τη στιγμή που μιλάμε. Επίσης, βρίσκομαι σε συζητήσεις με εταιρίες, ώστε να ηχογραφήσουμε σύντομα.
Rock Overdose: Πέρυσι κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία σου “Raisin' A Ruckus”. Πότε σου πρωτοήρθε η ιδέα να γράψεις ένα τέτοιο βιβλίο και πόσο χρόνο σου πήρε για να την ολοκληρώσεις;
Rudi Protrudi: Η ιδέα μου μπήκε στο μυαλό γύρω στα 15 χρόνια πριν, οπότε και ξεκίνησα να τη γράφω. Έχω την τάση να διηγούμαι πολλές ιστορίες για τη ζωή μου και τις περιπέτειες μου με το συγκρότημα και οι φίλοι πάντα με ενθάρρυναν να γράψω τα απομνημονεύματα μου. Αν και στο παρελθόν έγραφα για μερικα Rock & Roll έντυπα και ήμουν τακτικός συνεργάτης ενός πασίγνωστου πορνοπεριοδικού, δεν είχα γράψει βιβλίο ποτέ, οπότε δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το ποια πρέπει να είναι η διάρκεια του ή του πως να διηγηθώ την ιστορία. Απλά άρχισα να γράφω -κατά περιόδους- και περίπου 13 χρόνια μετά το τελείωσα! Ήταν τόσο πολύ το υλικό, που έπρεπε να το επεξεργαστώ, ώστε να μειώσω τη διάρκεια του. Όταν τελείωσα και με αυτό, εξακολουθούσα να έχω πολύ υλικό, οπότε το χώρισα σε δύο βιβλία. Το πρώτο, "The Fuzztone - Raisin' A Ruckus" καλύπτει τη ζωή μου μέχρι τη διάλυση των Fuzztones στη Νέα Υόρκη και τη μετακόμιση μου στο Hollywood, ώστε να ξαναφτιάξω το συγκρότημα. Το δεύτερο, "The Fuzztone - A Life at Psychedelic Velocity" ξεκινά εκεί που σταματάει το πρώτο.
Rock Overdose: Υπάρχει κάποια άγρια ιστορία στο βιβλίο, που θα ήθελες να μποιραστείς μαζί μας;
Rudi Protrudi: Υπάρχουν ένα σωρό άγριες ιστορίες! Πάρα πολλές για να διαλέξω. Θα διαθέτω το βιβλίο προς πώληση στη συναυλία, οπότε προτείνω να έρθετε φορτωμένοι και να αγοράσετε ένα αντίτυπο (ή και τα δύο)!
Rock Overdose: Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι, τους οποίους θα πρότεινες σε κάποιον, που δεν έχει ξανακούσει 60's garage και θέλει να ανακαλύψει αυτή τη σκηνή;
Rudi Protrudi: Εννοείς δίσκους των Fuzztones, σωστά; Χα χα. Όσον αφορά τα αυθεντικά 60s Garage σχήματα, θα ξεκινούσα με το πιο προσβάσιμο υλικό, οπότε θα έλεγα τη συλλογή "Nuggets" – αν και όλα τα κομμάτια είναι "Garage", τα περισσότερα ήταν επιτυχίες, οι οποίες παίζονται συχνά στο ραδιόφωνο. Οι πρώτες Pebbles συλλογές είναι απαραίτητες και περιέχουν λιγότερο προβεβλημένα συγκροτήματα. Θα πρότεινα οπωσδήποτε το "Sonic Boom" των Sonics , οποιοδήποτε δίσκο των Question Mark & The Mysterians κι ίσως το πρώτο άλμπουμ των Seeds. Βέβαια, το "Lysergic Emanations" των Fuzztones ήταν ο δίσκος που σύστησε το Garage στους περισσότερους ευρωπαίους, οπότε αν πρότεινα έξι, αυτό θα συμπλήρωνε τη λίστα.
Rock Overdose: Μέσα στα χρόνια, εκτός από τους The Fuzztones, έχεις εμπλακεί και σε άλλα projects. Είναι κανένα από αυτά ενεργό κι αν ναι υπάρχουν μελλοντικά σχέδια;
Rudi Protrudi: Μιας και το ανέφερες, οι Link Protrudi & The Jaymen είναι ακόμα ζωντανοί. Παίζουμε σπάνια, αλλά όταν κάποιος έρχεται σε επαφή και μας κάνει μια καλή προσφορά, συναρμολογώ το σχήμα και βγαίνουμε και παίζουμε. Παίξαμε τρία φεστιβάλ φέτος και θα παίξουμε στο Βερολίνο τον Νοέμβρη (Bassy Club - Nov 3) παρέα με strippers και θα παρουσιάζουμε ολόκληρο το "Slow Grind", που ηχογραφήσαμε το 1990.
Rock Overdose: Επιστρέφετε στην Αθήνα για μια εμφάνιση στο Gagarin205. Έχετε παίξει στην Ελλάδα αρκετές φορές. Τι θα έλεγες σε κάποιον που έχει ξαναβρεθει σε συναυλία των Fuzztones στο παρελθόν και τι σε κάποιον που δε σας έχει δει ποτέ για να τους πείσεις να παρευρεθούν;
Rudi Protrudi: Λοιπόν, αν σας αρέσει το πραγματικό αμερικάνικο Rock & Roll παιγμένο σκληρά, γρήγορα και ασυγκράτητα, τσακιστείτε να έρθετε στο Gagarin. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε και στόχος μας είναι να σας ικανοποιούμε. Η σύνθεση του συγκροτήματος έχει ανανεωθεί από την τελευταία φορά που παίξαμε στο Gagarin – όλα τα μέλη είναι σε σχετικά νεαρή ηλικία και γεμάτοι ενέργεια, πράγμα που με αναζωογονεί και εμένα! Παίζουμε ένα ενδελεχές και συνταρακτικό set.
Rock Overdose: Ως βετεράνος μουσικός τι συμβουλή θα έδινες στα νέα συγκροτήματα, που ξεκινούν τώρα σε μια δύσκολη εποχή, στην οποία ο κόσμος δεν αγοράζει δίσκους;
Rudi Protrudi: Καταρχήν, σιγουρευτείτε ότι θα κρατήσετε τα συγγραφικά δικαιώματα σας. Αν είναι δυνατόν, να νέμεστε αποκλειστικά το εισόδημα από τις ψηφιακές πωλήσεις σας. Αν εμπιστευτείτε μια δισκογραφική να κάνει τα παραπάνω για εσάς, ΠΟΤΕ δε θα μάθετε πόσα εσείς (ή ΕΚΕΙΝΟΙ!) ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ βγάζετε. Η μουσική βιομηχανία είναι πιθανότατα η πιο βρώμικη από όλες τις επιχειρήσεις. Μια άλλη συμβουλή που θα έδινα είναι η εξής: Παίξτε τη μουσική που ΑΓΑΠΑΤΕ. Μην ακολουθείτε την τελευταία τάση μόνο και μόνο για να πλουτίσετε γρήγορα. Δε θα συμβεί. Το κοινό μπορεί πάντα να καταλάβει αν η μουσική βγαίνει από καρδίας. Και καλή τύχη!
