Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Νοεμβρίου 2017
Ένας από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους του τρέχοντος έτους ήταν των Foo Fighters. Μετά το εκπληκτικό “Sonic Highways”, που έβγαλε 6 χιτάρες, φέτος ήρθε το “Concrete And Gold” που μας χαρίζει 2 ύπερχιτ, τα “Run” και “The Sky Is A Neighborhood”, κάποια πολύ καλά και αξιόλογα κομμάτια, όπως τα “Make It Right”, “La Dee Da”, “Dirty Water” και “The Line”, μία ξεκάθαρη και γλυκύτατη μπαλάντα σαν το “Happy Ever After (Zero Hour)”, ένα μπαλαντοειδές και επίσης όμορφο τραγούδι σαν το ομώνυμο του δίσκου και 2 αδιάφορα μεν κομμάτια, τα “Arrows” και “Sunday Rain”, συμπαθητικά δε.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το δεύτερο αγγίζει την έννοια του καλού αλλά μέχρι εκεί, ενώ το “Arrows” θα μπορούσε και να παραληφθεί. Ακόμα κι αυτό όμως δεν είναι τόσο αμελητέο που να θεωρείται ξεκάθαρο filler. Πραγματικά, γι’ αυτά τα 2 θα ακουστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις. Το εναρκτήριο “T-Shirt” είναι πολύ καλό, λειτουργεί αυστηρά όμως σαν εισαγωγή καθώς διαρκεί μόλις 1’:23’’. Θετικό πρόσημο σίγουρα αλλά, προσωπικά περίμενα κατιτίς περισσότερο. Είχε μπει ψηλά ο πύχης, κακά τα ψέματα, καθώς ο προκάτοχος του “Concrete And Gold” με ενθουσίασε.
Σίγουρα όμως οι Foo Fighters δεν περνάν απαρατήρητοι ούτε φέτος. Το “Run”, που ουσιαστικά ανοίγει το δίσκο, είναι γρήγορο, εύθυμο και απίστευτα ρυθμικό. Είναι κομμάτι χορευτικού στυλ και σίγουρα θα ξεσηκώνει κόσμο και κοσμάκη στις αρένες ανά τον πλανήτη. Το “Make It Right” είναι, συνθετικά, ένα κλικ πιο κάτω, είναι πιο mid-tempo, αλλά δεν το βαριέσαι κιόλας. Προσωπικά μιλώντας όμως, με ενθουσίασε το “The Sky Is A Neighborhood”. Συναισθηματικό τραγούδι, επίσης mid-tempo, με σπουδαίο ρεφρέν. Στο “La Dee Da” ακούμε τον Dave Grohl να deathμεταλλίζει στα φωνητικά, ενώ στο “Dirty Water” δίνει ρέστα με το κιθαριστικό του ξέσπασμα από τη μέση του τραγουδιού και μετά.
Στα θετικά του φετινού δίσκου είναι και η ποικιλία στα όργανα που χρησιμοποιούν οι Αμερικάνοι. Cello και Mellotron στο ομώνυμο, βιολί και πιάνο στο “The Line”, Synth και ηλεκτρικό πιάνο στο “Sunday Rain” και αρμόνιο στο ακουστικό “Happy Ever After (Zero Hour)”, δημιουργούν μια πανδαισία ήχων που ίσως να αναδεικνύονταν καλύτερα με μια παραγωγή σαν του “Sonic Highways”, που στα δικά μου αυτιά ακούγεται πολύ πιο δυναμικό από το “Concrete And Gold”. Η συμμετοχή που ξεχωρίζει όμως εδώ, δεν είναι άλλη από του Sir Paul McCartney στα ντραμς που αντικαθιστά στο “Sunday Rain” τον Taylor Hawkins, ο οποίος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στα υπόλοιπα 10 κομμάτια.
Στα credits φαίνεται ότι όλο το συγκρότημα συνεισέφερε συνθετικά, αλλά και στην παραγωγή, με τη βοήθεια βέβαια και του Greg Kurstin, ενώ η ηχογράφηση έγινε στα Eastwest Studios. Με δύο λέξεις λοιπόν, ο δίσκος είναι καλός και σίγουρα οι οπαδοί θα βρουν πολλά κι ενδιαφέροντα εδώ. Όσο για τους εξωσχολικούς, θα περάσουν απλά καλά χωρίς να ενθουσιαστούν. Προσωπικά, περίμενα περισσότερα, δεν απογοητεύτηκα, ο δίσκος ήδη κοσμεί τη δισκοθήκη μου και σίγουρα θα ακούγεται αραιά και που μετά από πολλά χρόνια. Στο τώρα όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι κάθε βδομάδα όλο και μια ακροασούλα θα γίνει και είμαστε όλοι χαρούμενοι.
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
