Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Φεβρουαρίου 2018
Οι Φινλανδοί Hooded Menace είναι από τους πιο αξιόπιστους και ποιοτικούς αντιπροσώπους του ξερού death/doom ήχου. Με σταθερή δισκογραφική παρουσία (5 δίσκοι μαζί με τον φετινό σε 10 χρόνια παρουσίας), αναγνωρίσιμο ήχο, σταθερή κατεύθυνση και, πάνω απ' όλα, βάθος και συνεχή ανακατανομή και εναλλαγή μεταξύ της νιώθω-ένα-αμόνι-να-πέφτει-στο-κεφάλι-μου doom δυναμικής και της death κονιορτοποίησης.
Το "Ossuarium Silhouettes Unhallowed" όμως δείχνει από την αρχή πως δίνει περισσότερο βάση στην πιο παραδοσιακή doom κατεύθυνση, κάτι που κάνει το δίσκο πιο αργό (προφανώς), πιο μελαγχολικό, και, αν θέλετε τη γνώμη μου, πιο απειλητικό, λόγω της ύπουλης μορφής που λαμβάνει εξαιτίας της αργής μορφής του. Δεν έχει αυτήν τη 'θα σου κόψω το κεφάλι' death νοοτροπία, η οποία σαφώς και είναι εντελώς άμεση, αλλά λειτουργεί πιο υπόγεια, άρα και πιο βασανιστικά, πιο μαρτυρικά. Βέβαια, οι εκρήξεις παραμένουν, απλά εδώ είναι μετρημένες και απόλυτα μελετημένες, με το αποτέλεσμα να είναι μία in your face κατά μέτωπον επίθεση.
Απλά στο συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ξεκάθαρο το γεγονός πως το συγκρότημα επικεντρώθηκε περισσότερο στο χτίσιμο ατμόσφαιρας. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πανηγυρικά. Χωρίς φιοριτούρες, περιττές κορδέλες και φρου-φρου, μόνο με ένα τοίχο από riffs, δίνουν ένα αβυσσινιακό βάθος στο ύφος τους, το οποίο καθηλώνει και συναρπάζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Μεγάλη κουβέντα, το ξέρω, αλλά ο κολοσσός που αναδύεται από τα σκοτεινά βάθη της αβύσσου που δημιούργησε το συγκρότημα είναι τόσο ελκυστικός και ταυτόχρονα τρομακτικός, κάτι που χρειάζεται μεγάλο ταλέντο για να πραγματοποιηθεί.
Αυτή η προσέγγισή τους, αν και έχει όλες τις βάσεις και τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ήχου τους, τους δίνει μια νέα φρέσκια προσέγγιση και πραγματοποιεί ένα συναρπαστικό και τρομακτικό ταξίδι στην άβυσσο. Συνεχίζουν να δείχνουν μια πρόοδο, χωρίς να θυσιάζουν την αξιοπιστία και την ποιότητά τους, ή τον ήχο τους. Τόσο εντυπωσιάστηκα, που σχεδόν ξέχασα ότι αυτός ο κολοσσός είναι ο πρώτος δίσκος τους με το νέο τους τραγουδιστή, όχι γιατί τα growls τους είναι παρόμοια, αλλά γιατί με είχε συνεπάρει τόσο πολύ το μουσικό αποτέλεσμα, που δεν έδωσα καμία σημασία σε αυτό το γεγονός εκείνη τη στιγμή. Όπως και να έχει, η φωνητική προσέγγιση του Harri Kuokkanen ταιριάζει περισσότερο σε αυτό το ύφος και την προσέγγιση.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
