Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Μαρτίου 2018
Οι hard rock επιρροές των Panorama φαίνονται από το εξώφυλλο. Empty highway, rock hard ride free και δε συμμαζεύεται. Καθαρότητα και όρεξη. Αυτό βλέπει κανείς από το φλογερό ορίζοντα του εξωφύλλου και όταν στην κονσόλα της παραγωγής στέκεται ο κύριος Dennis Ward, οι προσδοκίες εκτινάσσονται. “Around the World” λοιπόν, μετά από τη βόμβα των Pink Cream 69 στην εκπνοή του απερχόμενου έτους, βουτάμε στα βαθιά για το επόμενο βήμα του πανηγυρικού rock ήχου.
Το ομότιτλο είναι αυτό ακριβώς. Road trip anthem και τα κεφάλια έξω από τα παράθυρα. Τα πιάτα, το tempo, το ύφος, όλα σε βάζουν στην πρίζα. Αρκετά Bon Jovi-κό, με μια αύρα καλού AOR στο ρεφρέν, τσιρίδα στο break, πάμε με φόρα να βγάλουμε και μπλούζες. Η πρώτη σύνθεση είχε αυτό το περίεργο που συμβαίνει με συγκεκριμένες κυκλοφορίες. Χωρίς να γράφτηκε κάτι το εξαιρετικό, χωρίς να κερδίζει στο ρίνγκ με οποιοδήποτε all time classic, έχει κάτι που σε κάνει να περνάς καλά.
Και έρχεται η συνέχεια γεμάτη σκαμπανεβάσματα σα σεισμογράφημα. Ξεκαθάρισα ότι και ο ενθουσιασμός του εναρκτήριου λακτίσματος έχει τη στόφα του “feeligood” και όχι του “άρτιου” αλλά η συνέχεια πάει από ελεύθερες πτώσεις σε σκληρούτσικες AORίζουσες ιστορίες. Δύο τραγούδια δρόμος η πτώση στη μετριότητα και τη θαμπή συνθετική φαιά ουσία, μέχρι το “Gates of Babylon” (κάτι έχουν αυτές οι πύλες για την ιδιοσυγκρασία της μουσικής αυτής από καταβολής κόσμου). Εκεί το νιώθουν και το νιώθουμε κι εμείς. Τα ρεφρέν που δαγκώνουν είναι για χειροκρότημα και δε χρειάζονται καν πολλές ακροάσεις για να σηκωθεί κανείς να χειροκροτήσει.
Μια ιστορία που είναι να ειπωθεί ας ειπωθεί. Ακόμα κι αν δε χωνεύω το ύφος και τον ήχο στο ξεδίπλωμα του “The Highest Mountain”- χώρια που μου θυμίζει κάτι από Sonata Arctica- αυτά τα τραγούδια εν τέλει ποτέ δεν αποτελούν την κοιλιά κανενός δίσκου. Melody lines για την ικανοποίηση βαθύτερων εκφραστικών αναγκών του συνθέτη, αν σε πετύχει και σε κατάσταση να το πονέσεις θα δεις που κι εσύ θα γουστάρεις, αγαπητέ ακροατή.
Το σεισμογράφημα συνεχίζει ακάθεκτο στη συνέχεια με σκαμπανεβάσματα βαρετών τραγουδιών και αξιοσημείωτων rock εξάρσεων, αλλά είναι φανερό ότι μιλάμε για ένα δίσκο που δε θα μείνει, ούτε θα επηρεάσει. Όχι ότι σνομπάρω την ανάγκη για καλό singalong-άτο σκηνικό, αλλά ακόμα και σ’ αυτό το χώρο, τα πράγματα δεν είναι απλά. Θέλει έμπνευση και μαεστρία για να τραγουδάει ο κόσμος τα τραγούδια σου και στον ύπνο του. Επίσης κάπου ένιωσα ότι η συχνότητα στα déjà vu παραείναι μεγάλη. Χτυπητό παράδειγμα το (κατά τα άλλα συμπαθέστατο) “Heart Has Been Broken”. “Shout it Out” για το ανέβασμα στο προαναφερθέν γράφημα και κλείσιμο με ένα βεβιασμένα «σκληρό» “World on Fire”.
Εν ολίγοις, αν κάποιος ανακαλύπτει τους Bon Jovi ίσως εκτιμήσει περισσότερο τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Δε χωράει αμφιβολία για το ότι εδώ μέσα υπάρχουν τραγούδια (έστω λίγα) για μαζική “feelgood” επίδραση και ο ενθουσιασμός της μπάντας βγαίνει κομψότατα στην παραγωγή. Αλλά με συντριπτική μειοψηφία ουσιαστικών συνθέσεων και ενώ τα 80’s έχουν αφήσει ανεξίτηλα τη μπογιά τους στην ανάγκη μας για καψουροροκιές, αδυνατώ να πιστέψω ότι του χρόνου τέτοια μέρα θα γίνεται λόγος για το “Around the World”. Κυρίως γιατί υπέπεσε στο αμάρτημα μιας βεβιασμένης ανεμελιάς χωρίς να καταφέρει να πιάσει τον ΑOR εαυτό μας.
Βαθμολογία: 55/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
