Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Μαρτίου 2018
Το έτος είναι 1998 και το black/death άστρο ονόματι Sacramentary Abolishment εκρήγνυται, απελευθερώνοντας δύο λυσσαλέα κρουστικά κύματα που λιανίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους – τους Axis of Advance και τους Rites of Thy Degringolade. Οι μεν πρώτοι, τη διάλυση των οποίων ποτέ δεν ξεπέρασα πραγματικά, σταματάνε να σαρώνουν το σύμπαν το 2007, ακολουθώντας τη μοίρα των δεύτερων που έσπασαν το 2006.
Το πραγματικά ξεχωριστό και με τις 3 αυτές καναδικές μπάντες – για να επανέλθουμε στη σοβαρότητα παρακαλώ (άλλος μου εαυτός: «στην ποια;») – είναι ότι δεν μιλάμε περί τυπικών κομπρεσέρ με παραμόρφωση στον κινητήρα, ή για τύπους που επειδή έβαλαν μια μάσκα αερίων, πέρασαν χιαστί φυσιγγιοθήκες και πριόνισαν μια κιθάρα νόμισαν ότι έγιναν οι νέοι θεοί του λεγόμενου “war metal”. Επρόκειτο για τρία σχήματα που αποδείκνυαν ότι, όσο βίαιο κι αν μπορεί να γίνει το καναδικό black/death, υπήρχε πάντα τρόπος να χαλιναγωγήσεις το χάος, κρύβοντας μέσα στη θύελλα των blastbeats τεχνικό παίξιμο και μελωδικά (γκασπ!) riffs.
Όπως και να έχει, ευτυχώς για εμάς, η διάλυση των Rites of Thy Degringolade κάθε άλλο παρά οριστική ήταν, μιας και επανενώθηκαν κυκλοφορώντας το “A Blade Philosophical”, ένα πακέτο 6 ομοβροντιών διάρκειας 41 λεπτών. Άκουσα το album 6-7 φορές, προκειμένου να μην αφήσω τη χαρά μου να επισκιάσει την κρίση μου.
Φυσικά, δεν τα κατάφερα.
Ο κ.Paulus Kressmann, drummer και ιθύνων νους του σχήματος, συνεχίζει τη δυναμική πορεία του συγκροτήματος, κι ας πέρασαν 13 χρόνια από το προηγούμενο full-length (η δισκάρα “An Ode to Sin”). Φυσικά, το κτήνος χαλιναγωγείται για άλλη μια φορά, στο μέτρο του δυνατού πάντοτε - απότομες αλλαγές στο tempo, θυελλώδη τύμπανα (που σε κάποιες στιγμές βαράνε σαν σε παρέλαση), κιθάρες και μπάσο παραμορφωμένα και τέλεια συγχρονισμένα, πακέτο με ένα από τα επικότερα μπασίματα σε δίσκο του ιδιώματος που άκουσα τον τελευταίο καιρό.
Επί της ουσίας, το “A Blade Philosophical” είναι μια black/death επίθεση, που όπως και τα κύματα των εφόδων σε μια σύγκρουση, ποτέ δε διατηρεί την ίδια ένταση και συχνότητα. Άλλοτε σε συνεπαίρνει με μανιώδεις ταχύτητες, thrashing σόλο και black metal ουρλιαχτά, άλλοτε ρίχνει ρυθμούς και το ανελέητο βάδισμα του ρυθμού συνοδεύεται από ritual φωνητικά που δένουν άψογα με το μουσικό κομμάτι. Υπό άλλες συνθήκες, η λέξη μουσικό που μόλις διαβάσατε, θα έμπαινε σε εισαγωγικά (όχι ότι αυτό θα ήταν κάτι απαραίτητα κακό, φυσικά!) – εδώ τη χρησιμοποιώ με την κανονική της έννοια. Το μουσικό κομμάτι του album είναι εκεί για όποιον θέλει να το διακρίνει – οι Rites of Thy Degringolade δε μας το σερβίρουν συσκευασμένο και έτοιμο προς κατανάλωση. Το album κλείνει ιδανικά με το “The Final Laceration”, δίνοντας τη θέση του στο αναπόφευκτο repeat button (ξανά και ξανά, δώσε πόνο). Θα επιθυμούσα να ξανάκουγα τη δυναμική παρουσία timpani που έχωναν σε προηγούμενα album τους, αλλά ας μη γίνομαι (πιο) παράξενος.
Ενόψει του live τους στην Αθήνα με τους θεούς Profanatica, με χαρά, λύσσα και σεβασμό….
Βαθμολογία: 89/100
Για το Rock Overdose,
U. Demens
Comments
