Τα 60 του χρόνια κλείνει ένας απ’ τους πιο χαρισματικούς, σπουδασμένους και ικανούς ντράμερ παγκοσμίως, ο Αμερικανός, Mike Mangini, στο πλούσιο βιογραφικό του οποίου, δεν σταματούν να προστίθενται μουσικά βραβεία και έπαινοι. Από βρέφος όπως λέει, είχε εκτεθεί στη μουσική. Η οικογένεια και οι συγγενείς του, μαζεύονταν κάθε σαββατοκύριακο τα καλοκαίρια και ο παππούς του, έπαιζε σαξόφωνο επαγγελματικά, ενώ οι άλλοι πιάνο για να κάνουν το κέφι τους. Όσον αφορά την αγάπη του για τα ντραμς, έχει ζωντανά μια εικόνα στο μυαλό του, από τα 3 του χρόνια, να χτυπάει δοχεία τροφίμων με μολύβια. Ο πατέρας του, του αγόρασε ένα ψεύτικο kit για να παίζει και ο παππούς του, ένα χρόνο μετά, του πήρε ένα αληθινό kit μινιατούρα για τα 4α γενέθλια του. Ξεκίνησε να παίζει επί της ουσίας, στην ηλικία των 5. Του άρεσαν ιδιαίτερα οι Beatles και θαύμαζε τον Ringo Starr. Ακολούθησαν οι Blood, Sweat & Tears και οι Chicago, ενώ αργότερα προστέθηκαν οι Buddy Rich, John Bonha, Neil Peart και Terry Bozzio. Από τα ονόματα αυτά, είχε μάθει να παίζει τα πάντα σχεδόν. Από την ηλικία των 10 ετών και για οκτώ χρόνια, έκανε ιδιαίτερα μαθήματα με έναν καθηγητή απ’ το μουσικό κολέγιο, Berklee.Όταν πήγε γυμνάσιο, έπαιζε σε σχολικές μπάντες και το 1981 που αποφοίτησε, άφησε στην άκρη τις μουσικές του σπουδές, προκείμενου ν’ ασχοληθεί με την επιστήμη των Υπολογιστών, στο Πανεπιστήμιο Bentley. Μετά την αποφοίτησή του, ξεκίνησε ένα λογισμικό προγραμματισμού για το πρόγραμμα πυραύλων Patriot.
Το 1987, έδωσε την πρώτη του, υψηλού προφίλ συναυλία, παίζοντας με την μπάντα του Rick Berlin και απ’ την ίδια χρονιά, άρχισε να παραδίδει και μαθήματα πάνω στα κρουστά. Τέσσερα χρόνια μετά, ξεκίνησε η συνεργασία του με τους Annihilator, παίζοντας στο άλμπουμ, “Set the world on fire” και έπαιξε και στην επακόλουθη περιοδεία τους. Το 1994, του ζητήθηκε να ενταχθεί στους Extreme, ως αντικαταστάτης του αρχικού τους ντράμερ. Ηχογράφησε μαζί τους κομμάτια, για το “ Waiting For The Punchline” του 1995 και την επόμενη χρονιά που ήρθε η διάλυσή τους, εκείνος ενημερώθηκε πως ο Steve Vai, έκανε ακροάσεις για έναν ντράμερ που χρειαζόταν στις live εμφανίσεις του. Η οντισιόν του στέφθηκε με επιτυχία και ο μουσικός, μετακόμισε στο Los Angeles. Η συνεργασία τους, διήρκησε τέσσερα χρόνια, που περιλάμβαναν πολλές περιοδείες, ηχογραφήσεις για δύο στούντιο και μία live δουλειά. Στην συνέχεια ο Mangini, επέστρεψε στη Βοστόνη και ξεκίνησε να διδάσκει στο Berklee, ως αναπληρωτής καθηγητής αρχικά και από το 2005, με πλήρες ωράριο. Παράλληλα, συνέχισε να συνεργάζεται με άλλους μουσικούς και έπαιξε πάλι με τους Annihilator, για τις ηχογραφήσεις των “All for you”, το 2004 και “Metal”, το 2007. Όπως φαίνεται όμως η τροπή που είχε πάρει τότε η καριέρα του, δεν τον γέμιζε ιδιαίτερα.
Σύμφωνα με τα όσα έχει δηλώσει σε συνέντευξη του, το 2009, βρισκόταν σε μια κατάσταση, κυριολεκτικά στο πάτωμα του γκαράζ του, εξαντλημένος σωματικά και συναισθηματικά, αβέβαιος για το πού οδηγούνταν η καριέρα του. «Είχα εφεύρει νέες τεχνικές και νέους τρόπους διαμόρφωσης στα τύμπανα, αλλά κοίταζα το kit μου και αναρωτιόμουν με ποιον θα μπορούσα να παίξω που να μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ όλα αυτά που με τόσο κόπο κατάφερα να εξελίξω; Ποιος θα με άφηνε να παίζω και να είμαι ο εαυτός μου, ποια μπάντα θα ήταν αυτή που δε θα μου έλεγε ότι χρησιμοποιώ πολλά τύμπανα και δεν ωφελεί στον ήχο της, ή πως το σετ μου είναι πολύ ακριβό για να μεταφερθεί; Δεν πέρναγε ασφαλώς απ’ το μυαλό μου, πως αυτοί θα ήταν οι Dream Theater». Όντως, στα τέλη του 2010, πέρασε από επιτυχή ακρόαση για τους Dream Theater, που έψαχναν τον αντικαταστάτη του Mike Portnoy και τον Απρίλιο του 2011, ανακοινώθηκε πως ο Mangini είναι ο αντικαταστάτης του. Ο ίδιος, δηλώνει πανευτυχής γι’ αυτή την εξέλιξη και θεωρεί πως η ζωή του άλλαξε προς το καλύτερο. Συμπληρώνει πως δεν του λείπει καθόλου η δουλειά στο κολέγιο, αφού είναι ευτυχισμένος μ’ αυτό που κάνει και πως το μόνο που του λείπει, είναι οι συνάδελφοι και οι μαθητές του.
Comments
