Ημερομηνία δημοσίευσης: 1 Ιουνίου 2018
Πραγματικά αναρωτιέμαι τι έχει το νερό στη Σουηδία και λοιπές σκανδιναβικές και βορειοευρωπαϊκές χώρες. Είτε είναι παλιό καλό death metal, είτε είναι κάτι πιο νέο και μοντέρνο, απλά και μόνο ακούγοντας τη χώρα προέλευσης, ξέρεις ότι είναι καλό. Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση γύρω από τους νεαρούς Tengil, που έκαναν σιγά σιγά τα πρώτα τους βήματα το 2012 και φέτος κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους “shouldhavebeens”.
Όσο και να μη μας αρέσουν οι ταμπέλες, στα συγκροτήματα είναι σχεδόν απαραίτητες για να καθορίσουμε το είδος μουσικής που εκπροσωπούν και σε τι κοινό απευθύνονται. Οι Tengil όμως μας κάνουν να αποτυγχάνουμε παταγωδώς στον καθορισμό αυτόν. Post-hardcore, melodic hardcore, blackgaze, noise και δε συμμαζεύεται. Εκεί, λοιπόν, που όλα αυτά ακούγονται σαν χάος, το “shouldhavebeens” καταλήγει να βγάζει τεράστιο νόημα. Μία αρκετά καλή περιγραφή του δίσκου και του ήχου της μπάντας που μπορώ να δώσω είναι πως ακούγεται σαν το post-punk της δεκαετίας του ’70 και το experimental rock της δεκαετίας του ’90 να μετατρέπονταν σε metal μουσική. Τη στιγμή που επικρατεί ένα απόλυτο χάος στα αφτιά του ακροατή, υπάρχει μια ξαστεριά, μια ηρεμία και μία μελαγχολία, που κανονικά τη βρίσκει κανείς σε πιο ήπια είδη μουσικής.
Έχω διαβάσει πολλούς να προσπαθούν να τους συγκρίνουν με συγκροτήματα σαν τους Deafheaven και τους Cult Of Luna, αλλά βρίσκω τις συγκρίσεις αυτές άτοπες. Οι Tengil, μέσα από τον θόρυβο που επικρατεί στη μουσική τους, είναι από τις μπάντες που δικαιωματικά κρατούν μία θέση ανάμεσα σε αυτές που “έχουν το δικό τους ήχο”, και έναν ήχο που δυσκολεύομαι να τον εκφράσω με λόγια. Το “shouldhavebeens” είναι από εκείνα τα μουσικά σύνολα που μπορεί να προσελκύσει πολλές διαφορετικές ηλικίες για διαφορετικό λόγο την κάθεμία. Είτε κάποιος είναι στα εφηβικά του χρόνια, είτε είναι στα πιο ώριμα του χρόνια που ξεκινάει την επαγγελματική του καριέρα, είτε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου, ένας δίσκος σαν το “shouldhavebeens” εκφράζει το άγχος, τη μελαγχολία και στο τέλος τη γαλήνη και την αισιοδοξία.
Είναι μικρές μπάντες σαν κι αυτές που κάνουν τη διαφορά μουσικά. Η σκληρή μουσική πρέπει και οφείλει να εξελίσσεται και υπάρχουν πολλές μπάντες εκεί έξω που είναι ικανές να αναλάβουν αυτήν την αποστολή. Το “shouldhavebeens” είναι ένας δίσκος που όμοιός του δεν υπάρχει και με κάνει να νιώθω τυχερή που βρέθηκε στο δρόμο μου. Ο κόσμος χρειάζεται μπάντες σαν τους Tengil, και λέγοντας μπάντες σαν τους Tengil, εννοώ τους Tengil.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
