Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Picture this: 16 χρονών, καλοκαιρινές διακοπές, πάει σε beach bar και πίνει Sprite με γρεναδίνη μαζί με τις φίλες της για να φαίνεται cool. Αυτή ήμουν εγώ, όταν άκουσα τελευταία φορά Escape The Fate. Πώς περνάνε τα χρόνια… Fast forward, βρισκόμαστε οκτώ ολόκληρα χρόνια αργότερα και βλέπω ότι μόλις έβγαλαν νέο δίσκο. Προφανώς και θέλω να κάνω τη χάρη στον έφηβο εαυτό μου και να πω δύο λόγια για το γεγονός.
Αν δεν ξέρεις τη μπάντα και αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που κάνουν, σκέψου ότι έχουν βγει σε tour μαζί με Avenged Sevenfold, Godsmack, Bullet For My Valentine, Five Finger Death Punch. Και ταιριάζουν μια χαρά. Δεν το λέω για να κοροϊδέψω το είδος που αντιπροσωπεύουν, καμία σχέση. Απλώς μερικές φορές πρέπει να παραδέχεσαι δύσκολες αλήθειες για τις μπάντες που σου αρέσουν. Και οι Escape Τhe Fate είναι από αυτές τις μπάντες, που εκτιμούν περισσότερο οι πιο νεαρές ηλικίες.
Λοιπόν, πάμε να δούμε τι έχουμε στα χέρια μας. Το “Chemical Warfare” αποτελείται από 12 κομμάτια, διάρκειας μεταξύ 2-4 λεπτών. Ελαφρύ, εύκολο, ραδιοφωνικό. Αλλά έτσι κι αλλιώς, έτσι τους θυμόμουν και έτσι μου άρεσαν, οπότε δε μπορώ τώρα στα γεράματα να τους ζητήσω να αλλάξουν συνταγή. Έχει κάποια catchy σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές δε βλέπω πολλά αξιοσημείωτα στοιχεία.
Υπάρχουν δύο ενδιαφέρουσες συνεργασίες στο δίσκο: Στο “Invincible” συμμετέχει η Lindsey Stirling και στο “Not My Problem” ο Travis Barker των Blink-182. Θα σταθώ για λίγο στο “Invincible”, όπου είχα πραγματική περιέργεια να δω πώς η μπάντα θα αξιοποιήσει το ταλέντο της Stirling στο βιολί. Ίσως να της έδιναν κάποιο σόλο; Ναι, το πάλεψαν. Ίσως να άλλαζαν λίγο ύφος ή ρυθμό για να δείξουν ότι μπορούν να ακολουθήσουν διαφορετικές συνταγές; Μπα. Αν έψαχνα για εκπλήξεις, μάλλον ήρθα στο λάθος μέρος.
Πολλά από τα τραγούδια περιλαμβάνουν και κάποια unclean vocals, που αποτελούν και το πιο “βαρύ” στοιχείο του δίσκου. Μην πάει το μυαλό σου σε επίπεδα Chuck Schuldiner, σκέψου ξανά κάτι πιο κοντά σε Bullet For My Valentine και θα είσαι μέσα. Για το είδος που παίζουν, θα έλεγα ότι αυτό είναι αρκετό.
Η αλήθεια είναι πως δεν ακούγονται όπως τους θυμόμουν. Και αντικειμενικά μιλώντας, θεωρώ πιο πιθανό να έχω αλλάξει εγώ, παρά εκείνοι. Μια νότα απογοήτευσης από τον έφηβο εαυτό μου, αλλά δεν πειράζει, γιατί έδωσα μια ευκαιρία στο άκουσμα, βρήκα κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία και αυτό αρκεί. Πάμε παρακάτω.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
