IRON MAIDEN: “Senjutsu”
The Verdict…
Η 17η κυκλοφορία της αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερης μπάντας στο metal είναι γεγονός! Ο λόγος για το “Senjutsu” το οποίο βρίσκεται ήδη μια εβδομάδα στη ζωή μας, με τις συζητήσεις σχετικά με το αν είναι καλός η όχι ο δίσκος να δίνουν και να παίρνουν.
Βέβαια οι συζητήσεις σχετικά με το τι άλλο έχει να προσφέρει το «Θηρίο» είχαν ξεκινήσει στο άκουσμα της είδησης της νέας δουλειάς, ενώ φούντωσαν με την κυκλοφορία του “Writing On The Wall” και την αρχική "παγωμάρα" που επικράτησε στο άκουσμα ενός, οχι και τοσο συνηθισμένου σε στύλ, κομμάτιου.
Πριν συνεχίσω το άρθρο, θα ήθελα να αναφέρω ότι οι απόψεις είναι καθαρά προσωπικές και όχι του Rock Overdose, όποτε φέρω 100% την ευθύνη των όσων θα γράψω. Επίσης, αν πω ότι μπορώ να προσεγγίσω τους Iron Maiden αντικειμενικά, ίσως προκαλέσει το γέλιο των όσων με γνωρίζουν προσωπικά και γνωρίζουν τη σχέση μου με τη μπάντα, από την άλλη δεν έχω κρύψει ποτέ τη λατρεία μου στη «Σιδηρά Παρθένο»!
Όπως λοιπόν προείπα, μια βόλτα στα social media, αρκεί για να συγκεντρώσεις αρκετό «υλικό» από απόψεις που έχουν γραφτεί για το “Senjutsu”. Στην πλειονότητα τους θετικές, μια εξ αυτών και η δίκη μου (θα αναφερθώ αργότερα), υπάρχουν όμως και οι αντίθετες, των οποίων η σφοδρότητα μπορεί να πει κανείς ότι αγγίζει τα όρια του άδικου αλλά και της προκατάληψης
Έχω λοιπόν συλλέξει τις επικρατέστερες αρνητικές τοποθετήσεις και θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση σε καθεμία από αυτές, με όσο το δυνατόν καλύτερα επιχειρήματα!
«Δε μου αρέσουν πια γιατί έχει αλλάξει ο ήχος τους»:
21 χρόνια από το “Brave New World” είναι υπέρ αρκετά και θα έπρεπε να το είχες ήδη χωνέψει! Get over it! Θα μπορούσα να πω ότι ο ήχος έχει αλλάξει από το “Somewhere in Time” αλλά θα τσιτώσω μερικούς-ες.
Τα πράγματα είναι απλά. Η μουσική βιομηχανία και οι ανάγκες της έχουν αλλάξει, το ίδιο ισχύει και με το συγκρότημα. Η δεκαετία του 80 απαιτούσε hits και singles για να επιβιώσει ένα σχήμα. Άπειρες οι one hit wonder μπάντες αν κάτσεις να ψάξεις, το ίδιο και αυτές που δεν μπόρεσαν να κάνουν το breakthrough τη συγκεκριμένη δεκαετία και η αναγνώριση τους ήρθε αργότερα η και καθόλου.Οι Iron Maiden λοιπόν, κατάφεραν με ένα απίστευτο momentum να κυκλοφορήσουν τη μια δισκαρα μετά την άλλη, γεγονός που τους έκανε, κατά την ταπεινή μου άποψη, τη μεγαλύτερη και επιδραστικότερη μπάντα στο χώρο του metal.
Όταν λοιπόν έχεις κάνει τόσο λαμπρή καριέρα και δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανένα, μπορείς να έχεις την ελευθερία να γράψεις χωρίς άγχος τη μουσική που γουστάρεις να γράψεις. Απ ότι φαίνεται, ο Steve Harris και η παρέα του κάνει ακριβώς αυτό γι ακόμη μια φορά!
«Παίζουν τα ίδια και τα ίδια»:
Αν θεωρείς ότι κομμάτια όπως το “Senjutsu”, το “The Writing on The Wall”, το “Time Machine” ή το “Lost In A Lost World” είναι ίδια με το υλικό του “Book of Souls” ή με κάποιο άλλο κομμάτι από δίσκο μετά το 2000 μάλλον δεν έχεις δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις κυκλοφορίες αυτές…
Επίσης, κάθε συγκρότημα, ειδικά αυτού του βεληνεκούς, έχει ορισμένα χαρακτηριστικά στο songwriting και γενικότερα στο ύφος, που το κανει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Στην προκειμένη περίπτωση, Iron Maiden χωρίς τις χαρακτηριστικές μελωδίες, τις διαφωνίες, τον καλπασμό του θείου Steve και τη λυρικότητα του Bruce, απλά δεν θα ήταν Maiden!
Κάπου εδώ ομως έχουμε το εξής παράδοξο: Όταν οι Iron Maiden βγάζουν κάτι που θυμίζει έστω και λίγο τα παλιά είναι «αναμάσημα» και «ξαναζεσταμένο φαγητό». Όταν κάνουν κάτι διαφορετικό (βλ. “The Writing On The Wall”) βλέπεις τους ίδιους να κράζουν και να λένε ότι είναι απαράδεκτο και ότι πρέπει να γυρίσουν στον παλιό τους ήχο… Αποφασίστε λοιπόν παίδες!
Το serial της «κακής» παραγωγής:
Αυτό το επιχείρημα δε βαριέμαι να το ακούω! Τα πράγματα είναι απλά. Όταν το αυτί μας έχει συνηθίσει στις μοντέρνες, stock παραγωγές, οτιδήποτε πιο φυσικό, οργανικό και oldschool φαντάζει κακό και μουντό. Δε φταίμε εμείς βέβαια σε αυτό, αλλά η θυσία της live αίσθησης μιας κυκλοφορίας στο βωμό του «μοντέρνου» ήχου.
Επίσης, το πιο σημαντικό απ όλα; Έτσι τους άρεσε και έτσι το έκαναν! Ακούω να βρίζουν τον Kevin Shirley για την παραγωγή, λες και αν δεν άρεσε στον Steve, τον Bruce ή τον Adrian θα έβγαινε έτσι…
Οι μπάντες αυτού του βεληνεκούς έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τα πράγματα όπως ακριβώς θέλουν ότι και να λέμε εμείς (που ανάθεμα και αν ξέρουμε τίποτα από παραγωγές οι περισσότεροι). Κλασσιkο παράδειγμα οι Metallica με το ταμπούρο του “St. Anger” ή την τσίτα παραγωγή του “Death Magnetic”.
«Η μπάντα κουράστηκε»:
Ναι! Εδώ πετύχατε διάνα! 80+ λεπτά καινούριας μουσικής, με αρκετά νέα στοιχεία, κομμάτια που έχουν όλα τα φόντα να γίνουν κλασσικά και solos από άλλο πλανήτη, βίντεο υπερπαραγωγή, δείχνουν την «κούραση» των Maiden. Δεν αντέχουν άλλο σου λεώ!
Θα μπορούσαν κάλλιστα να δημιουργούν fan-pleasing δίσκους, copy paste του ένδοξου παρελθόντος οπως έκαναν οι περισσοτερες μπαντες της εποχης των Maiden. Ανταυτου έχουν το θάρρος να γράφουν νέο υλικό, σεβόμενοι τους οπαδούς αλλά πάνω απ όλα τους εαυτούς τους!
«Ο Bruce ζορίζεται»:
Τι απαντάς σε κάτι τέτοιο; Ακούς ερμηνεία στο “Days of Future Past” ή στο “Darkest Hour” και η κουβέντα λήγει εκει. Θα μπορούσα να πω τις κλασικές δικαιολογίες περί της ασθένειας που πέρασε ή της ηλικίας του αλλά όχι, θα μου ήταν πολύ εύκολο! Χάρηκα μάλιστα που στο “Senjutsu” η δουλειά που έγινε στις φωνητικές γραμμές ήταν εξαιρετική, καλύπτοντας έτσι ορισμένες «αδυναμίες» και αστοχίες με ψηλά ρεφρέν και κουπλέ που παρατηρήθηκαν στο “Book of Souls”.
«Οι συνθέσεις είναι πρόχειρες»:
Άλλη μία άποψη που διάβασα αρκετά και ειλικρινά δε μπορώ να κατανοήσω. Ρε παιδιά, αν μιλούσαμε για ολιγόλεπτα κομμάτια, των οποίων η δομή είναι σχετικά απλή, να το καταλάβω. Στο “Senjutsu” ακόμα και στα πιο «ευκολα» απο άποψη δομής, κομμάτια του δίσκου, το δέσιμο, τα περάσματα και η προσοχή στη λεπτομέρεια ειναι φανταστικά, κάτι που δεν είχα βρεί στο “Book of Souls” και ηταν αυτό που με είχε αφήσει με ενα μικρό παράπονο.
Στα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάδια δε, οι εναλλαγές σε tempo και μελωδίες είναι spot on, με μια παρατήρηση μονο στο “The Time Machine” κάπου ανάμεσα στα solos, που εγινε χρηση ενός περάσματος που κάπου έχει ξανακουστει...
Ομοιότητα μεταξύ “Death of The Celts” και “Clansman”:
Όχι παίδες! Θεματικά καμία σχέση, το ίδιο και μουσικά! Ναι οκ, έχει το ίδιο μοτίβο στην αρχή με τα κέλτικα θέματα στα έγχορδα αλλά μέχρι εκει! Έτσι είναι η κέλτικη μουσική, τι να κάνουμε; Η μόνη ομοιότητα που έχουν μεταξύ τους είναι ότι είναι κομματάρες!
Κεφάλαιο "The Writing On The Wall":
Μπασιματαρα, ριφαρα, ρεφρεναρα, δυο σολαρες, ΜΕΛΩΔΙΑΡΑ στη μεση και ΒΙΝΤΕΑΡΑ! Ελπιζω να σας καλυψα!
«Οι Iron Maiden τελείωσαν το 1988»:
Όχι. Κατηγορηματικά. Οι Maiden μέχρι και σήμερα είναι ζωντανοί, ορεξάτοι και γράφουν μουσικαρες. Σίγουρα, οι τυχεροί που έζησαν τη χρυσή δεκαετία τους, δυσκολεύονται να δεχτούν τη στροφη τους από την επιστροφή του Dickinson στη μπάντα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφορίζουμε και να μη δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή την περίοδο τους! Αλλιώς ας ακούμε μόνο το “Best of the Beast”, το “Ed Hunter” ή κάποια best of συλλογή.
Η σύγκριση των νέων δίσκων με τα μεγαθήρια του παρελθόντος και ειδικά με τον ογκόλιθο που ακούει στον τίτλο “Seventh Son of a Seventh Son” είναι άκρως αδικη μιας και όπως είπα και παραπάνω οι εποχές είναι διαφορετικές, τα θέλω της μπάντας σήμερα ειναι διαφορετικά και οι συνθέτες αρκετά πιο ώριμοι!
Δίσκοι οπως το “A Matter of Life And Death”, “Brave New World” θα τολμήσω να πω και το “Senjutsu” δε θα πρέπει να συγκρίνονται μόνο με δίσκους της “reunion” εποχής, μιας και βάζουν κάτω πανεύκολα δίσκους όπως το “Fear of the Dark” και “No Prayer for The Dying”. Μην παρεξηγηθώ, τα λατρεύω και τα δυο!
Η γνώμη μου για το “Senjutsu” (90/100):
Μια φιλική συμβουλή. 80+ λεπτά μουσικής δε γίνεται να γίνουν κατανοητά με ένα μόνο άκουσμα. Το έχω ακούσει πέντε φορές (αυτή τη στιγμή είμαι στην έκτη) και όλο ανακαλύπτω πράγματα, γεγονος που δείχνει ότι πρόκειται για σύνθετο και πολυδιάστατο δίσκο.
Από τα πιο «εύπεπτα», ας μου επιτραπεί ο όρος, τραγούδια, νομίζω ότι χτύπησαν διάνα, με το “Stratego”, “The Writing On The Wall”, “Days of Future Past” και “Darkest Hour” να είναι σίγουρα συναυλιακά Hits, ενώ από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια, με εξαίρεση το “Lost In A Lost World” (οχι οτι δε μου αρεσει, απλά ειναι λίγακι πιο πισω απ τα υπόλοιπα) έμεινα πραγματικά εντυπωσιασμένος με όλα, ειδικά με την τελική τριάδα που επιμελήθηκε ο τιτάνας Steve!
Γενικά δε μπόρεσα να βρω αρνητικά στο “Senjutsu” όσο κι αν προσπάθησα. Οι Iron Maiden μόνο σαν βετεράνοι δεν ακούγονται και είναι αξιοθαύμαστο το οτι μετά απο τόσες δισκογραφικές δουλειές, το συνθετικό επίπεδο παραμένει τόσο υψηλό. Ακόμα και τα μεγάλα intros και τα απότομα περάσματα που ενδεχομένως ξένισαν μερικούς, δε με ενόχλησαν καθόλου! 'Iσα ίσα οι συνεχόμενες ακροάσεις με έκαναν να προσμενω την επόμενη εμφάνιση τους στην Ελλάδα, ιδανικά παίζοντας το δίσκο στην ολότητα του, κάτι που ο ίδιος ο Bruce είπε ότι θα προσπαθήσουν να κάνουν!
Αντι λοιπόν να γκρινιάζουμε και να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ας χαιρόμαστε με το γεγονός οτι οι Iron Maiden μας χάρισαν ένα ακομη διαμάντι, ας ελπίσουμε πως δεν θα είναι το τελευταίο και θεού θέλοντος και COVID-19 επιτρέποντος θα τους απολαύσουμε γι ακόμη μια φορά στη χωρα μας!
UP THE IRONS
#ΜΟΝΟMAIDEN
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Μπριντζικης
Comments
