Συντάκτης: Χρήστος Τσάνταλης
Δύσκολα είσαι απόλυτα αντικειμενικός σε κριτικές για τα παιδικά σου είδωλα, ένα τέτοιο για εμένα είναι και ο Jerry Cantrell ο οποίος μαζί με τον Layne Staley και το μαγικό δίδυμο, που είχαν για χρόνια στους Alice In Chains, σημάδεψε τα εφηβικά μου χρόνια.
Δύσκολο επίσης, είναι να περιμένεις να ακούσεις κάτι πολύ διαφορετικό από έναν συνθέτη, που έγινε θρύλος με τις συνθέσεις του στη μεγάλη του μπάντα. Η καρδιά μου λοιπόν έγινε εξ αρχής, με το εκπληκτικό πρώτο single "Atone", που μου έδειξε για πoιο λόγο ο Jerry Cantrell είναι εγγύηση: ένα διαστημικό dark country ψυχεδελικό σουπερ κομμάτι, με συνεργάτες και συνοδοιπόρους επίσης μεγάλους μουσικούς, τους Tyler Bates, Duff McKagan, Greg Puciato.
To "Brighten" λοιπόν ανοίγει απίστευτα και συνεχίζει με το πιο up lifting radio friendly ομώνυμο -που φυσικά δεν πάει πίσω- με όλα όσα αγάπησες στα παιξίματα του δημιουργού του, αυτή τη φορά λίγο πιο φωτεινό, όπως και ο τίτλος του.
Οι δύο μπαλάντες, με αιχμή του δόρατος το "Siren Song", που είναι επίσης εξαιρετικό, με όλα εκείνα τα σκοτεινά στοιχεία, που έκαναν μοναδικούς τους Alice Ιn Chains και έδωσαν πατήματα σε μια ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων να κάνει καριέρα. Ψυχεδελικές μελωδίες, θρήνος, αγάπη και νοσταλγία, με μια μόνο σκέψη να βασανίζει το μυαλό μου, πόσο καλό θα μπορούσε να γίνει το έπος του δίσκου, αν μέσα του εκτός από το φάντασμα του Layne Staley είχε και μερικά δικά του φωνητικά σε κάποια σημεία. Το ρόλο βέβαια στις διφωνίες του δίσκου τον παίρνει ο επίσης εξαιρετικός Puciato, ο οποίος μετά από ένα solo αριστούργημα δείχνει να δένει πολύ με έναν από τους μέντορές του. Kαι βλέπω να κάνει σύντομα την παντρειά με τον Mike Patton για συνεργασία.
Το "Goodbye" με τον δραματικό τόνο στο φινάλε είναι μια σύνθεση του Elton John, επομένως η αξία του τραγουδιού ήθελε απλά μια καλή ερμηνεία από τον Cantrell και την πήρε, τα "Βlack Hearts", "Nobody Breaks", "Dismembered You", για κάποιο λόγο μου θύμισαν εποχές "Boggy Depot", country αέρας και εναλλακτική άποψη, με περισσότερο χώρο στην παραγωγή του Βates, που αφαίρεσε όσο σκοτάδι έπρεπε για να ακουστεί ο Cantrell πιο φρέσκος. Δυνατές στιγμές, που έχουν επίσης τα σημεία τους τα "Prism Of Doubt", "Had To Know", που σίγουρα είναι από τα τραγούδια, τα οποία θα παίξουν στα αμερικάνικα ραδιόφωνα και θα φλερτάρουν με ένα βίντεο κλιπ.
Το "Brighten" λοιπόν μου άρεσε πολύ, όπως κάθε δουλειά του Jerry Cantrell. Έχει σίγουρα την καλύτερη παραγωγή από τα τρία του προσωπικά album, αλλά δε μπορεί να ξεπεράσει στα δικά μου αυτιά το αβυσσαλέο σκοτάδι του "Degradation Trip", που θα αποτελεί το αγαπημένο μου στις προσωπικές αναζητήσεις ενός λατρεμένου μου καλλιτέχνη. Ο Cantrell είναι πλέον ζωντανός θρύλος και παντοτινή έκφραση ποιότητας σε ό,τι και αν βάλει την υπογραφή του.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
