Φτάνοντας αισίως στην 6η μέρα του Release, και έχοντας ακόμα άλλες τόσες, είχα 5ην χαρά να βρεθώ ξανά στην πλατεία Νερού για χάρη των London Grammar, οι οποίοι εμφανίζονται για πρώτη φορά στην χώρα μας. Αν θυμάμαι καλά είχαν προγραμματίσει να έρθουν όταν είχαν βγάλει το εκπληκτικό ντεμπούτο τους "If you Wait".
Daphne and the Fuzz
Το Release festival έχει γεμίσει τις ημέρες του με τουλάχιστον 4-5 ονόματα, βοηθώντας αρκετά και μπάντες της εγχώριας σκηνής. Μια απ' αυτές που ήθελα πολύ να δω ήταν οι Daphne and the Fuzz, μια μπάντα που βασίζεται στην front woman Δάφνη. Η Δάφνη κυκλοφορεί μουσική εδώ και σχεδόν μια δεκαετία και την πρωτοάκουσα μέσω της πλατφόρμας jumping fish που είχε πολύ πέραση πριν κάποια χρόνια και ανέδειξε πολλούς καλλιτέχνες.
Η Δάφνη πλαισιώνεται από δύο μουσικούς που παίζουν ντράμς, μπάσο και τα ηλεκτρονικά μέρη. Τα κομμάτια τους κινούνται σε pop ηλεκτρονικούς ρυθμούς με τα φωνητικά της Δάφνης να μεταδίδουν άλλωστε ερωτισμό και άλλωτε pop rock συναισθήματα. Ξεχώρισα τα κομμάτια "Sex Tape" και το φινάλε με το παθιασμένο "All These Things". Η μπάντα κατάφερε μέσω της ενέργειας της front woman, των κινήσεων και του χορού της, να αποσπάσουν το χειροκρότημα του μικρού κοινού που κατάφερε να βρεθεί τόσο νωρίς κάτω από τον καυτό ήλιο.
D3lta
Την σκυτάλη πήρε ο D3lta που είναι Ελληνοβρετανός και εκτός από μια χαρισματική φωνή έχει και το ταλέντο να γράφει κομμάτια που μένουν στο αυτί με απολαυστικό τρόπο. Επι σκηνής τον βοήθησαν στο έργο του 3 ακόμα μουσική στην ηλεκτρική κιθάρα, το μπάσο και τα ντραμς. Έπαιξε όλα τα κομμάτια που μπορείτε να βρείτε και στο κανάλι του τσο YouTube. Το hit της εμφάνισης του ήταν το ραδιοφωνικό "Strange" που σίγουρα θα έχετε ακούσει σε κάποιους mainstream σταθμούς. Προσωπικό αγαπημένο το "Hypocrites" που είναι ένα θυμωμένο rock διαμάντι με groov-ατες κιθάρες. Τέλος μας χαιρέτησε, αφήνοντας μας να συνεχίσουμε την ηλιοθεραπεία, με το νέο single που πρόκειται να κυκλοφορήσει με τίτλο "Happy out of Love".
Hooverphonic
Ένα ακόμα από τα σημαντικά στοιχεία του Realese είναι ότι ο χρόνος μοιράζεται απλόχερα στους καλλιτέχνες και έτσι δεν βλέπεις ένα πολύ γνωστό όνομα, όπως για παράδειγμα οι Hooverphonic, για 40-45' αλλά για τουλάχιστον μία ώρα. Ωστόσο η ώρα λήξης του, συνήθως γύρω στις 1, παραμένει ένα μικρό πρόβλημα τις καθημερινές γι' αυτούς που εργάζονται την επόμενη.
Σκεπτόμενος τα παραπάνω δεν ξαφνιάστηκα όταν είδα το κοινό να υποδέχεται ζεστά τους καταξιωμένους πλέον Hooverphonic που βρίσκονται στη μουσική από το 1995. Τα κομμάτια τους τα ακούς καθημερινά από το ραδιόφωνο μέχρι τις διαφημίσεις στην τηλεόραση, ωστόσο οι περισσότεροι ίσως να μην γνωρίζουν το όνομα της μπάντας. Ίσως όμως μερικοί παραπάνω να τους έμαθαν με την περσινή τους εμφάνιση στη Eurovision, με το κομμάτι "Release me", όπου πήραν την 9η θέση. Η ευρωπαϊκή περιοδεία τους περιλαμβάνει ωστόσο πολλές headline εμφανίσεις όπως και μια καλή θέση στο Realese όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως.
Η εντυπωσιακή Geike Arnaert έκλεψε από το πρώτο λεπτό τα βλέμματα και τα αυτιά του κοινού, η οποία επέστρεψε στην μπάντα πριν 2 χρόνια από μια απουσία σχεδόν 12 ετών. Η εμφάνιση τους περιελάμβανε επιτυχίες από όλη τους την καριέρα καθώς και από την περσινή κυκλοφορία "Hidden Stories". Από τα ατμοσφαιρικά "Romantic" και "Eden" μας πήγαν πίσω στο groovy "Jackie Cane" όπου το κοινό τους αποθέωσε. Η φωνή της Geike παραμένει ταξιδιάρα και αψεγάδιαστη στα πιο απαιτητικά τους τραγούδια. Ωστόσο την παράσταση έκλεψε και ο μπασίστας, που είναι ιδρυτικό μέλος, ο οποίος μας μίλησε και λίγο στα ελληνικά και μας παρουσίαζε τα κομμάτια τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Άλλα highlight της εμφάνισης τους ήταν το dance "Badaboum" και το μαγικό "Mad about You" που δεν θα μπορούσε να λείπει.
Setlist
You Love me to death
The wrong place
Vinegar & salt
2Wicky
Sometimes
Anger never dies
Romantic
Eden
Jackie cane
The night before
Expedition Impossible
No more sweet music
Lift me up
Badaboum
Mad about you
Amalfi
LP
Αν και οι London Grammar είναι οι headliners της βραδιάς το κοινό μου έδωσε την αίσθηση απ' την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στη σκηνή η μεγάλη τραγουδίστρια LP ότι τουλάχιστον οι μισοί είχαν έρθει για αυτήν. Σίγουρα έχει δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό μετά τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις της στην Τεχνόπολη πριν την πανδημία. H LP πραγματικά δεν έχει καμία σχέση με την pop indie εικόνα που μπορεί να έχουμε γι΄αυτην από τα ραδιόφωνα και το διαδίκτυο. Οι συναυλίες της είναι το απόλυτο rock show με την ίδια να τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή, να επικοινωνεί με τον κόσμο και να μετατρέπει τα κομμάτια της από κιθαριστικές μπαλάντες σε ηλεκτρικούς ύμνους. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους εξαιρετικούς μουσικούς που την πλαισιώνουν και ειδικότερα στον τρομερό κιθαρίστα με τον απίστευτα groovy ήχο. Τι να πει κανείς για τραγούδια όπως το "Dreamer" όπου η φωνή της έφτασε τον ουρανό, τα rock διαμάντια “The one that you love” και “No witness” και το hit της δεκαετίας “Lost on You”. Η LP έκλεψε ξεκάθαρα την παράσταση μην αφήνοντας μας να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω της και να σταματήσουμε να χορεύουμε ούτε λεπτό μαζί της. Το show της διήρκησε μιάμιση ώρα, παίζοντας 18 επιτυχίες της που ουσιαστικά έδωσε μια πλήρη εμπειρία σε όσους δεν την είχαν ξαναδεί (που σίγουρα θα θέλουν να την ξαναδούν).
Setlist
When We Touch
Goodbye
Girls Go Wild
Everybody’s Falling in Love
When We're High
Yes
How Low Can You Go
The One That You Love
Can’t Let You Leave
Muddy Waters
My Body
Safe Here
No Witness
Strange
Special
Dreamer
One Last Time
Lost on You
London Grammar
Η μεγάλη στιγμή για τους headliners της βραδιά έφτασε και η παρθενική εμφάνιση των London Grammar στην Αθήνα είναι πλέον γεγονός. Μετά από τρεις φανταστικούς δίσκους, και προσωπικό κόλλημα το ντεμπούτο τους “If you Wait”, είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε όπως τους αξίζει, δίπλα στη θάλασσα σε μια μαγική βραδιά. Τα πρώτα 5-6 τραγούδια που μας παρουσίασε η Hannah Reid και η παρέα της τραγουδήθηκαν απ’ όλη την πλατεία Νερού. Ήταν τόσο μεγάλη η προσμονή του ελληνικού κοινού που τα πρώτα λεπτά δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που ακούμε και βλέπουμε είναι πραγματικό.
Η κομματάρα “Hey Now” από τον πρώτο τους δίσκο πρέπει να ανατρίχιασε κάθε παρευρισκόμενο αφού οι νότες που έφτασε η frontwoman ήταν μάλλον από άλλο κόσμο. Το show τους ήταν μεν αρκετά σταστικό αλλά τα φώτα, οι καπνοί και το στήσιμο της σκηνής τους το έκαναν μια απόλυτα ολοκληρωμένη εμπειρία. Στο “Talking” οι τρεις μουσικοί κάθισαν δίπλα ο ένας στον άλλο με κεντρικό στοιχείο το πιάνο τους, με φόντο στο videowall ένα τεράστιο φεγγάρι και μας χάρισαν μια από τις πιο όμορφες στιγμές της εμφάνισης τους. Αν θα μπορούσα να περιγράψω με μια λέξη την όλη εμπειρία του να βλέπεις τους London Grammar ζωντανά θα ήταν η λέξη Εικόνες. Έχουν το ταλέντο να τις φτιάχνουν και να τις αλλάζουν σε κάθε τραγούδι, σε κάθε δική τους μικρή ιστορία και να μας βάζουν μέσα σε αυτές. Τα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν ένα κ ένα εκτός από αυτά του πρώτου δίσκου που κατα τη γνώμη μου παρένουν ένα βήμα πιο ψηλά.
Χαρακτηριστικό είναι ότι έκλεισαν την εμφάνιση τους, πριν το encore με τρία από αυτά. Το συγκρότημα δεν ήταν τόσο επικοινωνιακό όσο μπορεί να περέμενε κάποιος αλλά το δικαιολογώ λόγω του ύφους και της μουσικής τους και προσωπικά το προτίμησα αφού δεν χάλασαν την εμπειρία λέγοντας μας τα κλασσικά “είστε οι καλύτεροι”, “θα σας ξανάρθουμε” κτλ. Ωστόσο η Hannah κατέβηκε 2 φορές και χαιρέτησε τον κόσμο της πρώτης γραμμής που ήταν εκεί από το μεσημέρι για χαρη τους. Το μόνο παράπονο και ίσως αδικαιολόγητο της βραδιάς ήταν η διάρκεια που έπαιξαν. Μαζί με το encore έφτασε με το ζόρι τη μια ώρα και δέκα λεπτά κάτι που φάνηκε σε όλους μας λίγο εφόσον έχουμε συνηθίσει το μεγάλο όνομα της συναυλίας να παίζει το λιγότερο μιάμιση ώρα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε αλλιώς καθώς ξέρουμε πως οι Άγγλοι είναι ιδιαίτερος λαός, το διαπιστώσαμε για τα καλά και στους Bauhaus, οπότε φύγαμε με πολύ όμορφες αναμνήσεις και στιγμές μέχρι την επόμενη φορα.
Setlist
Californian Soil
Missing
Hey Now
Lord It's a Feeling
Talking
I Need the Night
How Does It Feel
Baby It's You
Big Picture
Hell to the Liars
Wasting My Young Years
Strong
Metal & Dust
encore
Lose Your Head
Lose Your Head (Camelphat Remix)
Για το Rock Overdose,
Κείμενο: Νίκος Δρακόπουλος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος, Νίκος Δρακόπουλος
Comments
