Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Έχει πάθει αγκύλωση το πρόσωπο μου από τα χαμόγελα τελευταία. Κι αυτό γιατί από την πρώτη ακρόαση κιόλας του δεύτερου δίσκου των Riot City, κι εγώ και όσοι ήρθαμε σε επαφή μαζί του είδαμε το φως μέσα στο σκοτάδι που πολλάκις απλώνεται πάνω από τον παραδοσιακό μεταλλικό ήχο.
Το “Electric Elite” ήρθε τρεισήμισι χρόνια μετά από το φοβερό τους ντεμπούτο “Burn The Night” για να αποδείξει άκρως πειστικά ότι αυτό το συγκρότημα δεν έτυχε αλλά ήδη πέτυχε. Και πέτυχε να πιάσει τους ακροατές άμεσα από τα μούτρα και να μην τους αφήσει σε ησυχία τις τελευταίες ημέρες που έκανε την εμφάνιση του.
Ζούμε ημέρες μεταξύ ’95-’99, τότε που λόγω και χρονικού σημείου, όλοι οι μεγάλοι δίσκοι που εμφανιζόντουσαν γινόντουσαν αντικείμενο συζήτησης αρχικά και λατρείας στη συνέχεια. Και με το “Electric Elite” έχουν ήδη εξαντληθεί τα λόγια, τα όσα διθυραμβικά έχουν εκφραστεί δικαίως για την αξία του.
Θα πείτε τώρα κάποιοι «κάτσε ρε φίλε, όλα καλά, ποιοι είναι αυτοί οι Riot City και κάνετε έτσι;»… Παρότι δε μου αρέσει να προσαρμόζομαι σε μια κατάσταση όπου δεν ακολουθούν όλοι την σημερινή μουσική πραγματικότητα, θα πρέπει να υπολογίσω ότι για άγνωστους Χ λόγους, υπάρχουν και όσοι δεν κατάλαβαν μέχρι στιγμής πόσο σπουδαίοι είναι.
Ξεκινάω από κάτι πολύ βασικό που θα έπρεπε κανονικά να τελειώσει εδώ την δισκοκριτική κι απλά να μπει ο βαθμός μετά.
ΚΑΝΑΔΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ. Αυτή η ΑΓΙΑ για το μέταλλο χώρα, η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση στον κόσμο και από τις πλέον αραιοκατοικημένες του πλανήτη μας, κάνει πάλι το θαύμα της και μας χαρίζει ένα συγκρότημα που ήδη λογίζεται δίπλα στην σπουδαία κληρονομιά της χώρας σε κάθε αναφορά δίχως ντροπή ή υπερβολή. Από το Calgary της Alberta, το πρώην κουαρτέτο αποκτά και νέο τραγουδιστή (ελάχιστος ο χαρακτηρισμός) και γίνεται κουιντέτο στον δίσκο αυτό.
Κίνηση-ματ πριν καν ξεκινήσει το άλμπουμ, όπως και το εξώφυλλο που ΞΑΝΑ παραπέμπει όπως και το αντίστοιχο του “Burn The Night” στην πρώτη, ορθόδοξη και αρχετυπική μεταλλική μπάντα όλων των εποχών, δηλαδή τους Judas Priest.
Έτσι λοιπόν όπως αιφνιδίως έσκασε μύτη το “Burn The Night” το 2019 και συμπεριλήφθηκε άμεσα σε κάθε πιθανή κι απίθανη λίστα της χρονιάς, με τον ίδιο κι ακόμα μεγαλύτερο παράγοντα αιφνιδιασμού, το “Electric Elite” ξεκινάει φρενήρες την πορεία του στην αθανασία και της αποτύπωσης του με χρυσά γράμματα στην γενικότερη μεταλλική ιστορία με το εναρκτήριο “Eye Of The Jaguar”. Ένα κομμάτι που σε κάνει να πιστεύεις ξανά σε έναν ηγετικό ανώτερο μεταλλικό θεό.
Ναι, η μεταγραφάρα του Jordan Jacobs κάνει τη διαφορά εξ’αρχής και γιατί όχι, ας το παραδεχτούμε, παραπέμπει πολύ άμεσα στην αυτού μεγαλειότητα Metal God. O Rob Halford εποχής ’82-’88 ειδικά ζει και βασιλεύει στο λαρύγγι του JJ όπως και οι Judas Priest έχουν την πρωτοκαθεδρία των επιρροών για το συγκρότημα.
Δε χρειάζεται να δείτε το εξώφυλλο που αντί για αετό, αυτή τη φορά έχουμε μια τίγρη να λαμβάνει τον ρόλο του μηχανοποιημένου ζώου το οποίο βγάζει ακτίνες από τα μάτια, σαν να θέλουν να αφανίσουν τους πάντες, όχι ότι αποτυγχάνουν να το καταφέρουν στα 45’ του “Electric Elite”, το αντίθετο μάλιστα. Φανταστείτε λοιπόν τους Judas Priest μεταξύ “Screaming For Vengeance”/”Defenders Of The Faith” με τους Riot του “Thundersteel” και ολίγη “The Privilege Of Power” να παντρεύονται και το παιδί που προκύπτει από αυτόν τον οργασμικό γάμο να είναι οι Riot City.
Τι άλλο θέλει κανείς θα μπορούσε οποιοσδήποτε να αναρωτηθεί εύλογα. Έλα όμως που οι Καναδοί δεν παίρνουν αιχμαλώτους που θα έλεγε μια ψυχή και από την αρχή μέχρι το τέλος με το απίστευτο “Severed Ties”, σε κάνουν να υψώνεις γροθιές με το πόσο νικητής νιώθεις μετά από αυτό που έχεις ακούσει. Μιλάμε για ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΛΑΡΑ από άλλη εποχή, ξεχασμένη, ρομαντική.
Ένα άλμπουμ που αν είχε βγει όταν έπρεπε βάσει ήχου, δηλαδή 35 χρόνια πριν περίπου, θα λογιζόταν ήδη ως αναπόσπαστο κομμάτι της μεταλλικής ιστορίας και δη του αγέρωχου Αμερικάνικου μετάλλου. ΟΚ μπορεί να μην είναι Αμερικάνικο βέρο από τις Η.Π.Α. αλλά είναι Αμερικάνικο ηπειρωτικά, άσε που το αίμα νερό δε γίνεται καθώς αν δεν είναι οι Judas Priest αυτοί που επηρέασαν τον Αμερικάνικο ήχο όσο κάνείς, τότε ποιος;
Αυτό στο οποίο κυρίως συνέβαλλε η ΠΡΙΣΤΑΡΑ, ήταν να καταλάβουν όλοι ότι η δύναμη του μεταλλικού ήχου ήταν TA RIFFS, και δόξα τον Metal God, Riot City και riff-άρες πάνε μαζί πακέτο σε κάθε ανάσα. Γενικά τρομερή κιθαριστική δουλειά από τον Cale Savy και τον Roldan Reimer. Ο πρώτος άφησε το μικρόφωνο παρότι γουστάραμε πολύ τη φωνή του για να αναλάβει το φονικό όπλο JJ με θαυμαστά αποτελέσματα, ενώ ο τρόπος με τον οποίο σπιντάρουν μέσα στα κομμάτια, σου θυμίζει εποχές που η μουσική μας ακουγόταν σαν να εφορμάει μέσα από τα ηχεία και να σε κάνει παντοτινό οπαδό της.
Το πρώτο σοκ με την διαρροή του “Ghost Of Reality” είχε δημιουργήσει προσδοκίες που ντρεπόμασταν να αναφέρουμε, αλλά με το τελικό αποτέλεσμα του “Electric Elite”, ντροπή θα πρέπει να νιώθουν οι μη προσκυνούντες.
Κυρίες και κύριοι, μιλάμε για ΟΣΙΟ, ΙΕΡΟ, ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ ΜΕΤΑΛΛΟ εδώ μέσα.
Δεν ξέρω ειλικρινά από πότε έχω να ακούσω έναν τόσο φοβερό και από την πρώτη ακρόαση σχεδόν υμνικά δοξαστικό παραδοσιακό μεταλλικό δίσκο, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι το “Electric Elite” θα είναι από’δω κι εμπρός αντικείμενο συζήτησης και μέτρο σύγκρισης για ότι παρόμοιο θελήσει να βγει στην επιφάνεια. Αν θελήσει δηλαδή και δεν αποδεχθεί την πλήρη ήττα του, καθώς η σύγκριση μοιάζει ήδη καταδικαστική.
Οι Riot City παίζουν χωρίς αντίπαλο, παίρνουν την κούπα σπίτι τους και δεν σκοπεύουν να απαρνηθούν τον τίτλο των πρωταθλητών τόσο εύκολα τα επόμενα χρόνια. Ανέφερα πριν εποχές που ακούγαμε ένα δίσκο και τον αποθεώναμε άμεσα, ας γίνει κι εδώ ακόμα πιο άμεσα διότι όχι απλά το αξίζουν, αλλά δεν ξέρω κιόλας αν και πότε θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ξανά κάτι τέτοιο σε παρόμοιο στυλ.
Σε απλά ελληνικά, μιλάμε για τον κορυφαίο μη ακραίο δίσκο των τελευταίων πάρα πολλών ετών, σε εποχές που η αναλογία υπέρ του ακραίου ήχου στα 10 άλμπουμ είναι περίπου 8-2 ή 7-3 έναντι των παραδοσιακών ακουσμάτων. Πομπώδεις, σίγουροι, κορυφαίοι όσο δεν φαντάζεστε και δεν πιστεύετε αν δεν ακούσετε το δίσκο. Για το ηλεκτρικοί θα δεχόμουν ένσταση.
Για το ELITE; Ούτε μία! Τοπ 3 της χρονιάς μετά τους Cult Of Luna και Blut Aus Nord!
ΛΙΩΣΤΕ ΤΟ!
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
