Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Δεν είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη που το παραδέχομαι, αλλά δεν ήξερα καν ότι οι The Cult συνεχίζουν να βγάζουν μουσική μετά τα 80s’. Δεν το σκεφτόμουν καθόλου, δεν αναρωτήθηκα ποτέ τι απέγινε αυτή η μπάντα, απλώς καμία φορά άκουγα τα all time classics τους (κυρίως από τα “Love”, “Electric” και “Sonic Temple”), όπως ο πολύς ο κόσμος και μου άρεσαν, φυσικά και μου άρεσαν, γιατί οι The Cult έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο στυλάκι. Φαινομενικά παίζουν rock - hard rock, αλλά ο ήχος τους έχει από πίσω μια ανεπιτήδευτη προσπάθεια να προστεθούν μικρά στοιχεία από άλλα στυλ, που δίνουν στην ατμόσφαιρα το κάτι παραπάνω.
Όπως αποδεικνύεται, λοιπόν, οι The Cult εν έτει 2022 υπάρχουν ακόμα, βγάζουν νέα μουσική καιιιι τα σπάνε! Το “Under The Midnight Sun” είναι δίσκος πολλών ακροάσεων, κυρίως γιατί τελειώνει πριν προλάβεις να το καταλάβεις, το νιώθεις ότι θα ήθελες λίγο παραπάνω. Για του λόγου το αληθές, περιλαμβάνει μόλις οκτώ κομμάτια, έχει διάρκεια περίπου στα 35 λεπτά και ως εκ τούτου, λίγο ακόμα και θα ήταν EP.
Από τη μια πλευρά είναι κρίμα, γιατί ξεκινά ο δίσκος, μπαίνεις στο groove, την καταβρίσκεις και πριν προλάβεις να στρίψεις το κεφάλι σου, έχει τελειώσει. Ε και τι να κάνεις; Το ξαναβάζεις απ’ την αρχή. Από την άλλη πλευρά, η ποιότητα είναι πάντα καλύτερη από την ποσότητα. Είμαι σίγουρη πως η μπάντα θα μπορούσε να γράψει άλλες δύο τεμπέλικες συνθέσεις, ίσα ίσα για να μεγαλώσει σε διάρκεια ο δίσκος, αλλά το αποτέλεσμα θα ήταν να κάνει κοιλιά κάπου στη μέση και να βαριέσαι. Από αυτή την άποψη, υποθέτω ότι τους αξίζει ένας παραπάνω σεβασμός για την κατεύθυνση που ακολούθησαν.
Άλλωστε, δε νομίζω ότι προσπαθούν να αποδείξουν κάτι. Αν κρίνω από τις δηλώσεις που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια (τις οποίες αναζήτησα μετά την ακρόαση του δίσκου, γιατί όπως είπαμε, πριν δεν είχα ιδέα πού βρίσκονται και τι κάνουν στις μέρες μας), οι The Cult γνωρίζουν ότι οι χρυσές τους μέρες είναι πίσω τους και δεν κάνουν μεγαλεπίβολα σχέδια για το μέλλον. Παίζουν απλά επειδή τους αρέσει να παίζουν, κάτι που σέβομαι απεριόριστα.
Έλα όμως που το “Under The Midnight Sun”, άσχετα με τη μικρή του διάρκεια, έχει κομματάρες μέσα! Αυτή δεν είναι μια δουλειά που κάνουν κάτι γερόντια στη δύση της καριέρας τους - οκέι, γερόντια δεν τους λες, αλλά είναι εξηντάρηδες - είναι δουλειά που άλλες μπάντες δε μπορούν καν να ονειρευτούν, ακόμα και στις καλύτερές τους μέρες. Έχει riffs που θα σου γίνουν έμμονη ιδέα, έχει τα φωνητικά του Ian Astbury, που έχουν κάτι το σκοτεινό και ισορροπούν ανάμεσα σε gothic, punk και hard rock, έχει το κλασικό στυλ των The Cult που ξέρουμε και αγαπάμε, αλλά ταυτόχρονα έχει και έναν αέρα πρωτοτυπίας.
Υπερβάλλω; Ίσως, δεν ξέρω πόσο αντικειμενικά το κρίνω και πόσοι θα συμφωνήσουν μαζί μου. Ωστόσο, θεωρώ τον εαυτό μου δύσκολο κοινό, που πάντα κάτι στραβό θα βρει να πει, όσο κι αν αγαπάω μια μπάντα. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν βρίσκω κάτι κακό να πω. Ίσα ίσα, τα κομμάτια του “Under The Midnight Sun” μου αρέσουν περισσότερο από πολλά κομμάτια της χρυσής εποχής τους. Έχουν μια ωριμότητα σαν μουσικές και σαν φωνητικά, που προσωπικά με ελκύουν πάρα πολύ. Και σαφώς, είναι πιο “σκοτεινά” από τις παλιές δουλειές τους, σαν να κρύβουν ένα βαθύτερο μυστικό.
Αγαπημένες μου στιγμές είναι το “Mirror”, εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, με του οποίου το riff έχω πάθει την εμμονή που λέγαμε προηγουμένως, αλλά και το “Give Me Mercy”, που ήταν ένα από τα δύο singles που κυκλοφόρησαν πριν το σύνολο του δίσκου για την προώθησή του και το οποίο επίσης έχει άρρωστο riff και άκρως κολλητικό ρεφρέν. Όχι ότι στα υπόλοιπα τραγούδια δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, απλά αυτά ήταν τα δικά μου highlights.
Όμως ας πάρουμε μια στιγμή να εκτιμήσουμε και τις κιθάρες γενικότερα στο “Under The Midnight Sun”, γιατί έχουν χτυπήσει ένα περίεργο sweet spot, που είναι κατά βάση rock, αλλά και κάπως ψυχεδελικό, πάρα πολύ μελωδικό και “ζεστό”, αλλά χωρίς να έχουμε μεγάλα σε διάρκεια κιθαριστικά σόλο ή instrumental σημεία. Εκτός φυσικά από το “Knife Through Butterfly Heart”, το οποίο διαρκεί έξι λεπτά και το κρεσέντο του είναι ένα σχετικά μακροσκελές, αλλά πολύ συγκρατημένο και εντός ατμόσφαιρας, σόλο από τον Billy Duffy, το οποίο οδηγεί το τραγούδι σε κλείσιμο με fade out, αλλά μετά ωωωπ, κάνει ξανά fade in, να και κάτι που δεν ακούς συχνά.
Πραγματικά εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες, το παίξιμο δένει αρμονικά με τα φωνητικά και τα υπόλοιπα όργανα, για να πετύχει ένα αποτέλεσμα γεμάτο, αλλά λιτό. Γνώριμο για τους The Cult, αλλά φρέσκο. Οικείο, αλλά κάπως καινούργιο. Στο σύνολό του, το “Under The Midnight Sun” είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, σαφώς ένας από τους αγαπημένους μου για φέτος. Μόνο που θέλει να τον ακούσεις τρεις φορές σερί για να τον χορτάσεις.
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
