Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
12 χρόνια χωρίς δίσκο Deviser.
Ή για να το πάμε και παραπέρα, ένα άλμπουμ και ένα ΕΡ για πάνω από 20 χρόνια, για μια μπάντα που αγαπήθηκε σφόδρα και δικαίως από την αρχή. Και πως όχι όταν το ντεμπούτο τους “Unspeakable Cults” παραμένει αιώνιο τοπ 5 Ελληνικών κυκλοφοριών… Μας έλειψαν; Πάρα πολύ.
Ο κόσμος δεν τους ξέχασε ποτέ κι επειδή η υστεροφημία είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να έχει μια μπάντα, οι Deviser άργησαν μεν, αλλά προσεκτικά μελετούσαν τα βήματα τους για την μεγάλη επιστροφή που επιτέλους λαμβάνει χώρο με το πέμπτο τους άλμπουμ, “Evil Summons Evil”.
Η μπάντα έκανε επιθετικό μάρκετινγκ το λιγότερο, κάνοντας διαθέσιμο αρκετό υλικό πριν την κυκλοφορία του δίσκου, με τις πρώτες ενδείξεις να είναι ενθαρρυντικότατες και να προϊδεάζουν για ένα άλμπουμ που θα τους κάνει να πατήσουν ξανά πολύ γερά στα πόδια τους.
Είναι ο τωρινός θόρυβος για αυτόν τον δίσκο δικαιολογημένος; Απόλυτα! Και για να είμαι ειλικρινής το περίμενα. Όχι γιατί η μπάντα ήταν πάντα συνεπής δισκογραφικά και είχε μια δεδομένη ποιότητα, αλλά οι έμπειρες μπάντες κάποια στιγμή όταν πρέπει να επαναπροσδιορίσουν την ουσία τους, βρίσκουν τον τρόπο να υπερβούν ακόμα και τα όποια εμπόδια και να κάνουν ξανά τη διαφορά όπως παλιά.
Με το φοβερό εξώφυλλο του Kris Verwimp να σε προϊδεάζει για κάτι το οποίο αν μη τι άλλο θα αξίζει τον κόπο, οι Deviser από την αρχή του δίσκου με το “Death Is Life Eternal” θέτουν τον τόνο για το τι ακολουθεί στα επόμενα 40’. Και μιλώντας για τη διάρκεια, πάντα είχαν μικρά σε διάρκεια άλμπουμ χωρίς να το λιβανίζουν πολύ, αλλά αυτή τη φορά η επιστροφή ακούγεται πιο πειθήνια μέσα από τα 10 κομμάτια του δίσκου.
Ο δίσκος χτίζεται αργά προς mid-tempo μοτίβο και απαιτεί την υπομονή του ακροατή για να πιάσει το συναίσθημα γύρω από το σύνολο. Μάλιστα η συνέχεια με τα “Cold Comes The Night” και “Absence Of Heaven” κάνει σαφές ότι όχι μόνο υπάρχει πολύ ψωμί στον δίσκο, αλλά και ότι εδώ κυριαρχεί η ρήση «Το καλό πράγμα αργεί να γίνει» (και το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» ταιριάζει εξίσου).
Μετά το ιντερλούδιο “Tenebrae”, το “Of Magick” με τη συμμετοχή της διακεκριμένης σοπράνο Ανδρονίκης Σκουλά, είναι το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου. Το πώς δένει η φωνή της με την «κακιασμένη» χροιά του Ματθαίου Χναρά είναι ιδανικό και οι Deviser βγάζουν λαγό από το καπέλο στην προκειμένη περίπτωση. Και οι καλεσμένοι δεν σταματούν εδώ μέσα στο δίσκο.
Έτσι, στο “Where Angels Fear To Tread” βρίσκουμε τον Andreas Heljarmadr (Dark Funeral/Gra), στο τελειωτικό “When The Lights Went Out” βρίσκουμε τον Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall και οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εκεί, καθώς ακούμε μέχρι και τον… Anton LaVey στο sample του “Serpent God”. Υπάρχει ποικιλομορφία, ενώ στα λίγα σημεία που ανεβαίνουν οι ταχύτητες, η μπάντα ακούγεται και άκρως απειλητική. Κι εδώ έρχεται το μεγάλο ατού του δίσκου κατά τη γνώμη μου.
Οι Deviser θα μπορούσαν άνετα να κάνουν έναν up-tempo δίσκο που όπως συμβαίνει νομοτελειακά σε αντίστοιχες περιπτώσεις, θα έκανε τη διαφορά με το στυλ του. Αντίθετα, το συγκρότημα διαλέγει να εκφραστεί με υπομονή, με μεγάλη προσοχή στο να κυριαρχεί μια άλφα αισθητική και τελικά το αποτέλεσμα παρότι τα χρόνια πέρασαν, να συνεχίσει να ακούγεται Deviser. Υπάρχουν νέα στοιχεία που όμορφα έχουν εισέλθει στον ήχο του, σαν περισσότερα στρώματα κιθάρας να έχουν κυρίαρχο ρόλο, τα οποία ωστόσο μπορεί να μην πιάσετε με τη μια.
Η παραγωγή του Psychon των Septicflesh, είναι αρκούντως «ζεστή» με τα πάντα να ακούγονται πεντακάθαρα, χωρίς ωστόσο να έχουν μπει όλα μπροστά και να χάνεται η συνοχή του τελικού αποτελέσματος με υπερπληροφορία που σε κάθε περίπτωση θα μείωνε κάτι από την αξία του δίσκου αυτού.
Το λιγότερο είναι περισσότερο στην περίπτωση των Deviser και το “Evil Summons Evil” μπορεί να αποδειχθεί ένα καίριο άλμπουμ στην ως τώρα καριέρα τους αλλά και σε ότι αφορά το μέλλον τους γενικότερα. Κάποιος μπορεί να πει ότι τα τραγούδια ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο, αλλά αν μείνει σε αυτή την άποψη, θα έχει χάσει πολλά από αυτά που μπορεί να του προσφέρει το τελικό αποτέλεσμα.
Προσπαθώντας να προβλέψω τρόπον τινά την μελλοντική του επιρροή, το “Evil Summons Evil” είναι μια χρυσή ευκαιρία για το συγκρότημα ώστε να δείξει (κι όχι να αποδείξει καθώς αυτό το έχει κάνει πολλάκις στο παρελθόν) ότι είναι ακόμα εδώ, εμπνευσμένοι και με διάθεση ίσως να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Μη γελιέστε, όσο σημαντικό και δεδομένα σπουδαίο και να είναι ένα συγκρότημα, το να λείψει για καιρό μπορεί να του κάνει τεράστια ζημιά.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να χάσεις το momentum και οι εξελίξεις να σε τραβήξουν λίγο πιο πίσω από αυτό που πραγματικά μπορείς να κάνεις. Και οι Deviser σίγουρα για να λείψουν τόσα χρόνια, φρονώ ότι υπήρχαν σοβαροί λόγοι που τους ξεπερνούσαν σαν άτομα και που δεν μπορούσαν να καταστήσουν δυνατό το να έχουμε κάποια νέα κυκλοφορία. Αυτό όμως πλέον άλλαξε έστω και αργά.
Εν κατακλείδι, το “Evil Summons Evil” έχει λόγο ύπαρξης, έχει ταυτότητα, έχει ποιότητα, έχει ποικιλομορφία και έχει μια αισθητική που το καθιστά πολύ ξεχωριστό άκουσμα. Τα πάντα είναι τρομερά μελετημένα, οι κιθάρες, τα φωνητικά, το μπάσο και τα πλήκτρα του Νίκου Χριστογιάννη που σαν πασπαρτού βρίσκεται παντού όταν το απαιτεί η περίσταση. Αυτή τη φορά μπορούν και ΠΡΕΠΕΙ (με κεφαλαία για έμφαση) να πάρουν πίσω μέρος της αναγνώρισης που αξίζουν παρά τα κενά ενδιαμέσως των δίσκων.
Πιστεύω ότι είναι μια ιδανική νέα αρχή για τη μπάντα, μια κυκλοφορία που θα κρατήσει το όνομα τους στην επικαιρότητα δυνατό όπως έγινε και παλιότερα και μπορούν να αισθάνονται αισιόδοξοι για το τι θα τους φέρει το μέλλον γενικότερα. Ποτέ δε μπορούμε να ξέρουμε οι οπαδοί καλύτερα από τα πρόσωπα μέσα στις μπάντες τι συμβαίνει και ποιες είναι οι συνθήκες γύρω από το οτιδήποτε, αλλά αυτή τη φορά εύχομαι ολόψυχα να μην έχουμε μεγάλο κενό στον επόμενο δίσκο και η επιστροφή αυτή να είναι μόνο η αρχή από όσα σπουδαία –λογικά πάντα- θα ακολουθήσουν.
Τo “Evil Summons Evil” μας φέρνει πίσω μια μπάντα-κεφάλαιο της Ελληνικής σκηνής με ιδανικό τρόπο και μόνο να το γιορτάσουμε κι εμείς και οι ίδιοι μπορούμε. Και σ’ανώτερα παιδιά! Το αξίζετε!
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
