Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Τι να λέμε για τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ Riot, με ή χωρίς V δίπλα στο όνομα τους… Ένα χρόνο πριν η μπάντα κλείσει μισό αιώνα ζωής, με προβλήματα, με παύσεις, με απώλειες οι οποίες τους γύρισαν βήματα πίσω αλλά και με πνεύμα νικητών αθάνατο που τους οδήγησε στο να είναι ακόμα ανάμεσα μας, το καμάρι του Αμερικάνικου κλασικού μετάλλου επιστρέφει με νέο δίσκο, 6 χρόνια μετά το φοβερό “Armor Of Light”. 6 χρόνια ήταν πάρα πολλά χωρίς δίσκο τους, στο μεγαλύτερο κενό της ιστορίας τους. Ξεπεράστηκε ακόμα και το κενό μεταξύ 1983-1988 από το “Born In America” ως το “Thundersteel” όπου η μπάντα είχε κάνει μεγάλη παύση που είχε ανησυχήσει τότε τον κόσμο. Αυτό που συμβαίνει με τους Riot ειδικά την τελευταία δεκαετία και βάλε, είναι πραγματικά μεγάλη μελέτη για συζήτηση, καθώς ανέκαθεν μεν αποτελούσαν μπάντα που όλοι αγαπούσαν (ακόμα και οι καφρότεροι των ακουσμάτων) και είχαν ψηλά σε υπόληψη, αλλά έπρεπε να έρθει η δυσαναπλήρωτη απώλεια του αναντικατάστατου αρχηγού και δημιουργού τους Mark Reale, ώστε να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι οι Riot δεν ήταν απλά συγκρότημα αλλά μία ΙΔΕΑ που δεν έκανε ποτέ έκπτωση ποιότητας, δεν συμβιβάστηκε ποτέ και δεν είχε καμία σχέση με οποιοδήποτε συγκρότημα εκεί έξω γενικότερα από κάθε άποψη.
Η λατρεία πλέον που λαμβάνουν οι Riot V αφού άλλαξε και το όνομα, είναι κάτι που για όσους τους ζήσαμε και τους θεωρούσαμε πάντα υποτιμημένους κι ότι έπρεπε να έχουν πολύ μεγαλύτερη αποδοχή, δημοτικότητα, σεβασμό και αγάπη, αποτελεί δικαίωση αν όχι λύτρωση. Θα πει τώρα κάποιος χαιρέκακα «και γιατί ρε φιλαράκι λύτρωση, θα πάρετε κάνα ποσοστό ας πούμε»; Όχι αλλά μερικά πράγματα δεν μετρούνται με υλική αξία αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω. Έτσι και οι Riot V είδαν το όνομα τους πλέον να πρωταγωνιστεί δικαίως άνευ κάθε πιθανής αμφισβήτησης και πέρας της ποιότητας που πάντα κατέθεταν επί των ηχείων και των σκηνών του κόσμου, είδαμε να αποδεικνύεται κάθε φορά και περισσότερο το γεγονός ότι όχι απλά αποφάσισαν να συνεχίσουν για να τιμήσουν τη μνήμη του Mark Reale, αλλά βγάζουν και τη μία δισκάρα μετά την άλλη έκτοτε, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να έχουμε το τρίτο και ω του θαύματος, καλύτερο άλμπουμ από την μέρα που άλλαξαν όνομα. Το άλμπουμ ονομάζεται “Mean Streets” και από το εξώφυλλο ακόμα όπου βλέπουμε φώκιες να καβαλάνε Harley Davidson κραδαίνοντας μπουκάλια ουίσκυ και σπαθιά στον αέρα, είσαι βέβαιος ότι αποκλείεται και πάλι να μην έχεις ένα αποτέλεσμα που θα σε κάνει να τους λατρέψεις.
12 κομμάτια, σχεδόν 52’ διάρκειας και οι Riot V εφορμούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο στα ηχεία του κόσμου με το φοβερό εναρκτήριο “Hail To The Warriors”, το οποίο ήδη προκαλεί τα πρώτα μεγάλα χαμόγελα και επιβεβαιώνει ότι η μπάντα είναι σε τρομερή αν μη τι άλλο κατάσταση. Τα αυτιά όλων πέραν της φοβερής παραγωγής, της Up tempo διάθεσης, των φοβερών τυμπάνων του Frank Gilchriest και των κιθαριστικών μελωδιών, πέφτουν άμεσα πάνω στον άνθρωπο-μεγάφωνο, τον χαρισματικό Todd Michael Hall, ο οποίος όχι απλά ακούγεται καλύτερος με τα χρόνια, αλλά νιώθεις ότι δεν υπάρχει όριο στη φωνή του, ίσως ο τελευταίος ΜΕΓΑΛΟΣ τραγουδιστής παλαιάς κοπής που φέρνει το εμβληματικό ‘80s πνεύμα σε ότι ακούς με τέτοιο αβίαστο τρόπο. Ο δίσκος προχωράει, με τον Don Van Stavern, τον Mike Flyntz και τον Nick Lee να γεμίζουν πανέμορφα τον ήχο ο καθένας, με τις φοβερές κλασικές δισολίες της μπάντας και με αυτό το φοβερό heavy meets power metal στυλ τους να επικρατεί ως κρεσέντο σε κομμάτια όπως το “Feel The Fire” ή το “High Noon”, ενώ η μουνόπλακα που προσωπικά έπαθα με το “Love Beyond The Grave” και το στακάτο μεγαλείο του δεν μπορεί να περιγραφεί με δόκιμους και πλήρως επεξηγηματικούς όρους.
Κι όμως μιλάμε για 12 τραγουδάρες που δε φείδονται όχι έκφρασης και ποιότητας, αλλά ούτε καν ανωτέρου του μέσου όρου κατά πολύ επιπέδου σε ότι ακούγεται εκεί έξω. Heavy metal λέγεται και είναι απλό που λένε, έχουμε ήδη δείγματα με το πολύ ωραίο άλμπουμ των Saxon και το ακόμα πιο όμορφο άλμπουμ των Judas Priest, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω ότι το “Mean Streets” τα σβήνει και τα 2 αυτά στο πρώτο άκουσμα και αποτυπώνεται και το εξώφυλλο περίτρανα, με τον Johnny και τους συντρόφους του να μαρσάρουν στα αυτιά του ακροατή με τέτοιο τρόπο, που νιώθεις ότι έχουν τόσα να δώσουν και τόσα χιλιόμετρα ακόμα να διανύσουν, ώστε αυτό που ακούς και πάλι σε συνεπαίρνει, να είναι απλά επίδειξη δύναμης για ότι θα ακολουθήσει ξανά μελλοντικά. Να αρχίσω να παραθέτω τίτλους κομματιών που κάνουν το heavy metal γενικά και το 2024 ακόμα πιο όμορφα; Ας το κάνω. “Before This Time”, μεγαλειώδες. Ομότιτλο κομμάτι, πάμε να πάρουμε πίσω τις χαμένες πατρίδες. “Mortal Eyes”, είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό, καπνογόνα, φωτοβολίδες, γήπεδο σε αγώνα Μπόκα - Ρίβερ στην Αργεντινή. Και αυτά απλά αναφέρονται ως λίγο πιο αγαπημένες στιγμές σε ένα ισαξιότατο σύνολο που ο ακροατής έχει διαφορετικό αγαπημένο τραγούδι του.
Και τα 12 κομμάτια διεκδικούν δάφνες πρωτοκαθεδρίας σε ένα δίσκο που φτάνει στο απόλυτο σχεδόν της μέσης heavy metal έκφρασης, ενώ σαν δίσκος συνολικά, προκαλεί το ίδιο σοκ που μας χάρισε το “Immortal Soul” το 2011, με διαφορετικό τρόπο, πιο εντυπωσιακό και πομπώδες εκείνο, πιο έξω καρδιά και λυρικό/μελωδικό το “Mean Streets”. Πολλοί μιλούν ήδη για το καλύτερο τους άλμπουμ τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, από την εποχή του “The Privilege Of Power” και μετά, άλλοι το τοποθετούν πιο μετά, από την εποχή του “Inishmore” και μετά, είναι όμως ΣΙΓΟΥΡΑ το κορυφαίο άλμπουμ της νέας τους σύνθεσης που τους κάνει και πετάνε ψηλά, σε φτερά αετών που γεύονται τα ουράνια σε όλο τους το εύρος και που δεν το’χουν σε τίποτα όχι απλά να μη χάσουν ύψος, αλλά να εξαφανιστούν και από το Χ οπτικό πεδίο του καθενός, μη βλέποντας κανέναν ποιοτικά αλλά και σαν βίωμα στην καρδιά του καθενός. Μπορώ πολύ άνετα να πω ότι οι Riot V είναι το heavy metal και το heavy metal είναι οι Riot V, αλλά και πάλι θα αδικήσω όλο αυτό που μας έχουν προσφέρει στα 17 άλμπουμ τους και την πραγματική ποιότητα του “Mean Streets”. Ο Mark Reale από εκεί ψηλά λάμπει περισσότερο από ποτέ!
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
