Η μέρα να βγάλουμε τον βάρβαρο πολεμιστή απο μέσα μας είχε φτάσει, κι έτσι το βράδυ της Τρίτης 9 Ιουλίου θα υποδεχόμασταν στο φιλόξενο και ευτυχώς,απο θέμα κλιματισμού, δροσερό 8ball δύο ογκόλιθους όχι μόνο της ιστορίας των Manowar, αλλά και ολόκληρης της μέταλ σκηνής : Τον θρυλικό Ross the Boss αλλά και τον αψεγάδιαστο και μαχητικότατο Rhino στα drums ,με την συνοδεία του Dirk Schlächter απο Gamma Ray στο μπάσο και την φωνή του Marc Lopes των Metal Church,που θα μας παρουσιάσουν ενα πλούσιο και άκρως Manowar setlist.
Πριν φτάσουμε ομως σε αυτή την Live-άρα, θα κάνουμε μια στάση στο opening act πoυ ακούει στο όνομα Scarelight. Έπειτα από ενα ατμοσφαιρικό intro η μπάντα θα μπει με το the god with the million faces και θα πάρουμε μια πρώτη επίγευση της μελωδικής pοwer metal ταυτότητάς τους.
Πρός έκπληξη μου διαπίστωσα οτι ο frontman της μπάντας ειναι ο Jimmy Santrazami των Emerald Sun. Ακολουθεί το we won't fall, agent lockdown, let me be your hero και το μουσικό σχήμα απο την Θεσσαλονίκη θα κλείσει με το sunrise- Scream out loud. Πάνω κάτω καμιά 25αριά λεπτά παίξανε τα παιδιά και είπα : Να μια αξιόλογη μπάντα που σου φέρνει σε Helloween αλλά και Stratovarius σε κάποια σημεία. Οι Scarelight είναι ένα νεοσύστατο συγκρότημα, με ενα μόνο single που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2023,και έχοντας τους δει ζωντανά, μου δημιουργήθηκαν αυτομάτως προσδοκίες αλλα και ενδιαφέρον για την συνεχεία τους.
Είναι κάποιες μπάντες και κάποιοι καλλιτέχνες με τους οποίους μου είναι πολύ δύσκολο να είμαι αντικειμενικός. Αν δεν βγάλουν έναν καλό δίσκο ή αν δεν κάνουν ένα καλό live, θα βρω δικαιολογίες γιατί απλά είναι αγαπημένη μπάντα / αγαπημένος καλλιτέχνης.
Μία τέτοια μπάντα είναι οι Manowar. Και αν έχουν βγάλει υλικό που δεν ακούγεται τα τελευταία χρόνια. Και αν έχουν κάνει στο παρελθόν live που ήταν απαράδεκτα. Και αν έχουν πει ένα σωρό βλακείες ανά τα χρόνια. Η πρώτη τους περίοδος όμως με τον Ross The Boss στην κιθάρα είναι το λιγότερο μνημειώδης και όποιος δε συμφωνεί μάλλον ακούει λάθος μουσική. Δέχομαι – αν και δεν μπορώ να το καταλάβω – να μη σου αρέσει η μουσική τους. Το να μην δέχεσαι όμως ότι έχουν πιάσει απίστευτες κορυφές σε κάνει εμμονικό απέναντι του. Εμένα πάντως προσωπικά με κάνει όλα τα παραπάνω να μου φαίνονται από αδιάφορα έως ανύπαρκτα.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, δεν θα μπορούσα να λείπω από τη συναυλία ενός εκ των ιδρυτών της μπάντας. Μαζί του στα τύμπανα ο Kenny Earl Edwards, a.k.a. Rhino, drummer στο δίσκο “The Triumph Of Steel”, o βετεράνος μπασίστας των Gamma Ray, Dirk Schlächter, και ο νέος τραγουδιστής των Metal Church και συνεργάτης του Ross από το 2017, Marc Lopez.
Τα σχόλια από Αθήνα διθυραμβικά. Τρομερή επιλογή τραγουδιών – τα οποία απέφυγα να μάθω – και πολύ καλή εμφάνιση της μπάντας. Η αναμονή φτάνει στο τέλος της και σε ένα σχεδόν γεμάτο Eightball κάνει την εμφάνιση της η μπάντα. Χωρίς πολλά πολλά ξεκινάνε με το “Blood Of The Kings” και για όλο το υπόλοιπο της βραδιάς ακούγαμε τον έναν ύμνο μετά τον άλλον. “Thor”, “Dark Avenger”, “Kill With Power”, “Battle Hymn”. Ήταν όλα εκεί. Ακούσαμε τον απόλυτο epic ύμνο “Secret Of Steel”. Τι να περιγράψω; Να πω πως έπαιξε η μπάντα; Μια χαρά ήταν. Να πω πως ήταν ο τραγουδιστής; Ότι έκανε μπορούσε και ήταν ωραιότατος. Άλλωστε τον Eric Adams δεν τον ακουμπάει κανείς. Ακόμα και τώρα στα 72 του χρόνια. Να πω για τον ήχο; Και αυτός μια χαρά με ίσως κάποια μικρά θεματάκια εδώ και εκεί. Αλλά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Ειλικρινά ότι και να γράψω είναι από τις περιπτώσεις που δεν έχει και πολύ νόημα. Ή είσαι εκεί και το ζεις και γουστάρεις και έχεις να το θυμάσαι ή απλά διαβάζεις ένα κείμενο που όσο και αν προσπαθήσω δεν μπορεί να σου βγάλει το τι βιώσαμε. Γιατί για εμάς τους Manowar-άδες που μας σέρνετε τα μύρια όσα για γραφικούς, κολλημένους και άλλα τέτοια, η μουσική και τα κομμάτια των Manowar είναι καθαρά μία βιωματική εμπειρία. Όπως σίγουρα είναι και για άλλους από αγαπημένες τους μπάντες. Απλά νομίζω εμείς είμαστε λίγο πιο “βλαμμένοι”, το ζούμε περισσότερο και δε μας χαλάει κιόλας. Και αυτό φάνηκε και από τον κόσμο, ο οποίος ήταν συγκλονιστικός και πολλές φορές ακουγόταν πιο δυνατά από την μπάντα. Όπως ακριβώς πρέπει σε τέτοιες συναυλίες. Συναυλίες που δε θες να τελειώσουν αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή φτάνει και αυτή η ώρα.
Έτσι μετά από 16 κομμάτια και κάπου 1,5 με 2 ώρες – δεν ξέρω πόσο, δε με ένοιαζε – η συναυλία έφτασε στο τέλος της. Ναι μακάρι να έπαιζαν άλλο τόσο. Μακάρι να έπαιζαν ολόκληρους τους 6 πρώτους δίσκους των Manowar που συμμετείχε ο Ross. Αλλά αυτό είναι πρακτικά αδύνατο. Ή μάλλον σχεδόν αδύνατο καθώς οι ίδιοι οι Manowar το είχαν κάνει το 2008 παίζοντας στη Βουλγαρία 5 ολόκληρες ώρες και περίπου 45 κομμάτια και σχεδόν στην ολότητα τους αυτούς τους δίσκους. Αλλά επειδή αυτό δε θα ξαναγίνει, εμείς φύγαμε με τις καλύτερες των εντυπώσεων από το live του Ross The Boss, τραγουδήσαμε, πωρωθήκαμε, ανατριχιάσαμε, συγκινηθήκαμε και περάσαμε μία βραδιά που θα τη θυμόμαστε. Γιατί στο τέλος αυτό μετράει. Το να περνάς καλά και όχι να κάθεσαι να βρίσκεις δικαιολογίες για το τι είναι καλό και τι δεν είναι. Και εγώ πέρασα τέλεια.
Ross, Rhino, Dirk, Mark, ευχαριστούμε!
Hail And Kill!
Για το Rockoverdose.gr
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου (Ross The Boss)
Στέλιος Κρανάς (Scarelight)
Comments
