Το φετινό Ejekt φάνηκε εξ αρχής ότι πρόκειται να μείνει στην ιστορία. Όχι απλά τριήμερο συνεχόμενο, αλλά και με ζεστά, καυτά και τσουρουφλιστά ονόματα που πολλοί δεν έχουμε τολμήσει να ονειρευτούμε ότι θα μπορούσαμε να τα δούμε σε ελληνικό έδαφος. Η πρώτη μέρα του ασύλληπτου αυτού τριημέρου ξεκίνησε με λίγο πιο ανθρώπινες θερμοκρασίες από τις προηγούμενες ημέρες αλλά με πολύ χαμηλές προσδοκίες για την όποια δροσιά. Πήγαμε γενικά αποφασισμένοι ότι θα γίνουμε μούσκεμα για πολλούς λόγους.
Η ώρα 18:00 και ενώ όλα βράζουν και η πρώτη μερίδα του κοινού έχει μαζευτεί από νωρίς να τιμήσει όλες τις μπάντες, την άβολη αρχή ώστε να μας βγάλουν από τη σπαρίλα αναλαμβάνουν οι Planet of Zeus. Ομολογώντας πως δεν μου ταίριαζε η προσθήκη τους στο line up, οι Zeus είναι πάντα μια καλή επιλογή για προθέρμανση. Ο κόσμος τους ξέρει, όλοι μας τους έχουμε δει έστω και μία φορά κάπου είτε στοχευμένα είτε έχοντας πάει να δούμε κάποιο άλλο όνομα, και κυρίως έχουν εμπειρία από μεγάλες σκηνές. Με ένα ποτ πουρί από νέα και παλιά κομμάτια, έμειναν υπό τον καυτό Αθηναϊκό ήλιο για περίπου 45 λεπτά και έκαναν αυτό που όλοι περιμέναμε να κάνουν: να μας προετοιμάσουν κατάλληλα για το χαμό που επρόκειτο να ζήσουμε.
Από εδώ και πέρα ακολουθεί μια άκρως καθόλου ψύχραιμη περιγραφή των όσων εκτυλίχθηκαν το απογευματοβραδο της Δευτέρας. Επόμενο όνομα στη σειρά ήταν οι Loathe. Ο προσωπικός μου έρωτας με τους Άγγλους ξεκίνησε με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους και μετράει πλέον 7 χρόνια. Χάνοντας την ευκαιρία να τους δω στο εξωτερικό το φθινόπωρο του ‘22, αφού ακύρωσαν την περιοδεία τους για να δουλέψουν στον επερχόμενο δίσκο τους (που κανένας δεν τον έχει δει μέχρι τώρα βέβαια), άδραξα την ευκαιρία ένα χρόνο περίπου πριν, βλέποντας τους μαζί με τους Spiritbox στη Σκωτία. Δεν περίμενα και πολλές αλλαγές στο setlist, αλλά μόνο για το γεγονός ότι ήξερα τι έμελλε να έρθει, ήμουν εξαιρετικά ενθουσιασμένη. Εδώ δε μιλάμε για καθαρό metalcore. Οι Loathe ανήκουν σε ένα μουσικό κύμα με βαθιές επιρροές από το nu metal των 00s, ιδιαίτερα από τους Deftones, και του δίνει μια φρέσκια χροιά, που γνέφει στη μοντέρνα εκδοχή του metal. Ταυτόχρονα αυτό που πετυχαίνουν είναι να ακούγονται εξαιρετικά σοφιστικέ, με την καλή έννοια, και γι’ αυτό ο δεύτερος δίσκος τους φτάνει ακόμα να είναι ασύλληπτος. Με αυτόν τον αέρα, επομένως, παρατάχθηκαν επάνω στη σκηνή.
Σε τελείως διαφορετικό κλίμα και με Βρετανική φινέτσα, οι Loathe δημιούργησαν ένα playlist του ονείρου παίζοντας ανάμεσα στους δύο δίσκους τους και παρουσιάζοντας τις καλύτερες στιγμές και των δύο. Παίξανε όλα τα γνωστά τους κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου του “Dance on My Skin”, που κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου καθώς με αυτό τους γνώρισα. Η έκπληξη μου δεν έμεινε κρυφή όταν άκουσα το “Stigmata”, επίσης από το ντεμπούτο, το οποίο πέρασε λίγο απαρατήρητο μεν, αλλά μας έδωσε τρομερές στιγμές δε. Αλλά και το “White Hot” από το split EP με τουςHolding Absence. Επίσης έκπληξη (μας κακομαθαίνουν αυτά τα παιδιά) και χρωστούμενο από πέρυσι το καλοκαίρι (γιατι έκοψαν το set τους λόγω αδιαθεσίας τότε), ήταν το “I Let It In And It Took Everything…”, που θα τους συγχωρήσω που κόψανε τo outro (ομολογώ πως δεν είναι φεστιβαλικό, καλύτερα για να κουρνιάσεις σε εμβρυακή στάση και να κλαις), αλλά δε θα το ξεχάσω ποτέ. Γενικά δε θα ξεχάσω αυτήν την εμφάνιση των Loathe, και μάλλον ούτε και εκείνοι. Ο Kadeem France, ουκ ολίγες φορές, επικοινώνησε την ευχαρίστηση και την έκπληξη του με το κοινό και η τετράδα έδειξε να περνάει πολύ καλά, παρά τον μανιασμένο ήλιο που έπεφτε κατά πάνω τους. Επίσης, στα ίσα τώρα, καλύτερα base drops από δαύτους δεν θα ακούσετε στη ζωη σας. Μας έφυγε η μαγκιά.
Η ευχαρίστηση συνεχίστηκε όταν ήρθε η ώρα για τους Spiritbox. Η μπάντα τον τελευταίο χρόνο πάει αγκαζέ με τους Loathe, και εδώ πλέον στην τρίτη περιοδεία σε περίπου 12 μήνες που μοιράζονται τις σκηνές, έχουν δημιουργήσει ένα αναπάντεχο αλλά άκρως ταιριαστό δίδυμο. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι πρόκειται για δυο μπάντες κορυφή στο είδος και το ύφος που εκπροσωπεί η κάθε μια. Οι Spiritbox, λοιπόν, με το κοινό να αναμένει και να δείχνει ότι έχουν μεγάλο κομμάτι θεατών που τους περιμένει πώς και πώς, κατέλαβαν τη σκηνή και την έκαναν δίκη τους. Η Courtney LaPlante βγήκε τελευταία και σιγά σιγά βρέθηκε στο κέντρο της σκηνής ενώ όλοι από κάτω κρέμονταν από το στόμα της. Το “God’s Favourite” στην μπλούζα της δεν είναι τυχαίο, όπως μας απέδειξε στη συνέχεια.
Σε όλα τα φεστιβάλ, σε όλα τα ονόματα που έχω καταφέρει να δω, σε όλες τις συναυλίες, περιμένεις πάντα το πρώτο κομμάτι για κάποιο λόγο. Άλλες φορές είναι αυτό που θα σε βάλει στο κλίμα εάν δεν έχεις ασχοληθεί και πολύ. Άλλες πάλι θα σε κάνει να εκστασιαστείς και να μη σταματήσεις να τραγουδάς. Εδώ, με το απερίγραπτο “Cellar Door”, οι Spiritbox απλά σταματάνε οτιδήποτε άλλο συμβαίνει. Δεν ήταν λίγα τα “τι λες τώρα” και τα “άρρωστοι” που άκουσα γύρω μου με το πρώτο κιόλας κομμάτι. Έκρηξη αδρεναλίνης και πραγματικά δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή και τις οθόνες. Ακολούθησαν σχεδόν όλα τα κομμάτια του πιο πρόσφατου EP τους “The Fear of Fear” του 2023, δημιουργώντας μια συνοχική setlist, που ταλαντευόταν μεταξύ μελωδικών και σκληρών ήχων. Οι τέσσερις τους σε απόλυτη φόρμα μεταξύ τους, ήταν και εκείνοι με τη σειρά τους πολύ ένθερμοι με το κοινό. Άλλωστε, ήταν αναμενόμενο να είναι ορεξάτοι καθώς ήμασταν η πρώτη στάση για την επερχόμενη καλοκαιρινή περιοδεία τους.
Προφανώς δεν έλειψε και ο πανικός στα “Circle With Me”, “Holy Roller” και το τελικό “Hysteria” με το ανατριχιαστικά πορωτικό outro να μας αφήνει κυριολεκτικά να κοιταζόμαστε με απορία μεταξύ μας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε μόλις συμβεί. Η πρώτη εμφάνιση των Spiritbox σε ελληνικό έδαφος στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και σε ένα κλίμα τρομερού επαγγελματισμού από μεριάς τους και απόλαυσης από μεριάς μας. Θα τολμήσω να πω με ακόμα μεγαλύτερη άνεση από την πρώτη φορά που τους είδα και ας είχαμε να κάνουμε με ένα φεστιβάλ και ένα αρκετά μεγαλύτερο κοινό, του οποίου μεγάλη μερίδα δεν έχει έρθει για εκείνους. Την κέρδισε και με το παραπάνω όμως.
Και κάπως έτσι κοντοζυγώνει και η ώρα να ανέβουν οι Korn στη σκηνή. Το στήσιμο από μόνο του μοιάζει επιβλητικό, καθώς υπάρχει μια διάτρητη οθόνη η οποία στήνεται στο μπροστινό μέρος της σκηνής και η οποία επρόκειτο να ανεβοκατεβαίνει κατά τη διάρκεια του set. Drums στη θέση τους, κιθάρες στη θέση τους, το περιβόητο μικρόφωνο σκεπασμένο ώστε να αποκαλυφθεί την κατάλληλη στιγμή. Ροκανίζοντας λίγο το χρόνο και περίπου 5 λεπτάκια μετά την προκαθορισμένη ώρα, πέφτουν οι πρώτες νότες και όλοι από κάτω παραληρούμε. Γραφικά και σκηνική παρουσία on point και έναρξη με το “Rotting in Vain”. Η μπάντα ντυμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου με Adidas και με τον Jonathan Davis να φοράει ένα μωβ πάμε/με πούλιες σετ, είναι σε απίστευτη… φόρμα και χαρούμενοι να ξεκινήσει αυτή η περιοδεία. Φέτος, άλλωστε, κλείνουν και 30 χρόνια ύπαρξης, όπως αργότερα επισήμανε και ο ίδιος ο frontman, σαν όντως και αυτός να μην το πιστεύει καλά καλά. Έπειτα ακολουθεί σοβαρή βουτιά στο παρελθόν και φτάνουμε το πολύ μέχρι το 2002 για τα επόμενα περίπου τρία κομμάτια. Στο “A.D.I.D.A.S” γίνεται και το πρώτο οργανωμένο και ξέφρενο πιτ, που ήταν άλλωστε και αναμενόμενο.
Η μοναδική πιο πρόσφατη κυκλοφορία που ακούσαμε είναι το “Start the Healing” του 2022 και μετά παλι ξανά βουτιά στο παρελθόν. Εκεί είναι που πλέον το πράγμα έχει ζεσταθεί για τα καλά, στην κυριολεξία, πάνω που είχε ξεκινήσει ένα δροσερό αεράκι. Αλλά δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε παρά τον ιδρώτα που τρέχει ακατάπαυστα από τα μέτωπα. Μεγάλες στιγμές ζήσαμε επίσης και στο “Blind”, όπως ήταν φυσικό, αλλά και στο “Coming Undone” που τρύπωσαν το “We Will Rock You”, το οποίο εν τέλει έδενε άψογα με το κομμάτι. Κι ενώ στο “Somebody Someone” δεν το γλιτώσαμε το αυχενικό, το πρώτο μέρος έληξε με το “Y’All Want A Single” στο οποίο ξελαριγγιαστήκαμε να φωνάζουμε “FUCK THAT”. Το encore ξεκίνησε με τον Davis να σκάει μύτη στη σκηνή με την γκάιντα για το “Shoots and Ladders”, το οποίο μετατράπηκε σε “One” των Metallica κάπου στη μέση, σα να μην έφτανε ο ήδη υπάρχων πανικός, ενω κλείσιμο θα γίνει με μια τριάδα φωτιά με τα “Twist”, “Did My Time” και προφανώς “Freak on a Leash” και ευτυχώς το P5 επιβίωσε να φιλοξενήσει τις υπόλοιπες ημέρες του Ejekt.
Ολόκληρη η βραδιά κύλησε άψογα και το μόνο που έβλεπες ήταν χαμόγελα και πρόσωπα που μόλις εκπλήρωσαν ένα απωθημένο. Οι Korn για κάποιους από εμάς ξύπνησαν πολλές μνήμες εφηβικής ανεμελιάς και για άλλους εκπλήρωσαν ένα απωθημένο να δουν την αγαπημένη τους μπάντα, αφού θαρρώ πολλοί δεν υπήρχαν καν την τελευταία φορά που επισκέφτηκαν τη χώρα μας.
Το flex μου στην όλη αυτή κατάσταση είναι πως βρήκα τον καιρό κάπως υποφερτό λόγω της σχεδόν ανύπαρκτης (για εμένα τη Θεσσαλονικιά παντα) υγρασίας. Αφού βγήκε αυτό από τη μέση, όλα τα άλλα ήταν ιστορία. Η πρώτη μέρα του Ejekt Festival 2024 στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και μας προσέφερε αξεχαστες στιγμές. Όχι τόσο για τον καθένα προσωπικά, αλλά για τη συναυλιακή Ελληνική πραγματικότητα. Το απόγευμα και έπειτα η βραδιά χαρακτηρίστηκαν από φρεσκαδουρες, που δηλώνουν έτοιμες να αναλάβουν το μέλλον του σκληρού ήχου, αλλά και από νοσταλγία και λύτρωση για μία μπάντα που παντα ήταν στο μουσικό μας πεδίο εδώ και χρόνια, είτε το θέλαμε είτε όχι.
Setlist Korn:
- Rotting in Vain
- Here to Stay
- A.D.I.D.A.S.
- Clown
- Start the Healing
- Blind
- Good God
- Got the Life
- Falling Away From Me
- Coming Undone
- Somebody Someone
- Y'All Want a Single
- Shoots and Ladders
- Twist
- Did My Time
- Freak on a Leash
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπελη
