Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Επανεφευρίσκοντας ξανά τον εαυτό τους με νέες επιρροές, οι τιτάνες του prog συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα.
Ήταν Σεπτέμβριος του 2018, όταν ένα μικρό κι αθώο παιδάκι από τον βορρά αποφάσισε να κατηφορήσει στην Αθήνα για χάρη μίας μουσικής πεντάδας από τη Νορβηγία που είχε ήδη ξεκινήσει να κατακτά τον κόσμο, αλλά το μέγεθος της βρισκόταν ακόμα σε σχετικά γήινα επίπεδα. Με μόλις πέντε δίσκους τότε στο ενεργητικό τους, και με ελάχιστες διαφοροποιήσεις στη μουσική κατεύθυνση τους, οι Leprous είχαν καταφέρει να σαγηνεύσουν τις αισθήσεις μου και να μπουν με αξιώσεις στο top 5 των αγαπημένων μου μουσικών καλλιτεχνών με μία μόλις ζωντανή εμφάνιση.
Fast forward 6 χρόνια μετά και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει: το μέγεθος των Leprous έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, ο μουσικός προσανατολισμός τους έχει αλλάξει άρδην, οι μεγαλεπήβολες και επιθετικές συνθέσεις τους έχουν δώσει τη θέση τους σε κλειστοφοβικά, μελαγχολικά ηχοτόπια, αλλά η δίψα τους για εξέλιξη και πρόοδο παραμένει ίδια και απαράλλακτη.
Με τον φετινό τους -όγδοο πλέον- στούντιο δίσκο, η πεντάδα από τη Νορβηγία μου δημιούργησε μέσω των -κατ' εμέ χλιαρών- single και το -απαράδεκτο για το επίπεδό τους- εξώφυλλο του νέου δίσκου, βάσιμες υποψίες ότι αυτή τη φορά το νέο τους πόνημα δε θα ανταποκρίνεται στα υψηλά στάνταρ, που οι ίδιοι έχουν θέσει στο παρελθόν. Κι αν το "Aphelion" ήταν ένα ψήγμα στασιμότητας και κορεσμού, το "Melodies Of Atonement" με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως το καλλιτεχνικό και δημιουργικό τους τέλμα είχε μοιραία επέλθει.
Για καλή μου τύχη, και κατ' επέκταση για καλή τύχη όλων μας, αποδείχτηκα πανηγυρικά πως έκανα λάθος. Τα δύο single είναι τα εναρκτήρια κομμάτια στον δίσκο, και επιτελούν τον σκοπό ενός ορεκτικού για αυτό που θα ακολουθήσει. Κι όντας αυστηρός κριτής σε μία από τις αγαπημένες μου μπάντες, εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα εν λόγω singles είναι ολίγον τι αδύναμα μπροστά στα δείγματα του παρελθόντος. Η συνέχεια ωστόσο έμελλε να με διαψεύσει τελείως.
Και όλα ξεκινούν από την καρδιά και ψυχή της μπάντας, τον απαστράποντα Einar Solberg, ο οποίος πλέον αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη θεματολογία και την στιχουργική επένδυση του δίσκου, δανειζόμενος στοιχεία από τον περσινό προσωπικό του δίσκο, "16". O Solberg αφήνει την εσωστρέφεια και τη μελαγχολία του να χρωματίσουν τον δίσκο σε ένα μουντό γκρίζο, ταυτόχρονα περιέχοντας αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία που κάνουν τον δύσκολο να ξεχωρίζει από τους προκατόχους του.
Σαν μεμονωμένα κομμάτια, ξεχωρίζει αμέσως το φανταστικό "Faceless", το οποίο θεωρώ την πιο δυνατή στιγμή από την εποχή του “Congregation” και μετά, ενώ η μελαγχολία του "I Hear Sirens" δημιουργεί ένα φανταστικό ηχόχρωμα κι ένα ακόμη πιο συγκλονιστικό κομμάτι. Ειδική μνεία αξίζει στο "Like A Sunken Ship", το οποίο στα πρώτα δευτερόλεπτα του με έκανε να διαμαρτυρηθώ για έλλειψη έμπνευσης, αλλά μέχρι το τέλος του με έκανε να υποκλιθώ στους Νορβηγούς μάστορες για την εξαιρετική σύνθεση που μας πρόσφεραν γι άλλη μία φορά.
Για τους συντελεστές δε μπορώ να πω κάτι, που δεν έχω πει ήδη εκατομμύρια φορές. Ο ιθύνων νους Einar είναι για άλλη μία φορά ακαταμάχητος, ανυπέρβλητος, ακατάβλητος, με τις ερμηνευτικές του γραμμές να βρίσκονται για άλλη μία φορά σε αξεπέραστο επίπεδο, ενώ τα πλήκτρα του είναι πιο καίρια από πότε. Το δίδυμο των Tor Oddmund Surke και Simen Borven εναλλάσσεται διαρκώς προσφέροντας φανταστικές κιθαριστικές ιδέες, με τα σόλο τους να μοιάζουν πιο δουλεμένα και ταιριαστά από ποτέ. Ο «άσσος στο μανίκι» της μπάντας Baard Kolstad κάνει ένα βήμα πίσω σε αυτόν τον δίσκο, αλλά δεν παύει να είναι ένας από τους καλύτερους νέους ντράμερ στον χώρο και μας το υπενθυμίζει σε κάθε δοθείσα ευκαιρία.
Αυτό που ανέκαθεν έκανε τους Leprous να ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο χώρο του progressive metal, είναι ο συνεχής και ακατάπαυστος εμπλουτισμός του ήχου τους με καινούργια, ετερόκλητα στοιχεία τα οποία αφενός διαφοροποιούν σημαντικά την μπάντα από τους συγχρόνους της κι αφετέρου συνεισφέρουν στη σύσταση μιας ταυτότητας που αιχμαλωτίζει πλήρως την έννοια του progressive. Έτσι λοιπόν και στο "Melodies Of Atonement", τα χορωδιακά σημεία με τα δεύτερα και τα τρίτα φωνητικά, οι post rock δομές των τραγουδιών με σταδιακή κορύφωση της σύνθεσης, αλλά και τα συμφωνικά όργανα που ακούγονται διάσπαρτα κατά διαστήματα, κάνουν το νέο άλμπουμ τόσο μοναδικό, ώστε οποιαδήποτε προσπάθεια να συγκριθεί με παρόμοιες δουλειές -ακόμα και των ίδιων- πέφτει στο κενό.
Συνοψίζοντας, οι Leprous συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους με το όγδοο σε σειρά φανταστικό δημιούργημά τους, κάθε ένα πιο ακαταμάχητο από το προηγούμενο. Διαθέτοντας όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την μπάντα αυτή τη χρονική περίοδο και εκφράζοντας τα σε υπερθετικό βαθμό, το "Melodies Of Atonement" διαθέτει μια έντονη ωριμότητα και μια αναπόδραστη ποιότητα, την οποία μόνο η παρέα από το Lofoten είναι ικανή να οραματιστεί, πόσο μάλλον να την κάνει και πράξη. Συνιστάται ανεπιφύλακτα προς πάσα κατεύθυνση.
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Leprous - "Melodies Of Atonement"
Release date: August 30th, 2024
InsideOutMusic / Sony Music
