Έχουμε φτάσει στα μέσα του Σεπτεμβρίου και έχουμε μπει για τα καλά στους ρυθμούς της νέας περιόδου. Είναι μια Δευτέρα του Σεπτέμβρη και τι μπορεί να κάνει αυτή τη μέρα πιο όμορφη; Μα φυσικά ένα όμορφο live. Aλλά και τι live Θεέ μου! Οι Apocalyptica επισκέφθηκαν τη χώρα μας ώστε να παρουσιάσουν το Αpocalyptica plays Metallica volume 2. Άρα θα ακούγαμε τραγούδια των Metallica εκτελεσμένα από τους αγαπημένους μας Φινλανδούς μέσα από την κλασσική τους οπτική. Super!!!
Φτάνοντας στο αγαπημένο μας Gagarin μετά βαΐων και κλάδων η ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει ο κόσμος ήταν μαγική. Περιμέναμε σα μικρά παιδάκια τους ήρωες των παιδικών μας να βγουν και να μας μαγέψουν. Και πράγματι στις 21.30 ακριβώς μπαίνει η εισαγωγή του Ecstasy of Gold και μια ανατριχίλα μας διαπερνά μέχρι να ανέβει το συγκρότημα και να αρχίσουν οι επευφημίες του κόσμου.
Και ξαφνικά κεραυνός και Ride The Lightning. Οι Eicca Toppinen, Paavo Lötjönen και Perttu Kivilaakso έδωσαν το έναυσμα αυτού που θα ακολουθούσε. Όλο το Gagarin χτυπιέται και τραγουδά με όλα του τα σωθικά ενώ το τρίο στη σκηνή λυσσομανούσε βγάζοντας ένα πομπώδες μεγαλείο. Ήχος τέλειος χωρίς ψεγάδι , τουλάχιστον εκεί που βρισκόμουν, φανταστική ατμόσφαιρα και η Δευτέρα έγινε ακόμα πιο όμορφη. Και στο καπάκι Enter Sandman και Creeping Death κάνουν την ατμόσφαιρα πιο απόκοσμη. Είναι σοκαριστικό να βλέπεις τρεις τύπους με τις βιόλες τους (όπως θα έλεγε ο θρυλικός Κωνσταντάρας στον γιο του στη ταινία ‘’Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη’’) και έναν άλλο να λυσσομανάει τα τύμπανα από πίσω και να βγάζουν τέτοια ένταση και ηλεκτρισμό. Χωρίς ανάσα For Whom The Bell Tolls και το Gagarin να σείεται και αμέσως μετά το Battery όπου εκεί γίνεται πανικός.
Kάπου εκεί παίρνουμε ανάσες και ηχεί το Unforgiven 2, το οποίο δεν έχω ακούσει ποτέ live στη ζωή μου και δάκρυα χαράς κυλούσαν όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλους γύρω μου. Και εκεί που γαληνέψαμε ρίχνουν και ένα Sad but true και ο κόσμος συνέρχεται. Έκπληξη ήταν το επόμενο τραγούδι που βρίσκεται στο νέο τους άλμπουμ, όχι γιατί το παίξανε αλλά πώς. Μιλάμε για το St. Anger, η μοναδική φορά που είδα κάποιους να ψάχνονται ποιο τραγούδι είναι αυτό. Στέκομαι σε αυτό γιατί η ενορχήστρωση που έχουν κάνει οι Φιλανδοί με έκαναν να φανταστώ πώς θα ηχούσε όλο το St.Anger υπό κανονικές συνθήκες.
Και αφού κάναμε αναδρομή στο παρελθόν και το 1996 όπου εμφανιστήκαν οι Apocalyptica ακολουθεί τριάδα φωτιά. The four Horsemen, Blackened και Seek and destroy μας έστειλαν στη κόλαση και τέτοια σειρά στα τραγούδια ούτε οι ίδιοι οι Metallica δε το κάνουν (καλά υπερβάλλω μη βαράτε). Και μετά μας αφήνουν και καλά οι Φιλανδοί και φεύγουν.
Κρύβεται όμως η χαρά σε ένα μικρό παιδί; Γιατί έτσι ένιωθαν. Κοιτούσαν ο ένας τον άλλον και δε πίστευαν αυτό που έβλεπαν από τις αντιδράσεις του κόσμου. Ένα λεπτό αργότερα τοποθετούνται τρεις καρέκλες βγαίνουν ξανά στη σκηνή και ξαφνικά σιγή. Nothing else matters, ποτάμι τα δάκρυα και ο χώρος φωτίζεται σιγά σιγά από τους φακούς των κινητών μας. Και εκεί που γίναμε Κηφισός στη τοποθεσία Λιοσίων 205 , μας λένε μετά κολυμπήστε . Master Of Puppets και ξανά πανικός, χέρια πόδια στον αέρα και αν είχαμε και καπνογόνα θα τα ανάβαμε και αυτά. Aκολουθεί δεύτερο encore και ακούγονται ποδοβολητά και πυροβολισμοί. Η εισαγωγή του One μας ανατριχιάζει αλλά περισσότερο μας ανατρίχιασε η αφήγηση των στίχων από τον James Hetfield .Και κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι.
Μας υπόσχονται ότι θα ξανάρθουν γρήγορα και τους πιστεύουμε καθώς δε γίνεται κάθε μέρα sold out στο Gagarin και επειδή μας αγαπάνε. Οι Apocalyptica είναι πνευματικά παιδιά του Cliff Burton και της οικογένειας των Metallica καθώς μας μεταβίβασαν τις επιρροές που έχουν από κλασσική μουσική αλλά και αυτόν το σκοτεινό ηλεκτρισμό που τους έκανε αγαπητούς σε όλη την υφήλιο. Γιατί αυτοί οι τύποι όταν ανεβαίνουν στη σκηνή γίνoνται Metallica στη θέση των Metallica απλά παίζουν με τα τσέλα τους. Γιατί αυτοί οι τύποι είναι οι πατέρες του symphonic metal και απενοχοποίησαν τη χρήση κλασσικών οργάνων στη πάνω μουσική που αγαπάμε. Και καπώς έτσι λοιπόν κλείνει απρόσμενα όμορφα μια Δευτέρα του Σεπτέμβρη.
Για το RockOverdose,
Γιάννης Γιουρτζάκης
Φωτογραφίες: Μαρία Μέλλιου - MyMlivestories Photography
