Mε αφορμή τη νέα επίσκεψη των αγαπημένων μας Βρετανών στην Ελλάδα, ξεδιπλώνουμε το κουβάρι της ιστορίας των Paradise Lost μέσα στα χρόνια. Οι βασιλείς της μελαγχολίας έρχονται με το “Medusa”, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του για να μας ποτίσουν φαρμάκι και πόνο.
Δημιουργήθηκαν το 1988 στο Halifax στην Αγγλία και μαζί με τους Anathema και My Dying Bride βοήθησαν στην εξέλιξη του υποείδους γνωστό ως death/ doom metal. Ενώ τα πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος θεωρούνται ως death/ doom, αργότερα άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν πολλές διαφορετικές επιρροές σε ηχογραφήσεις τους και πλέον θεωρούνται κατά κύριο λόγο ως ένα μελαγχολικό gothic/ doom συγκρότημα.
Το όνομα της μπάντας προήλθε εξ ολοκλήρου από το έπος του John Milton, Paradise Lost (1667). Μόνοι τους, μετά την κυκλοφορία του “Gothic”, δημιούργησαν και νέο όρο στο metal, όπως και υποείδος, το gothic metal. Η σύνθεσή τους έχει παραμείνει αξιοσημείωτα σταθερή για μια τόσο μακρόβια heavy metal μπάντα. Αποτελείται από τον τραγουδιστή Nick Holmes, τους κιθαρίστες Greg Mackintosh και Aaron Aedy και τον μπασίστα Steve Edmondson. Οι Holmes και Mackintosh είναι οι βασικοί συνθέτες, αφού σχεδόν όλα τα τραγούδια της μπάντας είναι δικές τους δημιουργίες. Το συγκρότημα, δηλαδή, έχει αλλάξει μόνο ντράμερς, με τον 23χρονο Waltteri Väyrynen να τα... σπάει από το 2016, «δένοντας» απόλυτα με τους υπόλοιπους.
Τα “Draconian Times” και “Icon” είναι πραγματικά αριστουργήματα και πρέπει να βρίσκονται σε κάθε δισκοθήκη. Το ίδιο συμβαίνει και με το 15ο άλμπουμ τους με τίτλο “Medusa”, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017. Μιλάμε για τον πιο άγριο και θυμωμένο δίσκο τους της τελευταίας δεκαετίας.
Με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια λοιπόν από τον γράφοντα, θα κάνουμε μια αναδρομή στα σημαντικότερα τραγούδια και δημιουργήματα των Paradise Lost, κοιτάζοντάς τα με χρονολογική σειρά.
“Rotting Misery” και “Frozen Illusion” από το “Lost Paradise” (1990)
Ο ορισμός του death/ doom της πρώτης νιότης. Από νωρίς, οι Paradise Lost εμπνεύστηκαν από συγκροτήματα όπως οι Kreator, Celtic Frost, Candlemass, Death, Morbid Angel και Repulsion. Μέχρι το 1989, η μπάντα ηχογράφησε demo κασσέτες και στη συνέχεια υπέγραψε με την Peaceville Records για το πρώτο της άλμπουμ (οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Academy Studio). Το ντεμπούτο τους είχε καλή υποδοχή από τον Τύπο όσο και από τους οπαδούς. Είναι σάπιο, νεανικό και θεωρείται καλός οδηγός για να δει κάποιος την εξέλιξη της μπάντας.
“Gothic.” από το “Gothic” (1991)
Δεύτερος δίσκος για τους Άγγλους. Αυτό το άλμπουμ ουσιαστικά όρισε το είδος που υπηρέτησαν για δεκαετίες. Μελωδικότατο και ανυπέρβλητα βαρύ. Κιθάρες που κλαίνε και ένας Holmes που μουγκρίζει τρομακτικά. Βαρύς ήχος και σκληρός βρυχηθμός που έσπαγε μέσα σε μελαγχολικές μελωδίες. Τόλμησαν να μπλέξουν την τραχύτητα του death με την καταχνιά του doom. Έφτιαξαν κάτι ξεχωριστό. Δημιούργησαν ένα gothic metal όνομα και πράγμα. Πως να ξεπεραστεί σύνθεση σαν το “Εternal”; Πως να ξεχάσεις τις κιθάρες του Greg στο “Angel Tears”; Τι να πεις για τις φωνές στο “Falling Forever”; Πως να περιγράψεις την εναλλαγή ύφους, ήχου και συναισθημάτων με τις φωνές της Sarah; “Dead Emotion”, “Shattered” και “Rapture” εκφράζουν την αυθεντικότητα της μπάντας, το ξεχωριστό και μοναδικό στυλ της και την σκατένια ψυχή που μόνο και πρώτοι αυτοί μας σέρβιραν. Σκοτεινό, δύσκολο, μαύρο και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό.
“Crying For Eternity” από το “Shades Of God” (1992)
Τα πρώτα μικρά δείγματα του Holmes για την επικείμενη μεταβίβαση σε πιο καθαρά φωνητικά. Σ' αυτόν εδώ τον δίσκο διακρίνεις την τάση της μπάντας για πιο πειραματικά πράγματα. Εδώ βλέπεις την διάθεση του Greg για πορεία σε πιο παράξενους δρόμους και έναν Nick που απολαμβάνει το συναίσθημα και την ένταση που μπορεί να προσφέρει με τα φωνητικά και τους στίχους του. Αν προσπαθείς να βρεις τι σημαίνει επικό στις συνθέσεις των Lost, απλά πάρε με την σειρά “Daylight Torn”, “No Forgiveness” και “Your Hand in Mine”. Κολλάς και τα hits “Pity The Sadness” και το κλασικό “As I Die” και έχεις έναν από τους πιο επιδραστικούς δίσκους του είδους. Πένθιμες συνθέσεις, goth στυλ στις κιθάρες, παραδοσιακά doom περάσματα και death επιρροές. Μια ζοφερή απελπισία σε αντιπαράθεση με πιασάρικα riffs αποδίδουν την πρωτοτυπία και την ιδιομορφία του συγκροτήματος.
“Embers Fire”, “Remembrance” και “True Belief” από το “Icon” (1993)
Για τους περισσότερους λάτρεις της παλαιάς περιόδου των Άγγλων, το “Icon” αποτελεί το απόσταγμα του Paradise Lost ήχου σε κάθε του δευτερόλεπτο. Ο Holmes πιο λυρικός από ποτέ, στις καλύτερες ερμηνείες της μέχρι τότε καριέρας του και ο Makintosh σε έναν δαιμονιώδη οίστρο παραδίδει απλόχερα μαθήματα τραγουδοποιΐας με τις lead κιθάρες να κυριαρχούν και να προσφέρουν μερικές από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές της δισκογραφίας τους. To “Christendom” θα είναι για πάντα ένα κομμάτι που θα μνημονεύει μια ολόκληρη σκηνή. Από το artwork, την μουντή όσο πρέπει παραγωγή, την εκτελεστική δεινότητα του γκρουπ και την αρτιότητα σε ένα σύνολο κομματιών που κυλάει με μια ασύλληπτη ορμή, οι Lost δημιούργησαν ένα άκρως επιδραστικό και δημοφιλές άλμπουμ που θεωρείται πια, όχι μόνο κλασικό, αλλά και προφανέστατα αποτελεί ένα από τα πιο λαμπρά άλμπουμ της βρετανικής metal σκηνής των 90s. Ακρογωνιαίος λίθος του ατμοσφαιρικού ήχου.
“Enchantment”, “Hallowed Land”, “Forever Failure”, “Once Solemn”, “Shadowkings” και “Yearn For Change” από το “Draconian Times” (1995)
Είναι από τους δίσκους που δεν πρέπει να λείπουν από την δισκοθήκη μας. Ένα πανέμορφο άλμπουμ που γίνεται εντυπωσιακό με τόσο απλές κιθαριστικές γραμμές, σόλο και τύμπανα. Οι υποτονικές φωνητικές δόσεις του Holmes σου αφήνουν σημάδια. Είναι ένα αριστούργημα που ήρθε μετά την τριάδα “Gothic” , “Shades Of God”, “Icon” και κατάφερε να ξεχωρίσει. Λεπτομέρεια που εξυμνεί και εξυψώνει την σημαντικότητα του και τα πολλά κιλά α..ίδι@ που κουβαλάει. Ανόθευτο doom και ένα ατμοσφαιρικό metal που έκλεινε το μάτι σε πιο pop μονοπάτια, του μέλλοντός τους. Αξεπέραστο.
“One Second” και “Say Just Words” από το “One Second” (1997)
Το άλμπουμ της μεγάλης στροφής, οι πιο ώριμοι Paradise Lost της κλασικής περιόδου, η εποχή που κουρεύτηκαν και άφησαν τις metal ρίζες πίσω τους και άνοιξαν νέους ορίζοντες στην μουσική τους πορεία. Το “One Second” αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα θέλησης και προοδευτικής διάθεσης χωρίς επαναλήψεις και οι Lost με το συγκεκριμένο άλμπουμ ξεκίνησαν μια πορεία, η οποία θα μπορούσε να φτάσει στην εμπορική απογείωση, αλλά η μουδιασμένη υποδοχή μεγάλης μερίδας του κοινού τους απέτρεψε. Όλοι περίμεναν την συνέχεια του μεγαλειώδους “Draconian Times” και αντ' αυτού οι Άγγλοι παρέδωσαν ένα πειραματικό αριστούργημα με λίγες κιθάρες, πλήκτρα και συναισθηματικές κορυφώσεις μιας άλλης αισθητικής. Η ομορφιά της απλότητας στο ομώνυμο κομμάτι, τα εσωστρεφή “The Sufferer” και “Disappear” αρκούσαν για να παρασύρουν μια ήδη κορεσμένη σκηνή στην απαραίτητη έξοδο από το τέλμα. Οι Paradise Lost αποποιήθηκαν προς στιγμήν τις ρίζες τους και άνοιξαν νέους ορίζοντες σε μια δεκαετία που άφησαν το στίγμα τους σαν πρωτοπόροι και ποτέ σαν ακόλουθοι.
“So Much Is Lost”, “Permanent Solution”, “Behind The Grey” και “Year Of Summer” από το “Host” (1999)
Ποιός θα περίμενε από την βρετανική πεντάδα να φτάσει στο σημείο να κυκλοφορήσει έναν gothic/ new wave/ pop δίσκο; Και όμως, έχοντας φτάσει στο ζενίθ της πορείας τους και ενώ έδρεπαν τους καρπούς της επιτυχίας τους, αποφάσισαν να πειραματιστούν εντελώς, κυκλοφορώντας έναν ηλεκτρονικό δίσκο, ρισκάροντας να χάσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος των οπαδών τους. Έναν δίσκο που θα έγραφαν στα καλά τους οι Depeche Mode. Κιθάρες και τύμπανα είναι σχεδόν απόντα, ενώ τα samples έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με τα καθαρά και μελωδικά φωνητικά του Holmes. Η μετέπειτα πορεία των Paradise Lost απέδειξε ότι το “Host” έπαιξε ίσως τον σημαντικότερο ρόλο στο να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Δεν τους επέτρεψε να γίνουν ένα όνομα επιπέδου Metallica και Iron Maiden, αλλά κατάφεραν να αγαπηθούν βγάζοντας προσωπικότητα στον ήχο σε όλες τις εκφάνσεις τους.
“I Am Nothing”, “Mouth”, “Fader”, “Illumination” και “World Pretending” από το “Believe In Nothing” (2001)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-511776-1410299689-9510.jpeg.jpg)
Κατά γενική ομολογία ο χειρότερος δίσκος της πορείας των Paradise Lost. Η απαράδεκτη παραγωγή του και το άθλιο εξώφυλλο δημιουργούν μια άσχημη πρώτη εντύπωση, που χαντακώνει τις παραπάνω συνθέσεις. Ο πιο φωτεινός -ελέω εξωφύλλου- δίσκος των Βρετανών κρύβει την πιο μαύρη περίοδό τους. Ένα εντελώς συναισθηματικά φορτισμένο άλμπουμ, λογική συνέχεια του “Host”, με την κιθάρα και τα διακριτικά solo να επανέρχονται δυναμικά και να κερδίζουν τη μάχη με τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Από τους λίγους δίσκους που θα δέχονταν πανηγυρικά οπαδοί και συγκρότημα να επανακυκλοφορούσε με καλύτερη παραγωγή.
“Erased” και “No Celebration” από το “Symbol Of Life” (2002)
Η επιστροφή σε πιο κιθαριστικά μονοπάτια και η σταδιακή ελάττωση των ηλεκτρονικών στοιχείων του “Host” ήταν επιτακτική μετά την αποτυχία του “Believe In Nothing”. Το “Symbol Of Life” θα μπορούσε να είναι ο ενδιάμεσος δίσκος των “One Second” και “Draconian Times”, με δυνατές, ατμοσφαιρικές συνθέσεις και πιασάρικα ρεφρέν, βασικό συστατικό των οποίων αποτελεί το πιάνο, με τη ραχοκοκαλιά του να είναι σαφώς οι κιθάρες. Αντιπροσωπευτικότερο δείγμα αυτού, το “Erased”, ενώ διακρίνονται μεταξύ πολλών τα “Mystify” και “Pray Nightfall”. Είναι ο τελευταίος δίσκος του ντράμερ Lee Morris, ενώ ξεχωρίζουν οι συμμετοχές των Lee Dorrian (πρώην Napalm Death, Cathedral) και Devin Townsend, καθώς και οι εξαιρετικές διασκευές των “Small Town Boy” και “Xavier” σε Bronski Beat και Dead Can Dance, μεγάλη αγάπη των Mackintosh και Holmes. Η αρχή της αναγέννησης των Lost, που μέσα σε ένα χρόνο κατάφεραν να βγάλουν δύο τόσο διαφορετικούς ηχητικά δίσκους.
“Redshift” και “Accept The Pain” από το “Paradise Lost” (2005)
Εδώ, οι Paradise Lost έχουν την τάση να επιστρέψουν λίγο πιο πίσω, κοιτώντας προς ένα μελωδικό και αξιοπρεπέστατο κιθαριστικό στυλ παιξίματος. Εδώ, οι Paradise Lost θυμήθηκαν το ένδοξο παρελθόν τους και το πάντρεψαν με τον σύγχρονο ήχο τους. Αν κάποιος σας ρωτήσει πως ακούγεται ο εν λόγω δίσκος, βάλτε του κατευθείαν το υπέρλαμπρο “Forever After” και θα κολλήσει αμέσως. Με πλήκτρα για την βασική μελωδία και διακριτικό, ρυθμικό beat, είναι σαφώς επιρρεασμένο από την πιο ηλεκρονική πλευρά των Paradise Lost. Για άλλη μια φορά την διαφορά (όπως και σε όλον τον δίσκο) κάνουν τα φωνητικά του Holmes. Σημαντικότατος δίσκος-προπομπός των όσων συγκλονιστικών θα ακολουθούσαν στο μέλλον.
“Never For The Damned”, “Ash & Debris”, “The Enemy”, “Praise Lamented Shade” και “Requiem” από το “In Requiem” (2007)
Σεισμός. Μόνο έτσι περιγράφεται αυτό που έσκασε σαν βόμβα στις 17 Αυγούστου του 2007. Κατακαλόκαιρο και οι Βρετανοί κυκλοφορούν έναν κατάμαυρο (κυριολεκτικά) δίσκο, που κοιτάζει στα μάτια τα τεράστια μεγαλεία του παρελθόντος. Οι περισσότεροι είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό, μη μπορώντας να πιστέψουν τι άκουγαν. Από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς αλλά και της δεκαετίας, το “In Requiem” και οι συνθέσεις του επαναφέρουν το συγκρότημα στο θρόνο που δικαιούται όσο κανείς άλλος. Το “In Requiem” είναι το “Icon” του 2007 με την παραγωγή του “Paradise Lost”. Συνεχίζει από εκεί που μας άφησε ο καταπληκτικός προκάτοχός του. Είναι σκληρό, είναι παχύρρευστο και είναι γνήσιο. Είναι ένας δίσκος που τιμάει στο έπακρο το όνομα των Lost και δείχνει στους άλλους πως είναι το να είσαι ο πρώτος.
“As Horizons End”, “Faith Divides Us - Death Unites Us” από το “Faith Divides Us - Death Unites Us” (2009)
Το δίδυμο αδελφάκι του “In Requiem” κι ας έχουν δύο χρόνια διαφορά. Το άλμπουμ συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του, με κομμάτια σαν τα “The Rise Of Denial” και “Last Regret” να στέκονται επάξια και να αποδεικνύουν ότι η επιστροφή των Άγγλων δεν ήταν πυροτέχνημα αλλά αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Μελωδία και συναίσθημα παρόντα σε όλο τους το μεγαλείο. Με το πρώτο άκουσμα υπάρχουν ρεφρέν που σου κολλάνε στο μυαλό, όπως το ομώνυμο, αλλά και πιο δύσβατα κομμάτια που τείνουν προς “Gothic” και “Icon” εποχές. Ατμόσφαιρα βαριά καλύπτει το σύνολο των συνθέσεων, με τους πολυάριθμους μελαγχολικούς και πιο περίπλοκους μονολόγους από τα χέρια του Mackintosh από εποχής “Draconian Times” και τα τραχύτερα εδώ και χρόνια φωνητικά του Holmes να συμπράττουν στη δημιουργία της.
“Crucify”, “Honesty In Death” και “To The Darkness” από το “Tragic Idol” (2012)
Ένα άλμπουμ, το οποίο θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει κάλλιστα τη δεκαετία του '90 και να θεωρείται ήδη κλασικό. Ηχητικά, αισθητικά, καλλιτεχνικά και συνολικά εν τέλει, βγαλμένο μέσα από τις πιο χρυσές σελίδες της πορείας τους, το “Tragic Idol” αποτελεί μια σαφέστατη δήλωση ότι οι Paradise Lost είναι παρόντες και ικανοί να δημιουργήσουν δίσκους άρτιους. Ένα άλμπουμ, το οποίο πέτυχε την τέλεια ισορροπία, συνδυάζοντας ποιότητα, ποικιλία και τις μοναδικές συνθετικές εμπνεύσεις του Makintosh. Είτε αφορά το αρχετυπικό Lost χιτάκι που αποτελεί το ομώνυμο κομμάτι, είτε το “Fear Of Impending Hell”, είτε το αργόσυρτο doom του “Solitary One”. Οι Paradise Lost με το “Tragic Idol” ξαναδίνουν στον ήχο τους μια χαρακτηριστική ταυτότητα, με κρυστάλλινη παραγωγή, καλοδουλεμένες κιθάρες, ανανεωτικά ντραμς και όλα αυτά υπό το πρίσμα ενός καταπληκτικού artwork, το οποίο και αυτό παραπέμπει εκ πρώτης όψεως στις κλασικές εποχές τους. Δίσκος πρωταγωνιστικός στην πλούσια πορεία τους.
“No Hope In Sight”, “Terminal”, “An Eternity Of Lies”, “Punishment Through Time” και “Return To The Sun” από το “The Plague Within” (2015)
Με το “The Plague Within” οι Paradise Lost επιστρέφουν εμφατικά στις απαρχές τους, αφού έχουν διαγράψει έναν κύκλο μεγάλων αλλαγών. Ήταν αναμενόμενο. Για κάποιον που παρακολουθεί τους Paradise Lost, ας πούμε μετά και την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου τους, η σύλληψη και η κυκλοφορία ενός άλμπουμ σαν αυτό ήταν σχεδόν προβλέψιμη. Ο Mackintosh γράφει κομμάτια και παίζει lead κιθάρα λες και μόλις έχει κυκλοφορήσει το “Gothic” και ο Holmes να επαναφέρει τις brutal ερμηνείες του. Συνολικά, ο δίσκος περιέχει δέκα συνθέσεις, οι οποίες στέκονται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα, είτε όταν αφορούν το αργόσυρτο doom/ death του “Beneath Broken Earth”, είτε το “Victims Of The Past" με τις κιθάρες, το σιγοντάρισμα των εγχόρδων και τις εναλλαγές στα φωνητικά του Holmes. Στο δε “Sacrifice The Flame” τα έγχορδα μαζί με τις κιθάρες και την έντονη Cathedral αισθητική λειτουργούν άψογα στην ροή του άλμπουμ.
“Fearless Sky”, “The Longest Winter”, “Blood & Chaos” και “Symbolic Virtue” από το “Medusa” (2017)
Στο RockOverdose είμαστε ομάδα. Δε θα μπορούσα να μην σας παραπέμψω λοιπόν στην κριτική του Γιάννη Πιτσάκη σχετικά με το τελευταίο άλμπουμ των Βρετανών. Τα όσα ενδιαφέροντα μας είπε μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ. (https://rockoverdose.gr/portfolio-view/paradise-lost-medusa/)
Όσον αφορά τα DVD, o γράφων, σαν μέγας λάτρης του “Draconian Times”, δε θα μπορούσε να προτείνει άλλο πέρα από το “Draconian Times MMXI”. Με την ευκαιρία της επανέκδοσης του δίσκου για τα δεκαπέντε χρόνια από την κυκλοφορία του, οι Paradise Lost πραγματοποίησαν μια mini περιοδεία με λίγους σταθμούς, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα βέβαια, ώστε να παρουσιάσουν ολόκληρο το συγκεκριμένο αριστούργημα. Το συγκεκριμένο DVD μαγνητοσκοπήθηκε στο Λονδίνο, στα πλαίσια της τελευταίας επετειακής εμφάνισης για το ομώνυμο άλμπουμ, και όπως είναι λογικό δόθηκε ένας εορταστικός χαρακτήρας, με συγκρότημα και κοινό να θυμούνται τις παλιότερες δόξες των Άγγλων. Και από το εξώφυλλο και μόνο, η αναφορά στο αντίστοιχο του “The Last Time” single είναι εμφανής, έστω και σε μια διαφοροποιημένη μορφή του.
Το πρώτο μέρος του διπλού DVD περιέχει ολόκληρη την εκτέλεση του “Draconian Times”, όπως επίσης και των κομματιών που επιλέχθηκαν για τις συγκεκριμένες εμφανίσεις. “True Belief”, “One Second”, “The Rise Of Denial” είναι μερικές συνθέσεις που η μπάντα απέδωσε εξαιρετικά. Όσοι βρέθηκαν στις συναυλίες τους στην Ελλάδα θα έμειναν με την εικόνα ενός πράγματι special event, από μια μπάντα που μέχρι πρότινος δε δεχόταν να κάνει τέτοιου είδους παραχωρήσεις, αλλά είτε οι πιέσεις των οπαδών, είτε η μόδα με τις θεματικές συναυλίες με ολόκληρα άλμπουμ ζωντανά επί σκηνής, προέτρεψαν και τους Paradise Lost να προβούν σε αυτό το βήμα.
Το δεύτερο DVD αποτελείται από συνεντεύξεις της μπάντας γύρω από το “Draconian Times” και τη διαδικασία ηχογράφησής του, ενώ στη συζήτηση συμμετέχει και ο παραγωγός Simon Efemey (“Shades Of God”, “Icon”, “Draconian Times”). Επίσης, περιλαμβάνει συνεντεύξεις οπαδών και ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τη συγκεκριμένη περιοδεία.
Οι Paradise Lost στην χώρα μας ξανά
Μία από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού επιστρέφει στην Αθήνα, έτοιμη να μας χαρίσει άλλη μία μυσταγωγική βραδιά. Τα λόγια περιττεύουν μπροστά στους μάστορες του ατμοσφαιρικού doom/ gothic metal. Λίγες είναι οι περιπτώσεις συγκροτημάτων που χαίρουν καθολικής εκτίμησης στον extreme μουσικό ήχο και οι Paradise Lost συγκαταλέγονται σε αυτές. Οι Sorrows Path θα είναι το ελληνικό συγκρότημα στο πλευρό των Βρετανών. Σχηματισμένοι ήδη από το 1993 και με σοβαρή δισκογραφία στην πλάτη τους, οι Αθηναίοι power doomsters θα ανοίξουν το live της κορυφαίας μπάντας στο ατμοσφαιρικό doom/ gothic metal. Παραμονές των εορτών εμείς κάνουμε ρεβεγιόν με Sorrows Path και Paradise Lost.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
